kaal hoofd en meer...

Worstel jij met de volgende dingen: moeite met intimiteit, ben ik nog wel aantrekkelijk (met een kaal hoofd), vervroegde overgang, etc....? Plaats hier jouw verhaal, het zijn moeilijke onderwerpen maar zeker niet minder belangrijk! Doorbreek de taboe!

Moderators: liddy, emili

Emma G.

kaal hoofd en meer...

Berichtdoor Emma G. » Vr Mei 30, 2003 10:12 pm

Het woordje seksualiteit..zegt me niet zo veel... tenminste niet wat betreft problemen.. ja de vermoeidheid speelde een rol... maar niet eens een hele grote.. en ja, vrijen met condoom... en dat terwijl je een relatie hebt van meerdere jaren. Niet zo prettig.. Maar om m'n vriend te beschermen, dééd ik het natuurlijk.. Geen twijfel mogelijk. Maar het maakte wel dat je continu geconfronteerd werd, zelf hier, met je ziekte en je behandeling.

Maar waarom ik eigenlijk dit schrijf, is om de volgende regels in het kopje; moeite met intimiteit, ben ik nog wel aantrekkelijk (met een kaal hoofd),

wanneer ik smorgens wakker werd.. met die warrige haren, half kaal, half lange dode pieken om m'n hoofd.. m'n vriend was lief.. net zoals anders. Maar op het moment dat ik, wanneer ik naar de wc ging, langs de spiegel liep, dan schrok ik... jemig... hoe kun je me móói vinden? hoe kun je houden van zoiets afschuwelijks? m'n hoofd leek het hoofd van een vogelverschrikker.. door het slapen, al die pieken die rechtop stonden.. en dan de kale plekken, de niet bedekte plekken... de plaatsen waar je door het weinige haar heen m'n hoofdhuid kon zien. Ik schaamde me verschrikkelijk op zo'n moment. Als ik alleen was, maakte het niet uit.. maar als hij er bij was... aan een vrijpartij wilde ik niet eens denken op zo'n moment.. Telkens moest hij me er van overtuigen.. en als die spiegel dan maar weer uit m'n gedachten was, of later na het douchen, m'n haren weer netjes zaten ging het wel weer...

pas na de behandeling ging de vermoeidheid een grotere rol spelen.. vrijpartijen die halverwege afgebroken werden omdat ik ineens volledig uitgeput was.. of plotseling een huilbui, zomaar uit het niets... ik vond het verschrikkelijk voor hem... maar had aan de andere kant ook veel met mezelf te stellen. Het was erg dubbel allemaal. Iets wat altijd leuk en prettig was geweest, was nu soms een waar drama.. Zoveel verdriet en pijn kwam er dan bij me uit. Vrijpartijen die abrupt stopte en overgingen in een wanhopig gehuil en geschreeuw. Van verdriet, frustratie en pijn. Om alles wat er gebeurd was. Naderhand luchtte het wel op.. En kropen we lekker dicht bij elkaar.. Het heeft nix kapot gemaakt. Ons misschien wel sterker gemaakt. Maar voor mij was het af moeten breken van een vrijpartij weer een soort van falen van mijn lichaam. Dat het me weer in de steek liet en dat ik daarom, mijn vriend weer in de steek liet. Terwijl hij al zoveel voor me deed. Ik weet wel, dat seks, geen kadootje terug is ofzo.. dat was het ook absoluut niet, ik genoot er zelf van.. tot het mis ging.. maar het voelde rot, dat hij daar wéér de dupe van was. Net zoals mijn kanker hem zoveel verdriet had gedaan.. :cry:

1 ding heb ik in elk geval wel geleerd... mijn vriend..., die moet écht van me houden... want anders had hij me allang laten barsten.. :) en dát geeft wel weer heel veel moed voor de toekomst en toch een soort van zekerheid... :D :D :D

Emma G.

roby
Berichten: 3
Lid geworden op: Di Mei 06, 2003 8:45 pm
Locatie: arnhem/nieuwerkerk a/d IJsel (bijna)
Contact:

herkenbaar

Berichtdoor roby » Zo Jul 06, 2003 11:24 am

dag emma,
dit is zeker wel herkanbaar voor mij al is het verhaal net een fractie anders. door de borstkanker ben ik in de overgang gezet (ik ben nu net 30) met alle verschijnselen die erbij horen.
daardoor is ons aardappelen leven ook anders geworden. ikwordt niet bijna niet meer spontaan opgewonden, het is meer als: oh, het is alweer een tijdje terug, laten we maar weer eens aardappelen hebben. ik vind het nog steeds wel leuk en lekker, maar op een andere manier. en daarbij kan ik mijn gedachten niet vrij maken en denk ik veel te veel na tedens het vrijen over of het wel goed genoeg is en vooral dat ik me moet laten gaan! nou, dan lukt het natuurlijk bijna niet meer.
verder speelt inderdaad uiterlijk een rol: ik had geen chemo en een borstsparende operatie gehad maar ben wel dikker geworden (na het eten lijkt het wel of ik zwanger ben!) waardoor het moeilijk wordt om me te verleiden tot een vrijpartij omdat ik met mijn lichaam in de knoop zit.
Toch gaat het wel, er zijn ook goede momenten en daar genieten wij dan x-tra van en bovendien gaat het voorbij; ik blijf niet altijd in de overgang en mijn lichaam zal zich ook herstellen.
en wat je zegt: de liefde gaat verder dan het uiterlijk en mijn vriend heeft al zoveel met mij en de ziekte doorstaan! als het andersom zou zijn zou ik niet begrijpen waar hij zich zo druk over maakt, eerlijk, het is wel moeilijk maar als je het er over hebt (niet dat mij dat zo goed af gaat maar ook dat leer ik steeds meer)
goetjes Roby

Zannuh
Berichten: 15
Lid geworden op: Di Jul 29, 2003 11:32 am
Locatie: Almere
Contact:

Zoo herkenbaar!

Berichtdoor Zannuh » Di Jul 29, 2003 12:06 pm

Hoi Emma...
Het is best wel raar dat zoveel mensen dingen herkennen...
Ik heb vorig jaar september een beenmergtransplantatie gehad ben dus bestraald en heb chemotherapie gehad...
In november ontmoette ik ook een jongen... die gewoon door alles heen keek, (zijn zus heeft ook een behandeling als bestralen gehad) Ik vond dat zo raar... ik was gewoon kaal... hoe kan ik dan aantrekkelijk zijn... dat vraag ik me nu nog steeds af... (we hebben ondertussen wel wat gehad, maar dat is afgelopen maand uitgegaan...) Ik ben dan wel gewoon mezelf, maar hoe kan iemand verliefd worden op iemand die zoveel heeft meegemaakt .. ja... pff... raadsel... maar ik ben blij dat die mensen wel bestaan! :)
.:: ~KisSes ZaNnuH~ ::.

1998 - Myelodisplasie Raeb ontdenkt, behandeld met chemo en beenmergtransplantatie....

2002- Ziekte teruggekomen behandeld met chemo en bestraling waarop beenmergtransplantatie volgde...
Alles gaat goed :)

anoniem

hoe kan ik hem helpen?

Berichtdoor anoniem » Wo Jul 20, 2005 8:13 pm

hoi

Ik ben een meid van 17 jaar en heb al zo'n 1,5 jaar een heel serieuse relatie met een heel lieve jongen die kanker heeft. We hebben samen heel veel meegemaakt en ik hoop dat iedereen die dit leest ook echt begrijpt dat het tussen ons heel serieus is.

Intimiteit hebben we opgebouwd. Op een gegeven moment was het moment daar dat we voor het eerst met elkaar naar bed gingen (voor ons beide de eerste keer). Dat ging heel fijn en bijzonder en liefdevol hoewel we veel rekening moesten houden met zijn rug waar hij toen al meerdere malen aan was geopereerd en een flinke wond zat.
In die tijd ging het redelijk goed met hem maar een paar maanden later was het weer flink mis en is hij meedere malen geopeerd

Hij zit nu in de chemo en heeft een flinke wond op zijn rug (circa 30 bij 20 cm). Seks is voor ons iets zeldzaams geworden. De behoefte is er aan beide kanten, echter maakt zijn fysieke conditie dat het zo'n 3 keer in de maand kan. Dat is op zich voor mij geen probleem, ik heb me daar al bij neergelegd hoewel ik het er soms wel moeilijk mee heb.
Alleen voelt hij zich af en toe een slappeling zegt hij :( en dat vind ik heel erg. Soms lukt het em ook ineens niet meer en moeten we stoppen. Knuffelen vinden we allebei heerlijk maar ook dat gaat door zijn grote wond amper. Hoe kan ik mijn vriend steunen en zorgen dat de seks geen opdracht meer voor hem word maar een mooie gebeurtenis wat voortkomt uit onze liefde??

uit het oogpunt van herkenning blijf ik het liefst anoniem :oops:
groetjes
mij

Aletta
Berichten: 6
Lid geworden op: Zo Nov 25, 2007 11:45 pm

Foto's laten zien?

Berichtdoor Aletta » Ma Nov 26, 2007 12:20 am

Inmiddels anderhalf jaar geleden heb ik te horen gekregen dat ik weer genezen was van Hodgkin, daarvoor heb ik chemo's en bestraling gehad. Mn haar heb ik inmiddels dus ook weer terug, hoewel het nog steeds dun is (terwijl je overal hoort dat het dikker teruggroeit na een chemo :()
Ik heb nu echter al bijna een jaar een vriend, en probeer hem ook wel te betrekken in mijn verwerking van het gebeurde, maar ik durf hem bijvoorbeeld geen foto's te laten zien van toen ik kaal was, omdat ik bang ben dat hij me dan onaantrekkelijk zal vinden.
Iemand hier ervaring mee?

emili
Berichten: 48
Lid geworden op: Zo Apr 06, 2003 4:27 pm

Berichtdoor emili » Do Dec 20, 2007 4:23 pm

moeilijk aletta... ik had mijn vriend -inmiddels echtgenoot- al een jaar voor ik ziek werd (ik was toen nog net 18) dus hij heeft alles gezien en meegemaakt. Dat maakt het een stuk gemakkelijker. Zeker in de eerste jaren ernaar hebben we meermalen rustig op bed gelegen (dan kon mijn lichaam uitrusten) en heb ik alleen maar gepraat en gepraat over alles wat er gebeurd was, hoe ik het beleefd had en ook gevraagd hoe hij het beleefd had. Af en toe vloeide daarbij ook heel wat tranen, het heeft zo'n impact gehad! En juist daarom denk ik dat je misschien moet proberen om eens een gesprek daar over aan te gaan. Het is helaas een stukje van jou en het is denk ik ook belangrijk dat hij dat stuk ook leert kennen, hoe moeilijk ook. En die foto's horen daar ook bij. Het is maar uiterlijk, en hij ziet hoe je nu bent.. dus dat is een heel verschil. Misschien is het wel even schrikken geblazen, maar dat geeft niet, dat is misschien wel goed, dat het bij hem ook even wat impact heeft, ook al is het alleen maar om dat uiterlijke deel.. misschien kun je juist vanuit de foto's verder praten. En geef aan dat je er over wil praten en dat hij alles mag vragen.. je bent heel wat gewend inmiddels..

sterkte en succes en veel geluk!


Terug naar “Sexualiteit”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 3 gasten