inwendige woede en angst..

[shadow]

Mijn schoonvader weet sinds februari dat hij kanker heeft. Hij heeft een grote tumor aan het eind van de dikke darm. Verder heeft hij uitzaaiingen naar de longen, lever en lymfeklieren. Hij heeft inmiddels 20 bestralingen gehad ( die meer kapot hebben gemaakt dan genezen) en is nu bezig met zijn 4e chemo kuur. Hij heeft ontzettend veel pijn. Kan niet zitten, lopen of staan. Hij ligt nu op bed in de kamer.

Sinds een paar weken is hij ontzettend opstandig en dwars. Hij lokt ruzie uit en zegt dat iedereen liegt. Ook loopt hij iedereen uit te schelden en te vervloeken. Alles wat je doet is niet goed. Ook lijkt het of hij spraakwater heeft gehad. Normaal zei hij nooit wat, maar nu praat hij de hele dag.
Het is nu voor mijn schoonmoeder en de rest van de familie heel erg moeilijk om dit vol te houden.

Volgens de zaalarts is dit niet een gevolg van de chemo of de morfine die hij slikt, maar door inwendige woede en angst. We moeten hem harder aanpakken en eventueel hulp bij de huisarts zoeken (die vanaf februari niets van zich heeft laten horen).

Heeft iemand hier ervaring mee, of weet iemand hoe je er mee om moet gaan. Graag een reactie.

[ell]

Mijn schoonvader weet sinds februari dat hij kanker heeft. Hij heeft een grote tumor aan het eind van de dikke darm. Verder heeft hij uitzaaiingen naar de longen, lever en lymfeklieren. Hij heeft inmiddels 20 bestralingen gehad ( die meer kapot hebben gemaakt dan genezen) en is nu bezig met zijn 4e chemo kuur. Hij heeft ontzettend veel pijn. Kan niet zitten, lopen of staan. Hij ligt nu op bed in de kamer.

Sinds een paar weken is hij ontzettend opstandig en dwars. Hij lokt ruzie uit en zegt dat iedereen liegt. Ook loopt hij iedereen uit te schelden en te vervloeken. Alles wat je doet is niet goed. Ook lijkt het of hij spraakwater heeft gehad. Normaal zei hij nooit wat, maar nu praat hij de hele dag.
Het is nu voor mijn schoonmoeder en de rest van de familie heel erg moeilijk om dit vol te houden.

Volgens de zaalarts is dit niet een gevolg van de chemo of de morfine die hij slikt, maar door inwendige woede en angst. We moeten hem harder aanpakken en eventueel hulp bij de huisarts zoeken (die vanaf februari niets van zich heeft laten horen).

Heeft iemand hier ervaring mee, of weet iemand hoe je er mee om moet gaan. Graag een reactie.

beste shadow, ik denk dat jullie met zijn allen maar eens moeten gaan zitten bij je schoonvader en er eens goed over praten met hem.
Hij moet weten dat dit ook jullie aangaat. Het is voor hem natuurlijk het moeilijkst maar hij moet weten dat jullie het er ook moeilijk hebben. Jullie zullen hem er denk ik maar gewoon mee moeten confronteren.
Wat de huisart betreft, die zou ik eens bellen en vragen wat er aan de hand is. Iedereen laat nl altijd weten dat de huisarts een goede hulp is in dit soort gevallen. Ik denk dat jullie hem moeten laten weten dat jullie die hulp nu graag van hem/haar willen.
Succes.

[kuiserke]

Hallo , ik denk ook dat het best eens met ze'n allen aan tafel te gaan zitten .Ja soms weten ze het zelf niet dat ze zo bezig zijn , praat en praat en praat het zal wel beteren
vele knuffels kuiserke

[Paul Kleijn]

Ik heb zelf ook een aantal forse chemokuren gehad. Die gaan je niet in de koude kleren zitten. En natuurlijk zal het zo zijn dat je er niet door veranderd, maar doordat het een fors impact heeft op je leven, ga je wel anders doen.

Zelf heb ik vier hele zware chemokuren gehad van een week. Dus ik lag van maandagmorgen tot en met zaterdagmorgen aan het infuus. Ook ik had het na de donderdag verrekte moeilijk. Ik was kribbig en chagrijnig. Als ik daar dan over nadenk, dan kwam dat omdat ik wel van alles wilde, maar dat simpelweg niet kon. En dat was dus erg frustrerend. Ook thuis was het dan niet alles. Ik wilde weer van alles, maar het ging gewoonweg niet. En dat reageerde ik dan weer af op anderen. Niet goed, maar wel begrijpelijk.

Ik kan me indenken dat je schoonvader dat ook heeft. Op de één of andere manier zoekt hij een uitweg om zijn frustraties de baas te kunnen. Dat lukt hem niet, dus wordt hij opstandig. En daar is niets aan te doen. Dat is een harde constatering maar het is niet anders. Er gebeurd van alles met hem. Ik weet natuurlijk niet wat de vooruitzichten voor hem zijn, maar als die slecht zijn, dan is die woede en angst al makkelijk uit te leggen. Zijn de vooruitzichten positief, dan is het een ander verhaal. Dan zijn het pure frustraties. Ik had ook heel goede vooruitzichten, maar was toch altijd erg chagrijnig. Maar vergeet niet dat het een heel groot impact heeft op iemands lichaam, die chemo's en bestralingen. Zeker als je er alleen maar zwakker van wordt. Ook daar schuilt een stuk frustratie achter. Je bent wel ziek, maar je wordt alleen maar zieker en ze zeggen dat dat het beste voor je is.

Ik denk dat het belangrijk is dat je begrip kunt opbrengen voor je schoonvader. Niet reageren op uitbranders is het beste. Je weet immers dat het door die frustraties komt. Het is wel erg moeilijk hoor, maar het heeft geen nut om er steeds op te reageren. Praten is wel een deel van de oplossing, maar hij zal het toch allemaal niet toegeven, want hij zit in die diepe ellende. Het is echt een heel moeilijke periode in zij leven. Probeer positivisme uit te stralen. Ik had het er erg op staan dat tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis mijn maat kwam. Hij had dan een frikandel speciaal bij en dat beurde me helemaal op. Ik luste immers geen eten van het ziekenhuis, maar dat ging er wel in. Het zijn de kleine dingen die het doen.

Probeer ook bij hem die kleine dingen boven water te krijgen, ook erg moeilijk hoor, maar daarmee laat je wel zien dat er ook nog leuke dingen zijn in het leven. Het is voor hem nu alleen maar kommer en kwel. En daar moet je doorheen zien te prikken.

Het is een lang verhaal en kan er nog wel uren over door gaan, maar feit is en blijft dat het verrekte moeilijk is om mee om te gaan. Mij hebben ze ook wel eens vervloekt hoor. Doe er je voordeel mee en als je nog vragen hebt, dan hoor ik dat graag.

Succes en wens je schoonvader het allerbeste toe.

Paul

[stella]

Beste Shadow,

Mijn man is vorig jaar geopereerd. Hij hadt 2 tumors bij de schildklier zitten. Helaas heeft hij nu ook uitzaaiingen.
Hij reageerd precies hetzelfde als jouw schoonvader. Ons hebben ze geadviseerd om naar een medische psycholoog te gaan. deze mensen zijn voor zo'n problemen opgeleid, en weten hoe ze hiermee om moeten gaan. Vraag de huisarts hiernaar, die zal toch zeker wel moeten weten dat deze mogelijkheid bestaat. Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. Groetjes van Stella uit Sittard.