Prikbord voor jonge kankerpatiënten

Vrolijke gedichtjes zijn het niet he... maar misschien schreef ik juist wel als ik me zo rottig voelde... om aan anderen te laten zien, wat ik niet kon zeggen, hoe ik me voelde...

dit gedichtje hieronder is geschreven tegen het eind van m'n chemo's.. kuur 6 ofzo, van de 8.. iedere keer weer, wist ik precies wanneer het ging komen, dag 4 van de kuur.. wanneer de klachten juist weg zouden moeten gaan, kwam dat nog. Een constante pijn op m'n longen. Continu aanwezig. Behoorlijk heftig. Het vloerde me helemaal. Stilletjes lag ik dan op bed. Te wachten tot het overging. Meer kon ik niet. Het vrat echt zoveel energie.. nouja dit gedichtje is er uit ontstaan..


Pijn is eenzaamheid...

een lijden dat niemand voelt, niemand ziet
helemaal alleen, een ander niet

ik weet wel, het gaat voorbij
maar waarom niet NU, niet nu al bij mij?

helemaal allleen wachten tot het verdwijnt
terwijl het van binnen, zo verschrikkelijk schrijnt...

ja, dankbaar ben ik voor de vrienden om me heen
maar in die duisternis, voel ik me toch zo alleen

dat "alleen-op-de-wereld" gevoel,
genoeg die weten wat ik bedoel...

raak ik maar niet kwijt
en dat na al die tijd

Pijn in al zijn eenzaamheid...


Marielle

das een prachtig gedicht
gedichten sijn juist altijd de oplossign voor gevoelens te uiten

met een gedicht troost je jezelf

maar ook die ander die zich niet uiten kan

maar heel veel troost vindt in jouw gedicht.

Dank je.