Rouwverwerking

[Anouk]

Hoi,

Ik heb een half jaar geleden mijn vader verloren aan kanker en kan het nog steeds niet begrijpen. De pijn die ik vaker voel is bijna niet te omschrijven. Het overvalt je en opeens denk je terug aan
de tijd dat hij er nog was en de tijd die hij nog maar had zonder dat hij dit wist. De tranen voel je opkomen en laat je ook weer over je wangen rollen. Hij is in een zeer korte tijd overleden en dat is nog steeds niet te bevatten. Hij heeft nog geen tijd gehad om te verwerken dat hij kanker had, en is toen heel snel achteruit gegaan.
Het intense verdriet zal bij mij nooit weggaan. Ik probeer het een plekje te geven, maar dit lukt niet.

Anouk.

[fambeekum2000@hotmail.com]

Hoi Anouk,

Ik kan mij heel goed voorstellen hoe jij je nu voelt, als iemand zo plotseling overlijd is dat een grote schok en heb je er geen tijd voor gehad om naar toe te leven. Ik denk dat je nu in de heimwee fase zit en dat is het ergste. Eerst is allles nog een roes en schrik je soms zo van "oh het is echt zo". Je snapt ook niet dat de hele wereld gewoon doordraait. Maar eens komt de tijd dat je gewoon weer aan een feestje mee kan doen en dat kun je je op dit moment niet voorstellen. De dood hoort bij het leven en waarschijnlijk zit het ingebakken bij de mens, dat hoe moeilijk ook, wij ermee leren leven. Alleen het verschil is, als iemand plotseling of heel snel overlijd de verwerking ook later op gang komt.
Ik wens je heel veel sterkte!!!

Groetjes Els

[Miek]

hai anouk,
mijn broer is 7 maanden geleden overleden. wij kregen de tijd om afscheid te nemen en hij is langer bij ons gebleven dan we ooit hadden durven hopen. ook bij mij is de pijn niet weg. en ik denk dat die nooit helemaal weg zal gaan. ik denk ook niet dat het kan slijten. ook kun je het niet vergeten. het is als een amputatie van een been. ook dit kun je niet vergeten, tot je dood zul je nl je andere been blijven missen. het enige wat er is is dat het een plek krijgt in je leven. je leven wordt anders, en het gemis en die lege plek is een deel van je persoon geworden, jij bent daar niet los van te zien.
je kunt niet stoppen met leven tot je verdriet verdwenen is, je zult moeten leren leven met je verdriet. En geloof me, dit is moeilijk!!!
Uit onderzoek is gebleken dat er gemiddeld zeven jaar staat voor een rouwproces, dan zakt de pijn iets en komen de mooie herineringen meer terug dan de pijnlijke van de ziekte of van het afscheid.

het is zo tegen natuurlijk, en een plekje geven kan niet, mensen die zulke dingen niet mee maken zeggen dat het kan, en misschien kunnen sommige mensen die het wel hebben gemaakt het wel, maar het been waar je ooit op steunde is weg, en dat komt niet meer terug. je kan ooit weer leven en gelukkig zijn, maar toch zullen momenten van pijn blijven, zie het nog als die amputatie, anderen kunnen nog rennen en springen en dansen. na vele training kan dit ook met een been, maar toch nooit helemaal hetzelfde.

heel veel sterkte!!!
miek

[Miek]

hai anouk,
ik zag dat ik al gereageerd had op je oproep, ik heb een gedicht wat voor mij uitdrukt hoe het soms kan zijn..
het is van Ina van der beek


Jij

De datum dat jij jarig bent,
De avond van oud jaar
Dat zijn van die extra moeilijke
En zo weet ik er nog wel een paar.

Maar toch is dat het ergste nog niet;
Je bereidt je erop voor.
Je wapent je, je zet je schrap
En zo kom je er wel door.

Nee, 't moeilijkste is als onverwacht
'T verleden binnendringt.
Als iemand iets over je vraagt,
Of muziek van toen, plots klinkt.

Een geur, een woord of een gebaar
Waarin ik jou herken,
Laten me pijnlijk voelen
Hoe kwetsbaar ik nog ben...

[Gast]

Hoi,

Ik heb een half jaar geleden mijn vader verloren aan kanker en kan het nog steeds niet begrijpen. De pijn die ik vaker voel is bijna niet te omschrijven. Het overvalt je en opeens denk je terug aan
de tijd dat hij er nog was en de tijd die hij nog maar had zonder dat hij dit wist. De tranen voel je opkomen en laat je ook weer over je wangen rollen. Hij is in een zeer korte tijd overleden en dat is nog steeds niet te bevatten. Hij heeft nog geen tijd gehad om te verwerken dat hij kanker had, en is toen heel snel achteruit gegaan.
Het intense verdriet zal bij mij nooit weggaan. Ik probeer het een plekje te geven, maar dit lukt niet.

Anouk.

Het is nu anderhalf jaar geleden dat mijn vader is overleden,
en na de komst van ons tweede kindje ben ik nog steeds erg verdrietig over de dood van mijn vader. Ik had zo graag gewild dat hij zijn
kleinkinderen zou kunnen zien en vraag me af of er meer is tussen hemel en aarde. Zo komt het regelmatig voor dat ik aan hem denk en dat er opeens een plaat op de radio wordt gedraaid. Dit is meestal een van de platen die tijdens mijn huwelijksmis zijn gezongen. En een plaat raakt mij het meest, de muziek die er gedraaid werd toen mijn vader met mij de kerk inliep naar het altaar. Is het een teken of is het nu toevallig. Ik ben normaal heel nuchter, maar op bepaalde momenten denk ik is dat het een teken van hem ? Wie heeft hier ervaring mee ?

Groetjes Anouk

[Gast]

Hallo Anouk,

Ik ben eigenlijk ook een heel nuchter persoon maar door bepaalde dingen die ik heb meegemaakt denk ik niet meer dat alles toeval is. Het klinkt altijd meteen zo zweverig en een hoop mensen doen er best wel lacherig over (denk ook vaak dat het angst is voor het onverklaarbare) maar denk dat in sommige gevallen je vader nog bij je is. Weet niet of je met dit antwoord wat kan want ik vind het nogal moeilijk om het te verwoorden. Dit heeft ook te maken met het feit dat en ongrijpbaar is. Maar denk echt dat je vader nog bij je is en je op dat soort momenten probeert op te vrolijken.

Sandra.

[mandy72]

mijn vader is 20 okt 2004 overleden 2 dagen voor hij 55 zou zijn geworden hij had ook kanker en dat was weggehaald () tja dus niet het kwam terug en gelijk ook in zijn kleine hersens hij heeft er nog 10 maanden mee mogen leven dat is voor deze ziekte in zijn mate lang maar hij ging in anderhalve week zo achteruit en stierf dat is zo snel en niet te bevatten het lijkt indd wel of je een amputatie ondergaat ik ben nog zo verdrietig ik heb twee meiden een van 3 en de ander 11 de oudste heeft het er ook moeilijk mee ik ga zo vaak mogelijk naar zijn graf maar kan nog niet accepeteren dat ie dood is ik mis hem zo erg dus moet het nog een plakje geven maar hoe pfffff geen idee

[jojo1960]

Dit is ook nog zo vers. Dit kan je nog geen plaats geven. Geef het de tijd. Denk aan de mooie herinneringen. En vertel tegen je kinderen over je vader. Hou zijn leven levend.

[Anouk]

Mijn verhaal gaat verder....

Inmiddels hebben we binnenkort de tweede jaardienst van mijn vader. Mijn zoektocht naar het plekje dat ik het kon geven is voorbij. Mijn hart is het enige plekje waar mijn vader zal blijven en in gedachten blijf ik hem herinneren als iemand die vrolijk is, graag praat, grapjes maakt en waarvan je weet dat hij heel veel van je houd. Dit verzacht bij mij de pijn op de dagen dat ik het er moeilijk mee heb, dat hij er niet meer is.
Ik wil iedereen die gereageerd heeft op mijn bericht van harte bedanken. Het groot aantal reacties geven mij een goed gevoel.
Ook de mensen die niet gereageerd hebben, maar die mijn bericht gelezen hebben en hierdoor steun kregen wil ik het allerbeste toewensen.

Liefs Anouk

[Matthew]

Hallo Anouk

Kanker is ook gewoon een rotziekte.
De Kanker stichting heeft van die spotjes met als boodschap 'dankzij onderzoek overleeft nu 50 % van alle kankerpatienten in Nederland. Blijf dus geld storten voor een nog hoger percentage'.
Het is helaas alleen zo wrang als je aan de verkeerde kant van die 50% staat.

Ik zal mezelf even voorstellen. Ik ben Matthew, 18 jaar en ik heb een oudere en een jongere broer.
Mijn vader is ruim 2 jaar geleden overleden aan een hersentumor, dit was in Amerika.
Vorig jaar december is mijn moeder overleden aan acute leukemie.
We wisten het net een week en toen was ze al overleden.
Wat kan het leven toch hard zijn...

Ik hoop dat het nu beter met je gaat! Sterkte,

Matthew

*Persoonlijk heb ik veel aan het forum op achterderegenboog.nl, contact met jongeren en kinderen die ook iemand zijn kwijtgeraakt.