Kinderwens en kanker - een ervaringsverhaal
Geplaatst: Zo Mei 25, 2003 9:04 pm
Hoi allemaal,
Zojuist de reportage op Netwerk gezien, wat ontzettend goed dat jullie dit doen!
Bij mijn (nu) man (destijds vriend) werd in januari 2000 een hersentumor geconstateerd. Hij was toen 25. Het kwam echt totaal onverwacht, ja hij was wel heel moe en had redelijk veel hoofdpijn, maar ja, hij had (en heeft) een drukke baan, was nog niet zo lang aan de slag, dus echt heel onlogisch vonden we dat niet.
Maar goed, een eerste epileptische aanval vond plaats ("ach nee, dat kan best nog wel gewoon ontstaan, op zijn leeftijd"), een tweede aanval kwam, en toen werd het spoed mri en de diagnose. Om een lang verhaal kort te maken: hij werd geopereerd, het bleek goedaardig (niet dat dat veel uitmaakt, in je hoofd, maar toch leuk om te weten), de vooruitzichten zijn goed. Vier maanden na de diagnose was hij al weer fulltime aan het werk. We hebben geluk gehad. Maar natuurlijk het blijft eng.
We hebben vrij snel na de diagnose besloten tóch een kind te willen. Je weet niet wat de toekomst brengt, dat weet niemand. En vóór zijn ziekte leek er altijd wel een reden te zijn om het nog niet te willen. Nu was het gewoon: als het ons gegeven is, dan is het geweldig. In augustus 2000 bleek ik zwanger. Onze zoon is net twee, een hartstikke leuke knul. We zijn echt blij dat we 'hebben doorgezet', dat we niet eerst drie jaar hebben afgewacht of alles wel goed zou blijven. Nogmaals, dat weet je toch niet. We hopen op het beste, we genieten van elke dag.
Wat eng blijft zijn de jaarlijkse controles, maar dat hoef ik niemand hier te vertellen.
Succes allemaal!
Zojuist de reportage op Netwerk gezien, wat ontzettend goed dat jullie dit doen!
Bij mijn (nu) man (destijds vriend) werd in januari 2000 een hersentumor geconstateerd. Hij was toen 25. Het kwam echt totaal onverwacht, ja hij was wel heel moe en had redelijk veel hoofdpijn, maar ja, hij had (en heeft) een drukke baan, was nog niet zo lang aan de slag, dus echt heel onlogisch vonden we dat niet.
Maar goed, een eerste epileptische aanval vond plaats ("ach nee, dat kan best nog wel gewoon ontstaan, op zijn leeftijd"), een tweede aanval kwam, en toen werd het spoed mri en de diagnose. Om een lang verhaal kort te maken: hij werd geopereerd, het bleek goedaardig (niet dat dat veel uitmaakt, in je hoofd, maar toch leuk om te weten), de vooruitzichten zijn goed. Vier maanden na de diagnose was hij al weer fulltime aan het werk. We hebben geluk gehad. Maar natuurlijk het blijft eng.
We hebben vrij snel na de diagnose besloten tóch een kind te willen. Je weet niet wat de toekomst brengt, dat weet niemand. En vóór zijn ziekte leek er altijd wel een reden te zijn om het nog niet te willen. Nu was het gewoon: als het ons gegeven is, dan is het geweldig. In augustus 2000 bleek ik zwanger. Onze zoon is net twee, een hartstikke leuke knul. We zijn echt blij dat we 'hebben doorgezet', dat we niet eerst drie jaar hebben afgewacht of alles wel goed zou blijven. Nogmaals, dat weet je toch niet. We hopen op het beste, we genieten van elke dag.
Wat eng blijft zijn de jaarlijkse controles, maar dat hoef ik niemand hier te vertellen.
Succes allemaal!