Mijn man heeft een knobbeltje ontdekt

kanker treft niet jouw allleen, maar ook je ouders, broers en zussen: het gezin dus

Moderators: liddy, emili

LittleMe
Berichten: 1
Lid geworden op: Vr Okt 31, 2008 9:15 am

Mijn man heeft een knobbeltje ontdekt

Berichtdoor LittleMe » Vr Okt 31, 2008 10:06 am

Afgelopen weekend heeft mijn man, nu 27 jaar, bij zichzelf een knobbeltje ontdekt. Dinsdagmiddag zijn we naar de dokter geweest en hij was vrijwel meteen ongerust. Heeft ons ook direct doorverwezen naar het ziekenhuis voor meerdere testen.
Daar zijn we woensdag geweest. Van de ene afdeling naar de ander. Beginnend bij Chirurgie om 'te voelen', daarna daar Radiologie voor een echo, vervolgens weer terug, waarbij de dokter bij Chirurgie de mededeling had dat het een afwijkende lymfeklier of zoiets was. En dat het wellicht wel ernstig kon zijn. (Altijd prettig om het op zo'n manier te horen natuurlijk, zeker aangezien hij geen definitief antwoord kon geven). De arts heeft het zelfs over Hodgkins en Non-Hodgkins gehad! We zijn hierna doorgestuurd naar Oncologie voor een gesprek. Er werd besloten om de knobbel te verwijderen voor verder onderzoek. Maar uiteraard moest daar eerst een afspraak voor gemaakt worden. Overal werd spoed achter gezet, maar nu wachten we nog op dat telefoontje voor die afspraak. Daarna gaat het nog minimaal 5 werkdagen duren voor we antwoorden hebben.

Mijn man maakt zich zo'n zorgen en helaas kan ik die niet wegnemen voor hem. Hij is zo bang voor de dood en zo bang dat hij kanker heeft. Niets wat ik hem zeg kan dat wegnemen. Afleiding is het enige waar ik voor kan zorgen, maar ook ik ben ontzettend ongerust. Vooral omdat hij zich zo'n zorgen maakt, maar ook vanwege mijn eigen verleden.

Mijn vader is overleden aan kanker toen hij 28 jaar was. Ik ben opgegroeid zonder mijn vader.
Ik ben nu net 5 maanden zwanger en dat soort gedachten gaan dan wel door mijn hoofd. Ik spreek ze niet uit, zeker niet tegenover mijn man. Voor hem moet ik sterk en positief zijn. Er is nog niets bekend. We weten nog niets....en ik moet me vasthouden aan de gedachten dat dit net zo goed een 'kleinigheidje' is wat verwijderd kan worden, zodat wij weer verder kunnen gaan met ons leven samen.

Maar het is voor mij ook ontzettend moeilijk positief te blijven, zelf net herstellende van een depressie.
Heeft er iemand tips hoe ik mijn man het beste door deze onzekere periode heen kan krijgen??

LittleMe (28jr)

Terug naar “JIJ, je ouders, broers en zussen”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 2 gasten