wat nu?

[partner]

Vandaag is ons leven op de kop gezet.
Bij mijn vrouw (nog maar 31) is borstkanker vastgesteld.
We konden het eerst nog niet beseffen.
Het is zo wreed. Van alles maalt er door mijn hoofd. Wij hebben vanavond een beetje de verhalen van lotgenoten gelezen.
Sommige met een goede afloop en sommige met een slechte afloop.
Alleen de gedachte al dat er een kans is dat ik haar zou moeten verliezen is zwaar.
Straks gaat het circus pas echt beginnen. Opname, operatie(s), wel of niet borstamputatie, wel of niet bestralen, wel of niet chemokuren.
Dat borstkanker bij haar in de familie haast niet voorkomt doet er eigenlijk ook niet toe.
Het maakt het onbegrip alleen maar groter.

[biessels]

veel sterkte de komende tijd.
blijf positief denken.

[Arriflex02]

Beste Partner,

Ik was de andere kant. Ik was de man (26 jaar oud) die het te horen kreeg en mijn partner moest het handelen. Je moet één ding goed begrijpen, niemand kan je vertellen hoe je ermee om moet gaan. Vriendinnen van mijn vriendin wisten allemaal hoe ze zich moest voelen. Niemand kan je vertellen hoe je je moet voelen. Het kop op je moet sterk zijn!! is een onzin verhaal. Je hoeft namelijk helemaal niet sterk te zijn.

Niet dat je geen hulp moet aanvaarden begrijp me goed maar jullie moeten het samen doen en je vrouw heeft op dit moment niemand meer nodig dan jij. Het zal een zware tijd worden zoals die voor mij na 1,2 jaar nog steeds is maar door er zoveel mogelijk over te praten met je omgeving raak je al veel kwijt waardoor je meer energie overhoud voor je vrouw.

Mijn relatie is uiteindelijk stuk gelopen omdat ik het zelf wile doen. Ik had ineens niemand meer nodig en kon het wel alleen. Absoluut niet waar!!! Stick by your woman whatever happends.

Als je het van je af wil schrijven, mail me

Sterkte en wens je vrouw al het geluk van de wereld in deze donkere tijd.

Max

[partner]

Bedankt voor jullie reactie. Ik zal haar zoveel mogelijk steunen. Sommige dingen zal ze echter zelf moeten verwerken. Maar tot nu toe gaat het goed. Ze praat er goed over, en ze sluit mij niet buiten.
Volgende week woensdag is de operatie, dan zal de tumor verwijderd worden. Dan duurt het nog ongeveer een week voordat we te horen krijgen of er ook uitzaaiingen zijn, en of ze haar borst kan behouden.

[partner]

Mijn vrouw is vorige week geopereerd. Ze hebben de tumor en de schildwachtklier weggehaald.
Gisteren hebben we bericht gekregen.
Goed en slecht nieuws.
We kregen te horen dat er geen uitzaaiingen zijn. De schildwachtklier was schoon.
Gelukkig wel.
Maar waar we niet op gerekend hadden is dat ze behalve bestralen nu ook nog 4 chemokuren krijgt. Dit in verband met dat ze nog behoorlijk jong is en haar lichaam nog oestrogeen aanmaakt.
Vooral mijn vrouw ziet enorm tegen de chemokuren op. Ook wel logisch want zij moet ze ondergaan.

[Madam]

heeft ze haar borst mogen behouden???

sterkte, meer weet ik niet te zeggen... gr lydia

[partner]

Ja, gelukkig wel. Ik had er iets minder problemen mee, maar ze vond het heel belangrijk dat ze er een mogelijkheid was om haar borst te houden. Ik kan me het wel goed voorstellen, dat dat voor haar heel belangrijk was. Ze heeft een borstbesparende operatie gehad, en die is goed gelukt.

[Madam]

gelukkig maar! daar ben ik ontzettend blij om. Ik zou ook niet graag een borst willen verliezen. vraag de gemiddelde vent (oke vaak wel jongeren dan) maar es wat het meest mooie of belangrijkste is aan t vrouwelijk lichaam.... en dat weet elke vrouw ook.. als je dan zoiets moet verliezen... bah kmoet er echt niet aan denken!

gelukkig is dit bij uw vrouw niet zo

gr Lydia

[Marja 1962]

Hallo Partner,

Wat een vervelende tijd gaan jullie tegemoed, vervelend is het goede woord niet, maar je begrijpt me wel denk ik.
Zelf ben ik ruim 2 jaar borstkanker patiënt en zit volop in de hormoonbehandeling, na borstsparende operatie, schildklieren schoon, 32 bestralingen en 4 AC chemo kuren.
Mijn hoofd is kaal geweest, mijn borst verbrand en gezwollen, de moeheid is toegeslagen en de hormonen zijn compleet van slag.

Het is allemaal heel moeilijk, maar wat mezelf betreft kom ik daar wel mee in het reine. Het ergste vind ik het gevolg voor de rest van ons gezamelijke leven. Je moet alles herzien, afscheid nemen van oude dromen, leren omgaan met veel minder energie, een lichaam dat niet meer reageert als voorheen, ook op sexueel gebied, de verkeerde, maar best begrijpelijke gedachte van je partner dat je niet meer zoveel van hem houdt, de teleurstelling op het gezicht van je kinderen als mama weer eens moet afhaken vanwege vermoeidheid.
Kortom, de dingen die ik niet in de hand heb en waar ik ook helemaal niet om gevraagd heb.

Als je mij vraagt wat je het beste kunt doen om jezelf en je vrouw te ondersteunen is het antwoord heel simpel. Blijf met elkaar praten, probeer het vanuit de ogen van je wederzijdse partner te zien en verplaats je in elkaars lichaam voor zover je dat kunt.
Huil, scheld, schreeuw en lach met elkaar, maar sluit elkaar niet uit!!!
Voor je het weet zou je van elkaar wegdrijven, ieder een ander richting op.
Het is moeilijk, maar als dit jullie lukt, zonder het gevoel dat de één belangrijker is dan de andere emotioneel gezien, dan zal jullie relatie zich alleen maar verdiepen.
Samen sterk, maar ook samen zwak, schaam je daar niet voor.

Naar mijn mening maken partners (maar ook de omgeving natuurlijk) vaak de fout om alle aandacht te vestigen op de patiënt. Lichamelijk medisch gezien natuurlijk volkomen juist! Maar naast de patiënt staat de partner en in dit geval zijn ze beiden van elkaars begrip afhankelijk.
De patiënt beschermen voor je eigen kwade en teleurgestelde gedachten geeft alleen maar meer spanning. Je zou op het juiste moment kunnen wachten misschien, maar laat weten wat er in je leeft! Welke lichamelijke beperkingen ook, we willen wel voor vol aangezien worden en niet als een soort van kwetsbaar bloemetje dat beschermd moet worden. We zijn veel sterker dan men denkt! Vaak worden patiënten min of meer als kinderen behandeld, wat verwennerij, de moeilijke zaken proberen weg te houden, vooral niet belasten met de negatieve dagelijkse dingen, financiën enz.
In mijn ogen fout. Waarom? Het lijkt alsof je al afgeschreven bent, geen deel van het gezin meer uitmaakt, weinig meer bij te dragen hebt behalve extra belasting van je geliefden.
Wie wil dat nou???
Opkrabbelen na/tijdens kanker is een verrekte zware klus en gaat met vallen en opstaan. Heel duidelijk is dat het leven ondanks alle ellende juist meer glans krijgt. Zonder verdriet valt het geluk niet op immers?
Voel met elkaar, deel met elkaar en samen zullen jullie er sterker door worden. Verstopt of tijdelijk uitgesteld verdriet heeft de neiging om onverwacht, op het totaal verkeerde moment als een vulkaanuitbarsting, niet te houden, je te overspoelen. Dan is het helemaal niet meer te overzien.
Doe dat julliezelf niet aan.

Moeilijk?? JA!!!! Maar zeer zeker de moeite waard!!!
Ik hoop dat je hier wat herkenning in vindt.
Naar mijn idee wordt er soms teveel onderscheid gemaakt tussen patiënt en partner. De één is net zo gebaat bij de verwerking als de ander.
Dit is de tijd van je leven om een eenheid te vormen.
Help elkaar verwerken en vechten.

Er is waarschijnlijk geen enkele (negatieve) gedachte of gevoel die je partner al niet vermoed of bedacht had. Doe het elkaar niet aan om als vreemden, op de tenen om elkaar heen te lopen. Dat kan niet goed gaan toch? Rouw om jullie leventje zoals het was, neem afscheid en ga door met wat er over is. Een nieuwe start, een kans om te bewijzen hoeveel je van elkaar houd. Beutelings elkaar opvangend. Het is te doen, als je het wilt. De situatie is nu eenmaal niet anders en hoe eerder je dat accepteert, hoe beter je verder kunt! Denk er maar eens over na samen. Logischer kan het eigenlijk niet.

Heel veel moed, kracht en sterkte, maar vooral goede zin om samen de problemen aan te pakken!

lieve groeten Marja