Diagnose Kanker lotgenotenforum

ik ben een meid van 28 jaar en heb vandaag te horen gekregen dat mijn vader longkanker heeft ik kan hier niet mee om gaan wat moet ik doen om sterk te zijn voor mijn vader en voor mijn moeder en zusje en voor mij zelf???

Vandaag heb ik gehoord dat er een vlekje op mijn 57 jaar oude longen zit. Vorige week werd dit geconstateerd en vandaag dus herbevestigd. Mijn vrouw en ik zijn er de hele week mee bezig geweest en wij zijn nog steeds niet uitgerust met enige kennis op dit gebied. Of bekomen van de schok.
In deze week kwam mijn (uithuizige) oudste zoon(33) vertellen dat hij ging trouwen en werden mijn vrouw en ik uitgenodigd om ca midden 2004 de bruiloft bij te wonen in Istanboel. Ik heb hem nog maar niets verteld.....
Mijn 2de zoon(19) heb ik vandaag alles verteld wat we wisten en wat ik dacht dat de toekomst zou kunnen zijn. Hij was zeer teneergeslagen en huilde, voor het eerst sinds zijn puberteit, openlijk. Met alle respect voor zijn verdriet, het deed me goed om te zien dat het hem echt wat deed en voor alles, zijn puberale stoerheid was ineens verdwenen en hij was weer wat ik zolang gemist had, mijn ventje, die tegen mijn schouder leunde en die ik mocht troosten. En daar putte ik weer meer troost uit dan alle andere welgemeende wensen die ik in de loop van de week mocht ontvangen.
Mijn jongste zoon(14) heb ik nog niets verteld.
Met al mijn jongens heb ik een gigantisch sterke band. Emotioneel zijn we een ketting. Zij weten instictief als er wat is met ieder van ons. En ik weet zeker dat ze allemaal op een andere manier zullen reageren.

Dus mijn advies is, wees jezelf en oprecht. Ik denk dat alle vaders dat meer dan wat anders op prijs stellen. Probeer niet sterker te zijn dan je bent. Doe wat je hartje je ingeeft. Je kent je eigen vader het beste.
Ik hoop dat je er wat aan hebt.
Veel sterkte,
Hans

Knip>>>[quote="nicky"]ik ben een meid van 28 jaar en heb vandaag te horen gekregen dat mijn vader longkanker heeft ik kan hier niet mee om gaan<

Bij mijn moeder (75) is in oktober longkanker geconstateerd, heeft 2 keer bestraling gehad, welke niet mochten baten. Wij hebben afgelopen woensdag te horen gekregen dat verdere behandelingen niet meer helpen en dat ze nog maar enkele maanden te leven heeft. Wij proberen er nu allemaal voor haar te zijn, en haar er zo veel mogelijk te steunen en er het beste van te maken. Het huilen deed ik thuis met bakken tegelijk toen ik het aan mijn kinderen moest vertellen. Ik weet niet in welke fase jouw vader zit, ik kan alleen maar zeggen, blijf gewoon wie je bent, maak ook grapjes. Bij mij heeft het geholpen om nu alvast een afscheidsgedicht te schrijven voor bij haar graf, omdat ik weet dat ze er straks niet meer zal zijn. Je kan ook op papier zetten wat je nog allemaal wil doen. Het is puur afhankelijk van de situatie van de patient en jezelf. Maar het belangrijkste is gewoon dat je het moet inzien, en dat het zeker te behandelen is in een vroeg stadium. Verder wens ik je alle sterkte toe in de komende tijd.

Gerard

[quote="Gerard2"]Knip>>>[quote="nicky"]ik ben een meid van 28 jaar en heb vandaag te horen gekregen dat mijn vader longkanker heeft ik kan hier niet mee om gaan<

Sorry het moet zijn chemo ipv. bestraling en mijn gedicht heb ik hier alvast geplaatst in: in memoriam.

Gerard

hallo nicky,
kun je mij misschien vertellen wek soort longkanker je vader heeft
en wat de behandeling wordt dan kan ik je misschien verder helpen
dag

Gisteravond 13 januari is helaas mijn moeder gestorven aan deze ziekte, en gelukkig na een kortstondig ziekbed. Ik wens u allen veel sterkte toe in voor u moeilijke tijd die komen zal gaan. Ik hoop ook bij deze dat er velen op tijd bij mogen wezen die deze ziekte mogen overwinnen, en dat zij kracht mogen vinden om dit met anderen te mogen delen.

Veel sterkte toegewenst in de komende tijd voor allen

nicky schreef:ik ben een meid van 28 jaar en heb vandaag te horen gekregen dat mijn vader longkanker heeft ik kan hier niet mee om gaan wat moet ik doen om sterk te zijn voor mijn vader en voor mijn moeder en zusje en voor mij zelf???

Mijn moeder heeft longkanker sinds mei 2001 en we praten erg veel over haar ziekte en ook over sterven en dat helpt ons erg, maar goed dat moet je wel kunnen. Gewoon proberen er over te praten lijkt me.

[quote="gerard2"]Gisteravond 13 januari is helaas mijn moeder gestorven aan deze ziekte, en gelukkig na een kortstondig ziekbed.

Hallo Gerard,

Wat erg om te lezen dat je moeder toch nog zo snel is overleden.
Ook wij zitten er met mijn pa middenin. Hij heeft 4 chemokuren en 2 bloedtransfusies gehad welke helaas ook niet het gewenste effect hebben gehad.

Hij heeft sinds september vorig jaar al 5 longonstekingen gehad. De laatste nog rond zijn verjaardag vorige week. Nu zit hij onder de prednison, hopende dat dit de longontsteking doet wegblijven.

Waar ik het meeste moeite mee heb, is de snelle achteruitgang in lichamelijke activiteiten. Het wereldje is nu zo klein. Hij is nu al bijna een maand niet meer de deur uit geweest. Hij kan nu al niet meer zonder extra zuurstof.

Je emoties gaan op en neer met de terugvallen die hij heeft.
Nu zit hij weer in een rustige fase. Maar ook hij is opgegeven.
De huisarts geeft hem nog maar een paar maanden. Pa wil daar niet aan en houdt vol dat hij zijn 70e verjaardag ook nog wel gaat halen.
Volgens zijn huisarts is het tegen beter weten in. We zullen het af moeten wachten.

Ik vind dit vooral moeilijk. We leven nu bij de dag en houden veel contact. Mijn broer en ik hebben allebei kleine kinderen en werken ook nog maar proberen er zoveel mogelijk te zijn.

Hopelijk is het geen lijdensweg wat hem te wachten staat. Dat gun ik hem niet. Klagen heeft hij nog geen moment gedaan. Hij heeft het geaccepteerd zoals het is. Ik heb daar heel veel bewondering voor.

Ik wil je nogmaals heel veel sterkte wensen met het verwerken van dit verlies. Iemand die je door en door kent, is er nu niet meer. Mij lijkt dat heel zwaar.

Groetjes Karin

(Dit bericht stond eersts als reactie in een ander forum maar nu ik verder lees op deze site zie ik dat er meerdere plaatsen zijn waar ik hem had kunnen plaatsen. In de hoop dat iemand er iets aan heeft doe ik dat dan nu ook. Veel liefs en sterkte voor iedereen)

Vorige week donderdag is bij mijn vader longkanker geconstateerd.
Mijn vader kampte al een paar maanden met vermoeidheid. Maar het duurde even voordat mijn moeder hem zo ver kreeg om eens naar de huisarts te gaan.
Deze heeft een aantal bloedtesten laten doen. Daaruit bleek dat zijn cholestorolverhouding niet goed was. Vervolgens stuurde hij hem door naar de internist. Daar volgenden nog meer bloedtesten en een hartfilmpje(vanwege zijn cholestorol). Voor de zekerheid heeft men ook een longfilmpje gemaakt. Waarschijnlijk omdat mijn vader heeft verteld aan de internist dat hij 30 jaar een zware roker is geweest en een half jaar geleden pas gestopt is.
Eigenlijk moest hij 6 april weer komen om de uitslagen te horen maar 17 februari kreeg hij een telefoontje of hij de volgende dag om 4 uur langs kon komen. Toen kreeg hij dus het vreselijke nieuws. Op de longfoto was op 1 van de longen een tumor te zien. Deze bestreek ongeveer een kwart van zijn long. Op dit moment zit hij midden in de onderzoeken. Hij wordt van onder tot boven onderzocht in verband met eventuele uitzaaiingen. Elke dag wel een onderzoek, soms zelfs 2. Aanstaande maandag 29 maart staat het laatste onderzoek (een PET-scan) gepland.
We weten nog niet wanneer hij weer bij de longarts moet komen maar ik verwacht dat we dat in de loop van deze week wel zullen horen.
Natuurlijk hoop ik op het beste maar ik betrap me zelf er steeds weer op dat ik het ergste verwacht. Ik spreek dit niet uit naar andere mensen en zeker niet mijn vader. Ik ga er vanuit dat positieve energie een hoop goed kan doen. Maar diep van binnen houd ik rekening met het ergste. Ik denk dat dat een manier is om mezelf te beschermen. Dan kan het alleen maar meevallen. Soms schaam ik me voor deze gevoelens.
Maar ik voel me zo machteloos en denk dan net als waarschijnlijk alle ander naasten van patienten "waarom hij"?. Waarom nu al? Hij is pas 63 en verheugd zich op zijn pensioen. Hoelang heeft hij nog? Behalve dat hij vermoeider is dan anders merken we niets aan hem. Ik heb wel hoop maar durf bijna niet te hopen.
Herkennen andere mensen dit ook.

Goh, toen ik dit mailtje begon wilde ik allen heel zakelijk de situatie schetsen maar nu heb ik ineens dat opgeschreven wat ik nog tegen niemand(ook mijn eigen partner niet) heb durven zeggen. Nu ik het terug lees rollen de tranen over mijn wangen.
Ik laat het toch maar staan want miscchien herkennen anderen zich hierin.
Ik wens alle mensen die het gevecht met deze vreselijke ziekte aanmoeten en hun dierbaren veel kracht en geluk.

Hans Wanders schreef:Vandaag heb ik gehoord dat er een vlekje op mijn 57 jaar oude longen zit. Vorige week werd dit geconstateerd en vandaag dus herbevestigd.
Hans

Helaas is Hans deze week (22-02-06) overleden.

jemig.. ! gecondoleerd met dit verlies...

jodyi