Hoe doen/deden jullie dat?

Hoe heb jij je ziekte uitgelegd aan je nieuwe vriend(in)? Meld dit hier!

Moderators: liddy, emili

meissie
Berichten: 3
Lid geworden op: Za Mei 10, 2003 11:19 am

aftasten maar niet te lang wachten

Berichtdoor meissie » Za Mei 10, 2003 11:43 am

Het is best moeilijk denk ik, ik heb net een jaren lange relatie gehad, en in die tijd kreeg ik dus kanker. ( hierop is het niet fout gelopen hoor )
Toen waren we al 6 jaar bij elkaar.
Als ik nu ooit weer eens een nieuwe relatie zou krijgen, dan zal ik dat ook moeten vertellen.
Ik denk dat je moet doen wat je gevoel je ingeeft, je voelt vanzelf aan wanneer je het kunt vertellen, maar ik denk niet dat je er al te lang mee moet wachten, want dan zit je er constant tegenaan te "hikken ". ( terwijl dat eigenlijk niet zou moeten hoeven, wij kunnen er niks aan doen dat we ziek zijn ( geweest ) )
Als diegene het echt ziet zitten om iets met je op te bouwen zal dit hem/ haar niet af schrikken, en kan het bespreekbaar gemaakt worden wanneer 1 van de 2 daar behoefte aan heeft.
Zolang hij/ zij het niet weet zal er misschien toch een bepaalde spanning blijven hangen omdat jij iets hebt wat je wilt vertellen maar nog niet durft, en dat voelt die persoon ook aan op den duur.
Eerlijkheid is het beste, dan kun je meteen zien wat je aan iemand hebt.
Tenminste, zo voel ik het.
Groetjes,
meissie
- only skydivers know why the birds sing -

marion
Berichten: 3
Lid geworden op: Zo Mei 25, 2003 9:48 pm

een relatie na ...........

Berichtdoor marion » Zo Mei 25, 2003 10:04 pm

Hoi allemaal,

Ik kan jullie alleen vertellen over mijn ervaringen.
Juni 1987 Mallorca vakantie met een vriendin, we ontmoeten 2 hele
leuke jongenmannen.
Een ervan was Eduard, jong net 21 jaar.
Het klikte tussen ons gelijk, we zaten snel te babbelen etc etc.
Maar bijzonder was dat hij me gelijk wees op het feit dat roken erg slecht was.
Klopt natuurlijk ook, we spraken erover verder en hij vertelde me, dat hij net (paar maandjes) klaar was met de behandeling van kanker(testes carcinoom).
Ja das wel een beetje schrikken als je dat hoort aan de bar van een kroeg op vakantie.
Maar duidelijk was het wel.
We hielden na die tijd contact en het contact groeide uit, tot liefde.
We hebben veel gepraat over alles natuurlijk en of we beiden bepaalde dingen aan zouden kunnen (althans voor zo ver je kunt voorzien).
Maar ik hield van hem en hij van mij.
Dus we zijn ervoor gegaan.
We zijn in 1990 getrouwd.
En we hebben ruim 12 jaren geluk gekend.

Ook minder gelukkige momenten, de moeite om kinderen te kunnen krijgen oa.
Maar over het algemeen waren we heel erg blij met elkaar.
(en later ook met de kids,)
Sommige momenten in ons samenzijn waren spannnend, vanwege de controles en toch wel de angst die dan opspeelde.
Maar we kregen steeds meer vertrouwen.

Toch is de ziekte terug gekomen.
En helaas was de afloop minder.
Eduard is overleden in sept 1999.

Maar ik (en de kids) zijn heel erg blij dat we deel hebben uitgemaakt van zijn leven en de jaren samen zijn heel kostbaar voor ons geweest.
Ik weet dat Eduard ongelooflijk blij was dat hij mij heeft leren kennen en dat ik de (ex) ziekte accpteerde.
En ik van mijn kant ben gewoon dolblij deze jongen te hebben leren kennen. Hij heeft mij veel geleerd.

Samen hebben we een prachttijd gehad.

waarmee ik wil aangeven.
Het kan, er zijn echt mensen die niet weglopen vanwege een ziekte.
En een toekomst samen, ik zou zeggen ga ervoor.
Wat de toekomst brengt weet men nooit, niet met ziekte en niet zonder ziekte.

Ik wil iedereen hier veel sterkte wensen.
Laatst gewijzigd door marion op Wo Sep 17, 2003 2:21 pm, 1 keer totaal gewijzigd.
waar een wil is, is (meestal) een weg....

MTQ

Nieuwe relatie

Berichtdoor MTQ » Ma Mei 26, 2003 1:15 am

HI!!

Nou hier heb ik ondertussen wel enige ervaring mee. Ik ben 21 en vorig jaar april is er bij mij kanker geconstateerd, ik ben toen geopereerd en mn baarmoeder is toen weggehaald. Sinds toen heb ik twee relaties gehad en ook ik zag er tegen op om zoiets te vertellen (ook het probleem van minder vrouwelijk voelen en hoe zij hij daar op reageren en blablabla), nou ja op een gegeven moment ziet hij toch wel dat er een groot litteken zit, dus ik zou het op een gegeven moment wel moeten vertellen.

Bij de eerste heb ik dat eigenlijk vrij snel gedaan, ook omdat dit pas een paar weken na mn operatie was en er dus nog wel vrij vol van zat. Hij reageerde (net als iedereen die ik het verteld heb) echt heel lief op en absoluut niet zo dat ik me niet meer op mn gemak voelde en ik voelde me eigenlijk weer net zo bij een nieuwe relatie als voor mn operatie.
Bij mn tweede relatie een paar maanden later is het iets anders gelopen omdat hij al vrij snel vroeg waar dat litteken van was terwijl ik hem eigenlijk helemaal niet kende en niet tegen iedereen dat verhaal wilde vertellen omdat het een compleet nieuwe vriendengroep was en ik wel eerder had gemerkt hoe dat gaat met dit soort gossiping. Maar later toen ik uiteindelijk wat met hem kreeg vertelde ik het pas toen ik dacht dat het weer helemaal mis was en ik best behoorlijk in paniek was omdat ik er daarvoor eigenlijk te weinig tijd voor was om het goede moment te vinden. Dit was toen voor hem best moeilijk om te horen, juist omdat er gelijk iets extra's bijkwam omdat ik dacht dat het niet goed meer ging. Toen had ik er wel spijt van dat ik het hem nooit eerder heb verteld. Ook hij reageerde weer echt heel schattig en zelfs dat zijn moeder hetzelfde had gehad, dus dat hij wel een flauw vermoeden had.

Nou ja al met al een beetje onduidelijk en langdradig, als je iets niet snapt of meer over wil weten, mail gerust!!!

Groetjes, MTQ.

Gast

Berichtdoor Gast » Di Mei 27, 2003 2:33 pm

hoi nadja,

dat is dus exact de reden dat ik het zo moeilijk vind er met 'nieuwe' mensen over te praten.. of met mensen die je van vroeger kent.. soms wil ik er wel over praten. in elk geval dat ze het wéten.. Maar ik vind het moeilijk erover te praten omdat ik niet wil dat ze het als negatief zien..

een moeilijk punt :?

groetjes, Emili

Mieppie

Berichtdoor Mieppie » Za Mei 31, 2003 8:55 pm

Toen ik mijn man leerde kennen (ik meteen zwaar verliefd, hij niet) had hij nog geen kanker. Twee jaar later werd bij hem kanker geconstateerd. Net in die tijd begon hij verliefd te worden op mij (eindelijk).
We gingen al heel veel met elkaar om en door de kanker werd onze liefde voor elkaar alleen maar sterker. We hadden allebei het gevoel, we leven nu en we gaan ervoor. De drie voorspelde maanden werden 5 jaar. In die tijd hebben we (tussen de talloze behandelingen door) geprobeerd een "gewoon" leven te leiden. We gingen samenwonen, trouwen en kregen uiteindelijk ook een kind.
Hij heeft me de mooiste 5 jaren van mijn leven gegeven. We leefden met de dag en kenden hoge pieken en lage dalen. De intensiteit van een relatie als deze zal ik nooit meer beleven.

Je moet de mens achter de kanker te leren kennen. Het is niet makkelijk. Je wordt als leek in een wereld gegooid die je niet wilt leren kennen, maar je kunt er zoveel voor terug krijgen....


Mieppie

Oxigun
Berichten: 17
Lid geworden op: Ma Mei 12, 2003 12:14 am
Locatie: Tilburg
Contact:

Berichtdoor Oxigun » Za Mei 31, 2003 11:22 pm

Anne, toch vreemd dat mensen een autoongeluk wel begrijpen en kanker niet. Dat het er vlak na brak omdat je niet eerlijk was vind ik vreemd. Ik vind het een logische reactie..
Ik vertel me verhaal ook niet aan iemand die ik zo tegen kom, pas als ik hen wat beter ken. .

En denk maar zo, als hij het niet wil snappen dan had het nooit wat kunnen worden, ook al had je het meteen gezegd. Dat was ie misschien wel meteen weggelopen
woei!

Jeroen
Berichten: 2
Lid geworden op: Ma Aug 04, 2003 8:24 pm
Locatie: Groningen
Contact:

Berichtdoor Jeroen » Ma Aug 04, 2003 8:34 pm

Hi, ik zal me meteen even voorstellen voordat ik mijn commentaar geef,
Ik ben dus jeroen, en een kleine 2 weken geleden is het hele circus bij mij begonnen.
Het begon allemaal met een pijnlijke opgezetten zaadbal en die is inmiddels verwijderd, Want het was meteen duidelijk dat het om zaadbalkanker ging.
Ik loop in het Academisch ziekenhuis te Groningen. (Een goed ziekenhuis trouwens!)
Ik weet eigenlijk verder nog niet zoveel, alleen dat ik dus kanker heb, verder niets eigenlijk.

Maar om terug te komen op mijn opmerking over dit onderwerp :

Eigenlijk ben ik als de dood. Ik ben ondanks mijn 19 jaar, eigenlijk best wel iemand die het liefst een vaste relatie wil, nou was dat zoiezo al moeilijk, maar voor mijn gevoel is dat nu bijna onmogelijk geworden.

Hopelijk is het net zo "makkelijk" als wat de meesten hier vertellen, althans het lijkt allemaal zo makkelijk.
Ik kan het feilloos uitleggen aan vrienden, familie ofzo. Maar een toekomstige Lover?

Kusje Jeroen
I'll die before i lose my sense of humor!!

SvenAnderson
Berichten: 22
Lid geworden op: Ma Mei 26, 2003 12:42 pm
Locatie: 's-Hertogenbosch

Berichtdoor SvenAnderson » Zo Aug 10, 2003 10:24 pm

Nou Jeroen,

Je moet het natuurlijk niet voor jezlef moeilijker maken dan het is. Wat is dat nou weer voor een vreemde uitspraak; "nu is het bijna onmogelijk".
Kom nou...Je bent toch nog steeds de zelfde Jeroen als eerst. Je loopt zelfs te claimen dat je je gevoel voor humor nog helemaal hebt.
Wat is dan nu het probleem? Bang dat je geen vaste relatie kan starten vanwege deze ziekte?

Ik mis vanwege deze ziekte een vinger en een stuk van mijn hand. Dankzij plastische chirurgie zie je er weinig van, want mijn hand heeft de zelfde breedte gehouden. Maar mijn overige vingers sluiten wel goed aan. Maar nu werd mij verteld dat ik nooit meer voor 100% mijn werk kon verrichten. Ik zal je vertellen dat ik de man die me dat zei uitgelachen heb. Ik heb gevochten en veel getraind. De knijpkracht van mijn hand was minder dan 2 kg en nu....ik ben enkele maanden verder en kan alles weer. Ik heb op het moment 0 beperkingen en kan alles weer.

Denk jij nou werkelijk dat ik dit ook had kunnen zeggen als ik accoord was gegaan met de uitspraak dat ik nooit meer volledig zou kunnen functioneren? Als ik accoord was gegaan met mezelf zielig vinden?
NEE, natuurlijk niet!!!! We hebben alemaal hier een klap gehad, maar je moet je dan wel weer terug vechten.

Als jij op iemand afstap om die persoon te versieren, dan staat er echt niet op je voorhoofd geschreven dat je ziek bent geweest. En er meteen over beginnen tijdens je versierpoging is ook niet echt verstandig, maar als jij denkt dat je met die persoon verder wilt, dan kaart je het de 2e of 3e keer, dat jullie met elkaar afspreken, aan. Mocht je meteen gedumpt worden, dan weet je dat zij/hij je niet waard is. Maar als jij al heb laten zien dat je een goed karakter heb en een geweldig gevoel voor humor, dat je sterk bent en je leven niet laat beheersen door deze ziekte...Dan zie ik het probleem niet, jij??

Kop op...Kin vooruit, borst vooruit en wees eens trots op jezelf en heb vertrouwen in jezelf. Niet zo snel zeggen van:"dat kan ik niet", "dat acht ik onmogelijk". Wat schiet je daar nou mee op??

Houdoe,

Chris.
Life is like a box of chocolats... You never know what you're gonna get...... Except ours. It says: Extra Bitter!

Gast

Berichtdoor Gast » Ma Aug 11, 2003 9:14 am

hoi Jeroen, hoi Chris,

ik denk dat Chris wel gelijk heeft... laat de ziekte je leven niet beinvloeden! Maar aan de andere kant kan ik me héél goed voorstellen dat je hier onzeker van word.. en als je dat misschien al was op dit punt.. dan word dat door de kanker zéker niet gemakkelijker. Vooral omdat je nu tijdens de behandeling veel met jezelf bezig zult zijn. Maar wacht het gewoon af! Maak je niet bij voorbaat te veel druk om iets dat nog niet helemaal speelt. Als het zover is, als er iemand is, die je écht ziet zitten... doe dan wat je anders ook altijd zou doen.. want je bent nog steeds Jeroen... je ziet vanzelf hoe het zal gaan.. goed of fout... en zelfs al word het nix, dan hoeft de kanker die je hebt, of dan gehad hebt, helemaal de oorzaak daar niet altijd van te zijn.. heb vertrouwen in de toekomst! Maar probeer niet te veel te piekeren over 'straks' ... het zal wel loslopen.. écht waar...

groetjes Marielle

Zannuh
Berichten: 15
Lid geworden op: Di Jul 29, 2003 11:32 am
Locatie: Almere
Contact:

Berichtdoor Zannuh » Di Aug 12, 2003 10:29 am

Het is allemaal zo herkenbaar...
Ik wil mijn verhaal af en toe ook kwijt en doe dat ook absoluut niet om aandacht te trekken mischien komt het bij andere over als heb je haar weer met haar verhaal, waarom moet ze dat weer vertellen, maar ook als ik weer naar school ga zal ik het moeten vertellen moet toch nog 1 keer in de twee weken of 1 keer in de vier weken naar het ziekenhuis... Hoe moet ik daarmee omgaan denk k dan...?
Als ik het aan iemand vertel of als ik er gewoon over praat dan weet ik nooit hoe ik moet kijken zeg maar... ik schiet altijd in de lach terwijl het helemaal niet vrolijk is, dat zou betekenen dat ik er niet mee om kan gaan, lijkt mij, terwijl ik er wel makkelijk over kan praten tegenover andere (ex)patienten... :roll: Maar als ik met mijn ouders praat... dan kan ik het op de een of andere manier niet nalatenom te gaan huilen, het komt gewoon of ik het nou wil of niet... :?
Groetjes Sanne :)
.:: ~KisSes ZaNnuH~ ::.

1998 - Myelodisplasie Raeb ontdenkt, behandeld met chemo en beenmergtransplantatie....

2002- Ziekte teruggekomen behandeld met chemo en bestraling waarop beenmergtransplantatie volgde...
Alles gaat goed :)

SvenAnderson
Berichten: 22
Lid geworden op: Ma Mei 26, 2003 12:42 pm
Locatie: 's-Hertogenbosch

Berichtdoor SvenAnderson » Do Aug 14, 2003 3:27 pm

Beste Zannuh,

Ik snap wel ongeveer wat je bedoeld. Heb dat zelf namelijk ook meegemaakt. Om eerlijk te zijn heb ik maar 1 a 2 dagen in de put gezeten toen ik te horen kreeg dat ik ziek was. Ik accepteerde daarna niet dat ik er mentaal ook aan onderdoor zou gaan en het gevecht was begonnen. Toch heb ik het nog wel eens moeilijk gehad. Als ik daar in het ziekenhuis lag, alleen op een zaal, net na of voor een operatie. Maar dat rotte gevoel liet ik na enkele uren weer verdwijnen. Toch was ik bang dat ik het niet zou verwerken. Mensen uit mijn omgeving vonden dat ik er af en toe te luchtig over deed. Ik werd bang dat ik het niet zou verwerkenen, maar dat ik alles onderdrukte. En dat alles over een paar jaar weer naar boven zou komen. Ik was toen ziek en wilde het allemaal ook toen oplossen. Vandaar dat ik naar de maatschappelijk werkster ben gegaan. Daar heb ik aardig wat uren gezeten en zij vertelde mij dat ik alles prima aan het verweken was. En dat was een hele opluchting. Ook gaf ze me advies in het praten met andere mensen over mijn ziekte.

Ik weet niet of jij er wel eens aan gedacht heb, maar een maatschappeljk werkster adviseerd je hoe om te gaan met je emotie en met je omgeving. Ik heb niet alle adviezen opgevolgd, want daar ben ik veel te koppig voor, maar het heeft me wel geholpen.

Houdoe,

Chris.
Life is like a box of chocolats... You never know what you're gonna get...... Except ours. It says: Extra Bitter!

Gast

Berichtdoor Gast » Vr Aug 15, 2003 9:10 am

ja dat is inderdaad wel een goeie van chris, zelf ben ik dan naar een psychologe geweest.. maar uiteindelijk doen ze hetzelfde.. vooral jouw laten praten en meedenken met je... en heel veel naar je luisteren...

dat je moet lachen vind ik niet zo gek... vooral omdat je weet dat het zal gebeuren, word je alleen maar zenuwachtiger volgens mij... en krijg je helemaal dat die lach er uit moet! maar rottig is het wel.. maar met zulk soort dingen kan een psychologe je denk ik heel goed helpen...(of een maatschappelijk werker) ik ben er een stuk sterker door geworden na de behandeling! en dat nadat ik al een jaar me een beetje rottig had gevoeld met vrij veel moeilijk momenten. Nu zijn die er nog weleens maar minder en ik accepteer ze vrij gemakkelijk..

nouja ik hoop dat je hier wat aan hebt,

groetjes Marielle

Mel

Nieuwe Relatie

Berichtdoor Mel » Do Sep 08, 2005 11:50 am

Hoi hoi..
Ik vond na een kleine zoektocht deze site en hier vond ik precies wat ik zocht, denk ik..

Ik ben een tijdje geleden een geweldige man tegen gekomen.
Ik was meteen helemaal weg van hem en gelukkig was dat wederzijds..
Nu vertelde hij me 2 weken terug dat hij leukemie heeft gehad, tot vorig jaar.
In princiepe schrikken, maar aangezien mijn zusje ook ruim 3 jaar kanker heeft gehad, wist ik wel met 't nieuws om te gaan.
Maar nu was hij wat aan't zeuren over buikpijn enz, dus is hij naar de dokter gegaan, bloedonderzoeken, scans enz.
En toen kreeg hij eergister even koud op zijn dak dat de leukemie waarschijnlijk terug is...........
Nu zijn we dus pas bij elkaar en kennen we elkaar nog niet zo goed, maar ik heb uiteraard meteen duidelijk gemaakt, dat ik 'm steun met ALLES..dus ook dit!!
Maarja, toch is het wel even slikken hoor, een nieuwe vriend en meteen dit erbij...
Ik hoop dat er ergens iemand is, die dit leest en de situatie herkent.
Ik kan er met hem niet zo goed over praten, omdat hij zelf nog in shock is over wat er allemaal gebeurt en omdat hij weet wat nu gaat komen.

Bedankt dat ik in elk geval even mijn ding kon vertellen...Groetjes Mel

Mel
Berichten: 2
Lid geworden op: Di Sep 13, 2005 10:55 am

Pfff 't is weer zover..

Berichtdoor Mel » Di Sep 13, 2005 11:08 am

Hoi hoi, ben ik weer.
Ik gebruik dit min of meer als mijn uitlaatklep, want ik kan er met niemand anders zo over praten.

Het is weer zover, waar we bang voor waren is gebeurt.
Alleen nu is het nog erger dan onze ergste nachtmerrie.
Hij heeft, zover we nu weten, een hersentumor en zijn darmen zitten helemaal vol. :cry:
Hij is nu bij de oncoloog om een behandelplan op te stellen, voor zover dat(nog) mogenlijk was.
Mijn hele wereld is in 2 weken tijd ingestort.
Normaal denk je in een nieuwe relatie aan samen op vakantie, stappen en wat je met elkaars verjaardag koopt en zo..
Ik ben nu aan het denken of hij er nog wel is als ik weer jarig ben.
We kende elkaar nog niet zo lang, maar je raakt zo close met elkaar, door dit soort situaties, dat ik het gevoel heb, dat we al jaren samen zijn.

Helaas krijg ik het gevoel dat hij me buiten probeert te sluiten, om mij verdriet te besparen, ook wil hij er niet echt over praten, hij kan er zelf nog niet mee omgaan.
Hij wil niet dat ik me zorgen maak en zo, maar is dat niet normaal als je om iemand geeft?

Ik loop op lucht en het lijkt alsof iedereen heel zacht praat, ik krijg niks meer mee van mijn omgeving..alles gaat in slow motion.
Dit kan toch niet waar zijn, denk ik elke keer als ik hem zie of spreek.
Maar helaas is het toch waar en ik zal er maar mee om moeten leren gaan.
Ik ga vandaag een eigen site maken, want anders schrijf ik hier alles vol en dat wil ik niet, maar in elk geval, heel erg bedankt..!!!

Dikke kus Mel

emili
Berichten: 48
Lid geworden op: Zo Apr 06, 2003 4:27 pm

Berichtdoor emili » Di Sep 13, 2005 8:27 pm

hoi Mel,

jemig wat moeilijk allemaal.. vooral als je nog maar zo kort bij elkaar bent.. het idee dat je hem mogelijk al zo snel weer verliest.. wat afschuwelijk.
Slim van je om een site te gaan maken of een logje ofzo.. het helpt zo ontzettend als je het van je af kan schrijven allemaal. Je kan dingen op die manier tenminste weer helder en op een rijtje krijgen soms, wanneer het allemaal zo verwarrend en moeilijk is..

heel veel sterkte in elk geval voor jullie beiden!

Emili


Terug naar “Jong en verkering”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 2 gasten