Diagnose Kanker lotgenotenforum

Hallo,

ik heb een misschien vreemde vraag, maar bij mijn schoonmoeder is kanker geconstateerd en volgens dokters heeft ze nog maar zo'n 2 maanden te leven. Nu heeft de dokter de familie verteld het voor haar geheim te houden omdat mijn schoonmoeder anders in paniek zou kunnen raken. Mijn vrouw (en haar moeder) is uit Bolivia, Zuid-Amerika, en misschien dat de ziekenhuis praktijken en manieren van verwerken van kanker daar anders zijn. Zelf ben ik uit Nederland. Ik heb mijn vrouw vertelt dat ze haar moeten vertellen omdat haar moeder het anders niet kan verwerken en ze het op de een of andere manier toch gaat merken, iets dat veel erger is om zo te ontdekken. Mijn schoonmoeder is nu in het ziekenhuis en begrijpt maar niet waarom ze steeds zwakker wordt en waarom haar zoon en man zo bezorgd zijn. Persoonlijk vind ik dat ze het moet weten. Heeft iemand hier een mening over?

Andre, Zweden

Ik zou dit zeker vertellen. Het zal best schrik geven bij schoonmoeder, maar het lijkt mij eerlijk gezegd vreselijk om mijn laatste maanden door te brengen met het gevoel dat er van alles achtergehouden wordt. Daarnaast wordt schoonmoeder en je vrouw zo een afronden onthouden.

Misschien dat het woord kanker in eerste instantie vermeden kan worden gezien de culturele achtergrond, maar toch wel dat zij ernstig ziek is en dat er in ieder geval eerlijk geantwoord wordt op de vragen van schoonmoeder.

Vroeger kwamen zulke dingen in Nederland ook veel voor, en vrijwel altijd hebben de nabestaanden spijt en is de patient angstig. Ik kan me wel indenken dat er uitzonderingen zijn: er zijn mensen die op hun sterfbed nog zelf hardnekkig beweren dat ze beter worden, dat is dan hun manier van omgaan met, maar zoals ik het lees is dat bij je schoonmoeder niet het geval en is zij angstig omdat ze niet weet wat er aan de hand is. Als zij vraagt zou ik in ieder geval nooit voorliegen, maar ik ben niet Zuid Amerikaans.



Anne

hallo,

Ik las je bericht en dat sprak me erg aan aangezien ik dus ook met mijn ouders hetzelfde heb gehad , we hebben het woord K nooit mogen gebruiken, mijn vader wist wel dat hij het had maar om de een of andere reden (ook hij had zijn zus eraan verloren en broer vandaar de angst denk ik ?) mochten we er nooit over praten....hij is zo gestorven.
Ook mijn moeder had op korte tijd (een rare smaak in haar mond) en proefde niks meer, na onderzoek bleek ze maagkanker te hebben..we werden alle 5 (broers en zussen) bij de arts geroepen, daar hebben we unaniem besloten mam niet te zeggen dat het kanker was, ze zei ALTIJD als ik dat zou krijgen mogen jullie, en ook tegen de arts gezegd, mij dat NOOIT vertellen...ik zou alleen al sterven van angst.

zo zie je, ook wij hadden dat probleem, we hebben met de arts besproken te zeggen dat ze een ontsteking aan de maag had (er was geen redding meer mogelijk) en zo is ze na 6maanden vredig ingeslapen en het nare woord K is nooit uitgesproken....daar ben ik nog steeds tevreden over dat wij destijds dat zo besloten hebben...

Zo is dit voor ieder individu anders om wel of niet alles aan te kunnen in een ziekte, wel of niet zeggen?/praten over kanker...nu heeft mijn jonge broer het en we praten er geheel vrij over.ik moet zeggen dat dat wel bevrijdender werkt bij ons en in mijn broers geval ook bij hem.

Veel sterkte!
Marjo