Hoofdwebsite Stichting DiagnosekankerSedert nauwelijks 3 maanden weet mijn moeder dat ze kleincellige longkanker heeft.
Mijn moeder geloofde de dokters, nl . dat ze met chemo enkele maanden tot een jaar meer zou hebben.
12 dagen geleden zijn wij (mijn moeder, mijn zoon en ik) samen (met een rolstoel om haar krachten te sparen) een dag op stap geweest en vanalles samen gedaan. Het was mijn bedoeling elk weekend in de tijd die nog zou resten iets leuks met haar te doen, zachtjesweg ook alle opengebleven zaken uit het verleden doen opklaren en haar angst voor wat ging komen zo veel mogelijk weg te nemen.
Maar de dokter moeten hun afdelingen laten renderen, ze is er ingetuind en nu had ze zoveel chemo gekregen dat ze geen witte bloedcellen meer heeft,waardoor ze longontsteking heeft gekregen en de andere bijwerkingen (zo noemen ze dat)hebben ervoor gezorgd dat haar nieren nu ook geblokkeerd zijn. De gifstoffen stapelen zich op en zorgen voor kortsluiting in de hersenen, de dood is nu plots voor elke dag en waardig -en ook volledig- afscheid nemen is er voor haar -en voor ons-niet meer bij.
Indien ze enkel pijnbestrijding had gekregen had ze nog enkele mooie maanden bewust kunnen afscheid nemen van alles dat haar lief was.
De arsten zeggen dat ze gekozen heeft voor de behandeling, maar van verschillende verplegers weet ik dat aan de patient zelf (mijn moeder dus) niet cruweg (zoals zij dat noemen, ik noem dat gewoon eerlijk) is gezegd geweest hoe hopeloos ernstig haar situatie is. Hoe kan iemand beslissen wat er met hem/haar moet gebeuren waarneer deze beslissing enkel kan gemaakt worden op bewust foutieve informatie ?????
Toen ik dat opmerkte tegen de verplegers dan gaven deze toe dat het een contradictie
is, maar wel ééntje die vast niet enkel mijn familie en moeder in zo’n onmenselijke situatie plaatst !
Als één van jullie ooit hiermee geconfronteerd zouden worden (wat ik natuurlijk niemand toewens!) doen jullie geliefden misschien niet dezelfde stommiteit als je hun dit vertelt...
Liefs aan allen, Sam