Hoofdwebsite Stichting DiagnosekankerDag allemaal,
Ik zou graag jullie hulp vinden bij het volgende probleem: mijn mamma is vorige week gediagnostiseerd van darmkanker, met uitzaaiingen naar lever en longen. Operatie is niet meer aan de orde, maar de dokters zouden eventueel overwegen om chemo te geven. Het probleem is alleen dat ze zodanig zwak is, dat er gevreesd wordt dat ze de chemo niet aankan. Als we niets doen, is het gewoon de klachten behandelen (koortsremmers, stoelgang bevorderen,...) en heeft ze maar een paar weken meer te gaan. Als we chemo geven heeft ze nog een paar maanden op voorwaarde natuurlijk dat de chemo aanslaat en dat het niet haar onmiddellijke dood wordt! Ik heb er met haar over gepraat, maar ik durf niet zeggen dat chemo fataal kan zijn omdat ze zo zwak is! Ze heeft net die vreselijke diagnose gekregen en ik wil haar moed niet ontnemen. De dokters komen in het ziekenhuis de kamer binnen en maken geen tijd om er met mij eens uitgebreid over te praten, waarschijnlijk steken ze liever hun tijd in de "niet hopeloze gevallen". Ik sta hier zo alleen mee!! Ik wil mijn mamma nog niet verliezen, maar ik kan haar ook niet zeggen dat ze dood gaat....Een van de dokters zei mij doodserieus en zonder enige emotie: "nu chemo geven is hetzelfde als euthanasie", hij vroeg niet eens of ik eens wou gaan zitten, zei dit gewoon "tussen de soep en de patatten" in de gang van zijn bureau en stuurde mij dan vlug naar buiten. Ik vond dit enorm taktloos. Als ik een nieuw gesprek wil moet ik maandag een afspraak maken en dan hopen dat ze eventjes tijd maken voor mij zonder mijn mamma erbij zodat ik vrijuit kan praten. Hoe moet ik dit aanpakken en aan mijn mamma vertellen, wat moet ze doen, chemo of gewoon afwachten, wat kunnen de complicaties zijn en hoe zien de laatste weken eruit? Ik heb zoveel vragen, alstublieft help mij!!
wij staan voor een vreselijk dilemma!
Re: wij staan voor een vreselijk dilemma!
De grond onder jullie voeten is weggeslagen.
In je overweging voor wel chemo moet je ook meenemen dat er een kans is dat de chemo wel aanslaat,
echter dat je moeder zo veel heeft ingeleverd dat je liever had dat de chemo niet had plaatsgevonden.
Vraag eens of het ziekenhuis een oncologische verpleegkundige heeft.
Die zijn meer in staat in mensentaal te spreken.
Immers voor jou is het heel moeilijk te aanvaarden dat je moeder zo ziek is en voor je moeder is het besef
dat ze afscheid van jullie moet gaan nemen net zo zwaar.
De kans is heel groot dat je moeder vanwege de uitzaaiingen in lever en longen over de loop van tijd langzaam aan
het bewustzijn gaat verliezen en uiteindelijk in een coma raakt en daar niet uit wakker wordt.
Er is nog een heel andere kant aan je dilemma.
Het had kunnen zijn dat je moeder plotseling was overleden aan bijv. een hartinfarct.
Dan is er geen sprake van nog weken te hebben of om afscheid te nemen.
Dus als je het zo kunt bekijken is er nu wel de mogelijkheid om samen richting het onvermijdelijke te gaan.
In je overweging voor wel chemo moet je ook meenemen dat er een kans is dat de chemo wel aanslaat,
echter dat je moeder zo veel heeft ingeleverd dat je liever had dat de chemo niet had plaatsgevonden.
Vraag eens of het ziekenhuis een oncologische verpleegkundige heeft.
Die zijn meer in staat in mensentaal te spreken.
Immers voor jou is het heel moeilijk te aanvaarden dat je moeder zo ziek is en voor je moeder is het besef
dat ze afscheid van jullie moet gaan nemen net zo zwaar.
De kans is heel groot dat je moeder vanwege de uitzaaiingen in lever en longen over de loop van tijd langzaam aan
het bewustzijn gaat verliezen en uiteindelijk in een coma raakt en daar niet uit wakker wordt.
Er is nog een heel andere kant aan je dilemma.
Het had kunnen zijn dat je moeder plotseling was overleden aan bijv. een hartinfarct.
Dan is er geen sprake van nog weken te hebben of om afscheid te nemen.
Dus als je het zo kunt bekijken is er nu wel de mogelijkheid om samen richting het onvermijdelijke te gaan.
Re: wij staan voor een vreselijk dilemma!
Dag sss,
Eerst en vooral wil ik je veel moed toewensen voor de komende tijd.
Het is niet weinig wat je te horen hebt gekregen, en de manier waarop vind ik .. allesbehalve.
Midden januari kregen mijn broers, mijn zus en ik ook de diagnose van mijn papa te horen : slokdarmkanker met uitzaaiingen naar klieren en wervels. Operatie niet aan de orde.
Chemo en bestralingen konden eventueel worden gestart. Maar mijn pa was ook heel erg verzwakt door een longontsteking en 6 gebroken ribben.
Wij stonden voor eenzelfde dilemma .. vertellen we het hem ? en hoe ? Uiteindelijk vonden wij het noodzakelijk om het hem te vertellen zo kon hij zelf beslissen en kon hij begrijpen waarom hij niet beter werd.
We hebben de huisarts gevraagd om het hem zachtjes te vertellen, en zijn dan ook met ons pa naar de internist geweest die hem alles goed heeft uitgelegd zodat mijn pa zelf kon beslissen over wat hij nog aankon en wat hij wou.
Het was een heel pijnlijke periode - m'n pa had deze diagnose totaal niet verwacht en voelde zich veel te zwak om met (palliatieve) chemo of bestralingen te beginnen.
Hij had maar één wens meer en dat was thuis sterven. Het werden enkele zware weken .. wij hebben ons laten begeleiden door de dienst 'palliatieve zorgen" en konden op deze manier zijn pijn/eventuele complicaties onder controle houden. Zij hielpen ons in het streven naar comfort.Ook thuisverpleging 2x per dag om hem te helpen wassen en kleden.
Ons pa is op 25 februari thuis overleden.
Zoals Liddy zegt hebben wij nog afscheid kunnen nemen ... maar gemakkelijk was het niet.
Ons pa is op enkele weken tijd heel erg zwak geworden - de laatste week wou hij ook enkel nog zijn kinderen zien (ons mama is 15jaar geleden overleden) en werd hij met momenten zo verward dat we de hele tijd bij hem zijn gebleven...
Ik wens je alle mogelijke sterkte toe ! En weet dat welke beslissing je ook neemt je die neemt uit liefde voor je mama ! Zij weet dat ook !
Veel liefs xxxx
Eerst en vooral wil ik je veel moed toewensen voor de komende tijd.
Het is niet weinig wat je te horen hebt gekregen, en de manier waarop vind ik .. allesbehalve.
Midden januari kregen mijn broers, mijn zus en ik ook de diagnose van mijn papa te horen : slokdarmkanker met uitzaaiingen naar klieren en wervels. Operatie niet aan de orde.
Chemo en bestralingen konden eventueel worden gestart. Maar mijn pa was ook heel erg verzwakt door een longontsteking en 6 gebroken ribben.
Wij stonden voor eenzelfde dilemma .. vertellen we het hem ? en hoe ? Uiteindelijk vonden wij het noodzakelijk om het hem te vertellen zo kon hij zelf beslissen en kon hij begrijpen waarom hij niet beter werd.
We hebben de huisarts gevraagd om het hem zachtjes te vertellen, en zijn dan ook met ons pa naar de internist geweest die hem alles goed heeft uitgelegd zodat mijn pa zelf kon beslissen over wat hij nog aankon en wat hij wou.
Het was een heel pijnlijke periode - m'n pa had deze diagnose totaal niet verwacht en voelde zich veel te zwak om met (palliatieve) chemo of bestralingen te beginnen.
Hij had maar één wens meer en dat was thuis sterven. Het werden enkele zware weken .. wij hebben ons laten begeleiden door de dienst 'palliatieve zorgen" en konden op deze manier zijn pijn/eventuele complicaties onder controle houden. Zij hielpen ons in het streven naar comfort.Ook thuisverpleging 2x per dag om hem te helpen wassen en kleden.
Ons pa is op 25 februari thuis overleden.
Zoals Liddy zegt hebben wij nog afscheid kunnen nemen ... maar gemakkelijk was het niet.
Ons pa is op enkele weken tijd heel erg zwak geworden - de laatste week wou hij ook enkel nog zijn kinderen zien (ons mama is 15jaar geleden overleden) en werd hij met momenten zo verward dat we de hele tijd bij hem zijn gebleven...
Ik wens je alle mogelijke sterkte toe ! En weet dat welke beslissing je ook neemt je die neemt uit liefde voor je mama ! Zij weet dat ook !
Veel liefs xxxx
Re: wij staan voor een vreselijk dilemma!
Beste sss,
wat een verhaal zeg en wat een aso die dokter. Als ik jou was zou ik maandag zeker een afspraak maken en hier zeker van wat zeggen. Dit kan gewoon niet. Ik weet dat artsen het ontzettend druk hebben en veel via bijv. de oncologe laten lopen. Maar als jij de arts zelf wilt spreken dring daar op aan en maak een afspraak op korte termijn. Jij hebt recht om op een fatsoenlijke manier te woord te worden gestaan en op uitleg !
Chemo kan ontzettend zwaar zijn en zeker voor verzwakte personen. De arts vertelde het wel heel bot maar het komt er denk ik wel op neer dat je moeder te ziek is voor de chemo. Je staat voor een moeilijke beslissing; of je doet niets en je moeder overlijd op korte termijn of je doet wel wat met het risico dat zij overlijd, maar hopelijk nog wat maanden mee kan.
Ik zou toch met je moeder open kaart spelen. En ik denk dat de arts dit ook met haar zal doen. Chemo KAN het leven wat verlengen, maar ten eerste is dit niet zeker, ten tweede tegen welke prijs is dit...Chemo heeft vaak enorm veel heftige bijwerkingen wat de kwaliteit van het leven verlaagd. Mijn moeder wilt dat ze niets meer doen, ze is op en wilt niet meer. Ze geven haar nog max 2 maanden omdat ze niets meer kan eten. Ze is nu een kasplantje bijna en kan alleen nog zelf naar de wc schuifelen. Verder moet ze overal meegeholpen worden. Als jouw moeder chemo krijgt, dan kan je moeder sterk achteruit gaan door de bijwerkingen. En dan krijgt ze nog meer klachten.
Ik zou zsm met de arts om tafel gaan en met hem/haar bespreken wat de kansen zijn met chemo en hoeveel tijd ze extra zou kunnen krijgen. Weeg dit af tegen de nadelen van de chemo die kunnen optreden...
Ik wens jullie heel veel sterkte!
wat een verhaal zeg en wat een aso die dokter. Als ik jou was zou ik maandag zeker een afspraak maken en hier zeker van wat zeggen. Dit kan gewoon niet. Ik weet dat artsen het ontzettend druk hebben en veel via bijv. de oncologe laten lopen. Maar als jij de arts zelf wilt spreken dring daar op aan en maak een afspraak op korte termijn. Jij hebt recht om op een fatsoenlijke manier te woord te worden gestaan en op uitleg !
Chemo kan ontzettend zwaar zijn en zeker voor verzwakte personen. De arts vertelde het wel heel bot maar het komt er denk ik wel op neer dat je moeder te ziek is voor de chemo. Je staat voor een moeilijke beslissing; of je doet niets en je moeder overlijd op korte termijn of je doet wel wat met het risico dat zij overlijd, maar hopelijk nog wat maanden mee kan.
Ik zou toch met je moeder open kaart spelen. En ik denk dat de arts dit ook met haar zal doen. Chemo KAN het leven wat verlengen, maar ten eerste is dit niet zeker, ten tweede tegen welke prijs is dit...Chemo heeft vaak enorm veel heftige bijwerkingen wat de kwaliteit van het leven verlaagd. Mijn moeder wilt dat ze niets meer doen, ze is op en wilt niet meer. Ze geven haar nog max 2 maanden omdat ze niets meer kan eten. Ze is nu een kasplantje bijna en kan alleen nog zelf naar de wc schuifelen. Verder moet ze overal meegeholpen worden. Als jouw moeder chemo krijgt, dan kan je moeder sterk achteruit gaan door de bijwerkingen. En dan krijgt ze nog meer klachten.
Ik zou zsm met de arts om tafel gaan en met hem/haar bespreken wat de kansen zijn met chemo en hoeveel tijd ze extra zou kunnen krijgen. Weeg dit af tegen de nadelen van de chemo die kunnen optreden...
Ik wens jullie heel veel sterkte!
Re: wij staan voor een vreselijk dilemma!
aan Liddy, Scorpio en Bart: wat ben ik blij met jullie reactie!!! Je kan niet geloven hoeveel deugd dit mij doet: hier heb ik duizend keer meer aan dan alle dokters en verplegers samen, DAT MEEN IK ECHT!!! Ik neem straks de tijd om jullie uitgebreid te antwoorden, maar nu ga ik terug naar het ziekenhuis. Ik heb gisteren nog maar eens aangedrongen op een deftig gesprek met de dokter en ik mag straks gaan. Hopelijk neemt hij dit keer echt de tijd. Ik laat jullie straks iets weten en...DANK JULLIE WEL, ik ben zo blij dat jullie er zijn!
Re: wij staan voor een vreselijk dilemma!
@liddy:Ik heb in het ziekenhuis eens nagevraagd of er een oncologische verpleegkundige was, dit is niet zo, maar ze hebben mij een telefoonnr. gegeven van een sociale verpleegster, zij kan mij verder helpen hiermee, dus dat ga ik morgen doen.
We moeten inderdaad stilstaan bij het feit dat chemo (als die dan al aanslaat) haar overlevingstijd misschien kan verdubbelen, maar tegen welke prijs? Misschien is zij zodanig ziek ervan dat haar levenskwaliteit de wensen overlaat. We hebben dit besproken met de dokter, en daarom zou hij - van zodra chemo zou kunnnen gestart worden - eerst beginnen met een gewoon infuus en orale chemo en aan een lage dosis om dan te kijken hoe haar reactie op de chemo is. Ziet ze er te veel van af, dan kan er gestopt worden.
Voorlopig wordt zowieso nog niet gestart, want sinds gisteren heeft mijn mama een infectie in haar bloed en krijgt ze antibiotica. Ze heeft dus haar witte bloedcellen nu nodig, chemo zou ze zeker niet overleven.
Dank je wel voor je reactie Liddy, je hebt mij stof tot nadenken gegeven!!!
@Scorpio: mijn deelneming bij het verlies van je papa! Wat moedig van jullie om hem zo te helpen in zijn beslissing en bij te staan tot de laatste dag, en wat ben ik je dankbaar dat je ook nu nog mee doet aan het forum en ook mij wilt helpen!!
Is je papa dan lang in het ziekenhuis geweest, of het grootste deel van de tijd thuis gebleven, en was er dan 24 u per dag iemand bij hem?
Mijn mama woont alleen (mijn papa is gestorven in 1988, ook aan kanker), maar ze zou niet naar huis kunnen nu, ze is echt heel zwak en valt regelmatig flauw, ze kan zelfs niet alleen naar de wc. Daarom vrezen we dat ze naar palliatieve zorgen in het ziekenhuis zal verhuizen.
Ik lees dat je papa ook heel erg was geschrokken van de diagnose, hoe is hij daar mee omgegaan, heeft hij daar kunnen over praten? Mijn mama is nogal gesloten en vindt het moeilijk om erover een gesprek te beginnen, ik probeer wel, maar het eindigt altijd in: "we zien wel..." Ookal is ze zwak, ze is nog heel helder, alhoewel ze deze ochtend voor het eerst zei dat ze zo moe was...
Dank je wel Scorpio voor je lieve woorden en ik wens jou heeeeeeeeel veel mooie herinneringen van je papa toe, hij was vast heel erg blij dat jullie er voor hem waren!!
@Bart: ik wens jou heel veel sterkte, hopelijk kan je moeder toch nog genieten van jullie bezoekjes, en moet ze niet te veel lijden!!
Je hebt gelijk: we moeten open kaart spelen met ons mama, anders neemt ze misschien een beslissing zonder goed te beseffen wat de consequenties ervan zijn en is haar levenskwaliteit helemaal zoek. Je hebt ongeveer dezelfde mening als Liddy, en ook jij geeft mij stof tot nadenken. Ik ben alleszinds heel erg blij met je bemoedigende woorden en advies! Heeft je mama bewust zelf gekozen om te stoppen met behandelen en heeft ze nog soms goede momenten waarin ze kan lachen? Is jouw mama thuis of op palliatieve zorgen? Ik heb zo schrik dat mijn mama moet lijden en alleen maar zit te wachten ...op het moment... Hoe ervaren jullie dat? Alleszinds héél veel sterkte en een warme groet terug van mij!!
We moeten inderdaad stilstaan bij het feit dat chemo (als die dan al aanslaat) haar overlevingstijd misschien kan verdubbelen, maar tegen welke prijs? Misschien is zij zodanig ziek ervan dat haar levenskwaliteit de wensen overlaat. We hebben dit besproken met de dokter, en daarom zou hij - van zodra chemo zou kunnnen gestart worden - eerst beginnen met een gewoon infuus en orale chemo en aan een lage dosis om dan te kijken hoe haar reactie op de chemo is. Ziet ze er te veel van af, dan kan er gestopt worden.
Voorlopig wordt zowieso nog niet gestart, want sinds gisteren heeft mijn mama een infectie in haar bloed en krijgt ze antibiotica. Ze heeft dus haar witte bloedcellen nu nodig, chemo zou ze zeker niet overleven.
Dank je wel voor je reactie Liddy, je hebt mij stof tot nadenken gegeven!!!
@Scorpio: mijn deelneming bij het verlies van je papa! Wat moedig van jullie om hem zo te helpen in zijn beslissing en bij te staan tot de laatste dag, en wat ben ik je dankbaar dat je ook nu nog mee doet aan het forum en ook mij wilt helpen!!
Is je papa dan lang in het ziekenhuis geweest, of het grootste deel van de tijd thuis gebleven, en was er dan 24 u per dag iemand bij hem?
Mijn mama woont alleen (mijn papa is gestorven in 1988, ook aan kanker), maar ze zou niet naar huis kunnen nu, ze is echt heel zwak en valt regelmatig flauw, ze kan zelfs niet alleen naar de wc. Daarom vrezen we dat ze naar palliatieve zorgen in het ziekenhuis zal verhuizen.
Ik lees dat je papa ook heel erg was geschrokken van de diagnose, hoe is hij daar mee omgegaan, heeft hij daar kunnen over praten? Mijn mama is nogal gesloten en vindt het moeilijk om erover een gesprek te beginnen, ik probeer wel, maar het eindigt altijd in: "we zien wel..." Ookal is ze zwak, ze is nog heel helder, alhoewel ze deze ochtend voor het eerst zei dat ze zo moe was...
Dank je wel Scorpio voor je lieve woorden en ik wens jou heeeeeeeeel veel mooie herinneringen van je papa toe, hij was vast heel erg blij dat jullie er voor hem waren!!
@Bart: ik wens jou heel veel sterkte, hopelijk kan je moeder toch nog genieten van jullie bezoekjes, en moet ze niet te veel lijden!!
Je hebt gelijk: we moeten open kaart spelen met ons mama, anders neemt ze misschien een beslissing zonder goed te beseffen wat de consequenties ervan zijn en is haar levenskwaliteit helemaal zoek. Je hebt ongeveer dezelfde mening als Liddy, en ook jij geeft mij stof tot nadenken. Ik ben alleszinds heel erg blij met je bemoedigende woorden en advies! Heeft je mama bewust zelf gekozen om te stoppen met behandelen en heeft ze nog soms goede momenten waarin ze kan lachen? Is jouw mama thuis of op palliatieve zorgen? Ik heb zo schrik dat mijn mama moet lijden en alleen maar zit te wachten ...op het moment... Hoe ervaren jullie dat? Alleszinds héél veel sterkte en een warme groet terug van mij!!
Re: wij staan voor een vreselijk dilemma!
Lieve sss,
Dankjewel voor je lieve woorden.
Ik wil je heel graag antwoorden in de mate van het mogelijke, want zoals je al wel zal ondervonden hebben, loopt het bij iedereen toch wel wat anders ..
Ook ik kreeg de diagnose eerst op de gang te horen - zonder veel poespas - van een assistent ..
Heb me toen heel sterk moeten houden want moest m'n pa direct daarna naar huis brengen, maar ben wel onmiddellijk gaan informeren toen ik weer thuis was. Ik heb een dringende afspraak met de internist gemaakt,
en toen deze aan mijn pa niet duidelijk wou uitleggen wat er juist gaande was heb ik een tweede opinie kunnen forceren bij een andere arts.
Ik denk dat jij het nu ook in eerste instantie nodig hebt om correct te worden geadviseerd. Ook jouw mama (vind ik toch) heeft daar recht op.
En dan .. heeft jouw mama alle recht om verder te beslissen of ze verder wil/kan/durft behandeld te worden indien dit opportuun is.(hierover kon mijn pa wel met ons spreken - hij vroeg zelfs onze "goedkeuring" voor zijn wil om niet behandeld te worden)
Mijn pa heeft het nieuws heel moeilijk kunnen verwerken, hij deed er met momenten heel cynisch over, maar het was een zware klap. Vooral emotioneel.. hij kon geen afstand nemen - huilde veel .. een heel moeilijke tijd.
Een grote prater over gevoelens was hij ook niet - we hebben dan ook vooral geprofiteerd van de tijd die we samen hadden. We hebben wel regelmatig gezegd hoe graag we mekaar zagen .. en dat we eigenlijk al alles gezegd hadden vroeger.
Hij had vooral graag dat we bij hem waren (denk dat dat bij jouw mama ook zo is). Hij had geen angst om te sterven, wel voor de manier waarop en voor de pijn. We hebben dat duidelijk met de huisarts besproken en hebben er alles aan gedaan om pijn uit te sluiten.
Mijn pa is uit het ziekenhuis gekomen op 11 januari - we hadden alles zo georganiseerd dat hij beneden kon slapen, en we kregen 2x thuisverpleging per dag. Overdag bleven we bij hem maar 's nachts was hij alleen omdat hij
dat zelf liefst wou (we hebben dan wel zo'n personenalarm geïnstalleerd maar ik was telkens behoorlijk ongerust). De huisarts kwam elke dag langs, en dagelijks werd de pijnbehandeling herbekeken (af en toe ook samen met de mensen van palliatieve zorgen).
De laatste 5 dagen was m'n pa echter zo zwak en verward dat we hem niet meer konden alleen laten en dan zijn we, om beurt, bij hem gebleven.
Ik had hem graag bij mij thuis gehad maar dat wilde hij niet en ook over een palliatieve eenheid was hij niet te spreken. Toch hoor ik daar enkel heel positieve verhalen over. Die mensen zijn heel lief en vangen ook de nabestaanden op als dat nodig is .. ik denk dat je daar veel kracht uit kan putten !
Mijn pa is pas enkele uren voor zijn dood in coma gegaan - ondanks alles toch nog onverwacht .. op die momenten moet je echt wel zorgen dat je mensen hebt die je kunnen bijstaan, raad geven en vooral geruststellen. (zo heb ik het toch ervaren)
Mijn mama is ook aan kanker overleden, maar zij is heel geleidelijk aan en ook heel rustig gestorven.Bij mijn pa was het anders.
Ik hoop dat alles voor jullie heel rustig zal verlopen, dat je de antwoorden krijgt op je vragen en dat je sterk genoeg blijft om dit alles op te vangen ! Ik wens je het allerbeste toe en vooral veel moed.
Heel veel liefs xxx
Dankjewel voor je lieve woorden.
Ik wil je heel graag antwoorden in de mate van het mogelijke, want zoals je al wel zal ondervonden hebben, loopt het bij iedereen toch wel wat anders ..
Ook ik kreeg de diagnose eerst op de gang te horen - zonder veel poespas - van een assistent ..
Heb me toen heel sterk moeten houden want moest m'n pa direct daarna naar huis brengen, maar ben wel onmiddellijk gaan informeren toen ik weer thuis was. Ik heb een dringende afspraak met de internist gemaakt,
en toen deze aan mijn pa niet duidelijk wou uitleggen wat er juist gaande was heb ik een tweede opinie kunnen forceren bij een andere arts.
Ik denk dat jij het nu ook in eerste instantie nodig hebt om correct te worden geadviseerd. Ook jouw mama (vind ik toch) heeft daar recht op.
En dan .. heeft jouw mama alle recht om verder te beslissen of ze verder wil/kan/durft behandeld te worden indien dit opportuun is.(hierover kon mijn pa wel met ons spreken - hij vroeg zelfs onze "goedkeuring" voor zijn wil om niet behandeld te worden)
Mijn pa heeft het nieuws heel moeilijk kunnen verwerken, hij deed er met momenten heel cynisch over, maar het was een zware klap. Vooral emotioneel.. hij kon geen afstand nemen - huilde veel .. een heel moeilijke tijd.
Een grote prater over gevoelens was hij ook niet - we hebben dan ook vooral geprofiteerd van de tijd die we samen hadden. We hebben wel regelmatig gezegd hoe graag we mekaar zagen .. en dat we eigenlijk al alles gezegd hadden vroeger.
Hij had vooral graag dat we bij hem waren (denk dat dat bij jouw mama ook zo is). Hij had geen angst om te sterven, wel voor de manier waarop en voor de pijn. We hebben dat duidelijk met de huisarts besproken en hebben er alles aan gedaan om pijn uit te sluiten.
Mijn pa is uit het ziekenhuis gekomen op 11 januari - we hadden alles zo georganiseerd dat hij beneden kon slapen, en we kregen 2x thuisverpleging per dag. Overdag bleven we bij hem maar 's nachts was hij alleen omdat hij
dat zelf liefst wou (we hebben dan wel zo'n personenalarm geïnstalleerd maar ik was telkens behoorlijk ongerust). De huisarts kwam elke dag langs, en dagelijks werd de pijnbehandeling herbekeken (af en toe ook samen met de mensen van palliatieve zorgen).
De laatste 5 dagen was m'n pa echter zo zwak en verward dat we hem niet meer konden alleen laten en dan zijn we, om beurt, bij hem gebleven.
Ik had hem graag bij mij thuis gehad maar dat wilde hij niet en ook over een palliatieve eenheid was hij niet te spreken. Toch hoor ik daar enkel heel positieve verhalen over. Die mensen zijn heel lief en vangen ook de nabestaanden op als dat nodig is .. ik denk dat je daar veel kracht uit kan putten !
Mijn pa is pas enkele uren voor zijn dood in coma gegaan - ondanks alles toch nog onverwacht .. op die momenten moet je echt wel zorgen dat je mensen hebt die je kunnen bijstaan, raad geven en vooral geruststellen. (zo heb ik het toch ervaren)
Mijn mama is ook aan kanker overleden, maar zij is heel geleidelijk aan en ook heel rustig gestorven.Bij mijn pa was het anders.
Ik hoop dat alles voor jullie heel rustig zal verlopen, dat je de antwoorden krijgt op je vragen en dat je sterk genoeg blijft om dit alles op te vangen ! Ik wens je het allerbeste toe en vooral veel moed.
Heel veel liefs xxx
Re: wij staan voor een vreselijk dilemma!
hoi hoi,
dankjewel !
Het is goed dat ze eerst proberen met een lage doses om te kijken hoe je moeder erop reageert. Vaak komen er bijwerkingen bij die je behoorlijk ziek kunnen maken. Ik hoop dat je moeder dit goed zal doorstaan en zo min mogelijk bijwerkingen hebben. Het zal nog een spannende tijd voor jullie worden. Geniet van alle mooie momenten SSS dat proberen wij ook. Vaak zijn artsen weinig zeggend en tonen weinig medeleven. Ik merk in het ziekenhuis dat juist een aantal verpleegsters, maar ook zeker de dames die de koffie/thee/eten uitdelen en een receptioniste superlief waren en zelfs vroegen of ik even wilde zitten om erover te praten met hun. Vooral de laatste 2, geen medische ervaring, daar heb ik hele fijne gesprekken mee gehad. Maar ook op het forum heb je altijd wel een luisterend oor. Veel mensen zitten in dezelfde situatie als wij zitten. Wij begrijpen elkaar wat de buitenwereld vaak niet doet. Vertel/schrijf wat je dwars zit dat lucht zeker op. En vaak worden er tips uitgewisseld. Dit vanuit het menselijke oogpunt en niet altijd vanuit het medische oogpunt.
Mijn moeder heeft geaccepteerd dat ze zal overlijden. Bij ons erbij kan ze niet huilen, ik weet niet of ze dat doet als we weg zijn. Misschien is het wel haar "fout" dat ze er al een tijdje bij heeft neergelegd want waarschijnlijk veroorzaakt dit dat ze niet meer eet. Helaas is daar medisch niets meer aan te doen blijkbaar. Ze is erg verzwakt, ligt veel op bed en slaapt veel. Ze heeft morfine pleisters tegen de pijn die goed helpen. De pijn is minder geworden gelukkig. Als er geen wonder gebeurd zal ze binnen 3 maanden overlijden volgens de huisarts van het zorghotel. Ze was vanuit het ziekenhuis naar het zorghotel gegaan (geen hospice) en wilt hier ook het liefst blijven omdat ze daar zo lief voor dr zijn en zo goed voor dr zorgen. Ze is eigenlijk niet gestopt met behandelen want medisch kan er volgens het ziekenhuis erg weinig. Scans maken ze alleen bij aanwijsbare klachten (daar ben ik nog met hun in discussie over), verder krijgt ze medicijnen tegen pijn en aanvulling van calcium. Meer eigenlijk niet. Mocht ze toch weer gaan eten zal de fysio weer starten ter revalidatie. Volgens de huisarts daar zal dat er helaas niet meer in zitten, er is een kans van 1/10 volgens haar.
Hoe gaat het met jou nu en met je moeder ? Probeer er wel over te blijven praten het lucht op echt waar...
Take care !
dankjewel !
Het is goed dat ze eerst proberen met een lage doses om te kijken hoe je moeder erop reageert. Vaak komen er bijwerkingen bij die je behoorlijk ziek kunnen maken. Ik hoop dat je moeder dit goed zal doorstaan en zo min mogelijk bijwerkingen hebben. Het zal nog een spannende tijd voor jullie worden. Geniet van alle mooie momenten SSS dat proberen wij ook. Vaak zijn artsen weinig zeggend en tonen weinig medeleven. Ik merk in het ziekenhuis dat juist een aantal verpleegsters, maar ook zeker de dames die de koffie/thee/eten uitdelen en een receptioniste superlief waren en zelfs vroegen of ik even wilde zitten om erover te praten met hun. Vooral de laatste 2, geen medische ervaring, daar heb ik hele fijne gesprekken mee gehad. Maar ook op het forum heb je altijd wel een luisterend oor. Veel mensen zitten in dezelfde situatie als wij zitten. Wij begrijpen elkaar wat de buitenwereld vaak niet doet. Vertel/schrijf wat je dwars zit dat lucht zeker op. En vaak worden er tips uitgewisseld. Dit vanuit het menselijke oogpunt en niet altijd vanuit het medische oogpunt.
Mijn moeder heeft geaccepteerd dat ze zal overlijden. Bij ons erbij kan ze niet huilen, ik weet niet of ze dat doet als we weg zijn. Misschien is het wel haar "fout" dat ze er al een tijdje bij heeft neergelegd want waarschijnlijk veroorzaakt dit dat ze niet meer eet. Helaas is daar medisch niets meer aan te doen blijkbaar. Ze is erg verzwakt, ligt veel op bed en slaapt veel. Ze heeft morfine pleisters tegen de pijn die goed helpen. De pijn is minder geworden gelukkig. Als er geen wonder gebeurd zal ze binnen 3 maanden overlijden volgens de huisarts van het zorghotel. Ze was vanuit het ziekenhuis naar het zorghotel gegaan (geen hospice) en wilt hier ook het liefst blijven omdat ze daar zo lief voor dr zijn en zo goed voor dr zorgen. Ze is eigenlijk niet gestopt met behandelen want medisch kan er volgens het ziekenhuis erg weinig. Scans maken ze alleen bij aanwijsbare klachten (daar ben ik nog met hun in discussie over), verder krijgt ze medicijnen tegen pijn en aanvulling van calcium. Meer eigenlijk niet. Mocht ze toch weer gaan eten zal de fysio weer starten ter revalidatie. Volgens de huisarts daar zal dat er helaas niet meer in zitten, er is een kans van 1/10 volgens haar.
Hoe gaat het met jou nu en met je moeder ? Probeer er wel over te blijven praten het lucht op echt waar...
Take care !
Re: wij staan voor een vreselijk dilemma!
Dag Scorpio,
Het is waar wat je zegt: waar ik mijn mama het meest plezier mee doe op dit moment is bij haar zijn! Vorige week heb ik heel veel rond gelopen in het ziekenhuis, vruchteloos op zoek naar informatie en hulp, tijd die ik niet bij mijn mama heb kunnen zijn.
Ze is inderdaad ook zeer dankbaar als mijn broer of ik op bezoek komt, maar toch zie ik dat bezoek haar vermoeit, zeker in het weekend als er dan nog andere mensen langs komen....
Zolang ze het zelf wilt, blijf ik 2x per dag langsgaan.
Met het zonnig weer de afgelopen dagen heb ik haar verschillende keren gevraagd of ze niet naar buiten wou met de rolstoel, spijtig zonder resultaat, ze is zo moe...ik heb dan niet verder aangedrongen. Soms heb ik echt het gevoel dat ze twijfelt of ze nog verder wilt...
Het is voor jullie vast een hele zware periode geweest en ook heel erg snel gegaan, ik denk - aan jouw reactie te lezen - dat jouw papa een heel gevoelig persoon was....je hebt vast heel veel mooie momenten met hem beleefd!
Dag Bart,
Met mij gaat het beter, zeker nu dat ik jullie heb gehoord
, met mijn mama minder goed: ze valt bijna dagelijks flauw en heeft nu een bacterie in haar bloed, vermoedelijk uit de darm. Ze krijgt nu antibiotica, dus voorlopig zeker geen chemo. Ze kreeg ook versterkende drankjes, maar die drinkt ze enkel uit als ik erover begin, hopelijk niet om mij een plezier te doen. Mijn broer heeft al eens voorzichtig gezegd dat ze alleen maar chemo moet doen voor zichzelf, dat ze niet aan ons moet denken, maar alleen voor zichzelf moet beslissen, wat ze zelf denkt dat het beste is en wij ons daar zullen bij neerleggen. Ze wordt er heel verdrietig van...
Echt hartverwarmend om te horen dat er zo goed voor je moeder wordt gezorgd! Ik las dat ze longkanker heeft, ik hoop echt dat ze geen pijn moet lijden en dat jullie rust vinden in haar situatie!
Het is waar wat je zegt: waar ik mijn mama het meest plezier mee doe op dit moment is bij haar zijn! Vorige week heb ik heel veel rond gelopen in het ziekenhuis, vruchteloos op zoek naar informatie en hulp, tijd die ik niet bij mijn mama heb kunnen zijn.
Ze is inderdaad ook zeer dankbaar als mijn broer of ik op bezoek komt, maar toch zie ik dat bezoek haar vermoeit, zeker in het weekend als er dan nog andere mensen langs komen....
Zolang ze het zelf wilt, blijf ik 2x per dag langsgaan.
Met het zonnig weer de afgelopen dagen heb ik haar verschillende keren gevraagd of ze niet naar buiten wou met de rolstoel, spijtig zonder resultaat, ze is zo moe...ik heb dan niet verder aangedrongen. Soms heb ik echt het gevoel dat ze twijfelt of ze nog verder wilt...
Het is voor jullie vast een hele zware periode geweest en ook heel erg snel gegaan, ik denk - aan jouw reactie te lezen - dat jouw papa een heel gevoelig persoon was....je hebt vast heel veel mooie momenten met hem beleefd!
Dag Bart,
Met mij gaat het beter, zeker nu dat ik jullie heb gehoord
, met mijn mama minder goed: ze valt bijna dagelijks flauw en heeft nu een bacterie in haar bloed, vermoedelijk uit de darm. Ze krijgt nu antibiotica, dus voorlopig zeker geen chemo. Ze kreeg ook versterkende drankjes, maar die drinkt ze enkel uit als ik erover begin, hopelijk niet om mij een plezier te doen. Mijn broer heeft al eens voorzichtig gezegd dat ze alleen maar chemo moet doen voor zichzelf, dat ze niet aan ons moet denken, maar alleen voor zichzelf moet beslissen, wat ze zelf denkt dat het beste is en wij ons daar zullen bij neerleggen. Ze wordt er heel verdrietig van...Echt hartverwarmend om te horen dat er zo goed voor je moeder wordt gezorgd! Ik las dat ze longkanker heeft, ik hoop echt dat ze geen pijn moet lijden en dat jullie rust vinden in haar situatie!
Re: wij staan voor een vreselijk dilemma!
Hey sss,
Heb je de sociale verpleegster kunnen spreken vandaag ? En ben je wat wijzer geworden ? Hoe gaat het met je mama ?
Het is allemaal zo dubbel hé .. mijn broers hadden ook het gevoel dat we ons pa te vermoeid maakten met ons bezoek - maar als je dan zag hoe blij hij telkens was .. Hij wist dat er een einde aan zou komen, dus kon hij ons niet genoeg bij hem hebben.
Mijn papa had ook af en toe zijn twijfels of hij nog verder wilde of niet. 4 Dagen voor zijn dood vroeg hij euthanasie maar hij is daar dan 's anderendaags op teruggekomen. Uiteindelijk bleef hij vechten ...
Weet je, wij zitten al met zoveel emoties, verdriet en pijn - maar wij hebben uiteindelijk nog een toekomst .. hoe zij zich moeten voelen .. ik denk dat je dat maar weet als je er zelf voorstaat.
Jij zit nu volop in een toch wel onzekere periode - ik kan je alleen maar heel veel sterkte toewensen en hopen dat je mama nog heel veel goeie dagen heeft waar je je beiden aan kunt optrekken !
Heb je de sociale verpleegster kunnen spreken vandaag ? En ben je wat wijzer geworden ? Hoe gaat het met je mama ?
Het is allemaal zo dubbel hé .. mijn broers hadden ook het gevoel dat we ons pa te vermoeid maakten met ons bezoek - maar als je dan zag hoe blij hij telkens was .. Hij wist dat er een einde aan zou komen, dus kon hij ons niet genoeg bij hem hebben.
Mijn papa had ook af en toe zijn twijfels of hij nog verder wilde of niet. 4 Dagen voor zijn dood vroeg hij euthanasie maar hij is daar dan 's anderendaags op teruggekomen. Uiteindelijk bleef hij vechten ...
Weet je, wij zitten al met zoveel emoties, verdriet en pijn - maar wij hebben uiteindelijk nog een toekomst .. hoe zij zich moeten voelen .. ik denk dat je dat maar weet als je er zelf voorstaat.
Jij zit nu volop in een toch wel onzekere periode - ik kan je alleen maar heel veel sterkte toewensen en hopen dat je mama nog heel veel goeie dagen heeft waar je je beiden aan kunt optrekken !
Re: wij staan voor een vreselijk dilemma!
hoi Scorpio,
fijn dat je zoveel aan het forum hebt, dat geldt ook voor mij.
Rot om te horen dat je moeder slecht wordt. Ik hoop van harte dat de antibiotica aanslaat. Het valt mij trouwens
op dat heel veel kankerpatienten zoveel last van bacterien/infecties hebben, mijn moeder heeft het ook diverse malen
gehad maar dan op haar longen. Kan me voorstellen dat ze er verdrietig van wordt. Probeer het met zijn allen te bespreken.
De voor- en nadelen en zij zal degene zijn die beslist, maar ik weet zeker dat ze veel heeft aan jullie liefdevolle adviezen..
Helaas heeft ze wel veel pijn, ze gaan misschien de morfinepleisters verhogen. De longkanker is eruit (hele long) maar is nooit
meer opgeknapt. En toen op een moment bergafwaarts gegaan. Ze heeft nog 10 dagen volgens de huisarts...
Hoe gaat het bij jullie nu...
fijn dat je zoveel aan het forum hebt, dat geldt ook voor mij.
Rot om te horen dat je moeder slecht wordt. Ik hoop van harte dat de antibiotica aanslaat. Het valt mij trouwens
op dat heel veel kankerpatienten zoveel last van bacterien/infecties hebben, mijn moeder heeft het ook diverse malen
gehad maar dan op haar longen. Kan me voorstellen dat ze er verdrietig van wordt. Probeer het met zijn allen te bespreken.
De voor- en nadelen en zij zal degene zijn die beslist, maar ik weet zeker dat ze veel heeft aan jullie liefdevolle adviezen..
Helaas heeft ze wel veel pijn, ze gaan misschien de morfinepleisters verhogen. De longkanker is eruit (hele long) maar is nooit
meer opgeknapt. En toen op een moment bergafwaarts gegaan. Ze heeft nog 10 dagen volgens de huisarts...
Hoe gaat het bij jullie nu...
Re: wij staan voor een vreselijk dilemma!
Dag scorpio,
hoe gaat het met jou?
Ik vind het super dat je nog actief bent op het forum ondanks je groot verlies en dat je zoveel mensen steunt, terwijl je waarschijnlijk zelf soms eens heel erg wil leunen op iemand. Wel, je mag ook op mij leunen hoor! Ik kan mij voorstellen dat het enorm pijnlijk moet zijn als je papa om euthanasie vroeg
, welke hersenspinsels moeten er dan in zijn hoofd zijn omgegaan!, en soms vergeet ik inderdaad een beetje hoe mijn mama zich nu zelf moet voelen! Zij is wel diegene die straks weggaat en wij hebben inderdaad nog een toekomst! Ik wens jou dan ook een prachtige toekomst met heel veel geluk en mooie herinneringen!
Ik heb gisteren de sociale verpleegster gesproken en zei heeft het met mij gehad over de mogelijkheden van opvang nà het ziekenhuis: over thuisverpleging én palliatieve zorgeenheid in het ziekenhuis zelf. Maar daar kunnen we nu nog niet over beslissen, iedere dag verandert er wel iets in haar toestand en dat gooit telkens het hele behandelingsschema overhoop. Ik denk dat we best dag bij dag bekijken hoe mijn mama zich voelt en afhankelijk daarvan verdere beslissingen nemen.
Gisteren had ze een goede dag: ze doet haar best om veel te eten en drinkt ook nog 2x/dag fortimel, ik hoop alleen dat ze dat niet doet om mij te plezieren, ik wil niet dat ze er misselijk van wordt, maar ze zegt dat ze wilt aansterken zodat ze kunnen beginnen met de chemo. Haar koorts is alvast weggebleven nu (door de antibiotica??), toch was ze bij de weging alweer afgevallen (ze weegt nog 43 kg). Een van de dokters zei dat er vandaag een andere dokter komt, ik denk dat hij zich wilt distanciëren van mijn mama omdat hij zelf vindt dat chemo niet meer verantwoord is.
Mijn mama weet nog niets van de long-uitzaaiingen, veel mensen raden me af om het haar nu al te vertellen, de dokters doen dat voorlopig ook niet, ik heb naar de kankertelefoon gebeld en daar zeggen ze dat het niet mijn opdracht is om dat te doen, zou veel te emotioneel worden, dus daarover ga ik toch nog eens de sociale verpleegster raadplegen.
Misschien ziet mijn mama af van de chemo als ze weet dat er ook long-uitzaaiingen zijn, en misschien wordt ze dan heel erg moedeloos!!!
Alleszins, ik ga jouw raad opvolgen en zoveel mogelijk bij haar gaan en samen genieten nu het nog kan...
Liefs,
Isabeau
hoe gaat het met jou?
Ik vind het super dat je nog actief bent op het forum ondanks je groot verlies en dat je zoveel mensen steunt, terwijl je waarschijnlijk zelf soms eens heel erg wil leunen op iemand. Wel, je mag ook op mij leunen hoor! Ik kan mij voorstellen dat het enorm pijnlijk moet zijn als je papa om euthanasie vroeg
, welke hersenspinsels moeten er dan in zijn hoofd zijn omgegaan!, en soms vergeet ik inderdaad een beetje hoe mijn mama zich nu zelf moet voelen! Zij is wel diegene die straks weggaat en wij hebben inderdaad nog een toekomst! Ik wens jou dan ook een prachtige toekomst met heel veel geluk en mooie herinneringen!Ik heb gisteren de sociale verpleegster gesproken en zei heeft het met mij gehad over de mogelijkheden van opvang nà het ziekenhuis: over thuisverpleging én palliatieve zorgeenheid in het ziekenhuis zelf. Maar daar kunnen we nu nog niet over beslissen, iedere dag verandert er wel iets in haar toestand en dat gooit telkens het hele behandelingsschema overhoop. Ik denk dat we best dag bij dag bekijken hoe mijn mama zich voelt en afhankelijk daarvan verdere beslissingen nemen.
Gisteren had ze een goede dag: ze doet haar best om veel te eten en drinkt ook nog 2x/dag fortimel, ik hoop alleen dat ze dat niet doet om mij te plezieren, ik wil niet dat ze er misselijk van wordt, maar ze zegt dat ze wilt aansterken zodat ze kunnen beginnen met de chemo. Haar koorts is alvast weggebleven nu (door de antibiotica??), toch was ze bij de weging alweer afgevallen (ze weegt nog 43 kg). Een van de dokters zei dat er vandaag een andere dokter komt, ik denk dat hij zich wilt distanciëren van mijn mama omdat hij zelf vindt dat chemo niet meer verantwoord is.
Mijn mama weet nog niets van de long-uitzaaiingen, veel mensen raden me af om het haar nu al te vertellen, de dokters doen dat voorlopig ook niet, ik heb naar de kankertelefoon gebeld en daar zeggen ze dat het niet mijn opdracht is om dat te doen, zou veel te emotioneel worden, dus daarover ga ik toch nog eens de sociale verpleegster raadplegen.
Misschien ziet mijn mama af van de chemo als ze weet dat er ook long-uitzaaiingen zijn, en misschien wordt ze dan heel erg moedeloos!!!
Alleszins, ik ga jouw raad opvolgen en zoveel mogelijk bij haar gaan en samen genieten nu het nog kan...
Liefs,
Isabeau
Re: wij staan voor een vreselijk dilemma!
Dag Bart,
Wat lief van je dat je mij hier komt oppeppen, terwijl het nu net voor jou heel heftig is!!
Gaat het een beetje? Ik las dat je moeder gisteren toch nog goed reageerde op jouw bezoek en dat doet je vast heel goed. Ik hoop echt dat de laatste dagen zacht en pijnloos mogen zijn voor je moeder en dat je je kan optrekken aan de vele fijne herinneringen! Ik weet het, je bent vast ontroostbaar, maar laat je omringen door mensen die om je geven en laat je door hen ondersteunen, en weet dat ik ook een klein steuntje voor je wil zijn
! Gelukkig zijn ze ook op je werk erg begripvol en dat hoort ook zo. Ik denk dat niemand zich kan voorstellen wat je nu meemaakt als je dat zelf nog niet hebt beleefd.
Ik ga binnenkort wellicht hetzelfde meemaken als jij en ik weet niet of je je kunt voorbereiden op zo'n immens verdriet. Dikwijls denk ik met spijt aan de ruzietjes die ik soms heb gehad met mijn mama
en dan wou ik dat ik de klok kon terugdraaien en alles opnieuw overdoen, maar dan beter , spijtig gaat dat niet hé.
Ik heb 26 jaar geleden mijn papa verloren aan kanker, maar ik was toen nog een kind en heb dat héél anders beleefd dan nu. Ik weet niet hoe dat komt, misschien omdat ik nog zo jong was of omdat mijn papa nog jaren heeft geleefd met zijn kanker? Ik heb het er alleszins nu veel moeilijker mee dat mijn mama wellicht de zomer niet meer kan meemaken...voilà...ik heb het weer...dan begin ik weer te huilen hé...
Lieve Bart, ik ken je niet, maar ik wil jou echt met heel mijn hart héél veel sterkte wensen en ik steek nu een kaarsje aan voor je moeder,
Isabeau
Wat lief van je dat je mij hier komt oppeppen, terwijl het nu net voor jou heel heftig is!!
Gaat het een beetje? Ik las dat je moeder gisteren toch nog goed reageerde op jouw bezoek en dat doet je vast heel goed. Ik hoop echt dat de laatste dagen zacht en pijnloos mogen zijn voor je moeder en dat je je kan optrekken aan de vele fijne herinneringen! Ik weet het, je bent vast ontroostbaar, maar laat je omringen door mensen die om je geven en laat je door hen ondersteunen, en weet dat ik ook een klein steuntje voor je wil zijn
! Gelukkig zijn ze ook op je werk erg begripvol en dat hoort ook zo. Ik denk dat niemand zich kan voorstellen wat je nu meemaakt als je dat zelf nog niet hebt beleefd.Ik ga binnenkort wellicht hetzelfde meemaken als jij en ik weet niet of je je kunt voorbereiden op zo'n immens verdriet. Dikwijls denk ik met spijt aan de ruzietjes die ik soms heb gehad met mijn mama
en dan wou ik dat ik de klok kon terugdraaien en alles opnieuw overdoen, maar dan beter , spijtig gaat dat niet hé. Ik heb 26 jaar geleden mijn papa verloren aan kanker, maar ik was toen nog een kind en heb dat héél anders beleefd dan nu. Ik weet niet hoe dat komt, misschien omdat ik nog zo jong was of omdat mijn papa nog jaren heeft geleefd met zijn kanker? Ik heb het er alleszins nu veel moeilijker mee dat mijn mama wellicht de zomer niet meer kan meemaken...voilà...ik heb het weer...dan begin ik weer te huilen hé...
Lieve Bart, ik ken je niet, maar ik wil jou echt met heel mijn hart héél veel sterkte wensen en ik steek nu een kaarsje aan voor je moeder,
Isabeau
Re: wij staan voor een vreselijk dilemma!
Hoi Isabeau,
jij ook heel erg bedankt voor je steun, met zijn allen moeten we er wel komen toch
Ik zag dat ik op iets nog niet gereageerd had; "het wachten op de tijd dat je gaat"...mijn moeder is zo versuft van de medicijnen dat ze veel gelukkig niet dooheeft. Ze ligt vaak vredig rustig te slapen wat mij een rustgevend gevoel geeft. Ze weet dat ze zal overlijden en het lijkt idd alsof ze daarop wacht. Plant niets meer en ligt op bed..heel soms komt ze er heel even uit maar is dan doodmoe.
Voorbereiden kan je nooit helaas. En wat ik ook merk is de vele veranderingen. Je hoort steeds ander nieuws, andere diagnoses, er valt niets te plannen en bent afhankelijk van de artsen. Dan gaat het weer goed en vaak weer slecht. Ook onverwachts de infecties en bacterien die je oploopt in een ziekenhuis zijn vaak tegenvallers. Probeer van dag tot dag te leven en als je nog leuke dingen met je moeder kan doen, doe het dan gelijk. Wij hadden nooit verwacht dat onze moeder vanaf 15 december in het ziekenhuis was en er niet meer uit zou komen..de leuke dingen buiten, dat kunnen we helaas niet meer doen, maar gelukkig blijven de herinneringen. Wees niet te streng op jezelf. Overal komen wel een keer irritaties/ruzies voor. Dit gebeurd in de beste relaties...Probeer je vast te houden en de leuke momenten van vroeger. Voorbereiden op overlijden kan denk ik niet, je kan er wel rekening houden maar meestal komt het toch onverwachts..
dankjewel, mijn hart is ook bij jullie...
Liefs,
Bart
jij ook heel erg bedankt voor je steun, met zijn allen moeten we er wel komen toch
Ik zag dat ik op iets nog niet gereageerd had; "het wachten op de tijd dat je gaat"...mijn moeder is zo versuft van de medicijnen dat ze veel gelukkig niet dooheeft. Ze ligt vaak vredig rustig te slapen wat mij een rustgevend gevoel geeft. Ze weet dat ze zal overlijden en het lijkt idd alsof ze daarop wacht. Plant niets meer en ligt op bed..heel soms komt ze er heel even uit maar is dan doodmoe.
Voorbereiden kan je nooit helaas. En wat ik ook merk is de vele veranderingen. Je hoort steeds ander nieuws, andere diagnoses, er valt niets te plannen en bent afhankelijk van de artsen. Dan gaat het weer goed en vaak weer slecht. Ook onverwachts de infecties en bacterien die je oploopt in een ziekenhuis zijn vaak tegenvallers. Probeer van dag tot dag te leven en als je nog leuke dingen met je moeder kan doen, doe het dan gelijk. Wij hadden nooit verwacht dat onze moeder vanaf 15 december in het ziekenhuis was en er niet meer uit zou komen..de leuke dingen buiten, dat kunnen we helaas niet meer doen, maar gelukkig blijven de herinneringen. Wees niet te streng op jezelf. Overal komen wel een keer irritaties/ruzies voor. Dit gebeurd in de beste relaties...Probeer je vast te houden en de leuke momenten van vroeger. Voorbereiden op overlijden kan denk ik niet, je kan er wel rekening houden maar meestal komt het toch onverwachts..
dankjewel, mijn hart is ook bij jullie...
Liefs,
Bart
Re: wij staan voor een vreselijk dilemma!
Hoi Isabeau,
Bedankt voor je lieve berichtje...
Jouw verhaal ook net gelezen. Wat heftig allemaal... ik herken zoveel van wat je schrijft, bij mijn vader is vorig jaar mei de diagnose gemaakt en ook ik vond het niet duidelijk wat de arts kwam vertellen dus heb ik het even letterlijk vertaald waar iedereen bij zat... : "dus mijn vader heeft kanker, met uitzaaiingen en is niet meer te helpen". Duidelijker kon niet, en ja, zo was het... de man ging fluitend de deur uit, ons verslagen achtergelaten... ik was ook zoooo boos! Ik heb bij de assistent en bij de verpleegkundige meer informatie gevraagd, en ook gekregen, de verpleging was echt zo lief! Daar had je tenminste wat aan... Het zag er in juni erg slecht uit, hij was erg afgevallen en at nog maar weinig, zijn gal werd niet meer afgevoerd omdat de galbuis verstopt was, dit hebben ze opgelost met een stent, en daarna zijn ze begonnen met een lichte vorm van chemo, wat aansloeg en waardoor het de zomermaanden beter ging... hij had haast geen last van deze lichte vorm van chemo, hij was de tweede dag iets misselijk en zijn smaak ging wat achteruit, maar hij ging er goed op... ik ben blij met die extra tijd die ons gegund is geweest. De kanker stagneerde...
Helaas verstopte de stent in oktober weer en het is niet meer gelukt om deze te vervangen waardoor hij in een paar weken in ene heeeel hard achteruit ging, de tumor vocht af ging scheiden en 15 november hebben we hem 's avonds mee naar huis genomen (hij wilde naar huis) en de volgende dag is ie in het bijzijn van mijn broertje, mijn moeder en ik overleden... Dat verhaal kan je op mijn topic lezen als je er behoefte aan hebt. Ik ben blij dat ik de laatste nacht thuis met hem heb doorgebracht.
Wat wil je moeder? Als zij het wil proberen moet ze het vooral doen, mijn vader wilde alles aanpakken, maar zei ook, dat als ie er last van zou krijgen hij ermee zou stoppen.
Al met al vooral proberen zoveel mogelijk tijd met je moeder door te brengen, haar je ziel en zaligheid vertellen, ook de kleine leuke dingetjes, grapjes maken,... Dat wil ze denk ik graag horen... Mijn vader sprak nergens over, niet over de kanker, niet over het doodgaan, niet over het behandelen, heel gesloten... Maar was zo blij als ik er was... al zeiden we niets, was het goed... Ik ben dankbaar voor de tijd die ik nog met mijn paps heb door kunnen brengen en heb alles gezegd en gedaan wat ik kon, letterlijk tot de laatste snik...
Ik wens je heel veel kracht en sterkte in de periode die nu komen gaat, het zal heftig worden. Ik zit niet dagelijks op dit forum, maar kijk geregeld als ik een berichtje heb gehad...
Veel liefs, Carool
Bedankt voor je lieve berichtje...
Jouw verhaal ook net gelezen. Wat heftig allemaal... ik herken zoveel van wat je schrijft, bij mijn vader is vorig jaar mei de diagnose gemaakt en ook ik vond het niet duidelijk wat de arts kwam vertellen dus heb ik het even letterlijk vertaald waar iedereen bij zat... : "dus mijn vader heeft kanker, met uitzaaiingen en is niet meer te helpen". Duidelijker kon niet, en ja, zo was het... de man ging fluitend de deur uit, ons verslagen achtergelaten... ik was ook zoooo boos! Ik heb bij de assistent en bij de verpleegkundige meer informatie gevraagd, en ook gekregen, de verpleging was echt zo lief! Daar had je tenminste wat aan... Het zag er in juni erg slecht uit, hij was erg afgevallen en at nog maar weinig, zijn gal werd niet meer afgevoerd omdat de galbuis verstopt was, dit hebben ze opgelost met een stent, en daarna zijn ze begonnen met een lichte vorm van chemo, wat aansloeg en waardoor het de zomermaanden beter ging... hij had haast geen last van deze lichte vorm van chemo, hij was de tweede dag iets misselijk en zijn smaak ging wat achteruit, maar hij ging er goed op... ik ben blij met die extra tijd die ons gegund is geweest. De kanker stagneerde...
Helaas verstopte de stent in oktober weer en het is niet meer gelukt om deze te vervangen waardoor hij in een paar weken in ene heeeel hard achteruit ging, de tumor vocht af ging scheiden en 15 november hebben we hem 's avonds mee naar huis genomen (hij wilde naar huis) en de volgende dag is ie in het bijzijn van mijn broertje, mijn moeder en ik overleden... Dat verhaal kan je op mijn topic lezen als je er behoefte aan hebt. Ik ben blij dat ik de laatste nacht thuis met hem heb doorgebracht.
Wat wil je moeder? Als zij het wil proberen moet ze het vooral doen, mijn vader wilde alles aanpakken, maar zei ook, dat als ie er last van zou krijgen hij ermee zou stoppen.
Al met al vooral proberen zoveel mogelijk tijd met je moeder door te brengen, haar je ziel en zaligheid vertellen, ook de kleine leuke dingetjes, grapjes maken,... Dat wil ze denk ik graag horen... Mijn vader sprak nergens over, niet over de kanker, niet over het doodgaan, niet over het behandelen, heel gesloten... Maar was zo blij als ik er was... al zeiden we niets, was het goed... Ik ben dankbaar voor de tijd die ik nog met mijn paps heb door kunnen brengen en heb alles gezegd en gedaan wat ik kon, letterlijk tot de laatste snik...
Ik wens je heel veel kracht en sterkte in de periode die nu komen gaat, het zal heftig worden. Ik zit niet dagelijks op dit forum, maar kijk geregeld als ik een berichtje heb gehad...
Veel liefs, Carool
Re: wij staan voor een vreselijk dilemma!
Hoi Isabeau (wat een prachtige naam trouwens),
Ik heb zojuist met een brok in mijn keel jouw verhaal en alle berichtjes gelezen. Ik weet zo goed wat je doormaakt en ik vind het zo erg voor je. Hoewel jij nog voor een verschrikkelijk dilemma staat ook nog.. wel of geen chemo. Jeetje waar ga je voor kiezen dan.
Als ik het goed begrijp weet jouw mama dus nog niet van de uitzaaiingen naar de longen. Spreken de artsen niet met jouw moeder zelf? Of hebben ze daar in dit geval bewust voor gekozen? Het klinkt mij zo vreemd, omdat bij mijn moeder alles altijd direct aan mijn ouders zelf werd vertelt. Wel vreselijk ook dat jullie van die botte artsen hebben, niets erger dan dat! Ik besef me wat voor een geluk mijn mama had. Haar behandelend arts in het UMC/AZU was werkelijk fantastisch! Heeft heel veel dingen extra geregeld, nam de tijd voor mama, bleef bellen om te vragen hoe het was zelfs nadat de zorg was overgedragen aan de huisarts ... én ze was zelfs aanwezig op de crematie. Zij moet wel echt een uitzondering zijn geweest. Want hier op het forum hoor ik vaker verhalen over ongevoelige artsen. Je moet denk ik wel sterk in je schoenen staan om tegen dat soort artsen opgewassen te zijn en toch de aandacht op te eisen die jouw mama verdient. Lukt dat een beetje?
Wat moet het moeilijk zijn om je mama zo verzwakt te zien.. 43 kilo.. dat is niets. Mijn mama was ook zo mager op het laatst. Ook zij kreeg met moeite die vieze bijvoeding naar binnen. Had ook het idee dat ze het meer voor ons deed. Maar als je wel moeder zegt dat ze wil aansterken, hoop ik echt heel erg voor jullie dat dat gaat lukken. Maar het blijft verschrikkelijk om je mama zo mager en zwak te zien.. het is haast onmenselijk.
Wat je zegt over je voorbereiden op het verlies dat wellicht al sneller zal zijn dan je hoopt, dat kan je nooit echt. Probeer ook niet te veel met straks bezig te zijn.. nu is ze er nog, nu kan je haar nog knuffelen, met haar praten en zeggen dat je van haar houdt. Ik weet nog dat ik bij mijn moeder was, maar niet bewust aanwezig omdat ik alsmaar aan de toekomst zat te denken, hoe moet het straks? Tot ik me ineens besefte toen ik naast mama zat, dat dat soort dingen van latere zorg waren. Daar kon ik me altijd nog druk over maken.. maar de tijd die ik met mama had was schaars. Ik ben achteraf zo blij dat ik dat moment van besef had. Vanaf toen heb ik echt in het moment geleefd en bewuster genoten. Ook was ik kalmer omdat ik me minder aantrok van de dingen of mensen om mij heen. Probeer ook niet te veel in het verleden te leven.. hoewel ik dat heel goed begrijp. Een van de eerste dingen die ik mijn moeder vroeg toen ze ziek was, was of ik wel een goede dochter voor haar was geweest. De herinneringen aan ruzies of nare dingen die ik ook had gezegd, of zelfs de perioden dat ik zo druk was met mezelf dat ik haar rustig een paar weken niet zag.. overal had ik spijt van. En in alle eerlijkheid soms nog steeds. Ik denk dat het wel heel mensenlijk is. Ook nu kan ik nog spijt hebben van hoe ik bepaalde dingen heb gedaan of had willen doen toen mama ziek was. Maar het is niet anders. Het verleden verander je niet, je hebt er geen invloed op. Op het heden wel. Probeer daarom zoveel mogelijk van jouw lieve mama te genieten.. hoe moeilijk het soms ook is.
Ik wens je daarom heel veel kracht toe voor de komende periode. Vergeet niet goed voor jezelf te blijven zorgen, dat is ook belangrijk! En gebruik dit forum als steun, maar dat doe je volgens mij al goed Ik wens je ook nog heel veel mooie en bijzondere momenten toe samen met je moeder.
Heel veel liefs,
Cil
Ik heb zojuist met een brok in mijn keel jouw verhaal en alle berichtjes gelezen. Ik weet zo goed wat je doormaakt en ik vind het zo erg voor je. Hoewel jij nog voor een verschrikkelijk dilemma staat ook nog.. wel of geen chemo. Jeetje waar ga je voor kiezen dan.
Als ik het goed begrijp weet jouw mama dus nog niet van de uitzaaiingen naar de longen. Spreken de artsen niet met jouw moeder zelf? Of hebben ze daar in dit geval bewust voor gekozen? Het klinkt mij zo vreemd, omdat bij mijn moeder alles altijd direct aan mijn ouders zelf werd vertelt. Wel vreselijk ook dat jullie van die botte artsen hebben, niets erger dan dat! Ik besef me wat voor een geluk mijn mama had. Haar behandelend arts in het UMC/AZU was werkelijk fantastisch! Heeft heel veel dingen extra geregeld, nam de tijd voor mama, bleef bellen om te vragen hoe het was zelfs nadat de zorg was overgedragen aan de huisarts ... én ze was zelfs aanwezig op de crematie. Zij moet wel echt een uitzondering zijn geweest. Want hier op het forum hoor ik vaker verhalen over ongevoelige artsen. Je moet denk ik wel sterk in je schoenen staan om tegen dat soort artsen opgewassen te zijn en toch de aandacht op te eisen die jouw mama verdient. Lukt dat een beetje?
Wat moet het moeilijk zijn om je mama zo verzwakt te zien.. 43 kilo.. dat is niets. Mijn mama was ook zo mager op het laatst. Ook zij kreeg met moeite die vieze bijvoeding naar binnen. Had ook het idee dat ze het meer voor ons deed. Maar als je wel moeder zegt dat ze wil aansterken, hoop ik echt heel erg voor jullie dat dat gaat lukken. Maar het blijft verschrikkelijk om je mama zo mager en zwak te zien.. het is haast onmenselijk.
Wat je zegt over je voorbereiden op het verlies dat wellicht al sneller zal zijn dan je hoopt, dat kan je nooit echt. Probeer ook niet te veel met straks bezig te zijn.. nu is ze er nog, nu kan je haar nog knuffelen, met haar praten en zeggen dat je van haar houdt. Ik weet nog dat ik bij mijn moeder was, maar niet bewust aanwezig omdat ik alsmaar aan de toekomst zat te denken, hoe moet het straks? Tot ik me ineens besefte toen ik naast mama zat, dat dat soort dingen van latere zorg waren. Daar kon ik me altijd nog druk over maken.. maar de tijd die ik met mama had was schaars. Ik ben achteraf zo blij dat ik dat moment van besef had. Vanaf toen heb ik echt in het moment geleefd en bewuster genoten. Ook was ik kalmer omdat ik me minder aantrok van de dingen of mensen om mij heen. Probeer ook niet te veel in het verleden te leven.. hoewel ik dat heel goed begrijp. Een van de eerste dingen die ik mijn moeder vroeg toen ze ziek was, was of ik wel een goede dochter voor haar was geweest. De herinneringen aan ruzies of nare dingen die ik ook had gezegd, of zelfs de perioden dat ik zo druk was met mezelf dat ik haar rustig een paar weken niet zag.. overal had ik spijt van. En in alle eerlijkheid soms nog steeds. Ik denk dat het wel heel mensenlijk is. Ook nu kan ik nog spijt hebben van hoe ik bepaalde dingen heb gedaan of had willen doen toen mama ziek was. Maar het is niet anders. Het verleden verander je niet, je hebt er geen invloed op. Op het heden wel. Probeer daarom zoveel mogelijk van jouw lieve mama te genieten.. hoe moeilijk het soms ook is.
Ik wens je daarom heel veel kracht toe voor de komende periode. Vergeet niet goed voor jezelf te blijven zorgen, dat is ook belangrijk! En gebruik dit forum als steun, maar dat doe je volgens mij al goed
Ik wens je ook nog heel veel mooie en bijzondere momenten toe samen met je moeder. Heel veel liefs,
Cil
Re: wij staan voor een vreselijk dilemma!
Dag lieve forumvrienden,
Ik heb getwijfeld of ik dit berichtje zou schrijven, omdat ik niemand wil kwetsen, en ook omdat het nu zo slecht gaat met de moeder van Bart, en ook Cil het momenteel heel moeilijk heeft...en ik mij ook een beetje schuldig voel tegenover Ann en Carool....
Maar ik heb besloten om het toch te doen, neem het me niet kwalijk, ik wil eigenlijk alléén maar een lach op jullie gezicht toveren...
Vanmiddag voelde ik intens geluk, ik was bijna beschaamd dat ik met zo'n op mijn gezicht liep....
Toen ik deze middag zoals elke middag in het ziekenhuis aankwam, ging ik gezellig samen met mijn mama eten (zij haar warme maaltijd, ik mijn meegebrachte boterhammetjes). Eigenlijk is het geen bezoekuur, maar gelukkig zeggen de verpleegsters er niets van.
Na het eten vroeg mijn mama zélf om naar buiten te gaan!! Ik heiste haar in een rolstoel (wat niet moeilijk is met haar 43 kilootjes), hing de infusen aan het haakje en legde een dekentje over haar.
Zo blij als een klein kind ging ik met haar naar beneden!! Eerst een cadeautje kopen in het ziekenhuiswinkeltje, en daarna lekker wandelen in het zonnetje! Ik was zoooo blij, en ook mijn mama genoot, vertelde honderduit over vroeger en we lachten, alsof we samen op vakantie waren, mijn mama en ik, samen in de zon aan de Spaanse costa! Het was alsof er niets aan de hand was en van blijdschap kuste ik mijn mama op haar wang, ze zei nog: "gij zotteke".
We zijn een halfuurtje buiten geweest, en dan terug naar de kamer en nog samen een tasje thee gedronken. Daarna heb ik mijn mama in bed gestopt en wou ze graag een beetje rusten... Ze zei nog: "bedankt voor de wandeling"...
Ik weet dat ik dit alleen maar hier kan vertellen, andere mensen verklaren mij vast knettergek met mijn kleine gelukje, maar ik weet dat jullie woord voor woord begrijpen waarom ik zo gelukkig ben, en ik wil mijn kleine gelukje graag zo lang mogelijk vasthouden!
Als het weer en de conditie van mijn mama het toelaten, wil ik graag morgen opnieuw....al had ik niet verwacht dat ik de eerste 10-15 jaar met mijn mama in een rolstoel zou rondrijden...
Ik weet dat ik bevoordeeld ben geweest deze middag tegenover jullie, en besef dit heel goed, maar ik schrijf dit berichtje omdat ik denk dat jullie nu ook heel fijne herinneringen gaan hebben en dat er daardoor toch een zonnestraal mag schijnen in jullie verdrietig hart!
Een dikke knuffel van Isabeau!
Ik heb getwijfeld of ik dit berichtje zou schrijven, omdat ik niemand wil kwetsen, en ook omdat het nu zo slecht gaat met de moeder van Bart, en ook Cil het momenteel heel moeilijk heeft...en ik mij ook een beetje schuldig voel tegenover Ann en Carool....
Maar ik heb besloten om het toch te doen, neem het me niet kwalijk, ik wil eigenlijk alléén maar een lach op jullie gezicht toveren...
Vanmiddag voelde ik intens geluk, ik was bijna beschaamd dat ik met zo'n
op mijn gezicht liep....Toen ik deze middag zoals elke middag in het ziekenhuis aankwam, ging ik gezellig samen met mijn mama eten (zij haar warme maaltijd, ik mijn meegebrachte boterhammetjes). Eigenlijk is het geen bezoekuur, maar gelukkig zeggen de verpleegsters er niets van.
Na het eten vroeg mijn mama zélf om naar buiten te gaan!! Ik heiste haar in een rolstoel (wat niet moeilijk is met haar 43 kilootjes), hing de infusen aan het haakje en legde een dekentje over haar.
Zo blij als een klein kind ging ik met haar naar beneden!! Eerst een cadeautje kopen in het ziekenhuiswinkeltje, en daarna lekker wandelen in het zonnetje! Ik was zoooo blij, en ook mijn mama genoot, vertelde honderduit over vroeger en we lachten, alsof we samen op vakantie waren, mijn mama en ik, samen in de zon aan de Spaanse costa! Het was alsof er niets aan de hand was en van blijdschap kuste ik mijn mama op haar wang, ze zei nog: "gij zotteke".
We zijn een halfuurtje buiten geweest, en dan terug naar de kamer en nog samen een tasje thee gedronken. Daarna heb ik mijn mama in bed gestopt en wou ze graag een beetje rusten... Ze zei nog: "bedankt voor de wandeling"...
Ik weet dat ik dit alleen maar hier kan vertellen, andere mensen verklaren mij vast knettergek met mijn kleine gelukje, maar ik weet dat jullie woord voor woord begrijpen waarom ik zo gelukkig ben, en ik wil mijn kleine gelukje graag zo lang mogelijk vasthouden!
Als het weer en de conditie van mijn mama het toelaten, wil ik graag morgen opnieuw....al had ik niet verwacht dat ik de eerste 10-15 jaar met mijn mama in een rolstoel zou rondrijden...
Ik weet dat ik bevoordeeld ben geweest deze middag tegenover jullie, en besef dit heel goed, maar ik schrijf dit berichtje omdat ik denk dat jullie nu ook heel fijne herinneringen gaan hebben en dat er daardoor toch een zonnestraal mag schijnen in jullie verdrietig hart!
Een dikke knuffel van Isabeau!
Re: wij staan voor een vreselijk dilemma!
Lieve, lieve Isabeau !
Je hebt geen idee hoe ik jou dit geluk gun en hoop met jou dat je nog veel van deze gelukkige momenten mag beleven ! Jij bent zo lief voor ons allemaal .. je begrijpt ons en ik hoop dat je weet hoe je ons steunt terwijl je zelf alle steun kan gebruiken.
Trek je op aan deze momenten, want die zullen ook (hopelijk veel) later een glimlach op je gezicht toveren.
Jouw mama's woorden "Gij zotteke" en "bedankt voor de wandeling" zullen in jouw geheugen gegrift blijven en je zal ze regelmatig terughalen als de tijd daar rijp voor is.
Ik denk dat jouw mama dat trouwens heel goed beseft .. wat ook zou verklaren van waar jouw groot empathisch vermogen vandaan komt
Ik wens jou alvast veel van deze bijzondere dagen toe ! Bij mij ben je er alvast in geslaagd een zonnestraal te laten schijnen in dit verdrietige hart .. dankjewel daarvoor x
Dikke knuffel,
Ann
Je hebt geen idee hoe ik jou dit geluk gun en hoop met jou dat je nog veel van deze gelukkige momenten mag beleven ! Jij bent zo lief voor ons allemaal .. je begrijpt ons en ik hoop dat je weet hoe je ons steunt terwijl je zelf alle steun kan gebruiken.
Trek je op aan deze momenten, want die zullen ook (hopelijk veel) later een glimlach op je gezicht toveren.
Jouw mama's woorden "Gij zotteke" en "bedankt voor de wandeling" zullen in jouw geheugen gegrift blijven en je zal ze regelmatig terughalen als de tijd daar rijp voor is.
Ik denk dat jouw mama dat trouwens heel goed beseft .. wat ook zou verklaren van waar jouw groot empathisch vermogen vandaan komt
Ik wens jou alvast veel van deze bijzondere dagen toe ! Bij mij ben je er alvast in geslaagd een zonnestraal te laten schijnen in dit verdrietige hart .. dankjewel daarvoor x
Dikke knuffel,
Ann
Re: wij staan voor een vreselijk dilemma!
Lieverd, dit zijn nou precies die kleine dingetjes waar je dus zo van kan genieten. Dat ik het las kreeg ik een glimlach op mijn gezicht... geniet van al die kleine momentjes met je mamma...
En voel je alsjeblieft niet schuldig meis, hier denk je later heel dankbaar aan terug...
Knuffel van mij...
En voel je alsjeblieft niet schuldig meis, hier denk je later heel dankbaar aan terug...
Knuffel van mij...
Re: wij staan voor een vreselijk dilemma!
Hoi isabeau,
ik zou graag willen dat je juist zulke berichten op het forum zet
Mijn moeder gaat idd niet zo goed en Cil heeft het ook erg moeilijk. Maar dat mag niet betekenen dat jij je vreugde van vandaag niet met ons mag delen. Dat jij zo'n prachtige dag met je moeder hebt gehad is erg waardevol voor je. En ik snap heel goed dat je dat met ons wilt delen en dat moet je ook gewoon blijven doen hoor. Als ik een leuk moment heb zal ik dat ook zeker doen en dat geldt denk ik ook voor de rest...
Wij weten idd dat dit soort momenten erg belangrijk zijn, zeker voor later. Je moeder zal trots op je zijn dat weet ik zeker. Ik hoop dat je nog veel van zulke momenten mag hebben en ook met ons wilt delen.
Hoe gaat het met jou ? Redt jij het ook nog ?
Ik wens jullie heel veel sterkte toe ! Jou en je moeder !
Liefs,
Bart
ik zou graag willen dat je juist zulke berichten op het forum zet
Mijn moeder gaat idd niet zo goed en Cil heeft het ook erg moeilijk. Maar dat mag niet betekenen dat jij je vreugde van vandaag niet met ons mag delen. Dat jij zo'n prachtige dag met je moeder hebt gehad is erg waardevol voor je. En ik snap heel goed dat je dat met ons wilt delen en dat moet je ook gewoon blijven doen hoor. Als ik een leuk moment heb zal ik dat ook zeker doen en dat geldt denk ik ook voor de rest...
Wij weten idd dat dit soort momenten erg belangrijk zijn, zeker voor later. Je moeder zal trots op je zijn dat weet ik zeker. Ik hoop dat je nog veel van zulke momenten mag hebben en ook met ons wilt delen.
Hoe gaat het met jou ? Redt jij het ook nog ?
Ik wens jullie heel veel sterkte toe ! Jou en je moeder !
Liefs,
Bart
Re: wij staan voor een vreselijk dilemma!
@Carool,
Jij bent toch zo'n schatje hé !
En ook jouw vorige berichtje geeft me weer wat hoop: jouw vader heeft in de zomer kort na de diagnose nog een lichte chemo gehad die hem nog een paar goede maanden heeft gegeven! Ik weet wel dat elk geval anders is, maar misschien lukt het bij mijn mama ook om met een lichte chemo, en zonder heel erg veel bijwerkingen, nog enkele goede maanden te hebben en misschien kan ze zo toch nog de zomer in...Al weet ik dat ik realistisch moet blijven, maar hoop doet leven zegt men toch?
Ik heb inderdaad je hele verhaal en lijdensweg gelezen en herken de reactie van jouw papa ook wel in die van mijn mama: ze praat ook niet over de kanker en is ook vrij gesloten, altijd geweest. Een kleine anekdote: in de gang waar mijn mama ligt, liggen alleen mensen met maag- of darmtumoren. Er staat dan ook een rek met allemaal foldertjes over dit onderwerp. De eerste dag dat mijn mama daar lag had ik daar niet op gelet, maar het was zij die mij er attent op maakte: "die foldertjes daar in de gang, daar kijk ik niet naar..." en ook gisteren toen we daar met de rolstoel passeerde zei zij dat opnieuw... Het is alsof het een beetje taboe is om het woord "kanker" in haar bijzijn uit te spreken. Mijn broer en ik moeten dan ook zo'n beetje wikken en wegen in de gesprekken met haar.
Maar de laatste wens van jouw papa: "ik wil naar huis" was een duidelijk statement, dat wel duizend gesprekken in één zin samenvatte! Ik ben blij voor jou en je papa dat jullie samen zijn kunnen blijven tot op het laatst, en ik besef héél erg goed dat dat de meest intense en emotionele uren van je leven zijn geweest, dat is wel duidelijk in je verhaal!
Ik wil mij dan ook - voor zover dat mogelijk is - zoveel mogelijk voorbereiden op dat moment, en dat doe ik ook hier, via het forum.
Dus, wellicht tot binnenkort een keer,
Liefs, Isabeau
Lieve Cil,
Hoe gaat het vandaag met jou? Hopelijk heeft het "van je af schrijven" op het forum geholpen, en NEEN, je klinkt hélemaal niet gefrustreerd of overemotioneel, het is net goed om over je gevoelens te praten (te schrijven ). Ik ga regelmatig kijken op je topic hoe het met je gaat!
Om nog even op je vraag te antwoorden: de reden waarom mijn mama nog niets weet over de longuitzaaiingen is omdat dat een onderzoek was dat enkele dagen nà de diagnose darmkanker met leveruitzaaiingen is uitgevoerd en de dokters mijn mama niet nog extra overstuur wilden maken. Bij de diagnose was mijn mama namelijk flauw gevallen en elke keer zij nu de dokter ziet, ligt ze te beven als een riet. Vandaar dat zij ook nog niet de exacte prognose kent. Ik hoop een beetje dat ze het zelf aan de dokter zou vragen, maar dat doet ze niet, dus veronderstel ik dat ze het voorlopig ook niet echt wilt weten.
Wat heb jij een uitstekende dokter gehad!! Zo begaan!! Ik denk dat dat echt uitzonderlijk is hoor, spijtig zijn zij niet allemaal zo, misschien omdat het een vrouw is ?
Liefs, Isabeau
@Ann en Bart,
Wat fijn dat jullie mijn berichtje hebben kunnen waarderen! Jullie zijn ook zo'n schatjes! Waarom zijn er niet meer mensen in mijn omgeving zoals jullie? Ik heb een hele lieve man, maar soms heb ik de indruk dat hij mij niet begrijpt: gisteren was hij zelfs "jaloers" omdat ik met jullie aan het praten was op het forum. Hij vond dat ik hem erbuiten sloot, terwijl dat niet zo is, ik kan gewoon niet op dezelfde manier met hem praten als met jullie, het is niet ZIJN mama en hij bekijkt haar ziekte dan ook op een andere manier dan ik en voelt niet hetzelfde verdriet. Met hem is praten over mijn mama gewoon héél wetenschappelijk en realistisch, weinig emotioneel. Toen ik hem dat uitlegde begreep hij dat wel....denk ik
Het is héél raar: met familie en vrienden kan ik erover praten zonder te huilen, bij mensen die ik niet goed ken moet ik mijn tranen soms bedwingen, maar bij jullie kan ik lachen én huilen, eigenlijk volledig alles eruit gooien!! Hebben jullie ook dat gevoel?
Tot binnenkort!
Liefs, Isabeau
Jij bent toch zo'n schatje hé
!En ook jouw vorige berichtje geeft me weer wat hoop: jouw vader heeft in de zomer kort na de diagnose nog een lichte chemo gehad die hem nog een paar goede maanden heeft gegeven! Ik weet wel dat elk geval anders is, maar misschien lukt het bij mijn mama ook om met een lichte chemo, en zonder heel erg veel bijwerkingen, nog enkele goede maanden te hebben en misschien kan ze zo toch nog de zomer in...Al weet ik dat ik realistisch moet blijven, maar hoop doet leven zegt men toch?
Ik heb inderdaad je hele verhaal en lijdensweg gelezen en herken de reactie van jouw papa ook wel in die van mijn mama: ze praat ook niet over de kanker en is ook vrij gesloten, altijd geweest. Een kleine anekdote: in de gang waar mijn mama ligt, liggen alleen mensen met maag- of darmtumoren. Er staat dan ook een rek met allemaal foldertjes over dit onderwerp. De eerste dag dat mijn mama daar lag had ik daar niet op gelet, maar het was zij die mij er attent op maakte: "die foldertjes daar in de gang, daar kijk ik niet naar..." en ook gisteren toen we daar met de rolstoel passeerde zei zij dat opnieuw... Het is alsof het een beetje taboe is om het woord "kanker" in haar bijzijn uit te spreken. Mijn broer en ik moeten dan ook zo'n beetje wikken en wegen in de gesprekken met haar.
Maar de laatste wens van jouw papa: "ik wil naar huis" was een duidelijk statement, dat wel duizend gesprekken in één zin samenvatte! Ik ben blij voor jou en je papa dat jullie samen zijn kunnen blijven tot op het laatst, en ik besef héél erg goed dat dat de meest intense en emotionele uren van je leven zijn geweest, dat is wel duidelijk in je verhaal!
Ik wil mij dan ook - voor zover dat mogelijk is - zoveel mogelijk voorbereiden op dat moment, en dat doe ik ook hier, via het forum.
Dus, wellicht tot binnenkort een keer,
Liefs, Isabeau
Lieve Cil,
Hoe gaat het vandaag met jou? Hopelijk heeft het "van je af schrijven" op het forum geholpen, en NEEN, je klinkt hélemaal niet gefrustreerd of overemotioneel, het is net goed om over je gevoelens te praten (te schrijven
). Ik ga regelmatig kijken op je topic hoe het met je gaat!Om nog even op je vraag te antwoorden: de reden waarom mijn mama nog niets weet over de longuitzaaiingen is omdat dat een onderzoek was dat enkele dagen nà de diagnose darmkanker met leveruitzaaiingen is uitgevoerd en de dokters mijn mama niet nog extra overstuur wilden maken. Bij de diagnose was mijn mama namelijk flauw gevallen en elke keer zij nu de dokter ziet, ligt ze te beven als een riet. Vandaar dat zij ook nog niet de exacte prognose kent. Ik hoop een beetje dat ze het zelf aan de dokter zou vragen, maar dat doet ze niet, dus veronderstel ik dat ze het voorlopig ook niet echt wilt weten.
Wat heb jij een uitstekende dokter gehad!! Zo begaan!! Ik denk dat dat echt uitzonderlijk is hoor, spijtig zijn zij niet allemaal zo, misschien omdat het een vrouw is
?Liefs, Isabeau
@Ann en Bart,
Wat fijn dat jullie mijn berichtje hebben kunnen waarderen! Jullie zijn ook zo'n schatjes! Waarom zijn er niet meer mensen in mijn omgeving zoals jullie? Ik heb een hele lieve man, maar soms heb ik de indruk dat hij mij niet begrijpt: gisteren was hij zelfs "jaloers" omdat ik met jullie aan het praten was op het forum. Hij vond dat ik hem erbuiten sloot, terwijl dat niet zo is, ik kan gewoon niet op dezelfde manier met hem praten als met jullie, het is niet ZIJN mama en hij bekijkt haar ziekte dan ook op een andere manier dan ik en voelt niet hetzelfde verdriet. Met hem is praten over mijn mama gewoon héél wetenschappelijk en realistisch, weinig emotioneel. Toen ik hem dat uitlegde begreep hij dat wel....denk ik
Het is héél raar: met familie en vrienden kan ik erover praten zonder te huilen, bij mensen die ik niet goed ken moet ik mijn tranen soms bedwingen, maar bij jullie kan ik lachen én huilen, eigenlijk volledig alles eruit gooien!! Hebben jullie ook dat gevoel?
Tot binnenkort!
Liefs, Isabeau
Re: wij staan voor een vreselijk dilemma!
Lieve Isabeau,
Net als de anderen kan ik alleen maar zeggen dat ik het prachtig voor je vind dat je zo'n dag met je mama hebt gehad. Daar ga je zo fijn op terugkijken later! En ik vind het zo fijn om te horen dat je er echt heel bewust en met volle teugen van genoten hebt. Schroom dan ook niet om dat soort verhalen met ons te delen, ik weet zeker dat je er niemand mee kwetst! Integendeel. Ook ik kreeg er een lach van op mijn gezicht! Ook ik begrijp dat je het grootste geluk kunt vinden in van die kleine momenten en ook ik hoop dat je nog veel van dat soort momenten met je moeder zal hebben!
(Ben je trouwens Vlaamse? Ik doel dan op het 'gij zotteke' van je moeder, dat klinkt zo grappig voor een Hollander )
Ik weet nog dat toen mijn mama nog redelijk was, ze opbelde en vertelde dat ze naar het dorp wilde waar ik woon om even een aantal dingen te kopen. Ze wilde fietsen, maar was bang dat het hele stuk (6km) ineens te veel was en vroeg of ze bij mij een tussenstop mocht maken. Natuurlijk was dat een verkapte manier om te zeggen 'ga je mee'. Dus stelde ik dat zelf voor. We zijn samen lekker op de fiets gegaan en hebben toen e.e.a voor haar gekocht, geluncht, koffie gedronken en veel gepraat. Over vroeger, maar ook over hoe het zou zijn als ze er niet meer was. Hoewel het moeilijk was, vond ik dat wel heel fijn. Mama had zelf haar moeder ook op jonge leeftijd verloren, 26 (2 jaar jonger dan ik), dus ze wist goed wat mij te wachten stond. Ze zei dat ik eerst heel verdrietig zou zijn, maar dat de tijd, hoe cliché ook, toch echt de wonden heelt. Dat ik mij straks zou kunnen focussen op mijn eigen gezinnetje (ik was toen nog niet zwanger) en weer gelukkig zou zijn.. dat ze dat voor mij wilde. Een moeilijke, maar mooie dag waar ik met warme gevoelens aan terug denk.
Dus lieve Isabeau, ga zo door! Geniet van jouw mama!
Liefs, Cil
P.s. Het gaat trouwens nu weer wat beter met mij.. mijn verhaal hier schrijven lucht op en ik voel me er altijd beter door.
Net als de anderen kan ik alleen maar zeggen dat ik het prachtig voor je vind dat je zo'n dag met je mama hebt gehad. Daar ga je zo fijn op terugkijken later! En ik vind het zo fijn om te horen dat je er echt heel bewust en met volle teugen van genoten hebt. Schroom dan ook niet om dat soort verhalen met ons te delen, ik weet zeker dat je er niemand mee kwetst! Integendeel. Ook ik kreeg er een lach van op mijn gezicht! Ook ik begrijp dat je het grootste geluk kunt vinden in van die kleine momenten en ook ik hoop dat je nog veel van dat soort momenten met je moeder zal hebben!
(Ben je trouwens Vlaamse? Ik doel dan op het 'gij zotteke' van je moeder, dat klinkt zo grappig voor een Hollander
)Ik weet nog dat toen mijn mama nog redelijk was, ze opbelde en vertelde dat ze naar het dorp wilde waar ik woon om even een aantal dingen te kopen. Ze wilde fietsen, maar was bang dat het hele stuk (6km) ineens te veel was en vroeg of ze bij mij een tussenstop mocht maken. Natuurlijk was dat een verkapte manier om te zeggen 'ga je mee'. Dus stelde ik dat zelf voor. We zijn samen lekker op de fiets gegaan en hebben toen e.e.a voor haar gekocht, geluncht, koffie gedronken en veel gepraat. Over vroeger, maar ook over hoe het zou zijn als ze er niet meer was. Hoewel het moeilijk was, vond ik dat wel heel fijn. Mama had zelf haar moeder ook op jonge leeftijd verloren, 26 (2 jaar jonger dan ik), dus ze wist goed wat mij te wachten stond. Ze zei dat ik eerst heel verdrietig zou zijn, maar dat de tijd, hoe cliché ook, toch echt de wonden heelt. Dat ik mij straks zou kunnen focussen op mijn eigen gezinnetje (ik was toen nog niet zwanger) en weer gelukkig zou zijn.. dat ze dat voor mij wilde. Een moeilijke, maar mooie dag waar ik met warme gevoelens aan terug denk.
Dus lieve Isabeau, ga zo door! Geniet van jouw mama!
Liefs, Cil
P.s. Het gaat trouwens nu weer wat beter met mij.. mijn verhaal hier schrijven lucht op en ik voel me er altijd beter door.
Re: wij staan voor een vreselijk dilemma!
Hey Cil,
Het doet me goed dat jij je wat beter voelt vandaag en ja, ik ben inderdaad Vlaamse (ik moest lachen om jouw reactie
). Ik had mij eerst aangemeld op het forum van de Vlaamse kankerliga, maar kreeg daar geen reactie, maar wat ben ik blij dat ik hier terecht gekomen ben! Wat zijn Hollanders toch geweldige mensen!!! En dat meen ik echt serieus hoor!! Ik heb al aan de lijve mogen ondervinden dat jullie vaak het hart op de tong hebben, maar het altijd goed met je menen. Belgen zijn véél chagrijniger: zeggen niet altijd wat ze bedoelen en praten soms achter je rug...maar ook niet allemaal hoor !
Wat een leuke anekdote met je mama! Het zijn inderdaad nét die momenten die je koestert en waar je zo intens gelukkig om kan zijn. Raar en ook spijtig dat ik dat nu pas besef!
Ook mijn oma langs mama's kant heb ik nooit gekend, mijn mama heeft haar mama ook vroeg verloren, nog voor ik geboren ben, spijtig vertelt zij daar weinig over, mijn mama is héél erg gesloten, kan héél moeilijk over gevoelens praten, maar daar heb ik respect voor, praten over koetjes en kalfjes vind ik ook OK, de gevoelens laat ik hiér wel de vrije loop
Liefs, Isabeau
Het doet me goed dat jij je wat beter voelt vandaag en ja, ik ben inderdaad Vlaamse (ik moest lachen om jouw reactie
). Ik had mij eerst aangemeld op het forum van de Vlaamse kankerliga, maar kreeg daar geen reactie, maar wat ben ik blij dat ik hier terecht gekomen ben! Wat zijn Hollanders toch geweldige mensen!!! En dat meen ik echt serieus hoor!! Ik heb al aan de lijve mogen ondervinden dat jullie vaak het hart op de tong hebben, maar het altijd goed met je menen. Belgen zijn véél chagrijniger: zeggen niet altijd wat ze bedoelen en praten soms achter je rug...maar ook niet allemaal hoor !Wat een leuke anekdote met je mama! Het zijn inderdaad nét die momenten die je koestert en waar je zo intens gelukkig om kan zijn. Raar en ook spijtig dat ik dat nu pas besef!
Ook mijn oma langs mama's kant heb ik nooit gekend, mijn mama heeft haar mama ook vroeg verloren, nog voor ik geboren ben, spijtig vertelt zij daar weinig over, mijn mama is héél erg gesloten, kan héél moeilijk over gevoelens praten, maar daar heb ik respect voor, praten over koetjes en kalfjes vind ik ook OK, de gevoelens laat ik hiér wel de vrije loop
Liefs, Isabeau
Re: wij staan voor een vreselijk dilemma!
Lieve Isabeau,
Ik hoop zo dat je nu met je mama in 't zonnetje aan 't genieten bent. En hopelijk is er nog mogelijkheid voor die lichte chemo ! Ik heb ook dat gevoel dat alleen hier iedereen mij echt lijkt te begrijpen - alles is zo herkenbaar en het doet me meer deugd in mijn rouwverwerking dan in m'n naaste omgeving. (misschien omdat ik ook vlaams ben)
Blijkbaar voel je je mama goed aan .. en ik vind het super van je dat je haar niet forceert om over dingen te praten die zij liever gesloten laat ! Je voelt haar uiteindelijk zelf best aan hé !
Kom maar veel praten hier !
Dikke knuffel,
Ann
Ik hoop zo dat je nu met je mama in 't zonnetje aan 't genieten bent. En hopelijk is er nog mogelijkheid voor die lichte chemo ! Ik heb ook dat gevoel dat alleen hier iedereen mij echt lijkt te begrijpen - alles is zo herkenbaar en het doet me meer deugd in mijn rouwverwerking dan in m'n naaste omgeving. (misschien omdat ik ook vlaams ben
)Blijkbaar voel je je mama goed aan .. en ik vind het super van je dat je haar niet forceert om over dingen te praten die zij liever gesloten laat ! Je voelt haar uiteindelijk zelf best aan hé !
Kom maar veel praten hier !
Dikke knuffel,
Ann
Re: wij staan voor een vreselijk dilemma!
Dag Isabeau,
Grappig, ik herken dat ook wel wat jij zegt, dat je bijna geen blije/gelukkige dingen 'durft' op te schrijven, omdat andere mensen 'het nog veel erger hebben' en je die niet wil kwetsen, en ook een beetje alsof je bijna niet meer zo blij mag zijn als je eenmaal weet dat het zo slecht gaat met iemand.
Maar gewoon posten hoor! Dat geeft anderen ook weer moed en brengt herinneringen naar boven, en ook al komt daar misschien een traan bij kijken, het is toch fijn om iemand te herinneren.
Wees welkom overigens om ook mijn verhaal te bekijken, mijn moeder is ook ongeneeslijk ziek. Misschien helpt het je! Zoals al vaak is gezegd op het forum, herkenning is vaak al een stap uit die verschrikkelijke eenzaamheid waar we denk ik allemaal mee te maken hebben. Iemand te hebben die zegt: ik begrijp je, ik maak dat ook mee. Alsof je er net iets minder alleen voor staat.
Voor nu, geniet van het mooie weer! Dat doe ik ook, ik ga straks met mijn mama naar het tuincentrum om lentespulletjes te kopen
Veel groetjes,
Lini
Grappig, ik herken dat ook wel wat jij zegt, dat je bijna geen blije/gelukkige dingen 'durft' op te schrijven, omdat andere mensen 'het nog veel erger hebben' en je die niet wil kwetsen, en ook een beetje alsof je bijna niet meer zo blij mag zijn als je eenmaal weet dat het zo slecht gaat met iemand.
Maar gewoon posten hoor! Dat geeft anderen ook weer moed en brengt herinneringen naar boven, en ook al komt daar misschien een traan bij kijken, het is toch fijn om iemand te herinneren.
Wees welkom overigens om ook mijn verhaal te bekijken, mijn moeder is ook ongeneeslijk ziek. Misschien helpt het je! Zoals al vaak is gezegd op het forum, herkenning is vaak al een stap uit die verschrikkelijke eenzaamheid waar we denk ik allemaal mee te maken hebben. Iemand te hebben die zegt: ik begrijp je, ik maak dat ook mee. Alsof je er net iets minder alleen voor staat.
Voor nu, geniet van het mooie weer! Dat doe ik ook, ik ga straks met mijn mama naar het tuincentrum om lentespulletjes te kopen
Veel groetjes,
Lini
Terug naar “Vraag en antwoord”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 17 gasten