Te veel aandacht

Ben jij het zat om alsmaar je situatie uit te moeten leggen en hoe ging jij hier mee om? Meld dit hier!

Moderators: liddy, emili

Marije
Berichten: 4
Lid geworden op: Di Apr 15, 2003 9:54 pm
Locatie: Nijmegen

Te veel aandacht

Berichtdoor Marije » Di Apr 15, 2003 10:08 pm

Dit past misschien niet helemaal bij het onderwerp maar lijkt me ook van belang...

Als je ziek bent is het heel leuk dat zo veel mensen geinteresseerd zijn (zeker omdat er ook mensen afhaken) maar soms had ik helemaal genoeg van al die telefoontjes en bezoekjes. Zeker als ik net uitslagen had gehad stond de telefoon soms roodgloeiend. Ik liet mijn ouders dan de telefoon opnemen en zij moesten dan maar vertellen hoe het ging en dat ik er even geen zin had in om alles weer eens te vertellen. Mensen begrepen dat zeker wel. Je moet je zeker niet bezwaard voelen om te zeggen dat je ven geen behoefte hebt aan aandacht al bedoelen al die mensen het goed. Kies maar even voor jezelf.

Het meest vervelend vond ik trouwens die mensen die bij de kassa in de supermarkt vragen hoe het met me ging! Het ging altijd goed en dan ging ik gewoon verder over het weer of met het op de band zetten van mijn boodschappen! Gewoon negeren die hap of ze maar even duidelijk maken wat je ervan vind als dat beter bij je past!

emili
Berichten: 48
Lid geworden op: Zo Apr 06, 2003 4:27 pm

Berichtdoor emili » Do Apr 17, 2003 10:28 am

hoi Marije,

heel herkenbaar.. maar ik denk dat het ook te maken heeft, met positieve en negatieve aandacht.. Ik vond het heerlijk als m'n ouders bezoek kregen.. want dat was het gezellig, werd er niet telkens over mij en m'n ziekte gepraat, maar ook over normale dingen.. hoefde ik dus zelf ook nix uit te leggen.. Maar zo zag ik wel mensen, en had ik wel die gezelligheid van mensen om je heen.. Veel mensen die op bezoek kwamen, vooral in het begin, praten moeilijk... hoe gaat het... en als je zegt niet zo goed, dan is het gesprek zo gedaan.. het zijn van die verplichte bezoekjes... en dan zit je zelf telkens weer het zelfde verhaal te vertellen.. bweh...
Verder vond ik bezoek wel prettig, als het gewoon een goede vriendin was, die ook ns zelf wat te vertellen had.. van wie je nieuwe dingen hoorde... zodat je even het idee had, dat je niet de zieke was, bij wie ze op ziekenbezoek kwamen...

en in de winkels ook.. bah.. voel je je lekker, heerlijk even wat anders.. even een beetje niet ziek zijn.. krijg je al die vragen... vaak ook van mensen die het weer via via gehoord hadden.. had als gevold dat ik regelmatig goed rondkeek, wie er waar liep, en heel bewust, halve bekende ging ontwijken.. hup, maar een ander gangetje in.. geen zin in vragen vandaag... :?

ik vond het alleen zelf heel moeilijk om er ook wat aan te doen. Ik liet ook m'n ouders de telefoon opnemen, of sommige dingen doorbellen, alleen naar m'n beste vrienden meldde ik het zelf.
ik geloof dat ik nu een beetje vastloop verder ;) dus ik stop maar..

groetjes Emili

meissie
Berichten: 3
Lid geworden op: Za Mei 10, 2003 11:19 am

Berichtdoor meissie » Za Mei 10, 2003 12:09 pm

Hoi Marije en Emili,
Ook ik herken veel in jullie verhaal.
Als ik alleen thuis was, en niet te moe of weet ik veel, dan nam ik gewoon zelf de telefoon aan, maar wilde ik gaan rusten dan ging de hoorn eraf.
' Savonds nam mijn vriend de telefoon aan, en beantwoordde vragen van mensen over hoe het met me ging.
Mijn beste vriendinnen en familie wisten het precies, dat als ze me niet te pakken kregen, ik te moe was, maar dan zijn er ook nog mensen die dan beledigd zijn.
Heel triest vind ik het dat mensen zo kunnen reageren.
Je leert ook je echte vrienden kennen hoor, er was 1 "vriendin " waar ik tijdens die 7 weken bestraling niks van hoorde.
Ik had toen ook zoiets van "doei, ik ga je niet achterna lopen als je zelf niet even de moeite kan nemen om te informeren ".
Zodra ik klaar was met behandelen stond ze op de stoep, ze was bang dat de bestraling besmettelijk was, zei ze !!
Ik was gewoon helemaal met stomheid geslagen toen ze het zei.
Heb haar gevraagd waarom ze in hemelsnaam niet gewoon geinformeerd heeft naar wat het inhield als ze daar vragen over had, dat ik nu het idee had gehad dat ze me had laten vallen door mijn ziekte.
Inderdaad in de supermarkt ook, je ziet mensen kijken en fluisteren. Van die mensen die het via via hebben gehoord, en het toch wel heel interessant vinden om je dan te zien lopen.
Voor dat soort mensen liep ik ook een andere kant op.
Belachelijk eigenlijk, maar daar had ik gewoon geen zin in.
Je haalt mensen die puur uitzijn op sensatie er zo uit, en die horen dan inderdaad ook niks van me als ze wat vragen, ze krijgen alleen een oppervlakkig antwoord.
Maar zoals ik al zei, je leert je echte vrienden kennen, dus met hen heb ik het er ook gewoon niet altijd over, ik vind het ook fijn om over allerlei andere dingen te praten, het hoeft niet altijd ter sprake te komen.
Liefs,
Meissie
- only skydivers know why the birds sing -

Oxigun
Berichten: 17
Lid geworden op: Ma Mei 12, 2003 12:14 am
Locatie: Tilburg
Contact:

Berichtdoor Oxigun » Ma Mei 12, 2003 1:25 pm

Voor de verandering herken ik mezelf ook in hier allemaal in. Ik heb gekozen om me ouders het iedereen te laten vertellen. Alleen me familie beantwoord ik (meestal) zelf en natuurlijk me beste vrienden/vriendinnen. Ik heb vorige week voor het eerst weer wat van een vriend gehoord. Met hem kon ik altijd heel goed opschieten en hij woont hier maar 50m vandaan. Maar toch om ja vanaf februari al bijna niet meer te laten zien was wel 'vervelend'. Gelukkig is dit nu bijgetrokken :)

Me beste vriendin van me komt zelf regelmaig langs terwijl ze in totaal 6uur moet reizen! (heen+terugweg). Zij is echt top! Kan ik ook alles mee bespreken...
Verder nog 2 vrienden die ik via internet ken waar ik goed contact mee kan blijven houden (ook irl).
Als student komt er ook nog bij dat veel van je vrienden niet in je woonplaats wonen of juist eruit gaan verhuizen. Dit maakt het voor velen ook een stuk lastiger om 'even langs te wippen'.

Kortom, ik zit voortaan heel veel achter me computer. Ik kan verder toch niets :(
Dus voeg me maar op msn toe ofzo, ik heb toch veel te veel tijd over :P

Marye
Berichten: 3
Lid geworden op: Vr Jan 26, 2007 11:57 am

Berichtdoor Marye » Vr Jan 26, 2007 1:06 pm

hallow allemaal!

ik zit er soms mee dat ik het gevoel heb dat mensen mij niet begrijpen>
ik heb twee zware operaties gehad in twee maand> de laatste was veertien september> ik had eierstokkanker>
nu ben ik nog steeds aan het herstellen en heb veel last van vermoeidheid> nu is mij opgevallen dat heel veel mensen eigenlijks denken van nou je ziet er weer goed uit het is weer allemaal goed van binnen en nou kan je weer alles> ik heb hierdoor ook het gevoel dat ik me moet bewijzen> zo van kijk wat ik allemaal doe> kijk hoe vaak ik mijn grenzen verleg> omdat ik het gevoel heb dat ze dat niet zien!

zelf mijn beste vriendin liet het bij mij zo over komen dat ik neit zo bezig moest zijn met herstellen en dat ik niet aldoor moest denken van goh ik ben moe en ik moetma na huis>>>want zei ze iedereen is wel eens moe>>>

dit deed mij veel pijn>> helemaal omdat ik het zo graag wil! en omdat ik zo hadr mijn best doe!!! maar dat ziet zij dus niet in ofzo>>>?!

ik vind zulke dingen heel vervelen en vroeg mij af ofmeer dat herkennen?
hoe gaan jullie daar mee om!

aan de ene kant vin dik het eigenlijsk te zot voor woorden als je kijkt wat je hebt moeten doorstaan en dan heb je het gevoel dat je je de hele tijd moet verantwoorden>>>!!

niet dat iedereen zo doet> maar dat ijskouds mijn beste vriendin zo doet>>

ik hoop dat iemand iest herkent!

groeten marije


Terug naar “Genoeg van uitleggen?”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten