Hoofdwebsite Stichting Diagnosekankerik heb 3 kinderen in de leeftijd van 7 t/m 13.
wij gingen er vanuit dat ik geopereerd kon worden, nu moet ik ze vetelen dat ik nog een half jaar te leven heb.
wie weet hoe ik ze het beste dat kan vertellen en waneer is de beste tijd
hoe vertel ik het mijn kinderen
altijd eerlijk zijn. Natuurlijk is dit makkelijker dan gezegd, maar het is wel de beste methode. Van mijn vader werd gezegd dat het elk moment afgelopen kon zijn, maar ook dat t nog wel 10 jaar door kon gaan.. dat is inmiddels 7 jaar geleden denk ik...
het is voor jou ook nog maar de vraag of t minder of meer dan een half jaar wordt, maar als je eerlijk tegen ze bent kunnen ze in hun eigen tijd afscheid van je nemen... Ik doe dat ook.. Mijn vader kan nog wel lang leven, maar onbewust neem je toch al wel afscheid. Dat kunnen jou kinderen nu ook nog doen. Samen in dat half jaar nog zo veel mogelijk leuke en vooral positieve dingen doen. Maar altijd eerlijk blijven.
Misschien hoef je ze niet alles te vertellen, je kunt ze ook zelf naar je toe laten komen. Mijn ouders hebben me een gedeelte verteld toen en nu na 7 jaar kom ik er ineens achter dat ik er meer over wil weten. Nu stel ikz e allemaal vragen en ze antwoorden me eerlijk. Daar ben ik heel erg blij om.
het is voor jou ook nog maar de vraag of t minder of meer dan een half jaar wordt, maar als je eerlijk tegen ze bent kunnen ze in hun eigen tijd afscheid van je nemen... Ik doe dat ook.. Mijn vader kan nog wel lang leven, maar onbewust neem je toch al wel afscheid. Dat kunnen jou kinderen nu ook nog doen. Samen in dat half jaar nog zo veel mogelijk leuke en vooral positieve dingen doen. Maar altijd eerlijk blijven.
Misschien hoef je ze niet alles te vertellen, je kunt ze ook zelf naar je toe laten komen. Mijn ouders hebben me een gedeelte verteld toen en nu na 7 jaar kom ik er ineens achter dat ik er meer over wil weten. Nu stel ikz e allemaal vragen en ze antwoorden me eerlijk. Daar ben ik heel erg blij om.
wij kregen (mijn ouders en ik) van de behandelend arts die naar ons huis kwam te horen dat mijn broer Koen (geestelijk gehandicapt) niet lang meer zou leven...
het is goed geweest dat ik het te horen kreeg, al was het een rare situatie nl.: op 6 december kwam mijn vader thuis (is arts) mijn moeder en ik waren verbaasd en zeiden gezellig al zo vroeg!! mijn vader ontweek ons en ging bij mijn broer liggen die ziek op de bank lag. na 10 minuten vroeg mijn vader of mijn moeder en ik naar boven wilden komen. een vriendin van mijn moeder bleef bij Koen. mijn vader vertelde boven dat KOen non-hodgkin had. ze wisten niet welk type, door een stroomstoring in Rotterdam. we moesten uitgaan van een B1 type, in minder geval van een T type. die avond kwam de collega van mijn vader mijn moeder en mij uitleg geven van de procedure, Koen zou de woensdag erop voor de eerste chemo gaan. wij hebben hem het gehele weekend daarop voorbereid (hij is geestelijk gehandicapt en hoewel hij 21 (hij werd 9 december 22) is, heeft hij het emotionele en verstandelijke vermogen van een kind van 4 a 5 jaar oud)
het was een zwaar weekend. hebben met de gehele familie zijn verjaardag gevierd en zeiden, het is rot, maar we gaan ervoor en hij is volgend jaar weer beter!!
maandag, zijn verjaardag belde aan het einde van de avond de behandelende arts op. of hij even langs kon komen. we dachten dat hij de procedure van de chemo nog kwam door spreken.
ik zat in de woonkamer mijn broer voor te lezen toen de arts kwam. in de gang vertelde hij mijn ouders al het bericht, mijn vader hoorde ik verschrikkelijk huilen en mijn moeder bleef zeggen nee. de definitieve uitslag was binnen en Koen bleek een zeer zeldzame vorm te hebben die niet te behandelen is.
we moesten ervan uitgaan dat hij de kerst niet zou halen, gelukkig leeft hij nog steeds.
wat me heel erg trooste was dat mijn ouders heel hard huilden, evenals ik. ze verborgen hun emotisch niet en spraken open over hun gevoelens. we wilden alledrie een zo mooi mogelijke tijd nog hebben met zijn vieren, de tijd die juist zo kostbaar is, omdat je eigenlijk weet dat er geen 'tijd is voor tijd'.
mijn broer leeft nu al een half jaar sinds de uitslag. dit is aan de andere kant van het verdriet ook heel fijn. we kunnen zo stapje voor stapje steeds meer afscheid van hem nemen, al is het soms nu nog te verdrietig. we hebben met zijn vieren alles voor zover mogelijk geregeld, zodat we als de tijd er eenmaal is geen praktische problemen meer hebben met de afscheidsdienst.
ik raad je aan om open en eerlijk te zijn, tenminste, ik vond dat zelf heel fijn. en toon emotie. mijn moeder hield zich in het begin groter dan ze was, ik botste daar tegenop omdat ik niet wist wat het haar deed.
ik wens je heel veel sterkte!! ook voor je vrouw en kinderen...
mieke
het is goed geweest dat ik het te horen kreeg, al was het een rare situatie nl.: op 6 december kwam mijn vader thuis (is arts) mijn moeder en ik waren verbaasd en zeiden gezellig al zo vroeg!! mijn vader ontweek ons en ging bij mijn broer liggen die ziek op de bank lag. na 10 minuten vroeg mijn vader of mijn moeder en ik naar boven wilden komen. een vriendin van mijn moeder bleef bij Koen. mijn vader vertelde boven dat KOen non-hodgkin had. ze wisten niet welk type, door een stroomstoring in Rotterdam. we moesten uitgaan van een B1 type, in minder geval van een T type. die avond kwam de collega van mijn vader mijn moeder en mij uitleg geven van de procedure, Koen zou de woensdag erop voor de eerste chemo gaan. wij hebben hem het gehele weekend daarop voorbereid (hij is geestelijk gehandicapt en hoewel hij 21 (hij werd 9 december 22) is, heeft hij het emotionele en verstandelijke vermogen van een kind van 4 a 5 jaar oud)
het was een zwaar weekend. hebben met de gehele familie zijn verjaardag gevierd en zeiden, het is rot, maar we gaan ervoor en hij is volgend jaar weer beter!!
maandag, zijn verjaardag belde aan het einde van de avond de behandelende arts op. of hij even langs kon komen. we dachten dat hij de procedure van de chemo nog kwam door spreken.
ik zat in de woonkamer mijn broer voor te lezen toen de arts kwam. in de gang vertelde hij mijn ouders al het bericht, mijn vader hoorde ik verschrikkelijk huilen en mijn moeder bleef zeggen nee. de definitieve uitslag was binnen en Koen bleek een zeer zeldzame vorm te hebben die niet te behandelen is.
we moesten ervan uitgaan dat hij de kerst niet zou halen, gelukkig leeft hij nog steeds.
wat me heel erg trooste was dat mijn ouders heel hard huilden, evenals ik. ze verborgen hun emotisch niet en spraken open over hun gevoelens. we wilden alledrie een zo mooi mogelijke tijd nog hebben met zijn vieren, de tijd die juist zo kostbaar is, omdat je eigenlijk weet dat er geen 'tijd is voor tijd'.
mijn broer leeft nu al een half jaar sinds de uitslag. dit is aan de andere kant van het verdriet ook heel fijn. we kunnen zo stapje voor stapje steeds meer afscheid van hem nemen, al is het soms nu nog te verdrietig. we hebben met zijn vieren alles voor zover mogelijk geregeld, zodat we als de tijd er eenmaal is geen praktische problemen meer hebben met de afscheidsdienst.
ik raad je aan om open en eerlijk te zijn, tenminste, ik vond dat zelf heel fijn. en toon emotie. mijn moeder hield zich in het begin groter dan ze was, ik botste daar tegenop omdat ik niet wist wat het haar deed.
ik wens je heel veel sterkte!! ook voor je vrouw en kinderen...
mieke
Terug naar “Vraag en antwoord”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 34 gasten