mijn vader heeft kleincellige longkanker

[Gast]

Ik ben zo radeloos en hoop dat lotgenoten mij wat antwoord kunnen geven op het volgende.

Vorige week hebben wij gehoord dat mijn vader kleincellige longkanker heeft met daarbij uitzaaiingen in lymfeklieren, lever, nier en bijnieren. 4 weken geleden kreeg hij plotseling ondraaglijke pijnen en na twee weken ziekenhuisopname weten we nu dat hij kanker heeft.
Het is alsof ze je met een moker in de nek slaan. Mijn vader is altijd een sportieve, actieve en gezonde man geweest. Nooit gerookt, altijd juist super gezond geleefd en nu heeft hij longkanker.

Afgelopen vrijdag zijn ze begonnen met chemokuur. Dat moest snel omdat het een snelgroeiende kanker blijkt te zijn. Ze kunnen hem niet beter maken, de kuur is ter verlichting en hopelijk gaat daarmee zijn tumoren wat slinken zodat hij beter kan slikken. Zijn kanker drukt namelijk op de slokdarm en dat zorgt ervoor dan mijn vader moeilijk zijn eten weg kan krijgen. De dokter heeft ons duidelijk verteld dat het ter verlichting is. Hoe snel het gaat kan hij niet zeggen. Morgen komt hij thuis, gelukkig praten we er allemaal open over maar ik wil heel erg graag weten van mensen die ditzelfde hebben meegemaakt hoelang ik mijn vader nog bij mij heb. Omdat het zo snel zich openbaart ben ik zo bang dat het einde ook snel in zicht is.
Wie kan mij wat vertellen uit eigen ervaringen??

Ik voel me zo verdomde machteloos,
groetjes,
Margot

[Esmiralda]

Hoi Margot,

Mijn moeder heeft ook vorige week te horen gekregen dat ze longkanker heeft ze gaat volgende week beginnen met chemo om het te verlichten.
Ook zij is met ondragelijke pijn naar het ziekenhuis gebracht en direct geopereerd. Daarna onderzocht.
Ze hebben wel een indicatie gegeven van hoelang ze nog heeft maar dat zijn 'gemiddelde cijfertjes'.
We zijn erg bang, mijn moeder heeft al eerder kanker gehad met hele zware chemo's, daarom kan het zijn dat deze chemo op haar beenmerg slaat en dan is het echt goed mis.
Mijn moeder is geen echte prater, ik kan er wel over praten met mijn vriend. Het is goed dat het bij jou thuis open besproken wordt.
Het is erg eng, 7 jaar geleden dacht ik mijn moeder al te verliezen en nu weer... maar nu is het echt.

Veel sterkte.

Groetjes,
Esmiralda