De puncties/ lieve verpleegkundige

Algemeen forum over de behandelingen bij kanker

Moderators: liddy, emili

emili
Berichten: 48
Lid geworden op: Zo Apr 06, 2003 4:27 pm

De puncties/ lieve verpleegkundige

Berichtdoor emili » Zo Apr 13, 2003 9:23 pm

De beenmerg- en leverpunctie/ lieve verpleegkundige

Iemand van de afdeling had me verteld, dat de leverpunctie niet zo erg was als de beenmergpunctieÂ… ik had eerst de leverpunctie. Omdat ik er toch verschrikkelijk tegenop zag, tegen alles, mocht ik gelukkig een roesje.. nouja, ik kreeg een slaappil. Vrij sterk schijnbaar, een olifanten middel werd me verteld..
Echter ik viel maar niet in slaapÂ… ik ging rustig liggen, ik wilde zo graag slapen.. maar het ging gewoon nietÂ… het enige wat ik voelde, was dat na verloop van tijd, nouja 20 minuten, mÂ’n benen en mÂ’n armen wat zwaarder werden.. loom.. maar in mÂ’n hoofd was ik heel helder. Op de afdeling hadden ze gevraagd of ik het prettig vond als er een verpleegkundige mee ging.. gelukkig.. vlak voor de onderzoeken kwam er een verpleegkundige, eentje die tijdelijk soort stage liep op oncologie, normaal gesproken stond ze op de kraam afdeling. Abby. We hebben ff gekletst en het was gezellig. Het leidde me een beetje af. Uiteindelijk dus de punctie, ik was behoorlijk zenuwachtigÂ… waarom sliep ik nou niet?! De leverpunctie viel verschrikkelijk tegen. De hand van Abby had ik heel hard nodigÂ… vooral ook omdat ik echt niet wilde gaan huilen daar.. maar ik was echt blij dat Abby er was. Eindelijk was het voorbij, maar gelijk daarna had ik de beenmergpunctie.. ik was bangÂ… die leverpunctie had al zoÂ’n zeer gedaan.. en de beenmergpunctie was nog erger?? Eenmaal aangekomen op de juiste kamer was de arts er nog niet; echter wel 2 arts assistenten die ik kende. Ze waren verbaasd dat ik nog wakker was.. en toen ik ook zei dat ik veel liever zou slapen, gingen ze voor me kijken wat ik nog meer kon krijgen, zodat ik misschien weg zou zakkenÂ… ze hebben me nog wat slaapmiddel bij gespoten. Echter veel mocht ik niet meer hebben. Maar ook dit hielp niet. Echter zij zorgden wel voor afleiding ook weer.. mÂ’n eigen internist nam later de beenmergpunctie. Ik had weer de hand van Abby vast, en de arts-assistenten stonden ook in de buurt; t was eigenlijk best gezellig. Er werd wat over en weer gekletst. Hoewel de zenuwen wel bleven. Echter het viel ontzettend meeÂ… de verdovingsprik was gemeen.. maar dat wist ik. Maar de punctie verderÂ…. Nee, het was absoluut niet erger dan de leverpunctieÂ… gelukkig.. dus ik was behoorlijk opgelucht toen het voorbij was en niet nog meer pijn had opgeleverd.
Eenmaal op de afdeling waren mÂ’n ouders er weer. Maar ik heb niet veel van ze gezien, want de eerste uren sliep ik.. de slaapmiddelen werkten eindelijk. De volgende dag zag ik Abby weer. Ik vroeg of ze nog last van haar handen had, waarin ik zo hard had geknepen.. en ze liet ze zien.. Allemaal blauwe halve maantjes.. ik schaamde me dood ;) . Waren precies mijn nagels die in haar hand stondenÂ… Gelukkig lachte ze eromÂ… en zei dat ze wel wat gewend was op de kraam afdeling, met al die toekomstige moeders  . Lief!

Terug naar “Kankerbehandelingen”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 1 gast