Diagnose Kanker lotgenotenforum

Hallo,
Ik ben 39 jaar en in december werd baarmoederkanker vastgesteld met uitzaaiingen naar het buikvlies. Ik werd geopereerd, totale hysterectomie. Ik heb het nu ontzettend emotioneel moeilijk en vermoed dat het wegblijven van de natuurlijke hormonen hier een rol in spelen + de chemo-therapie. De moelijkheid ligt niet zozeer omdat ik die diagnose heb.
Ik volgde voorheen als psychotherapie. Maar ik reageer nu emotioneel veel sterker dan voorheen, soms lijk ik door een hel te gaan. Kan iemand mij hieromtrent wat info bezorgen.
Vriendelijke dinsdaggroet,
Ypsilon

PS: Ik vind de opzet van dit forum schitterend. Proficiat!!!

Terug kijkend op m'n ziekteperiode, vond ik met name de periode na het ziek
zijn erg moeilijk en verwarrend. Tijdens de diagnose en ingrepen gaat de
medische molen relatief snel. Het is juist de periode erna die ik als lastig
en moeilijk heb ervaren. Puur medisch gezien was er 'weinig' meer aan de
hand, maar door alle consternaties/ narcose/ spanningen was ik moe, echt enorm moe.

Daarbij kwam dat ik 'vond' dat ik 'blij' moest (!) zijn omdat het allemaal toch
'goed' was afgelopen. Met name de moeheid en het niet meer hetzelfde voelen
als voor al die perikelen maakt het allemaal zo verwarrend.

Die verwarring en de 'stress' van het niet blij zijn, leidde er toe dat ik
echt slechte dagen had. Lusteloos, onrust, verdriet, maar bovenal verwarring
bracht mij tot gevoelens waar ik normaal gesproken het bestaan niet wist

Als je voor jezelf accepteert dat deze tijd er bij hoort, maakt je het jezelf al iets
minder moeilijk. Het ligt absoluut niet aan jou, maar is een onderdeel van het gehele (ziekte) proces. Op het moment dat je voor jezelf het een en ander kunt 'ontrafelen' zal het mogelijk wat dragelijker worden. Het is een hele klus om door het proces heen te gaan in plaats van erom heen te gaan (wat uiteindelijk niet werkt!).

Voor mij gelde dat ik de aspecten van het proces onder ogen durfde te zien, irritatie/ boosheid (door mÂ’n lijf in de steek gelaten !) en de onzekerheid (ben ik nu wel echt van de kanker af ?) daar een wezenlijk onderdeel van waren. Soms zelfs met een moment van intens zelfmedelijden (waarom ik?), ook dat heb ik mezelf toegestaan. Deze momenten probeerde ik telkens af te sluiten door dingen te gaan doen die ik leuk vond, kortom mezelf verwennen. Dit klinkt makkelijker dan het was want waarom zou ik mezelf verwennenÂ….het was tenslotte toch dit lijf wat me in de steek had gelaten? Enfin was is een lastige periode, waarbij ook gevoelens van eenzaamheid hoorde. Er op terugkijkend heeft het me in zekere zin ook wel sterker gemaakt.

Kortom gun jezelf de tijd!
Succes met allesÂ…Â…
en sterkte voor de moeilijke momenten.

Met lieve groet,
Renate

hoi Ypsilon,

zelf merk ik ook dat ik emotioneel veel zwakker ben geworden.. labiel noem ik het zelf vaak maar... bji het minste zit ik te huilen en/of ben ik volledig van de kaart.. Een afspraak die niet doorgaat, maakt me helemaal overstuur... Het is nogal frustrerend.. ik voel me erg zwak daardoor..

maar heb wel het idee, dat het eigenlijk normaal is, in mijn geval dan. Mensen die moe zijn, reageren ook vaak heftiger dan normaal. Mensen die moe zijn, kunnen moeilijker relativeren. Ik ben zo vaak moe... bijna altijd... dus ik heb daar bijna altijd last van...

m'n vriend weet het... en springt er lief en aardig op in, wanneer het weer gebeurd. Voelt zich niet meer schuldig als ik begin te huilen als hij iets zegt, waar een ander amper op zou reageren. Het huilen lucht me op. Nog steeds.

Ik heb inmiddels wel hulp gehad van een psychologe, exact 1 jaar na de behandeling is dat gestart. En het heeft me sterker gemaakt. Er is niet zo heel veel veranderd.. ik raak nog steeds overstuur van nix... Ik ben nog steeds heel moe.. Maar het doet me minder.. ik laat het over me heen komen en weet dat het voorbij gaat... De zon kan heel snel verdwijnen.. echter hij net zo snel weer terug zijn... en die momenten moet ik ook niet vergeten...

ik hoop dat je hier wat aan hebt...

liefs jodyi