Erg emotioneel

Heb je praktische tips t.a.v. psychosociale begeleiding? Of andere zaken die verbetering kunnen gebruiken? Meld dit hier!

Moderators: liddy, emili

Isabelle
Berichten: 3
Lid geworden op: Do Feb 23, 2006 6:43 pm
Locatie: N-H

Erg emotioneel

Berichtdoor Isabelle » Do Feb 23, 2006 7:00 pm

de laatse 3 jaar sinds ik ziek ben kon ik moeilijk mijn emoties tonen, toen mijn hond en rat waar ik veel van hield dood gingen kon ik ook geen traan laten en huilde om andere dingen ook bijna nooit, wat mij allemaal is overkomen en hoe naar ik me ook voelde ik kon niet huilen. sinds een paar maanden geleden is dat als het waren los gekomen en ik moet nu heel snel om dingen huilen... zelfs als er helemaal geen rede voor is ofzo. zijn er meer mensen?
ik ben 15 jaar.had een tumor in mijn nek, die goed-aardig was. na 3 keer eraan geopereerd te zijn is hij kwaad-aardig geworden en heeft zich verspreid naar mijn rug. ben al bestraald en krijg nu chemo.

Ilona
Berichten: 5
Lid geworden op: Di Aug 24, 2004 12:42 pm
Locatie: Heehugowaard
Contact:

Berichtdoor Ilona » Za Mar 11, 2006 6:20 pm

Hoi Isabelle,

Ik ben Ilona, nu 20 jaar en al jaren genezen van een tumor in mijn voet. Jarenlang had ik er psychisch geen moeite mee, daarna had ik er af en toe last van maar dat stelde niet heel erg veel voor, totdat ongeveer anderhalf jaar terug de bom eindelijk barstte. Ik werd ook snel emotioneel, terwijl dat zeker niet veel voorkwam, juist ZEER zelden. Ik moest huilen om allerlei dingen; alles wat me aan mijn kanker herinnerde (en dat was in die tijd zo'n beetje alles) en om dingen die ik zag op televisie. Ik huilde snel mee met mensen die iets zieligs vertelden, maar ook om kinderlijke tekenfilms waarin iets droevigs voorkwam. Uiteindelijk besloot ik toch maar hulp te zoeken hiervoor, bij de PLEK in het AMC in A'dam. Ik raad je zoiets nu van harte aan, informeer ens naar de mogelijkheden. Uiteindelijk moet je het natuurlijk zelf doen, maar psychologen kunnen echt helpen. Sterkte ermee!

Groetjes,
Ilona

troetel
Berichten: 3
Lid geworden op: Vr Aug 13, 2004 7:08 pm
Locatie: tilburg

Berichtdoor troetel » Wo Mar 15, 2006 5:39 pm

hoi

ik heb dat ook, ik was altijd heel hard voor mezelf en liet mezelf niet zien.
in 97 kreeg ik non hodgkin en pas 2 jaar terug viel bij mij de barst eraf.
ik werd veel emotioneler, kon heftiger op dingen gaan reageren en moest in een keer veel meer huilen. Wat ik anders nooit deed en niet wilde gebeurd nu zomaar.

ik denk dat het vooral met een stukje verwerking te maken heeft dat we het nu wel een plaats kunnen geven in ons leven.

Essy
Berichten: 1
Lid geworden op: Za Mei 20, 2006 11:28 am
Locatie: Rijswijk

Een zielig hondje op TV en....

Berichtdoor Essy » Za Mei 20, 2006 12:19 pm

Hoi iedereen,

Mijn naam is Esther en ik ben ook zo'n huilebalk geworden sinds ik geopereerd ben aan mijn baarmoederhalskanker. Alleen ik zit niet zo mee en tis soms wel een beetje grappig als ik met mijn vriendinnen ben terwijl er eigenlijk niet echt iets ergs aan de hand is.Ik huil amper om mezelf, maar wel om de meest stomme dingen ;)).

Groetjes Essy

Gast

Berichtdoor Gast » Zo Mei 21, 2006 3:11 am

Beste Isabelle,

Ik denk, of weet zeker dat dat niks vreemd is, je hebt in een korte tijd van je leven veel te verwerken in 1x. Op het moment zelf sluit je je af voor emotie's , omdat je sterk wilt zijn en geen "tijd" hebt om emotioneel te zijn, op de zwaarste momenten moet je vechten en doorgaan. Ik herken het absoluut, ben zelf 23, ben nierpatient geworden op mn 16e, heb bijna 6 jaar gedialyseerd, en toen , deels uit nood, een nier gekregen van mijn zwager, de held! In dei periode heb ik ook geen traan gelaten, net alsof mijn gevoel uitgeschakelt was...Alles ging bijna 3 jaar goed, totdat ik vorig jaar non-hodgkin Burkitt kreeg... Nu, 8 CHOP kuren, en 15 retuxiemab verder, ben ik schoon verklaard, en zat in fase 4. En nu, nu ik bezig ben alles weer op te bouwen, krijg mn haar weer terug, mijn gezicht slinkt weer(had echt een dikke kop van de prednison!), probeer weer veel op mijn paard te rijden etc, NU, dus eigenlijk als alles voorbij is, kak ik volledig in... Ik ben constant aan het janken, loop dagen met een knoop in mijn maag, en voel me alles behalve gelukkig :( Zo tegenstrijdig. Maar heb toch besloten om inderdaad eens met iemand te gaan praten, want verwerken moet je het toch, op wat voor een manier dan ook. Het besef komt pas later, eigenlijk té laat, maar wees het voor, en zorg dat je op die manier van het leven kan genieten. Ik wens iedereen heel veel sterkte toe, en huilen is niet erg, het kan ook best een opluchting zijn, en niet iets waar je je voor hoeft te schamen. Ik wou ookaltijd maar groot en sterk zijn, voor mijn vriend, mijn familie, mijn vrienden, maar nu is de koek op en heb besloten me gewoon lekker te laten gaan op de momenten dat Ik dat wil :wink:
Liefs Froukje.


Terug naar “Praktische tips t.a.v. psychosociale begeleiding”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 4 gasten