De onwetendheid

[versel]

Hallo,mijn naam is Ina en mijn verhaal gaat over mijn moeder.
Bij haar zijn zo´n 6 jaar geleden niertumoren geconstateerd.1 nier is weggehaald die was 4 x zo groot als normaal!(nooit geen probleem van gehad!)Na vele medicijnen-Sutent enz. werd er afgelopen mei gezegt dat er nu even geen medicijnen waren-mijn moeder vertelde mij het zo-ze hebben nu even niets maar als er iets nieuws is krijg ik dat denk ik.U moet weten dat wij in Spanje wonen,mijn moeder kan niet perfect Spaans en ik kon niet altijd met haar mee gaan door mijn werk en de kleine.
Dus namen we dit voor genoeg.Nu werd er aan mijn moeder gevraagt of er een groep mensen bij haar thuis mocht komen voor een aantal vragen-wij dachten aan psygologen- dit bleken dus een dokter en 2 verplegers te zijn.Terwijl mijn moeder onderzocht werd bleef er een verplegen bij mij er vertelde me dat het nu aan het aflopen is,dat er daarmaals is gezegt dat mama geen pillen meer krijgt omdat het niet meer helpt en naar mama´s buik kijkend,je kan zien dat er iets helemaal niet goed is.Dit was 1 week geleden,een week waarin in mijn hoofd zo ontzettend veel vragen zijn gekomen,ik heb nog een gesprek met die dokter gehad per telefoon en heb gevraagt wat ik kan verwachten.Ze heeft mij gezegt dat het niet lang meer gat duren....
Het allerergste van alles is dat mam zelf wel ziet dat haar buik,enkels en wangen steeds meer opzwellen maar het steeds maar heeff over-"als het straks iets beter gaat ga ik naar buiten,of ga ik op vakantie naar Nederland,of ga ik met de auto boodschappen doen"...ik hou me heel goed,maar als ik weer naar huis ga ben ik gebroken.Elke minuut gaan er films door mijn hoofd over wat en hoe het kan gebeuren,elk moment dat ik weet dat haar vriend haar wakker gaat maken slaat mijn hart sneller omdat ik denk dat hij me gaat bellen.Slapen doet ze enorm veel,toch wel van ´s avonds 22.00 tot s´middags 13.00 en dan weer van 15.30 tot zo 17.00 als ik kom.Ik weet niet wat me te wachten staat,wat háár te wachten staat,je hoord verhalen over lang...over kort..over in slaap sterven en na een lange lijdensweg sterven.Ze is nu gelukkig in haar eigen appartementje en dat heeft de dokter ook gezegt dat we het zo lang mogelijk zo moeten houden,alleen bij welke verandering dan ook,misselijkheid,spugen,diarree of juist obstipatie,pijn in welke vorm dan ook,moeten we bellen en wordt mama opgenomen,wat nog minder is omdat we alles ver weg hebben....
Of ik nu eigenlijk iets wil vragen weet ik niet,ik denk dat het meer is of er lotgenoten zijn en hoe die het hebben doorgemaakt,verwerken heb ik het nog niet over want ik weet dat ieder dat op zijn eigen manier doet en voor ons is het ook nog niet aan de order,maar ik vind het allemaal heel moeilijk helemaal omdat zij het zelf nog niet "doorheeft"...of misschien toch??