Mijn zieke man leeft voor zichzelf alleen

Dit forum is speciaal voor naasten die willen praten over 'de verandering' van de relatie na de diagnose kanker!
Hoe ga jij ermee om? Hoe een ander?
Ilex
Lid
Berichten: 16
Lid geworden op: Do 26 Jul 2007 21:54

Mijn zieke man leeft voor zichzelf alleen

Berichtdoor Ilex » Do 26 Jul 2007 22:15

Het doet me veel verdriet om dit op het forum te plaatsen, maar ergens moet ik mijn hart kunnen luchten. En daarvoor is dit forum misschien het best geschikt.
Sinds vorig jaar kregen we te horen dat mijn man ongeneeslijk ziek is, maar tegelijk werd er ook gemeld dat het om een erg langzaam groeiende tumor gaat en dat de symptonen erg goed te onderdrukken zijn met medicatie. Wat een verademing! Sinds die dag nam ik me voor om altijd het beste te maken van ons leven en van onze relatie, want het zet je leven helemaal overhoop. Opeens zie je glashelder wat belangrijk is in het leven.
Tot ik er achter kwam dat hij, net op het moment dat ik het zo zwaar had om alles te verwerken, contact zocht met een vroegere vriendin. Ik ben er de vrouw niet naar om hem contacten te verbieden, maar wel als dat achter mijn rug gebeurt, zonder dat ik er iets van mocht weten. Ik voelde me alleen, onbegrepen, en had nog meer verdriet om alles.
Sinds hij weet dat ik erachter ben gekomen, spaart hij me niet meer. Hij laat duidelijk voelen dat hij voor zichzelf gaat, is helemaal niet bezig met onze relatie. Hij is alleen bekommerd om zichzelf. Nergens is er respect of waardering voor hetgeen ik doe. Er is maar één man die mag zeggen hoe het moet: hij!
Is het normaal dat hij altijd graag alleen weg gaat, terwijl ik achterbleef, goed wetende dat ik ervan geniet als we samen iets ondernemen.
In al die jaren dacht ik dat ik iets voor hem betekende. Wat een ontnuchtering! Net nu, net op het moment dat ik er echt voor hem wil zijn, laat hij me duidelijk voelen, elke dag opnieuw, dat hij zonder me kan leven, zonder problemen. En als ik het zo niet begrijp, dan is er nog het fysieke geweld. Ik heb me al een aantal keren goed bedriegd gevoeld. Een vreselijk gevoel. Het is zo'n onmenselijke gedachte, maar telkens hoop ik dat hij gauw echt ziek wordt. Zo'n gedachte bekruipt een mens alleen als hij met de rug tegen de muur staat.
Ik weet niet wat ik eerst moet verwerken, of hoe ik het moet klaar krijgen. Op een moment dat je er echt voor elkaar moet zijn, blijkt hij degene te zijn die me al sinds jaar en dag goed liggen gehad heeft. Het is precies alsof ik hem nu pas zie hoe hij echt bestaat. Terwijl het zo anders had gekund...

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Berichtdoor liddy » Vr 27 Jul 2007 01:07

Beste Ilex,

Wat een manier om erachter te komen wie je man werkelijk is.
Je hebt al een goed begin gemaakt door hier je verhaal te plaatsen.
Nu is het tijd voor de volgende stap.
Zoals je zelf al aangeeft is dit niet iets wat je alleen kunt hanteren, waar je alleen mee moet blijven lopen.
Ga hulp zoeken bij de huisarts of maatschappelijk werk.
Veel sterkte,

Liddy

MartinS
Lid
Berichten: 19
Lid geworden op: Wo 21 Feb 2007 16:45

Berichtdoor MartinS » Zo 29 Jul 2007 13:05

Wat een ellende. Toch denk ik dat ondanks dat je man erg ziek is, je voor jezelfmoet kiezen en hem in zijn sop moet laten gaarkoken. Ik weet dat dit hard overkomt, maar ik denk dat dit niet meer goed kan komen. Ik wens je heel veel sterkte en kracht om de juiste beslissing te nemen.

loesjeb
Lid
Berichten: 10
Lid geworden op: Zo 02 Apr 2006 17:42
Locatie: Noordholland

Berichtdoor loesjeb » Di 31 Jul 2007 11:15

Hallo Iles

Wat vreselijk voor je.
Mijn man heeft ook kanker wil er niet over praten maar we doen samen nog wel leuke dingen.
Dit ging ook niet van de een op andere dag, heeft ook een tijd geduurd.

Toen ben ik een gesprek met hem aangegaan, als het niet zou veranderen dan zou ik voor mijn eigen leven kiezen, hoe hard dat ook klinkt, want als je trouwd dan besluit je goede en slechte tijden met elkaar te delen.

Ik kon dat op een gegeven moment ook niet meer opbrengen.door zijn gdrag.

Ik zou zeggen zoek hulp heb je niet een vriendin waar je leuke dingen mee kan doen, en laat hem maar in zijn sop gaar koken. gewoon zijn gedrag negeren. en weggaan , dit heeft bij mijn man zijn ogen geopend.

Veel sterkte Loes

starfleet
Lid
Berichten: 129
Lid geworden op: Wo 07 Jun 2006 12:31

Berichtdoor starfleet » Wo 01 Aug 2007 09:22

Zo'n bericht, ernstig ziek niet lang meer te leven, kan mensen heel dicht bij elkaar brengen, maar het omgekeerde komt ook voor. Wat verwacht je man eigenlijk? Dat hij je nu na al die jaren ineens als oud vuil kan behandelen en dat je straks als hij echt ziek is hem verzorgt en ondersteunt. Hem naar dingen toe rijdt, hem bezoekt als hij eens opgenomen is in het ziekenhuis.

Wat ik zou doen is in ieder geval hulp voor mezelf zoeken. Erover praten helpt. Met een maatschappelijk werkster bijvoorbeeld. Het kan je zo helpen de zaken voor jezelf eens op een rijtje te zetten. Wat wil jij eigenlijk? Een mooie tijd nog samen, wat dichter naar elkaar toegroeien, maar dat zit er zo te horen niet in.

Een scheiding is nogal wat en heel cru gezegd daar snijd je jezelf ook mee in de vingers qua hoe je financieel achter gaat blijven. Wat ik zou doen is voor mezelf kiezen. Proberen er ook zelf op uit te gaan, proberen te leven alsof hij er niet meer toe doet. Je niet te schikken naar zijn wensen of grillen, niet te wachten op hem om er eens op uit te gaan. Je leven alleen begint blijkbaar al nu, maar daarvoor is het niet direct nodig officieel te gaan scheiden.

Het klinkt heel kil en berekenend wat ik zeg, maar zo zou ik ik er echt over denken. Maar jij bent mij niet en hebt heel andere gedachten waarschijnlijk. Vandaar ook dat ik denk dat het vooral belangrijk is dat jij met iemand kunt praten, dat je je ei kwijt kunt en voor jezelf kunt verwerken, leren zien wat jij wil, niet wat een ander denkt dat goed is, maar wat voor jou goed voelt. De huisarts is een goede eerste stap daarvoor.

Ik wil je heel, heel veel sterkte wensen want het lijkt me heel moeilijk wat jij nu door moet maken.

Anne

Ilex
Lid
Berichten: 16
Lid geworden op: Do 26 Jul 2007 21:54

Berichtdoor Ilex » Wo 01 Aug 2007 21:34

Enkele reacties hier op dit forum lezen doet me goed. Ik voel me echt gesteund, maar ik besef heel goed dat ik verder hulp zal moeten zoeken.
Met heel veel ruimte en begrip probeer ik met mijn man te praten, maar telkens bots ik op een ijskoude muur. Zijn goede voornemens duren nooit langer dan een zucht. En telkens blijf ik ontnuchterd en zwaar ontgoocheld achter. Je zou voor minder je vertrouwen volledig kwijt raken. Hij heeft er nooit geenenkel probleem mee als hij alleen erop uit trekt, druk in de weer met hoe 'anderen' over hem denken. Mijn persoon, mijn mening, mijn woorden betekenen niets voor hem.
En toch zal ik het zijn die voor hem zal moeten zorgen als het ooit wat minder goed met hem zal gaan. Op die momenten zou je je gesteund moeten voelen door de fijne tijd die je voordien samen doorbracht.
Op dit moment ben ik totaal leeg. En het is waar: ik zou mijn eigen weg meer moeten gaan, maar ik weet goed waarom ik zo reageer. Als ik hem iets duidelijk maak, krijg ik het duizendmaal erger terug. Zo was het al altijd. Alles wat hij doet is gepermitteerd en hij duldt geen tegenspraak.
Maar misschien maakt hij het me ongelooflijk gemakkelijk als ik ooit eens afscheid van hem zal moeten nemen.
Het klinkt bitter, dat weet ik wel, maar ik ervaar mijn leven met hem als zo onrechtvaardig, zo oneerlijk verdeeld in alles.
Ik zal moeten leren om te leven in een oppervlakkige, bikkelharde relatie, maar van nature ben ik een erg gevoelige, warme vrouw. En dan doet het pijn...

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Berichtdoor liddy » Wo 01 Aug 2007 22:48

Beste Ilex,

Het is jouw keuze hoe om te gaan met de situatie.
Toch raad ik je aan hulp te zoeken.
Als is het maar dat jij jouw gevoelens ook ergens kwijt kunt.
Praat met de huisarts, zodat hij/haar ook weet hoe de situatie thuis is.
Mocht er dan een situatie komen waarin de vraag is thuis blijven of ziekenhuis, dan kan er eerder voor het ziekenhuis besloten kunnen worden.
Zodat jij minder belast wordt.
Gun jezelf een luisterend oor.
Veel sterkte,

Liddy

Ilex
Lid
Berichten: 16
Lid geworden op: Do 26 Jul 2007 21:54

Berichtdoor Ilex » Vr 03 Aug 2007 21:01

Het zal zo'n vaart niet lopen dat hij moet opgenomen worden in het ziekenhuis en dat ik even op adem zou kunnen komen. Al droom ik daar soms van. Maar mijn gevoel daarbij is zo dubbel. Hij was er nooit de man naar om romantisch of lief met me om te gaan, dat was allemaal niet nodig. En all zijn fustraties projecteert hij gewoon naar mij. Nergens merk ik dat hij bezorgd om me is, nergens voel ik dat hij iets voor me over heeft, integendeel. Hij verwart liefde met bezit. Hij is steeds druk in de weer, maar dan om zichzelf, en over hoe anderen over hem denken. Het is al deels zo dat ik mijn eigen leven leef, maar ergens had ik verwacht dat hij nu anders naar alles zou kijken. Zijn behandelend arts gaf hem laatst goed nieuws, want de tumoren waren afgenomen en dat geeft hem nu nog meer de zin om voor zichzelf te gaan. Soms denk ik dat hij zieker in zijn hoofd is dan in zijn lijf.
Mijn eigen weg gaan, ja, maar dat was mijn engagement niet toen ik met hem trouwde. Maar er is teveel dat hij me aandeed, al dat fysieke en mentale geweld, ook toen hij wist dat hij ziek was, en ook toen hij wist dat ik daar verdriet om had. Hoe ziek ben je dan eigenlijk?...

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Berichtdoor liddy » Vr 03 Aug 2007 21:58

Beste Ilex,

Zoals je zegt hoopte je dat je man zou veranderen in positieve zin door zijn ziekte.
Heel jammer dat dit niet zo is.
Jij bent daarintegen kennelijk wel veranderd.
Je komt in verzet tegen je man, terwijl je dat eerder waarschijnlijk niet gedaan hebt.
Wat ga je doen? Blijf je bij hem? Om welke reden dan ook, of wil je bij hem weg?
Bedenk goed alle consequenties (ook financieel) en maak dan een keuze.
Als je lang over een probleem nadenkt, ga je vaak in kringetjes denken en zie je andere oplossingen niet meer.
Vraag hulp van maatschappelijk werk of huisarts.
Hoe erg jouw situatie ook is, zij zullen jouw situatie al een keer eerder aan de hand gehad hebben.
En doordat zij niet direct betrokkenen zijn, kunnen ze afstand houden.
Veel sterkte,

Liddy

Ilex
Lid
Berichten: 16
Lid geworden op: Do 26 Jul 2007 21:54

Berichtdoor Ilex » Za 04 Aug 2007 14:33

Ja, je hebt gelijk, ik ben veranderd. Ik heb al die jaren zoveel moeten incasseren, en zoveel meegemaakt... Ik hoopte uit de grond van mijn hart dat zijn ziekte hem uiteindelijk zou doen inzien hoe belangrijk sommige dingen in het leven zijn. Het is een zware ontnuchtering om hem nu, meer dan ooit, altijd maar goed voor zichzelf te zien zorgen, hij moet àlles gehad hebben en hoort mijn noodroep nooit dat ik ook een mens ben met verlangens en verwachtingen. Alles draait om zijn persoontje.
Mijn huisarts kent mijn situatie en raadde me vroeger al aan om mijn eigen weg te gaan. "Je kan dat niet meer blijven dragen...". Maar als ik ga, laat ik alles achter waar ik mijn hele leven voor werkte en zorgde. Het klinkt misschien gek, maar ik hou van dit huis, van mijn tuintje, en ik heb ook te veel verantwoordelijkheidszin naar alles en iedereen toe om zomaar te vertrekken. Toch voel ik aan mijn lijf dat ik me stilaan zal moeten neerleggen bij dat idee, want ik ben leeg, uitgeput, moedeloos. Mijn laatste energie kruipt altijd in hem, maar ik krijg er nooit iets van terug. Het klinkt allemaal zo zielig, maar ik ben meer dan blij dat ik hier mijn hart even kan luchten... Bedankt allemaal. Jullie wijze raad hou ik bij me...

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Berichtdoor liddy » Za 04 Aug 2007 15:21

Beste Ilex,

Weggaan is een oplossing die vraagt dat je heel veel inlevert.
Blijven is iets waar je heel goed over na moet denken.
Nu ben je nog met die man verbonden. Zou je je gevoelsmatig los kunnen maken van hem en dan toch bij hem blijven?
Ik bedoel het volgende;
tijdens het ziekbed van mijn man merkte ik, dat ondanks mijn liefde voor hem en wederzijds,
ik het gevoel had steeds minder zijn vrouw te zijn en meer zijn verpleegster.
Dit was zijn en mijn bedoeling niet, maar door de situatie moest ik hem steeds meer verplegen en kwam ik dus meer in die rol.
Ook moest ik leren relativeren, dat als hij heel erg bot uit de hoek kwam, dit niet tegen mij bedoeld gericht, maar tegen de situatie.
En ook al wist ik dit, het raakt je op het moment heel diep.
Als jij in staat bent om je man meer als een patiënt te zien en zodoende losser van hem te komen staan,
is dit dan een optie om toch bij hem te blijven, zodat je als hij overleden is nog steeds je huis, je tuin e.d. hebt?
Ik besef heel goed dat deze laatste optie een heel zware is.
Mocht je deze optie te zwaar vinden, helpt je dit wellicht om een andere optie te vinden.
Veel wijsheid.

Liddy

Ilex
Lid
Berichten: 16
Lid geworden op: Do 26 Jul 2007 21:54

Berichtdoor Ilex » Vr 10 Aug 2007 11:21

Het is zeker een zware opgave als ik blijf.
En emotioneel heb ik al sinds lang afstand moeten nemen van hem. Hij weet me altijd diep te kwetsen en te raken. Ontelbare keren gaf ik hem weer mijn vertrouwen, maar dat werd altijd direct afgekraakt. Zo leer je een beschermende muur om je heen te bouwen uit zelfbehoud. Maar dat is niet fijn. Ik had gehoopt dat hij, door zijn ziekte anders zou gaan staan tegenover het leven.
Maar zelfs een ernstige ziekte verandert het karakter van mensen niet.
Het is misschien zinvol om dit hier eens voluit op het forum te zeggen, als ondersteuning en (h)erkenning voor al degenen die hetzelfde meemaken, elke dag opnieuw. Zij zijn dikwijls de vergeten groep, want hun zieke partner krijgt steeds alle begrip van de omgeving. Je staat met je rug tegen de muur, want wie gelooft dat die zieke partner je emotioneel en mentaal kan kraken?...
Voorlopig heeft hij totaal geen last van zijn ziekte. En dat kan nog jaren zo doorgaan. Maar hoe kan ik, als het ooit slecht zou gaan met hem, er echt voor hem zijn na al die liefdeloze, harde jaren voordien?... Die gedachte doet ook mij veel pijn.

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Berichtdoor liddy » Vr 10 Aug 2007 13:14

Beste Ilex,

Och, die eerste keer dat mijn man mij totaal onredelijk tegen mij was...
Wij hadden een heel goed huwelijk en het gebeurde toen hij al een tijdje ziek was van de longkanker.
Op dat moment zakte ik door de grond. Ik was zo perplex.
Ook kwam gelijk de vraag op:
- is hij nu onredelijk
- komt dit voor uit zijn onmacht met de situatie
- kan dit een gevolg zijn van zijn ziekte
Later bleek dat hij op dat moment al een uitzaaiing in zijn hersenen had en dat het daardoor veroorzaakt werd,
toen voelde ik me helemaal schuldig over mijn gedachtes.
Het enige wat me redde in die dagen was het volledig afstand nemen.
Mijn man op die momenten niet meer zien als mijn man, maar als een patient waar ik de zorg voor had.
Het heeft me heel diep geraakt om me zo op te moeten stellen, maar het was de enige manier om me op die momenten staande te houden.
Ook hielp die houding als ik hem moest helpen en ik niet kon vermijden dat het zeer moest doen.
Het was of zeer doen of afzien van de strikt noodzakelijke zorg.

Wat ik maar wil zeggen is: dat er niemand van jou zal verwachten dat jij hem als een lieve zorgzame echtgenoot verzorgd.
En waarom zou iemand van jou verwachten dat je er bent voor ben op dat moment?
Dan zijn ziekenhuizen, hospices en een begripvolle huisarts je uitkomst. Of te wel jij bepaalt wat er dan gebeurt.
Laat de toekomst niet nu al je probleem zijn. Blijf bij de dag van vandaag.

Kijk Ilex, ik mag graag op deze site iemand proberen te helpen, ik mag me betrokken voelen, meeleven met anderen, proberen naast ze te staan.
Ik mag echter hun probleem niet mijn probleem maken, want dan heb ik geen leven meer.
Ook dat is een stukje afstand houden, juist om zodoende iedereen ter wille te zijn.

Sterkte,

Liddy

Ilex
Lid
Berichten: 16
Lid geworden op: Do 26 Jul 2007 21:54

Berichtdoor Ilex » Zo 12 Aug 2007 06:46

Beste Liddy,
Ik begrijp wat je wil zeggen, maar er is een groot verschil tussen jouw situatie en de mijne.
Jij voelde nog liefde van je man en daarom kon je zijn bitse uitvallen in een ander kader plaatsen.
Mijn man toont totaal geen liefde of respect voor me, wel integendeel en het vertrouwen dat ik hem telkens opnieuw geef, breekt hij altijd gelijk weer af. Zelfs de kinderen betrekt hij hierin. Zij wonen niet meer thuis en geloven helemaal zijn verhaal "want hij is ocharme ziek...".
Dan wordt het leven heel erg eenzaam en keihard.
Ook in mijn vriendenkring merk ik dat er (gelukkig) heel veel begrip is voor zijn ziekte maar totaal geen aandacht geven aan hetgeen ik hen soms écht wil zeggen. Als partner blijf je gewoon in de kou staan.
Naast professionele therapeuten is alleen dit forum de enige uitlaatklep...

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Berichtdoor liddy » Zo 12 Aug 2007 14:00

Beste Ilex,

Wat ik met mijn verhaal wilde duidelijk maken (en dit is niet overgekomen, ik had me beter moeten uitdrukken, sorry daarvoor),
is niet dat ik mijn situatie met die van jou vergeleek, maar dat ik zo enorm verrast was (negatief) bij de eerste keer dat mijn man onredelijk was.
Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou voelen als die situatie er altijd was en dan in jouw omstandigheden.
Wat ik me nu afvraag is: waarom geef jij je man iedere keer weer opnieuw je vertrouwen.
Inmiddels zou het jou toch duidelijk moeten zijn dat hij je vertrouwen absoluut niet waard is.
Hij heeft het immers altijd beschaamd.
Sommige mensen worden milder door ziekte, bij anderen worden de karaktertrekken juist uitvergroot.
In alle oprechtheid: Is er een leven naast je man mogelijk zonder dat je hem je vertrouwen geeft?
Sterkte,

Liddy

Ilex
Lid
Berichten: 16
Lid geworden op: Do 26 Jul 2007 21:54

Berichtdoor Ilex » Di 14 Aug 2007 11:23

Beste Liddy,
Bedankt voor je antwoord.

Maar ook Loesjeb, MartinS en Starfleed wil ik heel hartelijk bedanken voor de respons die ze gaven. Het doet erg veel deugd om je gesteund te voelen door mensen die begrijpen waar je mee zit.

En of ik het volhoud om 'naast' en niet 'met' mijn man te leven, ik weet het niet. Nu is het weer wat rustiger hier, en dan voel ik dat ik daar ongelooflijk veel energie uit haal. Maar wat als het weer eens zal veranderen?... en het zal weer gaan veranderen! Mijn man is zo onvoorspelbaar. En het is waar: op goeie momenten geef ik hem weer altijd mijn vertrouwen, maar dan, op een totaal onverwacht moment haalt hij weer alles onderuit, zonder reden, zonder aanleiding. Dat getuigt m.i. van weinig respect. Ik weet voor mezelf dat ik in ieder geval ànders in het leven zou staan als ik wist dat ik een ongeneeslijke ziekte zou hebben. Ik zou er alles aan doen om intens en gelukkig te leven met de mensen rondom me. Maar dat geldt duidelijk niet voor iedereen. Misschien komt dat wel omdat hij totaal geen hinder heeft van zijn ziekte en kan doen en laten wat hij wil.

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Berichtdoor liddy » Di 14 Aug 2007 12:44

Beste Ilex,

Misschien komt dat wel omdat hij totaal geen hinder heeft van zijn ziekte en kan doen en laten wat hij wil.


Wat blijf je toch vertrouwen hebben in je man.
Ik kom misschien wat cynisch over, maar ik geloof er niets van dat als jouw man wel hinder zou hebben hij een ander mens zou worden.
Als deze waarschuwing dat hij de ziekte heeft al niets veranderd, waarom zou hij dan wel veranderen als hij zieker is.

Probeer jezelf niet voor de gek te houden.
Ik snap het wel, je wil zo graag zien dat hij menselijker wordt.
Echter ik heb er een hard hoofd in.
Toch wil ik je heel veel succes wensen in het zoeken naar de juiste weg.

Liddy
Laatst gewijzigd door liddy op Zo 19 Aug 2007 13:27, 1 keer totaal gewijzigd.

loesjeb
Lid
Berichten: 10
Lid geworden op: Zo 02 Apr 2006 17:42
Locatie: Noordholland

Berichtdoor loesjeb » Zo 19 Aug 2007 10:11

Ik kan je nog steeds aanraden op een eerdere reaktie van mij.

Leef je eigen leven, zoek een hobby of ga sporten, zodat je met andere mensen in aanraking komt.

Laat hem zien dat je hem absoluut niet nodig hebt, (hij is het niet waard)

Misschien gaan dan zijn ogen open, maar trap er dan ook niet meteen in als hij weer poes lief en aardig tegen je gaat doen, hij wil je alleen maar manupuleren.

Meid de cursussen gaan weer beginnen a.k. september bv. schilderen of beeldhouwen kun je veel energie in kwijt en werkt rustgevend ik geef maar een voorbeeld.
Of sporten Tai Bo kun je je agressie in kwijt.

Doe er wat mee en blijf niet afwachten, jij hebt ook maar 1 leven voor je het weet ben je oud en diep ongelukkig geweest.

Sterkte en Liefs Loes

Ilex
Lid
Berichten: 16
Lid geworden op: Do 26 Jul 2007 21:54

Berichtdoor Ilex » Ma 20 Aug 2007 22:24

Bedankt Loes, voor je reactie.
En natuurlijk heb je dik gelijk. Ik heb me al zoveel voorgenomen om m'n leven totaal anders in te richten. Ik moét wel. Maar het vraagt soms een hele aanpassing omdat ik altijd graag sàmen iets wou ondernemen. Maar telkens weer werd het een ontgoocheling. En dan vraag ik me af hoe dikwijls ik nog moet ontgoocheld worden vooraleer ik de juiste conclusie voor mezelf trek.
Hoog tijd dus om me dat voor te houden en een andere manier van leven te zoeken en te vinden.

loesjeb
Lid
Berichten: 10
Lid geworden op: Zo 02 Apr 2006 17:42
Locatie: Noordholland

Berichtdoor loesjeb » Di 21 Aug 2007 09:53

Hallo Ilex

:roll: NIET MORGEN MAAR NU :D

Je weet van uitstel komt afstel.

Hier in Alkmaar is een Praethuys , daar kunnen kanker patienten en /of
partners of familieleden terecht. :idea:
Deze organiseren ook veel dingen zoals wandelingen etc. is er bij jullie in de buurt niet zo iets??? Dan kan je in ieder geval iets samen onder nemen( niet met je man ) maar met andere lotgenoten.

Groetjes Loes

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Berichtdoor liddy » Di 21 Aug 2007 14:19

Beste Ilex,

In aanvulling op Loes; misschien is er bij jou in de buurt een Toon Hermanshuis.
Hier organiseren ze ook allerlei activiteiten voor kankerpatiënten en/of hun familie.
Succes,

Liddy

Ilex
Lid
Berichten: 16
Lid geworden op: Do 26 Jul 2007 21:54

Berichtdoor Ilex » Do 23 Aug 2007 14:20

Beste Loes en Liddy,

Het is een zeer nuttige tip die jullie me willen geven.
Een cursus volgen, of aan een andere activiteit deelnemen kan erg zinvol zijn. Maar mijn drukke job laat dat vooralsnog niet toe. Komt daarbij dat het meeste huis- en tuinwerk op mijn schouders terecht komt. Een moeilijke combinatie dus. Maar ook zonder een cursus te volgen kan ik meer voor mezelf gaan kiezen en een beetje levenskwaliteit vinden.
Het doet me nog altijd veel deugd dat ik zoveel respons krijg op dit forum. Het klinkt eenvoudig, maar het voelt aan als een wereld van verschil. Bedankt!

Ilex
Lid
Berichten: 16
Lid geworden op: Do 26 Jul 2007 21:54

Berichtdoor Ilex » Za 03 Nov 2007 11:17

Hallo allemaal,
Ik worstel me doorheen de dagen, maar ik voel dat ik mezelf kapotmaak op die manier. In een relatie is het altijd een beetje geven en nemen, maar wat als je altijd alleen alles moet geven en er nooit iets terugkomt? Integendeel zelfs, dat je je als vrouw ook nog moet laten dicteren hoe je je werk in de keuken hoort te doen, dat je voelt dat je totaal niets betekent voor de man waarmee je leeft, dat hij constant bezig is met zijn eigen ego, dat je steeds op je hoede moet zijn voor zijn agressieve en brutale uitvallen als je je mond durf te openen, dat hij steeds bezig is het bloed onder m'n nagels te halen, altijd bezig met me te kleineren en op te jagen als een wild beest.
Ik probeer mijn leven te leven en de dingen te doen die ik graag doe, maar nergens vind ik nog levensmoed, gewoon omdat ik het gevoel heb dat ik geen 'thuis' heb, want daar is er altijd angst. Mijn dochters wonen niet meer thuis en hebben blijkbaar alleen maar begrip voor hun zieke papa, maar zien niet dat ik stilaan kapot ga onder zijn brutale en harteloze manier van omgaan met mij. Ik sprak met mijn huisarts en hij raadt me aan om m'n eigen weg te gaan. Maar daarvoor moet ik de stap zetten, alles waar ik voor werkte achter me laten. Maar als ik goed nadenk is dat nog de enige keuze die ik heb. En dan zal ik ook nog de schuldige zijn, want "kijk, ze laat een zieke man achter..."

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Berichtdoor liddy » Za 03 Nov 2007 14:24

Beste Ilex,

Goed om weer wat van je te horen.
Ik durf het nauwelijks te schrijven, maar ik hoopte even dat je zou schrijven dat je man nu zo ziek was,
dat hij het je niet meer moeilijk kon maken.
Maar gelijk daarna dacht ik, nee dat wens ik niemand toe, ook je man niet.

Tja, mijn zus heeft ook heel erg getwijfeld om weg te gaan bij haar man.
Uiteindelijk heeft ze de stap gewaagd, is er stiekem tussenuit geknepen en is in een Blijf van mijn lijfhuis terecht gekomen.
Nu, twee jaar verder, zegt ze jammer dat ik niet eerder durfde weg te lopen.
Ookal is ze helemaal opnieuw moeten beginnen. Ze had, toen ze wegliep, 100 euro op zak, een mobiele telefoon en haar identiteitsbewijs. Verder niets.
Op het adres waar ze de eerste dagen bleef, kreeg ze ondergoed, tandenborstel, een trui.
En ze is nu alleen en nog nooit zo gelukkig geweest.
Dat geluk wens ik jou ook.

Nu verwacht ik dat jij iets makkelijker thuis weg zult kunnen.
Kijk eens in je omgeving of je wat verhalen over advocaten kunt horen.
Je zult een "haaibaai" van een advocaat nodig hebben, die bovenop jouw rechten zit.
Schrijf jezelf in voor een nieuwe woning.
Ga eens met maatschappelijk werk praten om te zien wat zij je kunnen bieden.
Als je blijft, zullen ze zeggen, ze zorgt niet goed voor hem, want hij klaagt altijd.
Als je niet blijft, zullen ze zeggen, hoe kan ze een zieke man alleen achterlaten.
Dus wat je ook doet, je doet het altijd verkeerd volgens anderen.
En jouw kinderen, die zo'n begrip voor je man hebben, mogen mooi de zorg overnemen.
Zij weten het toch beter.
Heel veel sterkte met deze ongelofelijk moeilijke beslissing.

Liddy

MartinS
Lid
Berichten: 19
Lid geworden op: Wo 21 Feb 2007 16:45

Berichtdoor MartinS » Za 03 Nov 2007 15:36

Ilex,

Misschien moet je ook eens een gesprek met je kinderen aangaan en zeggen dat je het zo niet verder kan en je niet bij hem kunt blijven. De kinderen zullen dan begrijpen dat er een ernstig probleem in de relatie van hun ouders is. Mogelijk geeft dat aanleiding tot verandering. Lukt dat niet dan echt voor jezelf kiezen en opstappen.
Sterkte


Terug naar “Naasten en relaties ...”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 6 gasten