Kinderwens en kanker - een ervaringsverhaal

Welke gevolgen kan een behandeling hebben wat betreft de kinderwens en hoe kun je je daarop voorbereiden. Is het nog mogelijk om keuzes te maken (zijn er alternatieven)?

Moderators: liddy, emili

Nausicaa

Kinderwens en kanker - een ervaringsverhaal

Berichtdoor Nausicaa » Zo Mei 25, 2003 9:04 pm

Hoi allemaal,

Zojuist de reportage op Netwerk gezien, wat ontzettend goed dat jullie dit doen!

Bij mijn (nu) man (destijds vriend) werd in januari 2000 een hersentumor geconstateerd. Hij was toen 25. Het kwam echt totaal onverwacht, ja hij was wel heel moe en had redelijk veel hoofdpijn, maar ja, hij had (en heeft) een drukke baan, was nog niet zo lang aan de slag, dus echt heel onlogisch vonden we dat niet.
Maar goed, een eerste epileptische aanval vond plaats ("ach nee, dat kan best nog wel gewoon ontstaan, op zijn leeftijd"), een tweede aanval kwam, en toen werd het spoed mri en de diagnose. Om een lang verhaal kort te maken: hij werd geopereerd, het bleek goedaardig (niet dat dat veel uitmaakt, in je hoofd, maar toch leuk om te weten), de vooruitzichten zijn goed. Vier maanden na de diagnose was hij al weer fulltime aan het werk. We hebben geluk gehad. Maar natuurlijk het blijft eng.

We hebben vrij snel na de diagnose besloten tóch een kind te willen. Je weet niet wat de toekomst brengt, dat weet niemand. En vóór zijn ziekte leek er altijd wel een reden te zijn om het nog niet te willen. Nu was het gewoon: als het ons gegeven is, dan is het geweldig. In augustus 2000 bleek ik zwanger. Onze zoon is net twee, een hartstikke leuke knul. We zijn echt blij dat we 'hebben doorgezet', dat we niet eerst drie jaar hebben afgewacht of alles wel goed zou blijven. Nogmaals, dat weet je toch niet. We hopen op het beste, we genieten van elke dag.

Wat eng blijft zijn de jaarlijkse controles, maar dat hoef ik niemand hier te vertellen.

Succes allemaal!

Daantje
Berichten: 9
Lid geworden op: Di Apr 08, 2003 8:38 pm
Locatie: Delft

nusicaa

Berichtdoor Daantje » Di Mei 27, 2003 10:08 am

In jouw mailtje lees ik heel veel moed! Ik kan me heel goed voorstellen dat je na de diagnose ineens wel gelijk een kind wilde. Je toekomst word ineens zo onzeker dat je alleen nog maar vast kan houden aan het nu en een sprankje leven voor de toekomst!!

Ik ben blij dat het jullie gelukt is en dat jullie zoveel plezier kunnen hebben. Twee jaar is een fantastisch vermoeiende leeftijd maar ik denk dat jullie dat wel aan kunnen toch?!! :wink:

Knuf Daantje
In 2000 hodgkin 3b. Sinds januari 2001 klaar met de bahandeling en alles ziet er nog steeds goed uit!

Gast

Re: nusicaa

Berichtdoor Gast » Wo Mei 28, 2003 10:51 am

Daantje schreef:In jouw mailtje lees ik heel veel moed!


Tja, moed, nou ja, misschien. Ook heel veel hoop: de geboorte van onze zoon was ook wel weer een soort afsluiting van een heel erg moeilijke periode. Hoewel, van afsluiten is eigenlijk nooit echt sprake. Maar elke keer komt het een stapje verder van ons vandaan. Zo zijn we kort geleden ook verhuisd, vooral voor mij kleefden er bijvoorbeeld heel erg zware herinneringen aan met name de slaapkamer - waar de eerste en de volgende epilepsie-aanvallen plaatsvonden (als Marco een aanval krijgt (eerst door de druk van de tumor, nu door littekenweefsel, hoewel gelukkig niet vaak, dan gebeurt dat in zijn slaap). Voor Marco was het iets anders: hij krijgt niets van een aanval mee.

We zijn dus kort geleden verhuisd (en in de nieuwe slaapkamer kreeg hij prompt na 3 weken zware verhuizing een tweetal aanvallen, na ruim anderhalf jaar aanvalsvrij te zijn geweest, maar goed, dat voelt toch anders). En ook dat is weer een nieuwe stap op weg naar een 'normaal' leven.

Dus ik weet niet of het echt moed is, misschien ook wel positieve realiteitszin: we zijn er nu, we leven vandaag, en we proberen er het mooiste van te maken.

[quote]Twee jaar is een fantastisch vermoeiende leeftijd maar ik denk dat jullie dat wel aan kunnen toch?!! [/qoute]

Twee jaar is inderdaad een geweldig vermoeiende leeftijd! Gelukkig lijkt het wel alsof ik daar meer moeite mee heb dan Marco. Goed teken voor ons. Eind 1999 herinneren we ons nog dat Marco al rond 9 uur 's avonds wilde gaan slapen, en dat was echt niet iets wat bij hem paste als nachtbraker.
Een duidelijk symptoom, alleen niet door ons opgemerkt dus. Gek he? Achteraf vallen alle stukjes op zijn plaats. Achteraf ja. :{
Maar ja, relativerend, als we het een paar maanden eerder hadden geweten was er feitelijk niks veranderd: die tumor zat er en moest er toch uit.

Knuffel terug!

Janneke


Terug naar “Kanker en Kinderwens”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 2 gasten