Diagnose Kanker lotgenotenforum

Hoi lieve mensen,

mijn man heeft 3 jaar geleden te horen gekregen dat hij een astrocytoom 2 in zijn hoofd heeft. Na een operatie was de tumor na 1,5 jaar weer terug en moest hij weer geopereerd worden. Nu, weer 1,5 jaar verder is de tumor dieper in zijn hersenen aan het groeien.
Hij heeft zich opgegeven voor een studie in het Daniel den Hoed in Rotterdam en is uitgeloot voor chemo. Een jaar lang pillen slikken. Een kuur is 3 weken slikken, 1 week rust en dat 12 maanden.
Ook hebben we te horen gekregen dat de gemiddelde levensverwachting 7,5 jaar is, vanaf constatering. Mijn man zou dus nu nog ongeveer 4 jaar hebben. Het is maar een gemiddelde, maar je gaat er toch wel anders door denken.

Een groot probleem zijn zijn ouders.
Hij heeft niet echt een geweldige toprelatie met zijn ouders gehad voor de kanker, maar een wekelijks bezoekje met de kleinkinderen was normaal.
Nu hij 3 maanden terug weer slecht nieuws kreeg, zijn zijn ouders niet meer geweest, niet meer gebeld, helemaal niks.
Hij zelf is om de 14 dagen nog wel geweest, maar toen hij helemaal depressief werd van de hele situatie besloot hij om nu zijn ouders maar eens te laten komen.
Helaas heeft hij dus geen reactie gekregen.

Nu is hij gister toch naar zijn ouders gegaan om alles eruit te gooien wat hem dwars zit en dat hij gewoon erg teleurgesteld is in het feit dat zijn ouders hem geen stuen bieden. Terwijl hij er in die 3,5 jaar al regelmatig naar heeft gevraagd.
Het antwoord van zijn moeder was, dat hij zelf maar moest komen en dat hun dat niet hoefden. Hij zit ergens mee dus moet hij maar komen en niet andersom. Zijn moeder zei dat ze haar eigen problemen had en dat hij daar ook maar eens aan moest denken.
Mjn man wilde alleen even zijn verhaal doen en zijn frustratie kwijt, zodat dat schijnheilige gedoe op zou houden, want over 5 dagen is onze oudste jarig en we hebben geen zin in een gespannen sfeer op onze dochters verjaardag. Helaas zal dat denk ik toch het geval zijn.

Mijn vraag is eigenlijk, of iemand ervaring heeft met naasten die zo stijfkoppig zijn. Ik weet niet wat ik moet doen, want straks is mijn man er niet meer en dan is het te laat om dingen uit te spreken.

grt inge

Hoi Inge,

Wat een rot situatie. Zelf heb ik dit gelukkig niet, maar beroepshalve heb ik wel regelmatig met dergelijke zaken te maken gehad. Als het mijn schoonouders waren zou ik ze confronteren met het feit dat hun opstelling ervoor zorgt dat buiten hun zoon ook het contact met jou en hun kleinkinderen zullen verliezen. Als hun dat niets uitmaakt dan zou ik er geen energie meer instelen, hoe erg dat ook voor je man is.

Sterkte
Martin

Hoi MartinS,

ten eerste, bedankt voor je reactie.

Zelf heb ik 1,5 jaar geleden mijn schoonouders geconfronteerd met het feit dat mijn man op de eerste plaats komt met het verwerken van alles. Hij had namelijk net een paar dagen daarvoor te horen gekregen dat hij kanker had en zijn ouders eisten van hem dingen die hij op dat moment gewoon niet kon. Ook zijn zus bemoeit zich heel erg met de situatie, terwijl zij helemaal geen contact heeft met mijn man. Toen werd er letterlijk met de vinger naar mij gewezen en dat ik als ZIJN VROUW ZIJNDE, dan maar iedereen in moest lichten en de verplichtingen na moest lopen die volgens hun moesten. Voor mij was dit de druppel, want tegen mij is net zo goed gezegd dat ik iemand waarvan ik hou, af moet geven. Dus ik heb ook tijd nodig.

Het 'gesprek 'deze week tussen mijn man en zijn moeder en zus is ook gegaan over de kleinkinderen en hun antwoord erop was, dat IK de kleinkinderen weghield. Het feit dat ik het moeilijk vind om daar heen te gaan als ze geen belangstelling tonen naar mijn man toe, wilde ze niet horen. Daarbij dat ze zelf moeten komen, wilde ze niet horen. Mijn man moet maar komen als er iets is en verder wilde ze geen gehoor geven aan de behoeften van mijn man.
Omdat ik 1,5 jaar geleden alles op me af geschoven kreeg heb ik nu wijselijk mijn mond gehouden en vriendelijk Hallo gezegd als ik mijn schoonouders tegenkwam ergens. Dit was volgens hun gelogen, ik was kortaf geweest.
Ondanks dat ik me nu overal buiten heb gehouden, geen confrontatie ben aangegaan ( terwijl ik nachten wakker heb gelegen, te piekeren over wel de confrontatie aan te gaan ) en mijn man heb gezegd dat hij het echt zelf op moeten lossen word ik er nog bij betrokken en krijg ik nog over bepaalde dingen de schuld.

Daarbij zijn we gister mijn schoonvader op de fiets tegen gekomen en we zeiden hallo tegen elkaar en dat was het. Gelukkig was hij wel vriendelijk naar onze oudste dochter toe.
Aangezien mijn schoonvader niet thuis was toen er ruzie was, vraagt mijn man zich wel af of zijn moeder het tegen hem gezegd heeft, of alles geheim houdt, over wat er is gebeurd.
Onze dochter herkende haar opa eerst niet, dat was wel effe rot.

Ik hoop dat ze op de verjaardag van onze dochter komen, maar aan de andere kant weer niet. Als ze komen zal dat voor een hoop spanningen zorgen. Ook voor het andere bezoek. We hebben namelijk veel gesproken over de situatie met naasten en die weten dus dondersgoed wat er speelt.
Voor onze dochter is het wel leuk, maar aan de andere kant heeft ze echte huilmomenten thuis en ook op school. We denken dat het te maken heeft met de spanningen thuis, die zij niet snapt. En dan komt ook dit er nog eens bij.


Hopelijk komt alles goed, zoals ze dat zeggen

grt inge