kaal hoofd en meer...
Geplaatst: Vr Mei 30, 2003 10:12 pm
Het woordje seksualiteit..zegt me niet zo veel... tenminste niet wat betreft problemen.. ja de vermoeidheid speelde een rol... maar niet eens een hele grote.. en ja, vrijen met condoom... en dat terwijl je een relatie hebt van meerdere jaren. Niet zo prettig.. Maar om m'n vriend te beschermen, dééd ik het natuurlijk.. Geen twijfel mogelijk. Maar het maakte wel dat je continu geconfronteerd werd, zelf hier, met je ziekte en je behandeling.
Maar waarom ik eigenlijk dit schrijf, is om de volgende regels in het kopje; moeite met intimiteit, ben ik nog wel aantrekkelijk (met een kaal hoofd),
wanneer ik smorgens wakker werd.. met die warrige haren, half kaal, half lange dode pieken om m'n hoofd.. m'n vriend was lief.. net zoals anders. Maar op het moment dat ik, wanneer ik naar de wc ging, langs de spiegel liep, dan schrok ik... jemig... hoe kun je me móói vinden? hoe kun je houden van zoiets afschuwelijks? m'n hoofd leek het hoofd van een vogelverschrikker.. door het slapen, al die pieken die rechtop stonden.. en dan de kale plekken, de niet bedekte plekken... de plaatsen waar je door het weinige haar heen m'n hoofdhuid kon zien. Ik schaamde me verschrikkelijk op zo'n moment. Als ik alleen was, maakte het niet uit.. maar als hij er bij was... aan een vrijpartij wilde ik niet eens denken op zo'n moment.. Telkens moest hij me er van overtuigen.. en als die spiegel dan maar weer uit m'n gedachten was, of later na het douchen, m'n haren weer netjes zaten ging het wel weer...
pas na de behandeling ging de vermoeidheid een grotere rol spelen.. vrijpartijen die halverwege afgebroken werden omdat ik ineens volledig uitgeput was.. of plotseling een huilbui, zomaar uit het niets... ik vond het verschrikkelijk voor hem... maar had aan de andere kant ook veel met mezelf te stellen. Het was erg dubbel allemaal. Iets wat altijd leuk en prettig was geweest, was nu soms een waar drama.. Zoveel verdriet en pijn kwam er dan bij me uit. Vrijpartijen die abrupt stopte en overgingen in een wanhopig gehuil en geschreeuw. Van verdriet, frustratie en pijn. Om alles wat er gebeurd was. Naderhand luchtte het wel op.. En kropen we lekker dicht bij elkaar.. Het heeft nix kapot gemaakt. Ons misschien wel sterker gemaakt. Maar voor mij was het af moeten breken van een vrijpartij weer een soort van falen van mijn lichaam. Dat het me weer in de steek liet en dat ik daarom, mijn vriend weer in de steek liet. Terwijl hij al zoveel voor me deed. Ik weet wel, dat seks, geen kadootje terug is ofzo.. dat was het ook absoluut niet, ik genoot er zelf van.. tot het mis ging.. maar het voelde rot, dat hij daar wéér de dupe van was. Net zoals mijn kanker hem zoveel verdriet had gedaan..
1 ding heb ik in elk geval wel geleerd... mijn vriend..., die moet écht van me houden... want anders had hij me allang laten barsten.. en dát geeft wel weer heel veel moed voor de toekomst en toch een soort van zekerheid...
Emma G.
Maar waarom ik eigenlijk dit schrijf, is om de volgende regels in het kopje; moeite met intimiteit, ben ik nog wel aantrekkelijk (met een kaal hoofd),
wanneer ik smorgens wakker werd.. met die warrige haren, half kaal, half lange dode pieken om m'n hoofd.. m'n vriend was lief.. net zoals anders. Maar op het moment dat ik, wanneer ik naar de wc ging, langs de spiegel liep, dan schrok ik... jemig... hoe kun je me móói vinden? hoe kun je houden van zoiets afschuwelijks? m'n hoofd leek het hoofd van een vogelverschrikker.. door het slapen, al die pieken die rechtop stonden.. en dan de kale plekken, de niet bedekte plekken... de plaatsen waar je door het weinige haar heen m'n hoofdhuid kon zien. Ik schaamde me verschrikkelijk op zo'n moment. Als ik alleen was, maakte het niet uit.. maar als hij er bij was... aan een vrijpartij wilde ik niet eens denken op zo'n moment.. Telkens moest hij me er van overtuigen.. en als die spiegel dan maar weer uit m'n gedachten was, of later na het douchen, m'n haren weer netjes zaten ging het wel weer...
pas na de behandeling ging de vermoeidheid een grotere rol spelen.. vrijpartijen die halverwege afgebroken werden omdat ik ineens volledig uitgeput was.. of plotseling een huilbui, zomaar uit het niets... ik vond het verschrikkelijk voor hem... maar had aan de andere kant ook veel met mezelf te stellen. Het was erg dubbel allemaal. Iets wat altijd leuk en prettig was geweest, was nu soms een waar drama.. Zoveel verdriet en pijn kwam er dan bij me uit. Vrijpartijen die abrupt stopte en overgingen in een wanhopig gehuil en geschreeuw. Van verdriet, frustratie en pijn. Om alles wat er gebeurd was. Naderhand luchtte het wel op.. En kropen we lekker dicht bij elkaar.. Het heeft nix kapot gemaakt. Ons misschien wel sterker gemaakt. Maar voor mij was het af moeten breken van een vrijpartij weer een soort van falen van mijn lichaam. Dat het me weer in de steek liet en dat ik daarom, mijn vriend weer in de steek liet. Terwijl hij al zoveel voor me deed. Ik weet wel, dat seks, geen kadootje terug is ofzo.. dat was het ook absoluut niet, ik genoot er zelf van.. tot het mis ging.. maar het voelde rot, dat hij daar wéér de dupe van was. Net zoals mijn kanker hem zoveel verdriet had gedaan..
1 ding heb ik in elk geval wel geleerd... mijn vriend..., die moet écht van me houden... want anders had hij me allang laten barsten.. en dát geeft wel weer heel veel moed voor de toekomst en toch een soort van zekerheid...
Emma G.