Mijn zieke man leeft voor zichzelf alleen

Dit forum is speciaal voor naasten die willen praten over 'de verandering' van de relatie na de diagnose kanker!
Hoe ga jij ermee om? Hoe een ander?
Ilex
Lid
Berichten: 16
Lid geworden op: Do 26 Jul 2007 21:54

Berichtdoor Ilex » Zo 04 Nov 2007 11:00

Lieve Liddy, MartinS, en iedereen die dit leest (maar hopelijk niet hetzelfde meemaken)
Bedankt voor jullie warme bekommerdheid.
Ik heb gehuild als een klein kind want ik ken je niet eens, ik doe helemaal niets voor jullie, en toch ben je er voor me.
Wat een schril contrast met alles waarvoor ik mezelf wegcijferde voor iedereen rondom me, en die me behandelen als totaal onbelangrijk, van geen tel.
Vanmorgen heb ik als een toeschouwer naar mijn eigen leven gekeken en zag weer hetzelfde tafereel: mijn man die als in een cocon met zichzelf leeft, waarin totaal geen plaats of aandacht is voor zijn partner. Niets beroert hem, is totaal niet bezig of begaan met dingen waarmee ik het moeilijker heb. Integendeel! Zijn ziekte heeft hem niets geleerd van dit leven. Volgens de profs heeft hij nog vele jaren zonder echt fysieke ongemakken. Gelukkig voor hem gaat het om een uitzonderlijke vorm van kanker die erg langzaam groeit. Maar toch, voor mij was er zo dikwijls behoefte om 's te praten, maar dat vraagt aandacht en tijd. Niet dus. En het doet me ontzettend veel pijn als hij weer 's uitschreeuwt wanneer ik nu 's eindelijk m'n boeltje samenpak en vertrek.
M'n levensblijheid is volledig in de kiem gesmoord, en ik zou het liefst nog vandaag dan morgen er niet meer zijn.
Ik doe heel veel moeite om mezelf overeind te houden, maar ik ben gebroken. "Je dochters zeggen zelf dat je ziek bent", zei hij me nog. Hij zal de laatste zijn om mij te steunen of zich om me te bekommeren. Alle genegenheden zijn goed om me af te maken, zelfs bij onze eigen kinderen. Maar het maakt een gesprek met mijn dochters alweer zoveel moeilijker. En anderzijds laat zijn reactie weer zien hoe gemakkelijk hij me heel diep kan treffen.
Ik ben absoluut niet ziek in m'n hoofd, zeker weten, maar ik verga van verdriet en pijn en gemis. Welk menselijk wezen kan functioneren - jaren aan een stuk - zonder liefde, zonder warmte, zonder de minste gevoelens, zonder aandacht, in een echte dictatuur, en altijd met angst?
Ik vind mezelf een slappeling dat ik mezelf dit laat aandoen.

MartinS
Lid
Berichten: 19
Lid geworden op: Wo 21 Feb 2007 16:45

Berichtdoor MartinS » Zo 04 Nov 2007 11:58

Beste Ilex
De enige die echt iets aan je situatie kan veranderen ben je zelf. Je zult dus een keuze moeten maken of blijven en het allemaal over je heen laten komen of voor jezelf kiezen. Dat laatste is moeilijk, je moet vertrekken, scheiden en de problemen die je kinderen maken overwinnen. Maar de laatste keuze zal je wel gelukkiger maken.
Sterkte
Martin

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Berichtdoor liddy » Zo 04 Nov 2007 13:36

Beste Ilex,

Bedankt voor het compliment.
Zelf heb ik ook al het een en ander meegemaakt.
Nu vraag jij steun op een manier die ik je geven kan.
Jou die steun geven, geeft ook kleur aan mijn leven.
Immers als je fysieke steun nodig hebt om bijv. dingen te versjouwen, dan zul je bij mij niet terecht kunnen ;)

Liddy

loesjeb
Lid
Berichten: 10
Lid geworden op: Zo 02 Apr 2006 17:42
Locatie: Noordholland

Berichtdoor loesjeb » Wo 07 Nov 2007 10:29

Hallo Ilex

Ik was ook erg nieuwschierig hoe het met je gegaan is de laatste tijd en ben ook blij weer een berichtje van je te lezen.

Het is jammer dat er totaal geen verbetering in je situatie is gekomen eerder slechter.

Ik hoop voor jouw dat je niet te lang wacht om een beslissing te nemen, want het wordt alleen maar erger, en dan ga je er zowel geestelijk als lichamelijk onderdoor.
Ook geestelijke wreedheid veroorzaakt lichamelijke klachten en het is toch niet de bedoeling dat je als een zombie verder door het leven moet gaan.

Er komen altijd wel weer mensen op je pad die je zullen bij staan en helpen, maar jij moet die eerste stap doen.

Ik heb je al een keer geadviseerd NIET MORGEN MAAR NU.

duifje
Lid
Berichten: 16
Lid geworden op: Ma 01 Jan 2007 22:02

voor ilex

Berichtdoor duifje » Do 06 Dec 2007 12:04

Hoe gaat het metje. Ik ben duifje met eierstokkanker en ben al een poos niet meer op de site geweest. Zo heb ik nu jouw verhaal en de reacties rustig kunnen lezen en vind jouw een fantastisch mens die jammergenoeg zo ondergesneeuwd wordt door haar man.
Ik maak dat zelf ook mee alleen sta ik aan de andere kant.
Ik ben gelukkig veel alleen en ga dan compleet mijn eigen gang en als mijn man thuiskomt sta ik voor alles klaar, ook niet makkelijk en ik ga ook hulp inschakelen, maar wat jij moet verdragen slaat alles.
Heb je al een besluit genomen? Lekker weg met jezelf op een andere plek, want echt je kan overal opnieuw beginnen, ookal is het een hutje op de hei. Klinkt een beetje simpel allemaal, maar je moet weer terug naar je eigen basis. Praten met wie dan ook heeft geen zin meer, pas wanneer je je eigen letterlijk en figuurlijk vrijmaakt van je uitzichtloze situatie.Je kinderen zijn vowassen en die heb je als een warme moeder opgevoed en wat ze verder doen is hun verantwoording. Probeer ook niet voor anderen te denken, hoe zij over jouw zouden denken, want juist door jouw warme en misschien onzekere karakter ben je daar meer mee bezig dan hoe je het zelf ziet.
Net wat Liddy zei in november, wat je ook kiest, voor een ander is het toch niet goed ookal heb jij ze nog zo lief. En dat maakt het voor jouw misschien heel moeilijk, maar jou familie heeft er schijnbaar nooit moeite mee gehad om jouw tekwetsen of af te vallen.
En echt mensen die diep in hun hart zielsveel van je houde komen altijd weer terug, ookal kies jij voor jezelf, want dat is toch ook liefde?
sterkte, duifje

Ilex
Lid
Berichten: 16
Lid geworden op: Do 26 Jul 2007 21:54

Berichtdoor Ilex » Za 08 Dec 2007 17:25

Lief Duifje, wat een ondersteunende respons schreef je! Wellicht omdat je in je binnenste weet hoe eenzaam het dan is in je leven.
Ik vind het vreselijk dat je hetzelfde meemaakt. Ik zou willen dat ik de enige was op de hele wereld die dit moest verdragen. Ik ben altijd maar blijven hopen dat hij een beetje zou veranderen, maar nu ben ik op een punt gekomen waarop ik zie dat hij nooit zal veranderen, integendeel. Ik kan zijn dominantie blijven incasseren en verdragen, of vertrekken. Praten werkt niet, toch niet met hem. Mijn woorden zijn waardeloos, doen hem nooit inzien dat hij bikkelhard en ijskoud is. Het enige waar hij mee bezig is, is zijn eigen imago, altijd druk in de weer om goed over te komen bij anderen. Hoe ongelukkig ik me voel laat hem ijskoud. Ik krijg het niet uitgelegd bij die 'anderen', want zij krijgen telkens weer dat beeld van een fijne man te zien. Binnenkort stopt hij met werken, hij gaat het wat rustiger aan doen... maar ik durf er amper aan te denken. Dan is er geen enkel rustig moment meer voor mezelf. Terwijl hij altijd aan doet en laat wat hij wil, dàt kan wel!
Weet je Duifje, wat nog het moeilijkste is: met zoveel warmte en liefde die je binnenin jezelf hebt, alleen blijven, nergens mee terecht kunnen. Ik heb gelukkig een netwerk van fijne vrienden en vriendinnen, maar als het erop aankomt ben ik toch altijd alleen.
Duifje, zorg goed voor jezelf. Blijf maar die fijne, warme vrouw die je bent, ook al is er zoveel leed, verdriet en pijn in jouw leven. En nog 's bedankt voor je erg begripvolle woorden.

Gebruikersavatar
klaproos
Lid
Berichten: 3
Lid geworden op: Di 19 Aug 2008 15:39
Contact:

hoi ilex

Berichtdoor klaproos » Di 19 Aug 2008 20:20

Hoi, Hoe gaat het nu met je?het is alweer een jaar verder en ik heb al de berichten op dit forum gelezen en ik vraag me af hoe het met je gaat?
Ja, je hebt gelijk de zieken krijgen alle aandacht en dat zal tot het einde zo blijven ,de direct naasten moeten"sterk zijn"+"volhouden"wordt je dikwijls gezegd.
Ondanks alle ellende die je man je aandeed bleef je voor hem kiezen.Terwijl je een eigen baan hebt dus makkelijk zelfstandig kan zijn.
Je houd gewoon nog van hem.
Je hoopt dat hij op een dag zal inzien dat hij je mist.
Is een liedje van "de dijk";"Man , weet pas wat hij mist als ze er niet is...!"
Kun je je niet aan hem spiegelen er gewoon ook een tijdje niet zijn voor hem zodat hij voor de klusjes thuis op kan draaien. Hij voelt zich nog goed,dan kan hij ook zijn verantwoordlijkheden nemen in huis.
Ben er is niet altijd voor hem. Laat hem weer voelen hoe het is om je te missen!
Wat je dochters en familie zeggen ;"dat je hem in de steek laat "! dat geld voor iedereen die een zieke partner krijgt en het niet meer aan kan, maar het is jou leven ,en je hebt er maar een.
Je bent er niet alleen voor zzijn eten drinken ,boodschaappen, wassen, en huis bij houden zodat hij in schoongoed naar zijn vriendinnetje kan gaan. Wees er ook eens niet voor hem........misschien besef je dan dat je het zelf ook heel goed kan redden. Misschien gaat het intussen beter, in ieder geval met jou. Ik hoop het voor je!
Sterkte en liefs Klaproos. p.s. Je bent nooit alleen.Wij zitten allemaal in de zelfde situatie!!

Ilex
Lid
Berichten: 16
Lid geworden op: Do 26 Jul 2007 21:54

Berichtdoor Ilex » Vr 22 Aug 2008 12:55

Neen, Klaproos, het gaat intussen niet beter... maar eigenlijk durf ik dit nog amper te zeggen want ik voel me laf. Mijn man voelt zich nog altijd erg goed en heeft weinig tot geen last van zijn ziekte. Maar de manier waarop hij met me omgaat maakt uiteindelijk mij langzaamaan ziek...Ik had al lang voor mezelf moeten kiezen, maar doe het veel te weinig. Na alle wijze raadgevingen die ik hier ontving ben ik inderdaad veel meer voor mezelf gaan kiezen, en dat geeft zeker tijdelijk een goed gevoel. Tijdelijk, want ik merk dat, als de basis in je leven niet goed zit, je je uiteindelijk toch nooit echt gelukkig kan voelen. Toch ga ik op deze weg verder, al kost het veel moeite. Alles wat ik doe wil hij controleren en in de hand houden. Hij heeft niet lief, hij "bezit" alles. Ik heb té lang onder het zware juk van hem gestaan... alles wat ik besliste was per definitie slecht, alles wat ik wou moest altijd wijken voor zijn wensen, terwijl dat lang niet altijd de beste waren. Van hem moet ik nergens respect of waardering verwachten, geen vriendschap of intimiteit, geen warmte of betrokkenheid, niets... integendeel. Als ik hem vraag om de tv wat stiller te zetten omdat ik me niet goed voel, zet hij hem luider! En als hij zijn gelijk niet kan halen, slaat hij... Of ik nog hou van zo iemand? Neen, dat gaat niet meer! Soms zou ik het wel willen uitschreeuwen van onmacht, want bij iedereen die het wil horen laat hij uitschijnen hoe uitzonderlijk goed hij wel is. Hij staat ook altijd klaar om 'anderen' het naar hun zin te maken, gelijk te geven, noem maar op... om mij maar te kunnen raken. Ik ben niémand in zijn ogen, terwijl ik bij mijn vrienden en collega's en in mijn job erg gewaardeerd word. Goed dat die mensen er nog zijn in mijn leven!
Bedankt Klaproos, voor je medeleven en begrip.
Ooit hoop ik hier te kunnen schrijven dat ik weer een beetje gelukkig ben... ooit...

Gebruikersavatar
klaproos
Lid
Berichten: 3
Lid geworden op: Di 19 Aug 2008 15:39
Contact:

hoi ilex

Berichtdoor klaproos » Vr 22 Aug 2008 19:15

volgens mij betekent ilex wilg ,of niet, die zijn taai, buigzaam,schitteren in de zon en maken hun omgeving mooi, maar lieve ilex, ik weet dat je je keuze gemaakt hebt , wat die ook moge zijn hij is niet laf, en blijf er hier over schrijven, ik maak ook met enige regelmaat van die periodes mee, doorgaans door medicijnen, maar daarna zijn we weer één Dat heb jij niet en daarom vraag ik je om toch te blijven schrijven ,ik ken het om je waardeloos te voelen,aan de kant gezet te voelen, héééel alleen!!, dus als je een maatje nodig hebt.........klaprozen groeien zelfs onder wilgen!!!Ik ben er voor je.liefs Klaproos.

Ilex
Lid
Berichten: 16
Lid geworden op: Do 26 Jul 2007 21:54

Berichtdoor Ilex » Di 02 Sep 2008 20:57

Bedankt, klaproos, voor je lieve antwoord. ik vind het zo fijn dat er mensen zoals jij bestaan, die me een beetje begrijpen. Als je mensen die er voor je zijn in je leven, die voor je zorgen en begaan zijn met je, niet kan waarderen of er respectvol of dankbaar mee omgaan, in hoeverre kan je je dan nog 'mens' noemen? Maar dat alles laat de man in kwestie helemaal koud, als hij maar goed overkomt bij anderen... Nog meer een eigen weg zoeken, dat doe ik wel, ik moét wel. Maar ik voel ook wel dat, als de basis in je leven niet goed zit, je je toch nooit echt gelukkig kan voelen. En tegelijk vraag ik me af hoe lang ik zo'n leven nog kan verdragen?...

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Berichtdoor liddy » Wo 03 Sep 2008 15:41

Er zijn van die situaties waarbij je zelf weet dat het niet goed zit en toch verbind je daar niet de conclusie aan die daar waarschijnlijk bij hoort.
Kennelijk ben je daar dan nog niet klaar voor.
Je wacht dan op die spreekwoordelijke druppel die de emmer doet overlopen.
Het kost tijd om naar een beslissing toe te groeien die je leven radicaal op zijn kop zal zetten.
De een heeft daar meer tijd voor nodig dan een ander.
De een kan meer verdragen dan een ander.
Probeer zo door te gaan, blijf je bewust van de situatie waarin je zit.
Jij alleen kunt de beslissing om te gaan of blijven nemen.
Anderen willen je best helpen, echter zij kunnen pas iets doen als jij het initiatief neemt.
Veel sterkte.

Ilex
Lid
Berichten: 16
Lid geworden op: Do 26 Jul 2007 21:54

Berichtdoor Ilex » Do 04 Sep 2008 21:14

Bedankt Liddy voor je aanvoelen.
Het klopt wat je zegt, woord voor woord. Zo voel ik het ook aan.
Voor alles in mijn leven hier moet ik ontzettend hard opkomen voor mezelf. Het kost me tonnen energie en vaak ook levensblijheid, maar tegelijkertijd leer ik telkens een beetje bij...
Kan een mens op die manier misschien toch sterker worden?

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Berichtdoor liddy » Vr 05 Sep 2008 12:22

Zeker weten dat een mens op die manier sterker kan worden.
De vraag die erbij hoort, is: moet het wel op die manier?
Zijn er ook andere manieren om sterker te worden, die vriendelijker zijn?

Letter
Lid
Berichten: 11
Lid geworden op: Do 10 Jan 2008 16:34

Berichtdoor Letter » Zo 12 Okt 2008 19:34

Lieve Ilex, ik heb meegelezen in het topic en al een tijdje geen berichtjes meer van je gelezen.
Ik vroeg me af hoe het nu met je gaat?

Ik zelf heb geen probleem met mijn man, maar met mijn ouders die niet in staat zijn er voor mij te zijn. Door naar een psycho-oncologisch therapiecentrum te gaan heb ik de dingen meer op een rijtje gekregen en weet ik nu hoe ik beter met die situatie om kan gaan.

Ik wens je alle goeds en hoop weer wat van je te lezen.

Ilex
Lid
Berichten: 16
Lid geworden op: Do 26 Jul 2007 21:54

Berichtdoor Ilex » Di 21 Okt 2008 21:07

Hallo Letter,
Bedankt voor je lieve woorden. Sorry dat ik ze nu pas lees.
Neen, het gaat niet zo goed met me. Als ik de moed vond om mijn huis en tuintje achter te laten, was ik hier al lang weg. Nergens laat mijn man voelen dat hij om me geeft, integendeel. Leven met hem is bikkelhard. En altijd is er wel iets dat ik fout doe of zeg, nergens laat hij me voelen dat hij er voor me is. Hij laat nergens een kans voorbij gaan om me onderuit te halen, om me te kleineren of te kwetsen. Soms begrijp ik mezelf niet dat ik dit kan volhouden, zo'n leven zonder warmte, zonder liefde of genegenheid, zonder intimiteit en vertrouwen, zonder geluk... En hij vindt dat alles helemaal niet erg, waar maak ik me toch druk over?! En als het je niet aanstaat, verdwijn dan toch, roept hij zo vaak. Hij is een gevoelloze robot die naar buiten uit altijd de sympathieke, innemend man speelt, die handig weet in te spelen op medevoelen van anderen, zeker als het over zijn ziekte gaat. Daar heb ik alle begrip voor. Maar waar is dat respectvol handelen naar mij, de persoon die het dichtst bij hem staat??

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Berichtdoor liddy » Di 21 Okt 2008 22:38

Heb je als eens de mogelijkheid overwogen om een paar weken weg te gaan?
Bijv. met hulp van je huisarts naar een herstellingsoord om daar bij te komen van het leven met je man.
Wellicht kun je een gedeeltelijke vergoeding krijgen via je zorgverzekering.
Dan kun je beter afstand nemen en je situatie overwegen.

Letter
Lid
Berichten: 11
Lid geworden op: Do 10 Jan 2008 16:34

Berichtdoor Letter » Do 23 Okt 2008 20:44

Lieve Ilex,

Ik kom uit een gezinssituatie die erg overeen komt met de relatie die je met je man hebt. Je voelt je niet gezien en onbelangrijk, kwetsbaar en klein. Maar dat ben je niet! Dat je al zo lang volhoudt en doorzet betekent dat je juist een hele sterke vrouw bent.
Ik ben vroeg uit huis gegaan om alles wat jij beschrijft te ontvluchten. Dat heeft me erg goed gedaan. Ik kon ontdekken wie ik zelf was. Alle tijd en energie in mezelf stoppen en blij zijn met mijn leven en met mezelf.
Ik heb nog steeds contact met mijn ouders, maar nu ik veranderd ben, is hun houding naar mij ook veranderd.

Even een tijdje weg van huis is ook helemaal niet zo'n raar idee. Ik doe dit zelf nog regelmatig om alles even weer helder te krijgen en ik heb een hele leuke relatie. Soms werkt het heel prettig om letterlijk afstand van alles te nemen. Het te bekijken en er over na te denken.

Overweeg eens om te informeren naar zo'n centrum waar ik het over had. Dit wordt compleet vergoed, dus je hebt er geen financiele toestanden van. Goed, je gooit wel alles op tafel, maar daar zijn die mensen voor. Ze kunnen jou helpen jezelf te helpen. Voor mij is het een enorme opluchting geweest. Er is zeker wat moed voor nodig, maar ik hoop dat je toch eens gaat informeren. Je hoeft dit niet alleen op te lossen.

Kamala
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Di 17 Mar 2009 09:04

Re: Mijn zieke man leeft voor zichzelf alleen

Berichtdoor Kamala » Di 17 Mar 2009 10:05

Hallo allemaal,

Ik ben hier op het forum terecht gekomen, na ergens info te hebben gezocht over precies dit onderwerp...

Ook mijn vriend heeft afgelopen vrijdag de diagnose longkanker (linker longtop) gekregen en hij heeft uitzaaiingen in de lymfklieren, de andere long en de buik. Ik zelf denk ook ZEKER in de hersenen, maar dat moet de PET-scan nog uitwijzen. Waarom ik dat denk? Hij is een totaal ander persoon geworden dan toen ik hem leerde kennen. Goed, hij was al een klein beetje van het type "ikke ikke ikke", maar sinds hij zo ziek is geworden, houd hij totaal geen rekening meer met mij en mijn stress. Dat was al voor de diagnose, want hij had al weken ernstige pijn voordat ze erachter kwamen waar die pijn vandaan kwam, maar nu hij weet dat hij zo ziek is lijkt het alleen maar erger te worden. Zo voelt dat tenminste. En dat doet pijn. :cry: Maar tegelijkertijd voel ik me dan ook weer schuldig, omdat ik het enigzins wel logisch vind dat hij geen tijd en zin heeft om mijn stress er ook nog eens bovenop te krijgen. Die ziekte en de pijn die hij lijd is al erg zat... :?

Ik vind het steeds moeilijker om met de hele situatie om te gaan... Ik voel me teleurgesteld omdat ik het gevoel krijg dat hij niet de persoon is, wie ik dacht dat hij was, maar tegelijkertijd ben ik ook boos omdat ik weet dat het die ziekte is die hem zo veranderd heeft. Als hij geen pijn heeft, is hij weer de man op wie ik verliefd werd en kunnen we met elkaar lachen en praten, maar zodra hij wel pijn heeft, dan is ie boos op alles en iedereen, vervloekt de doktoren en medicijnen, doet kortaf en bazig tegen mij.... echt, op dit moment lijkt de pijn zijn hele karakter te besturen... heeeeeel onvoorspelbaar. En daar kan ik heel moeilijk tegen...

Sterker nog: hierdoor ben ik zelf onlangs helemaal ingestort: Ik heb last van een chronische depressie en door de hele situatie ben ik weer aan de anti-depressiva na daar een jaar afgeweest te zijn en ik heb nu ook weer hulp in moeten roepen van een psycholoog om door deze periode heen te komen. Want de ene keer wil ik ervoor vechten en hem steunen waar ik kan, maar op sommige momenten -en dat klinkt vreselijk koud, ik weet het- is het net alsof ik bijna hoop dat hij maar snel op een rustige manier heen gaat. :oops: :? ... en van dat soort gedachten schrik ik heel erg, want ondanks alles hou ik heel veel van hem en wil ik hem niet kwijt. (we kennen elkaar trouwens nog helemaal niet zo lang. we staan pas aan het begin van onze relatie en dat maakt het ook allemaal zo wrang :cry:

Maar goed...
Ik vond de tips op deze pagina heel bruikbaar.... Ik weet niet of het mij zal lukken, maar ik denk dat ik inderdaad maar ga proberen om hem niet meer te zien als mijn nieuwe vriend, maar als een patient voor wie ik moet zorgen. Misschien dat ik op die manier wat afstand kan houden.


Terug naar “Naasten en relaties ...”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 7 gasten