hoe gaan ouders er mee om

[dolfijn]

Er is iets waar ik zelf nogal mee kamp en misschien ook wel anderen.
Nl. ik heb zelf kanker gehad (10 jaar geleden hodgkin) en nu heeft mijn vader ook darmkanker.
Nu wordt er nogal geheimzinnig over gedaan en mijn moeder heeft mij op mijn hart gedrukt er met niemand over te praten!!
Adh van mijn eigen ervaringen ben ik het hier natuurlijk helemaal niet mee eens, (en doe het gewoon toch).
Bovendien weten ze niet precies wat zijn prognose is en denkt ze dat het ook beter is voor mijn vader dat niet te weten. ...
Kortom een en al miscommunicatie en onzekerheid en hierdoor begin ik ook te beseffen wat er misgegeaan is bij mij met de verwerking van alles.
(ik was 18 en ben er nog steeds mee bezig...)
Tsja dit is het wel een beetje in een notedop.
Ik kan er uren over uitweiden aangezien het allemaal nogal complex is maar ik ben vooral benieuwd of iemand deze situatie herkent...
Dolfijn

[ninotchka]

nou ik vindt het bijzonder jammer dat mensen in de omgeving zo geheimzinnig erover doen. Uit ervaring van een hele goede vriend van mij, mijn eigen familie, en mijn werk in palliatieve zorg, weet ik dat de persoon zelf goed beseft wat er aan de hand is, of het vermoeden heeft, en het liever uit in de open wil hebben. Mijn goede vriend had Leukemie, was bioloog van beroep, maar zijn familie kon de wordt kanker niet uitspreken en voerde alle gesprekken direkt met de arts. Hijzelf werd de prognosis, zeer slecht, niet verteld.

Wij hadden goede contact en met mij sprak hij wel over de diagnose, wat hij al vermoedde, en hoe frustrerend het was dat niemand er duidelijk en direct en eerlijk met hem wou zijn. Het eerlijk zijn was zijn grootste wens maar iedere keer dat hij daarover begon met familie en arts stapte ze over op de positieve kant van de ziekte, terwijl hij nog maar een paar weken te leven had. Hij stierf met het gevoel van hadden wij maar.....

Je vader zijn prognose hoeft niet slecht te zijn, maar met eerlijkheid kan hij zelf bepalen wat hij wel of niet met zijn eigen lijf en leven wil. Dat is toch zijn beslissing en recht. Ik wens je bijzonder veel sterkte. Clara

[clara]

hoi, tis met clara,

ik had per ongeluk mijn bericht ingetiept terwijl mijn dochter nog ingelogd was dus de laatste bericht komt niet van ninotchka, maar van mij, clara.
het spijt me voor de verwarring. nogmaals sterkte. clara

[E.]

Hoi Dolfijn,

Ja, ik herken dat wel hoor. Toen ik kanker had werd er in het begin ook door mijn familie gedaan of ik het niet echt had. Daardoor wist ik mezelf ook geen houding meer te geven en voelde ik me al snel een aanstelster.
(Slaat achteraf natuurlijk nergens op). Ik heb dus echt moeten vechten om serieus genomen te worden, en dat vind ik achteraf heel erg.
Ik kan me voorstellen dat jouw verwerking heel moeilijk is geweest, als je eigenlijk geen kanker 'mocht' hebben. Dan moet je jezelf ook nog aanleren dat je je eigen ziekte wel serieus mag nemen!
Ik wens je veel sterkte met je vader en praat er gewoon lekker wel over. Misschien (maar dat weet ik niet) moet je ook eens uitproberen of hij stiekem ook niet graag hierover zou willen praten...?

Liefs,
E.

[Zannuh]

Hoi...
Het enige wat ik er in herken is dat toen ik me niet lekker ging voelen, en de huisarts en andere artsen opzoek waren naar hetgeen wat ik onder de leden had, was dat de artsen al een hele tijd een vermoede hadden maar het toch verzwegen... gewoon het verzwijgen van dinge die je eigenlijk wel weet... hoe kan dat... Het is toch van belang dat de mensen die ziek zijn alles tew eten krijgen...

[dolfijn]

Bedankt allemaal,
ik heb beseft dat mijn moeder niet de enige is die er niet over wil praten, mijn vader klapt ook dicht, waarna ik heb beseft dat ik er ook eigenlijk heeeeeeel veel moeite mee heb om er (met hen!) over te praten. Dit heeft natuurlijk te maken met onze familieband, de manier waarop wij communiceren etc... Maarja, ik word een beetje opstandig dat ik de familietherapeut moet spelen en heb me ook een beetje teruggetrokken... Inmiddels is mijn vader weer geopereerd en weer aan chemo begonnen. Dit geeft allemaal natuurlijk veel stress en ben blij dat ik binnenkort mijn psychologe weer zie...
Conclusie van dit alles is dat het zo maar voortdobbert zonder dat we precies weten wat ons te wachten staat en dat ik me gewoon niet in staat voel hier iets in te veranderen. Zij zijn toch de verstandige ouders??!! Ik kan toch niet naar die doktoren toestappen en zeggen: vertel me nu maar eens hoe het er voor staat, zonder dat zij erbij zijn??!!
Ook iets wat ik me afvraag is dat er weleens wordt gezegd is dat bij sommige patienten het inderdaad beter is niet in detail te treden, en dat ze niet alles hoeven te weten. Wat voor soort patienten is dat dan??
Dolfijn

[Dinant]

Dag Dolfijn,

In ons gezin heeft kanker ook toegeslagen. Mijn broer had een hersentumor en is vervolgens overleden. De tijd tussen ontdekking en dood was slechts 7 maanden.

Omdat de tijd zo kort was, speelde de ´heat of the moment´ altijd een grote rol. Ik ben opgegroeid in een open gezin, waardoor wij allen de gelegenheid kregen om naar eigen believen te reageren op de ziekte. Wanneer iemand een extra gesprek wilde, dat was vaak bij mij het geval, dan kon dat geregeld worden. Artsen en verpleegkundigen staan in mijn ervaring echt voor je klaar. Gewoon vragen en mee gaan naar afspraken met je ouders.

Ik denk dat het belangrijk is jezelf niet weg te cijferen in een situatie die jou ook ten volste raakt. Niemand is belangrijker of maatgevend in zo´n periode.

Dat je vader er niet graag over praat, herken ik zeer. Dat had mijn broer ook. Ik denk dat zieke mensen sowieso een andere, ongrijpbare ´state of mind´ hebben in vergelijking met de naasten. Misschien herken je dat uit je eigen rotperiode als patient. Toch heb ik mijn broer op een gegeven moment gedwongen er over te praten. Ik hield het niet langer uit om op een van de belangrijkste momenten van je leven over koetjes en kalfjes te praten. Uiteindelijk vroeg hij me waarover ik dan wilde praten, en per onderwerp maakte hij de afweging of hij dat wilde of niet. DIT WAS EEN SUPER ERVARING! Maar ik had ook gevoel dat eerst de stoute schoenen moest aantrekken om dit te vragen. Een soort breekijzer moest wel gebruikt worden.

Voor mijn broer werd het nu eindelijk ook duidelijk hoe wij de kanker meemaakten. Het was een eye-opener voor hem. Het feit dat hij het zelf niet naar voren bracht was naast zijn andere ´state of mind´ ook een manier om het verdriet van ons niet te hoeven zien. Dat was voor hem ook confronterend natuurlijk.

Kortom: probeer eens de stoute schoenen aan te trekken. ´Dichtklappen´ is niet altijd een afwijzing, vaker een uiting van onwetendheid hoe ermee om te gaan.

Ik wens je veel sterkte.