Hoofdwebsite Stichting DiagnosekankerBij mijn moeder (66) is bijna vier jaar geleden longkanker geconstateerd met uitzaaiing naar de lymfklier. Daardoor was ze niet te opereren. Ze heeft toen een chemokeur gehad en +/- 15 bestralingen. Gelukkig sloegen die allemaal heel goed aan.
Mijn moeder voelt haar lichaam heel goed aan. Ze wist nl. al bijna een jaar voor de diagnose dat het mis was. Ze hoeste heel veel. Maar de huisars deed het af met een verwaarloosde longontsteking. Ze bleef gelukkig aandringen op foto's.
Na de eerste chemokuren en bestralingen is de kanker helemaal verdwenen en ook 1,5 jaar weggebleven. Dat was natuurlijk super! Maar elke 3 maanden blijf je in spanning zitten en onbewust wacht je op het moment dat het weer fout is.
Dat moment was 1,5 jaar geleden. Het was terug. Weer chemo... Alimta. Nog is de experimentele fase. (weinig bijwerkingen) Het heeft de tumor een half jaar stabiel weten te houden, maar het was binnen 6 weken opeens bijna verdubbelt. Dus weer aan een andere chemo. Voor mijn moeder verschrikkelijk, omdat ze weer kaal en ziek/moe werd. Ook deze chemo deed niet veel. De tumor bleef zo goed als stabiel. Na vier kuren overgestapt op een andere chemo. Na 4 kuren was de tumor met 40% afgenomen. Geweldig nieuws. De eerste keer een goed bericht na bijna een jaar weer dokteren. We hebben toen besloten om er nog 2 kuren achteraan te doen, gezien ook haar goede conditie. Maar kleiner is het niet geworden. De arts had nog 1 soort chemo over, maar zolang het stabiel bleef zouden we gewoon weer afwachten.
En nu drie weken geleden heeft ze te horen gekregen dat het met 50% gegroeid is met een uitzaaiing naar de andere long. De arts zag ook een vergroting van de bijnieren. Mijn moeder had ook last van hoofdpijnen en wilde daarom ook een hersenscan. Daar blijken nu ook uitzaaiingen te ziiten. Ook heeft ze pijn in haar rug. Vandaag hebben we gehoord dat er ook uitzaaiingen zitten in/op haar ruggewervel. Deze week krijgt ze nog een uitgebreide botscan....
In Tilburg waar mijn moeder het gesprek had met de neuroloog ivm met de MRI. Zei de arts dat mijn moeder met therapie (chemo/bestraling) nog 3 tot 6 maanden had. Met alleen medicijnen nog 6 weken en als ze helemaal niets zou doen nog 1 maand. Dit zei hij gezien de uitzaaiingen in het hoofd en in de long.
Daar zit je dan... de kans dat chemo of bestraling nog zou aanslaan is minder dan 10% en dan weer ziek en weer kaal en weer in spanning...
Dat wil ze niet en hoe graag ze ook zou willen genieten nog van haar kleinkinderen. Ze is het zat .... en dat snap ik ook goed. Ze heeft ook geen leuk leven gehad en veel verdriet gekend. Ik en mijn broer zijn goed op onze plek. Met ons en onze kinderen gaat het goed. En ik gun ze de rust... Maar dat betekent wel dat het onvermijdelijke wel heel dichtbij komt. Gelukkig kunnen we er samen goed over praten. Over hoe ze het allemaal wil. Lijstjes aan het maken en adressen aan het verzamelen.
Voor mij is het van de ene kant heel onwerkelijk. Het idee dat ze er over een paar weken niet meer is. En hoewel ik wist dat het moment een keer zou komen, de leegte die ze achterlaat zal enorm zijn. Ik heb dan gewoon geen thuis meer. Mijn vader is bijna 30 jaar geleden overleden.
Ik probeer haar te steunen waar ik kan en haar te helpen haar laatste wensen in bervulling te laten gaan. Het is heel onwerkelijk.. Gisteren stond ze nog in de tuin te werken en vandaag heeft ze op mijn kinderen van 2 en 4 jaar een uurtje gepast. Ik wil het allemaal wel zien.. een maand. Ik geloof het ook niet. Volgens de statestieken had ze hier allang niet meer geweest. Al jaren niet....
[/b]
de reservetijd is bijna om...
Terug naar “Vraag en antwoord”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 56 gasten