Hoofdwebsite Stichting Diagnosekankerhoe verder het lijkt wel of het gemis steeds groter wordt de leegte mijn man is nu bijna 3 maanden geleden overleden aan long kanker.
de laatste tijd merk ik dat mijn tranen wel erg hoog zitten er komt nog steeds niet veel uit mijn handen.
ik heb geweldige kinderen maar die hebben ook hun eigen verdried.
probeer me groot te houden maar zo als ik pas vertelde mijn gevoel heeft mijn hooft in gehaald .
mijn hooft weet dat het beter is maar mijn gevoel wil er niet aan ik doe alles om dat het moet maar mis hem zo.
hoe verder
Beste Dolfijn,
Wat een normale reactie.
Ik herken er veel van na het overlijden van mijn man.
Natuurlijk staat je hoofd niet naar alle dingen die je eigenlijk "moet".
Laat vooral je tranen gaan, houd ze niet achter.
Vlak na zijn overlijden heb je waarschijnlijk, zo als zo veel anderen, in een roes geleefd.
Nu begin je uit die roes te ontwaken en komt de realiteit van alledag als een blok op je maag te liggen.
Erken voor jezelf dat heel ingrijpend is wat je meegemaakt hebt.
Uit vooral je gevoelens.
Mocht je een goed contact hebben met de huisarts, ga dan daar praten.
Wellicht is een rouwverwerkingscursus, waarbij je onder lotgenoten bent, iets voor je.
Meestal mag je daar pas beginnen als er minimaal een halfjaar verstreken is.
Dit vanuit het standpunt dat je het eerste halfjaar meestal genoeg aan jezelf hebt.
Ook hier ben je welkom.
Liefs,
Liddy
Wat een normale reactie.
Ik herken er veel van na het overlijden van mijn man.
Natuurlijk staat je hoofd niet naar alle dingen die je eigenlijk "moet".
Laat vooral je tranen gaan, houd ze niet achter.
Vlak na zijn overlijden heb je waarschijnlijk, zo als zo veel anderen, in een roes geleefd.
Nu begin je uit die roes te ontwaken en komt de realiteit van alledag als een blok op je maag te liggen.
Erken voor jezelf dat heel ingrijpend is wat je meegemaakt hebt.
Uit vooral je gevoelens.
Mocht je een goed contact hebben met de huisarts, ga dan daar praten.
Wellicht is een rouwverwerkingscursus, waarbij je onder lotgenoten bent, iets voor je.
Meestal mag je daar pas beginnen als er minimaal een halfjaar verstreken is.
Dit vanuit het standpunt dat je het eerste halfjaar meestal genoeg aan jezelf hebt.
Ook hier ben je welkom.
Liefs,
Liddy
dank je voor de mail.
het is moeilijk om er over te praten b.v. met de huisarts wat moet je zeggen het is zo en hij komt toch niet terug dus weet ik dat ik verder moet elke dag is er een de zon komt op en hij gaat ook weer onder en daar tussen in probeer ik er maar het beste van te maken.
nog maals dank voor je mail het is goed om af en toe iets te schrijven ook al weet ik dat het niet helpt grt
het is moeilijk om er over te praten b.v. met de huisarts wat moet je zeggen het is zo en hij komt toch niet terug dus weet ik dat ik verder moet elke dag is er een de zon komt op en hij gaat ook weer onder en daar tussen in probeer ik er maar het beste van te maken.
nog maals dank voor je mail het is goed om af en toe iets te schrijven ook al weet ik dat het niet helpt grt
Moeilijk he, dat verdriet. Ik denk ook dat niemand je daar echt mee kan helpen, het is rauw verdriet, zo heel erg missen en daar is geen troost voor. Alleen de tijd moet eroverheen om het iets minder rauw te maken, om te maken dat je niet meer de hele dag tegen het gemis aanloopt, nieuwe gewoontes ontwikkelt.
Ik hoor wel van mensen dat ze veel gehad hebben aan Humanitas. Daar zijn vrijwilligers die eens rustig thuis met je kunnen komen praten. Het verdriet wegnemen kan niemand, maar het kan wel heel fijn zijn om met een begrijpend iemand die echt luistert naar je verhaal te praten.
De omgeving heeft in het begin vaak alle tijd, maar na een tijd gaat voor hen het leven weer een beetje gewoon door, terwijl het voor jou helemaal nog lang niet gewoon is en het gemis van echt definitief misschien pas nu echt doordringt. Rouwgroepen kunnen fijn zijn, maar wat Liddy zegt, vaak heb je in het begin genoeg aan je eigen verhaal en hoef je die van anderen niet te horen, hoef je geen tips om hoe met dingen om te gaan, je leven weer een beetje op de rails te krijgen. Sommige mensen hebben ook wel wat aan boeken over rouw en verlies, of ervaringsverhalen in boekvorm.
Je kinderen hebben ook verdriet, maar die hebben hun eigen leven, als ze niet meer thuiswoonden worden ze niet elke dag geconfronteerd met de lege stoel, het alleen koffie drinken na het eten, een leeg huis als ze thuiskomen.
Ik kan ook geen woorden van troost geven, het is moeilijk de tijd die je nu doormaakt. Alle seizoenen moeten eroverheen zeggen ze wel eens en vaak werkt dat ook zo. Niet dat het verdriet dan ineens maar over is, maar de scherpte van elke dag dat sterke mis gaat eraf, je blijft je niet zo voelen.
Wil je heel veel sterkte wensen met het moeten missen van je man. Ik hoop dat het je een beetje lukt op de moeilijkste momenten wat afleiding te vinden in dingen die je graag doet.
Anne
Ik hoor wel van mensen dat ze veel gehad hebben aan Humanitas. Daar zijn vrijwilligers die eens rustig thuis met je kunnen komen praten. Het verdriet wegnemen kan niemand, maar het kan wel heel fijn zijn om met een begrijpend iemand die echt luistert naar je verhaal te praten.
De omgeving heeft in het begin vaak alle tijd, maar na een tijd gaat voor hen het leven weer een beetje gewoon door, terwijl het voor jou helemaal nog lang niet gewoon is en het gemis van echt definitief misschien pas nu echt doordringt. Rouwgroepen kunnen fijn zijn, maar wat Liddy zegt, vaak heb je in het begin genoeg aan je eigen verhaal en hoef je die van anderen niet te horen, hoef je geen tips om hoe met dingen om te gaan, je leven weer een beetje op de rails te krijgen. Sommige mensen hebben ook wel wat aan boeken over rouw en verlies, of ervaringsverhalen in boekvorm.
Je kinderen hebben ook verdriet, maar die hebben hun eigen leven, als ze niet meer thuiswoonden worden ze niet elke dag geconfronteerd met de lege stoel, het alleen koffie drinken na het eten, een leeg huis als ze thuiskomen.
Ik kan ook geen woorden van troost geven, het is moeilijk de tijd die je nu doormaakt. Alle seizoenen moeten eroverheen zeggen ze wel eens en vaak werkt dat ook zo. Niet dat het verdriet dan ineens maar over is, maar de scherpte van elke dag dat sterke mis gaat eraf, je blijft je niet zo voelen.
Wil je heel veel sterkte wensen met het moeten missen van je man. Ik hoop dat het je een beetje lukt op de moeilijkste momenten wat afleiding te vinden in dingen die je graag doet.
Anne
Terug naar “Vraag en antwoord”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 23 gasten