angst

Ben jij bang dat je partner bij je weggaat i.v.m. je ziekte? Hoe ga je hiermee om? Meld dit hier!


Moderators: liddy, emili

emili
Berichten: 48
Lid geworden op: Zo Apr 06, 2003 4:27 pm

angst

Berichtdoor emili » Do Mei 08, 2003 7:52 pm

In het begin was het heel erg van; we komen hier samen sterker uit! we gaan ervoor!
En dat geloofde ik toen ook. Echter tijdens de chemo, op de slechte momenten, wanneer ik zo moe en niet lekker was van de kuur, kreeg ik toch m'n twijfels.. hoe kon hij nu houden van iemand die haast niets meer kon, door wie hij noodgedwongen telkens thuiszat, die telkens zat te huilen. Die bang was voor steeds meer dingen. Ik maakte mezelf gek.. Helemaal overstuur belde ik hem vaak. En telkens verwachtte ik weer dat hij klaarstond. En zo niet, dan werd ik weleens kwaad. Ik was zo ontzettend op mezelf gericht. En zag dat ook weleens in. En juist dan, voelde het zo ontzettend ongelooflijk dat hij bij me bleef. Was het medelijden? Of hield hij echt gewoon zoveel van me.. Ik heb die twijfels heel vaak uitgesproken. En telkens moest hij me er van overtuigen en dat koste hem best veel moeite.. Telkens werd hij daar verdrietig van maar dat zag ik niet. Tot het escaleerde.. en hij midden op straat tegen me heeft staan schreeuwen.. , 'dat het zo'n pijn deed.. dat ik niet in hem geloofde.. niet in zijn liefde voor mij.. ' dat het hem zoveel verdriet deed telkens weer..

En toen drong het door.. ineens... en besefte ik wat ik al zolang gedaan had, al die twijfel aan ons... Sinds die tijd geloof ik in ons... Maar ik weet ook hoe zwaar het is. En hoe belangrijk het is, om te blijven praten (en te huilen).. telkens maar weer.. allebei..

emili

Gast

Berichtdoor Gast » Ma Jun 09, 2003 6:11 pm

hoi hoi,

ik wil even zeggen dat ik t heel moedig vind van jullie allebij...
de middag dat ik te horen kreeg dat ik naar t ziekenhuis moest komen omdat er iets mis was met de uitslag had ik meteen zo iets van... als t een tumor is of kanker, dan hoeft t voor mij niet meer. dan is t uit...
ik vree toen net een 2maanden met mijn vriend...
nu zijn we inmiddels een stukje verder... ben pas geopereerd.
want t was dus wel kanker...
en ik kan t gewoon niet... ik wil niet dat hij ook een tijdje stopt met 'leven' om t zo f te zeggen... dus ik heb t uitgemaakt....
en dat nu al tot mijn grootte spijt.... maar ik kan t niet meer terug draaien.
daarom wil ik f tegen jullie allebij zeggen,
heel veel sterkte!!! en houd je goed aan elkaar vast.
en geef niet zomaar op net als ik doe....
en al zeker niet als je veel van elkaar houd!!!!!!!

liefs x .....

miranda
Berichten: 2
Lid geworden op: Ma Mei 26, 2003 10:02 pm
Locatie: Amersfoort
Contact:

Berichtdoor miranda » Wo Jun 11, 2003 4:29 pm

Nooit ben ik bang geweest dat ik hem zou verliezen. We kregen verkering toen ik 15 was en zijn getrouwd toen ik 23 was. De Leukemie kwam een jaar later..... Ik vecht niet alleen voor mijzelf, maar ook voor hem. Ik zou niet weten wat ik zonder hem moet. Hij is niet alleen mijn man, maar ook mijn minnaar,mijn vriend, mijn beste maatje. De levensgezel die ik niet kan en wil missen.
Toen ik in het ziekenhuis lag heb ik hem heel erg geclaimd, lelijk tegen hem gedaan en veel gehuild en geschreeuwd. Maar hij is er nooit boos om geworden. Het kwam door de pijn en de machteloosheid. Wel is hij na mijn eerste ziekteperiode ingestort, een burn-out. Hij had zich voor de volle 100% gegeven en was zijn eigen IK kwijt. Nu 4 jaar na mijn eerste chemo vechten we samen door. Natuurlijk maakt hij zich vaak zorgen, maar hij heeft zijn eigen IK gevonden en die staat op 1 en daarna kom ik pas. En zo hoort het. We genieten samen van de mooie momenten van het leven, maar wehebben wel onze eigen hobby's en vrije tijd. Dat is belangrijk!
De partner word zo vaak vergeten. Het draait om de patient.
Wij zeggen altijd ik ben lichamelijk ziek en hij geestelijk. Want ik denk dat het voor de partner vaak nog erger is. Die vreselijke machteloosheid.
Ik zou zeggen: koester de liefde, geniet van de dag en de kleine momenten.
groetjes miranda

eh

Berichtdoor eh » Wo Jul 16, 2003 5:33 pm

hi,

Nou, ik vind/vond ook niet dat ik van mijn vriendin kan vragen om een deel van haar leven op te geven om mij te begeleiden met mijn ongeneselijke ziekte. Dus na een lange periode van onzekerheid hebben we het toch maar uitgemaakt. Betekent niet dat we elkaar nooit meer zien of knuffelen, maar wel dat we ieder een andere toekomst hebben.

Klote dat ik het 'alleen' moet doen, maar ik wil daar niemand mee opzadelen..

emili
Berichten: 48
Lid geworden op: Zo Apr 06, 2003 4:27 pm

Berichtdoor emili » Wo Jul 16, 2003 8:49 pm

hoi Miranda,

jouw woorden die eerste regels zijn zo herkénbaar.. t kost tijd om samen een manier te vinden om er mee om te gaan. Maar je vind die balans uiteindelijk wel... als je liefde sterk genoeg is. Als je beiden perse wil...

wanneer je ziek word en ziek bent, dan is het gewoon voor je partner; álles, of nix.... Of er helemáál zijn.. of helemaal niet.. ik ben dolblij dat m'n vriend toendertijd krachtig en sterk heeft gekozen voor het; er helemaal zijn... en ik wil niet zonder hem en ik kan niet zonder hem.. hij heeft me er heel erg doorheen gesleept.. tuurlijk.. als het gemoeten had, om wat voor reden dan ook, dan leefde ik nu ook nog wel waarschijnlijk, maar of ik dan de kracht had gevoeld die ik nu voel ??? Dat betwijfel...

emili

Gast

Re: angst

Berichtdoor Gast » Zo Nov 23, 2003 5:22 pm

Arriflex02 schreef:Het kan ook heel anders gaan. Bij goede heb je natuurlijk ook slechte voorbeelden. Ik kreeg net voor kerst 2001 kanker in mijn linker testis. Via de huisarts een echo laten maken in het onze lieve vrouwen ziekenhuis! 5 dagen later zou k uitslag krijgen maar die kwam al na 2 uur. Binnen twee dagen zat ik in het Anthonie van Leeuwenhoekziekenhuis. Deze periode (hebben we allemaal gehad) van onderzoeken en onbzekerheid. Toen ontstond er al afstand in onze relatie. Na dat ik te horen kreeg dat het fout zat werd die afstand alleen maar groter. In de maanden van herstel kon ik mijn en zij haar verdriet niet kwijt. Je moet het toch ergens kwijt dus zij is het bij iemand anders gaan zoeken wat heeft geresulteert in het uit elkaar gaan 5 maanden nadat de kanker is geconstateerd. Na een relatie van 5 jaar! Een harde klap die er nog even bijkwam. Ben nu mijn ziekte vrijgezel...ik hoop dat het alleen niet ook 5 jaar duurt. ha ha ha. Ik hou me aanbevolen. Hier begrijpen we elkaar tenminste....
:roll: Even een hallo van Jennine

Jennine

Re: angst

Berichtdoor Jennine » Zo Nov 23, 2003 5:26 pm

Hoi Max,
leuk om iemands bekents te zien hier op de site.
Ik heb je leren kennen in Dordrecht op het weekend van sjk en wil even zeggen dat ik leuke foto's heb.
Hoe kan ik je die mailen? Groetjes van Jennine uit Brabant.

arriflex

Re: angst

Berichtdoor arriflex » Ma Nov 24, 2003 9:46 am

Jennine schreef:Hoi Max,
leuk om iemands bekents te zien hier op de site.
Ik heb je leren kennen in Dordrecht op het weekend van sjk en wil even zeggen dat ik leuke foto's heb.
Hoe kan ik je die mailen? Groetjes van Jennine uit Brabant.


Leuk dat je foto's hebt. Als je wil kan je ze mailen naar arriflex02@yahoo.com of mijn zakelijke mail. max@contrason.nl. Ik weet niet hoeveel foto's het zijn want als ik het goed heb heeft Yahoo een limiet aan data wat je kan oversturen. Ik zie ze graag tegemoet.

Jennine
Berichten: 17
Lid geworden op: Zo Nov 23, 2003 5:36 pm
Locatie: Veghel (Noord-Barabant)
Contact:

Re: angst

Berichtdoor Jennine » Do Nov 27, 2003 10:43 pm

Als alles goed gegaan is heb je de foto's al ontvangen.
Heb er nog meer als je wil, alleen daar sta jij niet op.
Vandaag dna-test uitslag gekregen en alles is goed, ik ben niet erfelijk belast met het borstkanker-gen, is dat niet geweldig?
Ik ben hier in mijn eentje een feestje aan het vieren, want niemand begrijpt waarom dit zo'n goed nieuws voor me is hier. Groetjes en laat je even via mijn e-mailadres weten of je wel of geen foto's wil. Want ik krijg hier niet staan of ik nieuwe berichten heb, raar allemaal, maar goed.
Dit was ie weer voor nu. BYE>Jennine
Ben Jennine, 37 jaar en ben al 9 jaar borstkankerpatient. Heb in maart 2003 een amputatie ondergaan en krijg op 12 januari een borstreconstructie via de rugspiermethode, waarik heel blij mee ben.
Hoop op contact met lotgenoten.

susan
Berichten: 24
Lid geworden op: Di Mei 27, 2003 3:12 pm
Contact:

Berichtdoor susan » Vr Nov 28, 2003 6:58 pm

Hoi Jennine,

Ik las over je DNA onderzoek. Ik ben in het AMC in behandeling. Ik heb nu geen kanker meer, maar wel gehad. Ik had een niertumor. Ik doe mee aan de onderzoeken op de PLEK (polikliniek late effecten kinderkanker)
Ik ben in september op controle geweest, en ik doe ook mee aan het DNA onderzoek.
Ik heb nog geen uitslag gehad.

Sterkte met alles :)

Susan

Bloem4u
Berichten: 2
Lid geworden op: Za Okt 09, 2004 3:58 am
Contact:

volg je hart niet je verstand

Berichtdoor Bloem4u » Za Okt 09, 2004 4:04 am

ik ben zo niet zo slim geweest om mijn verstand te volgen en heb er elke dag meer spijt van...roep heel hard dat ik het wel alleen aan kan maar zou er alles voor over hebben om dit samen met iemand te doen. Alleen maakt het me zo bang want weet niet wat er komen gaat in de nabije toekomst ...het is zo dubbel allemaal..het hou me vast-laat me los....
maar dit is een hel en doet meer pijn dan alle BMT puncties bijelkaar

wat ben ik een klootzak geweest om haar uit mijn vingers te laten glippen..


gr.

R.
AML-3 bezig met voorbereiding BMT

hou gedeelte van mijn dagboek bij voor het uitwisselen van ervaringen in het logboek bij http://www.internethaven-logboek.nl/

bloem4u

Bloem4u
Berichten: 2
Lid geworden op: Za Okt 09, 2004 3:58 am
Contact:

Pijnlijk herkenbaar maar als je ....

Berichtdoor Bloem4u » Za Okt 09, 2004 4:11 am

eh schreef:hi,

Nou, ik vind/vond ook niet dat ik van mijn vriendin kan vragen om een deel van haar leven op te geven om mij te begeleiden met mijn ongeneselijke ziekte. Dus na een lange periode van onzekerheid hebben we het toch maar uitgemaakt. Betekent niet dat we elkaar nooit meer zien of knuffelen, maar wel dat we ieder een andere toekomst hebben.

Klote dat ik het 'alleen' moet doen, maar ik wil daar niemand mee opzadelen..


Pijnlijk herkenbaar maar als je uiteindelijk terugkomt op je verhaal en toch niets liever zou willen dan dat ze naast je staat ook in deze kut periode en samen knokken....hoe doe je dat??
Is er iemand die het weet?


http://www.internethaven-logboek.nl/

bloem4u
AML-3 bezig met voorbereiding BMT



hou gedeelte van mijn dagboek bij voor het uitwisselen van ervaringen in het logboek bij http://www.internethaven-logboek.nl/



bloem4u

Joko Hassagawa

Re: volg je hart niet je verstand

Berichtdoor Joko Hassagawa » Do Okt 14, 2004 9:19 am

Bloem4u schreef:ik ben zo niet zo slim geweest om mijn verstand te volgen en heb er elke dag meer spijt van...roep heel hard dat ik het wel alleen aan kan maar zou er alles voor over hebben om dit samen met iemand te doen. Alleen maakt het me zo bang want weet niet wat er komen gaat in de nabije toekomst ...het is zo dubbel allemaal..het hou me vast-laat me los....
maar dit is een hel en doet meer pijn dan alle BMT puncties bijelkaar

wat ben ik een klootzak geweest om haar uit mijn vingers te laten glippen..


gr.

R.
: Het is nooit te laat om het gewoon te vragen vraag gewoon die steun, Niemand kent de toekomst, leef in het moment. stapje voor stapje, moment na moment en ga ervoor.

dancevalle

dezelfde shit maar ook wel positief

Berichtdoor dancevalle » Zo Okt 30, 2005 11:44 am

Weet eigenlijk niet eens zo goed wat ik wil zeggen, kan zeggen dat dit heel herkenbare verhalen zijn.

Ik kende mijn vriend pas 2,5 maand ( nu 5,5 maand) toen ik erachter kwam dat ik borstkanker had, en heb hem ook meteen gezegd dat ik t uit wou maken, maar daar wilde hij niks van weten.. Dus zijn we nog bij elkaar.. als we dit doorstaan zijn we vast voor altijd bijelkaar denk ik..

Over twee weken begin ik met de chemo en moet nog maar es zien of hij me dan nog wel wil.. kijk er als een berg tegenop en weet nu van mijzelf al dat ik dan niet te genieten ben..

Arianne
Berichten: 1
Lid geworden op: Do Nov 03, 2005 11:37 am
Locatie: Hattemerbroek
Contact:

Berichtdoor Arianne » Do Nov 03, 2005 12:04 pm

Haai!

Ik herken jullie verhalen allemaal ...In augustus 2004 is er bij mij botkanker geconstateerd, en mijn vriend was er zelf bij toen hij dat hoorde.
Hij is er vanaf het begin er bij geweest en heeft dus alles mee gekregen. Hij is ook elke keer met mij mee geweest naar Leiden toe, waar ik behandeld werd. Op dit moment hebben we al 3 jaar verkering. Ik heb ook wel eens de gedachte gehad om het maar uit te maken, omdat hij toch met mij en mijn problemen opgezadeld zit/zat. Ik ben niet meer de persoon voor die tijd ... Ik voel mij 'volwassener' bij anderen van mijn leeftijd ... Maar hij is altijd bij mij gebleven en daar ben ik hem echt dankbaar voor!

Ik weet zeker dat je hierdoor een veel sterkerder relatie krijgt! Alhoewel ik het af en toe wel jammer vind, dat hij niet elke keer zijn hart naar mij luchtte, dit deed hij niet expres, omdat ik toch (al) veel aan mijn hoofd had. Maar zeg telkens weer dat hij dat wel moet doen, omdat ik ook hem wil helpen en wil weten waar hij mee zit ...

Ik ben echt blij dat wij deze periode met elkaar hebben doorgemaakt, zodat je altijd op iemand kunt steunen ...

Maar echt, als je zo'n rotperiode met elkaar kunt doorstaan, weet ik voor mij zelf, dat wij bij elkaar horen en dat we veel dingen nu samen kunnen delen en dat wij elkaar begrijpen in moeilijke maar ook in blijde momenten!

Groetjes, Arianne
Ik ben 20 jaar en woon in Hattemerbroek. Vorig jaar augustus is er bij mij een osteosarcoom(botkanker) geconstateerd. Heb 6 zware chemokuren gehad, met tussendoor een been sparende operatie.


Terug naar “Angst voor je relatie”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 2 gasten