gewoon open en eerlijk zijn

Hoe heb jij je ziekte uitgelegd aan je nieuwe vriend(in)? Meld dit hier!

Moderators: liddy, emili

Gast

gewoon open en eerlijk zijn

Berichtdoor Gast » Ma Mar 15, 2004 12:08 pm

Hallo eerst zal ik me even voorstellen ik ben Bart-Jan 21 jaar en rond april 2003 werd bij mij non-hodgkin vastgesteld. Ik vind maar zo als ik nieuwe mensen leer kennen natuurlijk niet in de eerste 5 minuten maar als een gesprek goed vorm krijgt en `t er naar uitziet dat de persoon deel uit gaat maken van een eventuele vrieden / kennissen kring dan vind ik persoonlijk dat deze persoon t weten mag. Dan kan ik namelijk meteen zien of t een echte vriend(in) is iemand waar je op bouwen kan en te vertrouwen is en me accepteerd zoals ik ben. En gelukkig alle nieuwe mensen reageerde er wel af en toe schrikkerig op maar toch ze toonden begrip. Ik wil niet dat ze me als en zielige jongen zien want ik zeg maar zo blijf jezelf ik ben ook maar een mens .

SvenAnderson
Berichten: 22
Lid geworden op: Ma Mei 26, 2003 12:42 pm
Locatie: 's-Hertogenbosch

Berichtdoor SvenAnderson » Ma Mar 15, 2004 11:53 pm

Beste Bart-Jan,

Ik vind het geweldig om te horen dat jij een manier hebt gevonden om je omgeving op de hoogte te stellen van je ziekte. Is het alleen niet te makkelijk gezegd; "gewoon open en eerlijk zijn"? Zo "gewoon" is dat namelijk niet.
We zitten allemaal in een situatie waar we niet voor gekozen hebben en ik vraag me, bij iedereen die ik ontmoet af, of het iets zou opleveren als ik die persoon op de hoogte zou brengen van mijn situatie.
Tuurlijk zijn de mensen altijd begripvol! Maar als je iemand net leert kennen en je verteld het aan die persoon, dan denk ik dat jij noit meer voor vol wordt aangezien. Er zijn dan 2 opties; A. Mensen zitten niet te wachten op "zo'n geval" in hun vriendenclub en verbreken de relatie met je. Of B. Mensen zijn nog bezig met een goed beed van je te vormen en dit zal daar zeker een stempel op drukken.

Ik ben van mening dat je alleen mensen die je door en door kent het moet vertellen. Of mensen die je door en door leert kennen. Want ik denk dat we allemaal, en zeker de mensen die uitbehandeld zijn, af willen van het imago "ziek". Ik denk dat iedereen weer een "normaal" leven wilt leiden. Wat heb je er dan aan om jezelf en je omgeving constant eraan te herinneren dat je ziek bent/was?

Maar, zoals ik al zei, ben ik blij dat jij een manier hebt gevonden om goed met deze ziekte, in combinatie met, je omgeving om te gaan. Als jij je happy voelt, wie ben ik dan om dat te veranderen.

Het is alleen niet "gewoon"...
Life is like a box of chocolats... You never know what you're gonna get...... Except ours. It says: Extra Bitter!

Alguno

Berichtdoor Alguno » Ma Aug 09, 2004 11:16 pm

Hoi Sven en Bartjan,

De afgelopen tijd heb ik ook met deze vraag geworsteld wat beter is. Aan de ene kant ben ik wel eens met Sven dat je hierdoor gelijk als 'alternatief iemand' bekend staat bij anderen, maar toch is het zeer lastig om te verbergen dat je ziek bent geweest. In mijn geval is het bijvoorbeeld zo dat ik nog heel veel en heel snel vermoeid ben. Waarom dan verbergen dat je ziek bent geweest en nog herstellende bent (alhoewel je zelf weet nooit volledig hersteld te zijn) ? Vroeg of laat komen mensen er toch wel achter. Dan lijkt het mij verstandiger om het zo spoedig mogelijk te vertellen zodat die andere weet wat er aan de hand is en er later rekening mee gehouden kan worden en niet/minder vreemd opgekeken zal worden van bepaalde zaken. Bij mij was het ook zo dat ik een redelijk goede vriendin had die ik elk jaar zag op de camping. Toen ik haar wou vertellen over m'n ziekte zei ze het al van iemand anders gehoord te hebben en kapte het gesprek gelijk af..sindsdien heb ik haar niet echt meer gesproken...Helaas wilt niet iedereen onze ziekte accepteren en dat is soms heel lastig leven.

Catharina

Berichtdoor Catharina » Do Aug 26, 2004 12:33 pm

Heej..
Ik heb een beenprothese..
En ik kan het dus niet verborgen houden.. Ik ben altijd eerlijk.. Maar jongens knappen er echt op af..
Ik weet niet wat ik daar dan van moet denken.. Ik wil eerlijk zijn ik moet het niet verbergen.. En ik wil het ook niet..
Want die vermoeidheid die blijft toch wel.. Ik ben ook nog niet helemaal genezen.. Ik heb nog uitzaaiingen op mn longen.. Maar op het moment geen behandeling.. En Het is dus vrij zeker als het begint te groeien dat ik weer chemo moet.. Nou en dan is het echt te veel gevraagd.. Dan is het meteen van ik wil niets meer van jou weten..
Het is zo raar.. Net alsof ze vinden dat je er zelf voor gekozen hebben.. Ik wou dat ik wist waarom ze dat deden..

groetjes catharina

Je mag me mailen op shortyguwly@ilse.nl En msn is sh0rty_knuffeltjuhh@hotmail.com

Liever mailen op die van ilse want mijn hotmail kan ik niet meer goed openen.. Thnxx

Alguno

Berichtdoor Alguno » Do Aug 26, 2004 3:02 pm

Ik zal gelijk nog maar een update geven wat ik gedaan heb afgelopen tijd. Zoals hierboven beschreven had ik inderdaad gewacht op de 2e keer en dit is bij de ene persoon (19-jarig meisje) zeer goed gevallen en de andere persoon (19-jarige jongen) moest er niets van weten. Dat meisje toonde echt heel veel respect voor mijn situatie en hield ook special rekening met mijn vermoeidheid. Die jongen gaf er echt geen ene fuck om. Dusja, wat ik hieruit kan concluderen is dat het altijd wel verstandig is om te vertellen, maar niet iedereen het wilt horen/begrijpen. Jammer maar het is nou eenmaal zo...

Wat trouwens ook opvallend is dat ik af en toe van anderen de vraag krijg hoe onderzoek 'X' verliep. Als ik ze dan wil vertellen wat er gebeurd is kappen ze me halverwege af omdat ze het te ranzig vinden (tja, wie vind het nou fijn om te horen dat je aan infusen gehangen wordt en radioactieve zooi toegediend krijgt). In zulke gevallen denk ik echt 'waarom vraag je het dan??'.

Aletta
Berichten: 6
Lid geworden op: Zo Nov 25, 2007 11:45 pm

Berichtdoor Aletta » Ma Nov 26, 2007 12:08 am

Hoi,
ik had zelf het geluk, en de pech dat ik een paar maanden nadat ik genezen was verklaard aan mn studie begon, nieuwe mensen die nog niets van je weten dus... Fijn om met een schone lei te beginnen, en te weten dat niet iedereen weet dat je kanker hebt gehad. Minder dat de nieuwe mensen je met heel kort haar zien, na kaal te zijn geweest, terwijl je zelf absoluut geen persoon bent om uit vrije keus kort haar te nemen.
Ik heb het aan het begin van het jaar aan een paar mensen verteld, die er heel fijn op gereageerd hebben. Wel geschokt, maar niet alsof ik zielig was ofzo. En ze vroegen zelf niet veel verder, wss omdat ze dat niet durfden, maar ze waren wel altijd bereid er met me over te praten en naar me te luisteren.
Ook kreeg ik na een paar maanden in mn studie een vriend, die ik het natuurlijk moest vertellen. Hij reageerde erg luchtig: "O, ok, maar het is nu wel over toch?". En nog steeds vind ik het moeilijk om er met hem over te praten, ook omdat hij er nooit wat over vraagt, terwijl ik toch nog bezig ben met de verwerking ervan.
Heeft iemand hier ook ervaring mee?


Terug naar “Jong en verkering”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 1 gast