In de WAO op jonge leeftijd....??

Heb je praktische tips voor hervatting of onderbreking tijdens werksituatie? Meld dit hier!

Moderators: liddy, emili

Esther
Berichten: 4
Lid geworden op: Ma Mei 26, 2003 8:01 pm
Locatie: Hoogeveen

In de WAO op jonge leeftijd....??

Berichtdoor Esther » Ma Jun 02, 2003 9:02 pm

Hallo allemaal,

Ik ben 24 jaar en heb voordat ik de ziekte van Hodgkin kreeg 2,5 jaar gewerkt. Inmiddels werk ik weer voor 20 uur in de week wat me niet gemakkelijk af gaat. Ik ben te snel en te veel uren gaan werken, in acht genomen dat ik pas eind februari mijn laatste bestraling heb gehad. Ik wou zelf weer heel graag aan de slag en zeker ook uit die WAO blijven... Mijn arbo-arts dreef de boel ook nog een beetje op door mij mijn gang te laten gaan en mij eigenlijk nog meer te pushen om zo snel mogelijk weer fulltime te kunnen werken. Het liefst had hij gezien dat ik direct na de bestraling weer was begonnen met werken en dan om te beginnen met 3 x 4 uur. Ik vond dit geen goed idee alhoewel ik zelf ook stond te popelen om weer "de oude" te worden en mijn "oude leventje" weer op te pakken. ik ben 1 week na het beeindigen van de bestralingen weer begonnen met 2 x 4 uur werken in de week, wat ik in 5 weken tijd had opgebouwd tot 20 uur in de week waar ik nu nog steeds op zit, maar wat ik eigenlijk niet trek.

Zoals ik al zei wou il perse niet in die WAO terecht komen. waarom? Tja omdat je dan een stempel krijgt en nooit meer een baan zal krijgen. je hele leven gebrandmerkt zeg maar... Klinkt niet erg positief, maar begin nu in te zien dat dat "brandmerk" mij misschien ook niet zal overslaan... Ik ben nog veel moe en loop tegen mijn eigen onkunnen op. ik wil leven als een 24-jarige en niet als een 60-jarige. Over 4 weken krijg ik de aanvraag in de bus, na hem al een maal hebben uitgesteld met 13 weken. Dus nu is er geen uitstel meer mogelijk. Heeft iemand ervaringen met het aanvragen van de WAO, met de keuringsartsen en keuringen? Ik hoor ook veel negatieve verhalen over onkundige keuringsartsen die een blik op je werpen en zeggen dat je wel in staat bent om te werken omdat er aan de buitenkant niks te zien is. En dat is waar ik nou niet op zit te wachten; nog een persoon die ik maag gaan vertellen wat het is om moe te zijn en niet zomaar gewoon moe te zijn. Dat gevoel dat je jezelf moet verdedigen en verkopen om andere mensen te overtuigen dat het echt niet o goed met je gaat terijl je er "zo gezond uitziet".

Daarnaast is het probleem zoals ik al eerder zei dat ik maar 2,5 arbeidsjaren heb voordat ik ziek wordt en er dus financieel ook heel wat minder op zal gaan worden. Bij het CWI waar ik vandaag ben geweest konden ze me ook niet veel opbeurends vertellen... Eigenlijk wordt je dus als jongere gediscrimineerd omdat je geen arbeidsverleden hebt. Hier kan ik me zo kwaad om maken. ik heb er toch ook niet om gevraagd om ziek te worden, moe te blijven en eventueel in de WAO te belanden? En omdat je dan toevallig jong bent heb je pech en moet je financieel met misschien wel minder dan helft van wat je nu verdient zien rond te komen...

Hopelijk zijn er meer mensen die dit herkennen en mij misschien hun opbeurende verhaal kunnen vertellen.

Groetjes Esther

Gast

Berichtdoor Gast » Di Jun 03, 2003 9:02 am

hoi Esther,

Zelf was ik 19 toen ik klaar was met de behandeling. Omdat ik in de verpleging was begonnen, werkte ik al officieel vanaf m'n 17e. Zelf ben ik exact 1 jaar nadat ik ziek werd, weer begonnen met werken. Na een pauze van 3 maanden ongeveer. Want precies zoals je zegt.. ik wil zo ontzettend graag.. gewoon dat alles weer 'normaal ' word.. Bij mij werkte het dus ook niet... Ik ben met 12 uur begonnen en eind van het liedje was dat ik wel gepusht werd om meer te doen, officieel ook 3x 6 uur werkte maar dat het gewoon niet ging. Ik kreeg steeds meer last van kwaaltjes door de vermoeidheid en ging me er geestelijk steeds rotter bij voelen. Maar toch..je wil zo graag...

Grote Min punt van de WAO en de WW ; een berg papierwerk komt er bij kijken met allemaal dingen waar je geen zicht op hebt.. (hier op de site staan best wel goede links naar sites waar je hulp kan krijgen hoor)

Wat de verhalen over de wao arts betreft... net zoals met zoveel dingen, hoor je vaak alleen de negatieve verhalen omdat de positieve niet zo boeiend zijn... Zelf heb ik geen problemen gehad met de Wao arts. Wel hield ik die verhalen in m'n achterhoofd. Belangrijk is vooral denk ik tegen die tijd, dat je echt iedere klacht verteld die je hebt. Je moet wel WILLEN werken.. dat moet je wel een beetje uitstralen.. maar je moet ook die arts duidelijk maken, waarom het allemaal niet kan. Zelf ben ik afgekeurd voor 12 uur in de week.. meer mag ik voorlopig niet werken. Oftewel ik zit voor die 12 uur in de WW en de rest in de wao.. Ik ben er 30% op achteruit gegaan. Dat is normaal. En verder moet je er gewoon vanuit gaan dat je wel weer aan het werk komt! Mensen die pas kort in de Wao zitten, kunnen er nog best snel uitkomen. Je hebt als voordeel de wet Rea.. waardoor het voor werkgevers positief uitpakt als ze je aannemen.. En ook voor dingen als; hoe moet je het aanpakken bij een sollicitatie ter zijner tijd, (wat moet je wel en wat niet zeggen) kun je hulp krijgen. Ik werd in Februari dit jaar eindelijk ontslagen na 2 jaar ziektewet. Het salaris achteruitgang.. was ff slikken. Maar verder heeft het me goed gedaan. Ik heb tijd voor mezelf gehad. Het bracht me rust. Lichamelijk en geestelijk en ik voel me nu véél sterker dan dat ik was. Ook wel door de hulp van een psycholoog hoor, die ik die maandenv oor het ontslag ook al zag... Maarja.. maak je allemaal niet te druk.. het komt tóch wel.. Ertegen vechten is alleen maar vermoeiend en zwaar..

ik hoop dat je hier wat aan hebt!

liefs emili

en oja.. onthoud maar vast 1 ding ;) alles wat met de wao te maken heeft.. gaat langzaam...! wanneer dingen te lang duren, erachteraan bellen, dan wil het wel eens versnellen..

dolfijn
Berichten: 7
Lid geworden op: Wo Mei 28, 2003 12:07 pm

Berichtdoor dolfijn » Di Jun 03, 2003 12:11 pm

Hallo Esther
Ik ben (bijna) 30 jaar en kreeg op 18-jarige leeftijd Hodgkin. Ik was net begonnen met mijn studie en heb die na een half jaar onderbreking van chemo en bestraling weer voortgezet. Nu is het wel goed erbij te vertellen dat ik niet te maken had met arbo-artsen, goed advies van wie dan ook, ik heb eigenlijk gewoon gedaan wat mij het beste leek zonder er te veel over na te denken (dat deed ik sowieso niet te veel in die tijd) Ik was niet op de hoogte van bijverschijnselen die ik misschien kon krijgen of wat dan ook. Mijn internist zei na afloop: Als je nog problemen krijgt (op psychologisch vlak dan) dan hoor ik het wel. Tsja, ik wist niet zo goed wat hij daarmee bedoelde, maar pas jaren later deed ik dat wel. Anyway, ik heb mijn studie met wat vertraging afgemaakt in 1998. Ik heb de eindstreep wel op mijn tenen gehaald (ik was helemaal bekaf en overspannen) maar ik had het diploma tenminste. Ik ben toen een jaar naar het buitenland gegaan, en wat ik opgespaard had aan emotie, vermoeidheid etc begon toen een beetje los te komen. Ik was daar best vaak depri, en kreeg last van rsi. Toen ik terug in Nederland was vond ik een 40-urige baan, maar de rsi en vermoeidheid bleef. Ik kon mij niet geheel inzetten in dit vak (waar dat wel vereist wordt, het liefst 24 uur per dag!) en na anderhalf jaar werd mijn contract niet verlengd. Ik vond nieuwe werk en hier gebeurde na een half jaar al hetzelfde. Mijn laatste baan in dit vak heeft 1 maand geduurd en toen liep ik gillend de deur uit!Ik ben een tijd werkeloos geweest. Nu werk ik 1 a 2 dagen in een heel ander beroep en doe er wat freelance bij.
Ik heb er inmiddels ook wat hulp bij gekregen van een psycholoog. Zij heeft mij doen inzien dat ik misschien niet moet streven naar een 32-urige werkweek (wat mijn laatste baan was) maar naar 16 of 24, dat dit gewoon mijn top is. Ik vind dit moeilijk te accepteren, denk dat ik me aanstel, ook omdat het zo lang geleden is en ik heb toch ook mijn studie gewoon gedaan?! Wie kan mij bewijzen dat ik moe ben en minder energie heb door de kanker?
En dan komt er natuurlijk het financiële aspect bij kijken. Ik heb tot nu toe nooit ziekteuitkering gehad of aangevraagd, ik heb een werkende vriend, heb wat spaargeld en leef zuinig. Ik ben onafhanelijk opgegroeid, het liefst zou ik fifty/fifty willen bijdragen aan het huishouden, maar dat kan nu gewoon niet. Mijn psychologe heeft wel eens geopperd om te bekijken of ik geen recht zou hebben op uitkering (voor zoveel procent) maar eigenlijk wil ik dit liever niet. Dus draait mijn vriend ervoor op....Dit vind ik allemaal heel moeilijk.
Maar wat je zegt Esther, dat je niet gebrandmerkt wilt worden, dat heb ik ook, ik bedoel, bij al mijn werkgevers tot nu toe heb ik nooit verteld dat ik kanker heb gehad, dat was gewoon verleden tijd. Maar nu word ik er af en toe zo moe van om te vertellen dat ik 2 dagen in de week werk, en dan zie je mensen zo kijken van : zo, dan heb je lekker veel vrije tijd, luie donder!!
Maar ik moet zeggen dat ik best goed kan leven met minder geld. Ik geef niet om kleren en dat soort dingen, uit eten gaan wordt ook saai en thuis kan je het veel lekkerder maken...
Alleen op vakantie zou ik wat vaker willen gaan, uit de sleur raken en nieuwe indrukken opdoen.
Ik laat het hier even bij.
Dolfijn

Esther
Berichten: 4
Lid geworden op: Ma Mei 26, 2003 8:01 pm
Locatie: Hoogeveen

Berichtdoor Esther » Di Jun 03, 2003 2:44 pm

Hoi Emili,

Je vertelde dat je voor 12 uur bent afgekeurd, maar hoe zit dat dan. je zegt dat je voor die 12 uur in de ww zit en de rest in de WAO. Voor hoeveel procent ben je dan afgekeurd? 100% of heb je voor die 12 uur geen baan kunnen vinden en zit je daarom in de ww?

Ook ik zit in de verpleging, ik werk als praktijkverpleegkundige op een asielzoekerscentrum. Dit is lichamelijk misschien minder zwaar werken dan in een ziekenhuis, maar psychisch vergt het enorm veel van je. Ik vind het echt te zwaar op het moment. Maar ja volgende week bnaar de arbo-arts en een s even kijken wat ik eraan kan gaan doen. Voor mijn gevoel kan ik dus geen stap terug gaan doen, maar alleen vooruit. Aan de andere kant, als ik door blijf hollen dan help ik daar uiteindelijk alleen mijzelf mee in de vernieling.

Wel fijn om jouw verhaal zo even te horen...
Heb jij tijdens de keruing alleen gesproken over je lichamelijke klachten of ook over alle psychische problemen waar je tegen aan liep?

Groetjes Esther

susan
Berichten: 24
Lid geworden op: Di Mei 27, 2003 3:12 pm
Contact:

Berichtdoor susan » Wo Jun 11, 2003 6:29 pm

Hoi Esther,

Ik zit nu nog gedeeltelijk in de WAO. Ik heb een wajong uitkering. Ik heb veel negatieve ervaringen met het GAK. Ik moest eigenlijk een wajong uitkering hebben omdat ik naar een speciale school ging en daar was het hebben van een uitkering verplicht voor, dit omdat de school duizende guldens per jaar koste, en het GAK dat allemaal ging financieren. Op zich wel positief natuurlijk. Maar voor dat ik dat allemaal rond had, heb ik minstens zo vaak moeten bellen...

Hetzelfde als met de aanvraag voor een jobcoach. Een jobcoach is iemand die je begeleid op je werkplek. Dat heeft ook god weet niet hoelang geduurd eer dat ze de goedkeuring gegeven hadden voor betaling.. Ik wil je niet afschrikken voor het GAK, het zijn verder allemaal hele aardige mensen, en ik denk ook dat het per GAK verschilt, hoe "snel" dat ze zijn. Tenminste dat hoor ik van veel mensen.

Ik ben nu gelukkig met een baan van 16 uur per week, en ik hoop dat jij vroeg of laat ook een leuke baan zal vinden, en iets wat je natuurlijk aankunt.

Ik gun het iedereen van harte. :)

Groetjes susan

SvenAnderson
Berichten: 22
Lid geworden op: Ma Mei 26, 2003 12:42 pm
Locatie: 's-Hertogenbosch

Hey Ester

Berichtdoor SvenAnderson » Do Jun 12, 2003 12:51 pm

Hey Ester,

Ik weet dit niet voor 100% zeker, maar.... Als jij het werk niet aan kan omdat het fysiek te zwaar is, dan kan je beter thuis blijven. je vertelde ook eerder dat je werkgever je wilde ontslaan. Op deze manier kan je dat proces vertragen, mits hij je ontslagvergunning nog niet heeft aangevraagd. Als jij vanaf je huidige baan de WAO in moet, dan is dat ook een aardig kostenplaatje voor je werkgever. Tenminste dat is zo bij een commercieel bedrijf. Een AZC is natuurlijk al van de overheid.... Wat wel mogelijk is is dat je werkgever op zoek gaat naar een andere, betere baan voor jou als het werk wat je daar deed te zwaar voor je is geworden.

De Economie verkeerd in een ressesie en de overheid ziet graag dat de mensen aan het werk blijven. de werkgevers hebben daarom deze taak gekregen. Overleg dit eens met het CWI en met de vakbond. Hun kunnen je vast meer en betere informatie hierover geven. mocht je nou weer op dood spoor terecht komen, dan moet je het maar wat hogerop gaan zoeken. Je had het erover dat je niet gebrandmerkt wilde worden...Nou, dan moet je er voor vechten! Neem eens voor de gein contact op met het ministerie van werkgelegenheid en vraag hun visie over de zaak.

Als je van mening bent dat jou vakbond je in de kou laat staan, dan neem je contact op met een andere vakbond. Gewoon blijven vechten voor een goede zaak; jou toekomst!

Succes,

Chris.
Life is like a box of chocolats... You never know what you're gonna get...... Except ours. It says: Extra Bitter!

Gast

Berichtdoor Gast » Do Jun 12, 2003 7:57 pm

Hoi Esther,

ik zie je berichtje nu pas.. sorry... ben je al geweest??

zelf ben ik ook inderdaad op de psychische kant afgekeurd.. zo mag ik geen contact met agressieve mensen.. en zo min mogelijk stress.. ik had ook écht aangegeven dat ik echt helemaal overstuur kon raken van een ruzie die om me heen plaatsvond, zonder dat ik eraan meedeed.. echt verschrikkelijk, ik heb me echt lange tijd geestelijk 'labiel' gevoeld.. het word wel beter, maar als je moe bent ( en dat ben ik gewoon vaak) dan sta je gewoon veel minder sterk in je schoenen dan anders... dus dat heb ik echt wel gezegd. Verder ben ik afgekeurd voor 65 tot 80 procent.. voor de overige 20 procent heb ik ww , mijn uren kwam uit op iets van 68 procent ofzo, en dan val je in de groep; 65 tot 80 schijnbaar... gelukkig in elk geval.. maar ze keken gewoon naar die 12 uur, wat voor percentage dat was...
wat jij zegt had ik ook hoor.. ik wilde wel harder.. maar het leek wel alsof ik alleen maar harder zou vallen als ik harder door zou gaan...

en dat was óók beangstigend..

ik hoop dat jou gesprekken goed zijn gegaan!! en een beetje een begripvolle arts...

liefs Emili


Terug naar “Praktische tips”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 2 gasten