in de afgelopen 2 weken is de wereld onder mijn voeten vandaan gezaagd. Mijn vader heeft kanker, in zijn ruggenwervels, heup, schouder en nog vlekjes op de long. Alsof dat niet al erg genoeg is, vind ik de manier van doen in het ziekenhuis waar hij naartoe gaat eigenlijk maar niks. Ik ben 1 keer mee geweest naar een gesprek met een radioloog zonder enige sociale kwaliteiten (opmerkingen als: "de activiteit in die hoge wervel vind ik maar niks, voor je het weet zit je met een dwarslaesie en dat wil je natuurlijk niet, he?"). Ook zat hij gedurende een gesprek van 15 minuten minstens 10 minuten al "tja"-end in een computer te scrollen, terwijl we een half uur te laat uit de wachtkamer werden gehaald - lees dat fucking dossier dan gewoon even voordat je ons ophaalt! Er is een punctie geweest en we hebben tot en met gisteren op de uitslag gewacht, aangezien papa ook Bechterew heeft zouden het ook nog ontstekingen kunnen zijn, tenminste zo werd het aan ons verteld. Dus we hebben dik 1,5 week in spanning gezeten.. Blijkt het toch kanker te zijn, en dat het ziekenhuis dat ook allang wist, en dat de punctie was om te onderzoeken wat voor soort kanker het was. En dat het gewoon niet naar mijn ouders toe gecommuniceerd was. Verder is er nu dus van alles bij mijn vader geconstateerd, en moeten mijn ouders zelf contact opnemen met de longarts om achter verder onderzoek aan te gaan. Ik vind het raar dat hij niet doorgestuurd wordt naar een oncoloog, aangezien het over meer gaat dan alleen de longen..
Misschien overdrijf ik wel enorm, maar ik heb gewoon niet het idee dat dit de meest optimale manier van doen is. Mijn ouders zijn nog van het slag 'de dokter weet alles', terwijl ik liever zelf de halve wereld afGoogle en juist altijd dingen aan artsen vraag terwijl zij heel timide blijven. Ik vertrouw mijn ouders er dus stiekem ook niet echt op dat ze er goed achteraan gaan
