Partner

[JannyBiglaar]

Hallo, mijn naam is Janny en ik ben dus de partner van een kankerpatïent.
Hoe vreselijk natuurlijk in de eerste plaats voor de patïent zelf, maar ook de partner gaat door de grond als de uitslag eenmaal bekend is.
Je leven samen wordt plotsklaps onzeker en dat is iets wat je niet wil.
Gezin(kinderen) onrustig, patïent onzeker en bang en jij als partner voelt je vaak verantwoordelijk om de sterkere te moeten zijn en je naaste op te vangen.
Lukt me dan ook niet altijd.
Dat dit gemakkelijker gezegd is dan gedaan is een ding wat zeker is.
Zelf heb ik het erg moeilijk.
Heb echt wel vertrouwen in genezing hoor, probeer alles zo positief mogelijk te bekijken, dat doet mijn man tenslotte ook en hij is degene die ziek is.
Maar toch...................
Gelukkig kunnen mijn man en ik er wel goed over praten samen.

Maar wat mijn ervaring is dat tegen de zieke zelf heel anders gereageerd wordt dan tegen de partner.
Tegen hem worden dingen gezegd als: wat goed dat je zo positief bent en je komt er vast weer boven op en dat soort dingen.
Gelukkig maar.

Maar tegen mij wordt heel anders gepraat helaas.
Nu heb ik werk dat inhoudt dagelijk om te gaan met mensen dus ik spreek er nogal wat.
Veel mensen reageren begrijpend en steunen je zo.
Maar de meeste mensen achten het nodig om me te wijzen op het feit dat het er toch wel erg donker uitziet allemaal en ik toch echt rekening moet houden met het feit dat ik over een tijd alleen over zal blijven.
Dat terwijl ik steeds aangeef positief te willen denken.
Dan krijg je nog de vragen als, : Zijn jullie wel goed verzekerd voor als je straks alleen over blijft?
Of deze: ik ken meerdere mensen die er aan overleden zijn en niemand die het overleeft heeft.

Dit zijn opmerkingen waar ik erg moedeloos van wordt en ben dan ook bekaf als ik 's avonds van mijn werk thuis kom.
Het liefst zou ik zo lang mijn man ziek is stoppen met werken en pas weer beginnen als alles achter de rug is, maar helaas, ik heb een eigen bedrijfje en zal wel door moeten vanwege het financiele vlak.

Ik probeer mijn man zoveel mogelijk te steunen, ga altijd met hem mee om bij hem te zijn.
Probeer me sterk en flink te houden ( wat de term sterk en flink ook moge betekenen) maar moet zeggen, dit valt niet altijd mee.

Hebben andere partners soortgelijke ervaringen?
Daar ben ik wel nieuwsgierig naar.

Groetjes Janny en sterkte aan iedereen die dit nodig heeft.

[rene68]

Janny,

Ik, ook als partner van een kankerpatient, maak het eigenlijk niet zo mee. Moet zeggen dat de vraag: "en hoe gaat het eigenlijk met jou" heel vaak aan mij wordt gesteld. Ik vind dat erg prettig. Het gevoel altijd de sterkste te moeten zijn deel ik met je. Terwijl dat vaak helemaal niet zo is. Als ik terug rijd van mijn werk dan word ik af en toe zo verdrietig. Als partner ben je net zo machteloos als de patient zelf. Daarom blijf ik zeggen dat je als gezin kanker krijgt. Mijn werk is erg druk en toch denk ik iedere minuut aan het feit dat de kanker er is. De kans op genezing is erg groot maar ik ben zooooo bang dat we straks te horen krijgen dat de chemo niet aanslaat. Daar praat ik ook over met mensen die vragen hoe het met mij gaat. Ik ben er eerlijk en open over dat ik positief ben maar dat ik soms enorm bang ben dat ze toch dood zal gaan. Als jij jezelf bloot geeft brengt dat iets teweeg bij degene die er naar vraagt. Laat het iedereen maar weten hoe zwaar het is, hoeveel verdriet jij er van hebt, hoeveel zorgen jij je maakt, je bang bent voor de toekomst...... Wat mij aan mijzelf erg stoort is dat ik zelf zo bang ben geworden voor kanker. Wie zorgt er straks voor mijn kinderen? Niet realistisch maar dat zijn angsten toch vaak niet. Gelukkig heb ik meer goede dan slechte momenten. Mijn vriendin is de strijd aangegaan. Samen met mij en onze kindjes. Samen zijn we sterk. Toch houdt dat ook in dat we samen verdriet hebben...... En dat mag iedereen best weten!

[JannyBiglaar]

Hoi Rene,

Fijn dat jij niet zo veel negatieve reacties krijgt.
Het is ook zeker niet zo dat alle mensen waar ik kom negatief zijn hoor, maar als ik van de 100% van mijn klanten moet bekijken hoeveel er scherp of negatief reageren zijn dat er toch wel zo'n 60% gok ik.
Eigenlijk weet ik ook wel dat het niet kwaad bedoeld is, zal zeker goede bedoelingen hebben.
Maar omdat je jezelf staande probeert te houden door positief te willen blijven dan is het erg moeilijk.
Ik hoor te veel onderweg en geen goede dingen dus.
Wordt bij wijze van spreken vaak al behandeld als weduwe.

Je angst voor kanker herken ik ook hoor.
Zelf ben ik ook best wel bang dat me iets gebeuren zal waardoor mijn kinderen alleen kunnen komen te staan, al praat ik daar nooit over.
In mijn hoofd speelt het wel degelijk mee.

Het verdrietig zijn speelt momenteel een grote rol bij alles wat ik doe.
De tranen zitten hoog, vooral na een dag hard werken ben ik echt uitgeblust.
Voel me eigenlijk het prettigs als ik thuis met mijn partner ben en we gewoon lekker ons eigen gang kunnen gaan.
Zo voelt hij het ook.
Hij probeert nog zo veel mogelijk naar zijn werk te gaan maar liet gisterenavond weten dat hij eigenlijk helemaal geen zin meer had in zijn werk.
Maar alleen thuis zitten vond hij nog erger.
Dus dan toch maar werken totdat de oproep van het ziekenhuis komt dat ze beginnen met de behandeling.
Dat wachten is slopend en helaas omdat er meer mensen zijn die kanker hebben duurt het allemaal best lang.

Jij ook heel veel sterkte en hoop op een goede afloop!
Gelukkig zijn er best veel mensen die wel genezen van kanker alleen hoor/lees je daar niet zo veel meer van.
Mijn zus heeft 15 jaar geleden ook een ernstige vorm van kanker gehad en is 100% genezen verklaard!
Hoop doet leven en dat willen we toch allemaal?

Groetjes Janny.

[starfleet]

Jij ook heel veel sterkte en hoop op een goede afloop!
Gelukkig zijn er best veel mensen die wel genezen van kanker alleen hoor/lees je daar niet zo veel meer van.
Mijn zus heeft 15 jaar geleden ook een ernstige vorm van kanker gehad en is 100% genezen verklaard!
Hoop doet leven en dat willen we toch allemaal?

Groetjes Janny.

Op je website lees ik dat oncoloog voor genezing gaat, dat is dan simpel, dat zou ik dan ook doen We weten allemaal wel dat het óók fout kan gaan, maar de ene kanker is de andere niet en het ene stadium is het andere niet. Heel moeilijk, maar ik zou echt proberen om je af te sluiten voor die negatieve verhalen. Je kan het ook zeggen: "De arts gaat voor genezing in zijn geval en wij dus ook, ik heb nu niets aan verhalen van mensen die overleden zijn aan kanker, ik wil ze nu niet horen, dat helpt ons niet"

Anne

[JannyBiglaar]

Anne, je hebt gelijk.
Ik moet me anders gaan opstellen.
Heb er met mijn man ook uitgebreid over gepraat en we hebben ons voorgenomen om een soort van afstand te gaan nemen van opmerkingen, hoe goed bedoelt ook, waar wij niet in willen geloven.
Bedankt voor de reacties.

[liddy]

Goed zo Janny!

Als de arts zegt dat hij voor genezing gaat, dan gaat hij daarvoor. Punt uit.
Probeer een zo positieve instelling te houden.
Iedere situatie is uniek. Wat andere mensen je soms ook wijs proberen te maken.
Geloof in je eigen kracht!
Heus, het valt niet altijd mee, maar even uithuilen en dan weer opnieuw er tegen aan.
Heb je vragen, kom er mee voor de dag, hier zitten lotgenoten.
Zet hem op

Liddy

[petra38]

Hoi janny,
Ook ik ben de partner van een kankerpatient,en het bericht dat het kanker is,hakt er stevig in.Alleen staan mijn man en ik aan de andere kant,er is geen genezing mogelijk.Maar dat houd niet in dat we de kop laten hangen.Is nu bezig met chemokuren,een rot woord, om het leven te verlengen.De chemo slaat aan,en dat bericht is al een klein wonder.We hebben nog 2 dochters van 12 en 10,zijn zelf 39.Van het begin af aan zijn we open geweest over de situatie,ook naar de buitenwereld.Je neemt voor anderen een drempel weg,willen wel,maar durven niet te praten met je.Wil je verder heel veel sterkte wensen.
Groetjes Petra

[JannyBiglaar]

Hoi Petra en Liddy,

Beiden bedankt voor de versterkende woorden.
Fijn dat er een forum is als deze, hier kun je vrij en door anderen begrepen je verhaal kwijt.
Petra, ik kan me niet voorstellen hoe dat moet voelen, de zekerheid dat er geen genezing meer mogelijk is maar palliatief gehandeld wordt.
Vind het erg sterk van jullie om toch het hoofd niet te laten hangen.
Wens jullie heel veel kracht toe.

Janny.

[petra38]

Janny,mijn man is zelf nog erg positief,wil er hoe dan ook voor gaan.Zelfs nu in het ziekenhuis heeft ie nog pretogen.Daar put ik ook een boel kracht uit.We hebben het afgelopen jaar al veel doorstaan.En het bericht dat de chemo zijn werk doet,is iets waar we heel blij mee zijn.Gelukkig is hij niet echt ziek van de chemo.Ligt nu voor de vierde kuur in het VU.Mijn man heeft een sarcoom die uitgaat van een rugspier,nu de tumor kleiner wordt gaan alle daagse dingen een stuk makkelijker.De kwaliteit van zijn leven verbetert zo heel veel.Ik relativeer het leven nu ook veel meer.Denk nu wel eens aan dingen waar ik me hier voor heel druk om kon maken,is nu totaal onbelangrijk.Weten dat de tijd kostbaar is,en nog zoveel mogelijk samen doen en genieten van elkaar.Heb soms ook mijn mindere momenten hoor,vooral het wachten op een uitslag is slopend.Maar dat wachten hoort er ook bij (helaas).
Groetjes Petra