Diagnose Kanker lotgenotenforum

Hoi, ik ben duifje,36 jaar en kreeg juni 2006 een zeldzame vorm van eierstokkanker, na een zware strijd samen met mijn man tegen de kanker ben ik nu schoon en gaat het aardig goed.
Ik heb 3 jonge kinderen en red mezelf weer in mijn eentje thuis heel aardig. Mijn man werkt en ik heb geen hulp meer nodig.
Eigenlijk ben ik heel tevreden, alleen is mijn man het blijkbaar niet.
Ik hou de boel toch netjes bij, kook elke dag, boodschappen, kinderen overal naartoe brengen en weer naar een feestje of verjaardag enzo.
Ja, ik vergeet weleens een verjaardag of iets te kopen of iemand opbellen en daar kan mijn man zich zo druk over maken. Soms is het net of hij voor mij de lat steeds hoger wil leggen en ik ben juist heel tevreden, want door mijn ziekte ben ik mindereisend en sneller tevreden.
Ik geniet gewoon van elke dag en ben wat relaxter. En dat stuit mijn man tegen de borst lijkt het. Ik snap dat niet ik waardeer zo wat hij allemaal voor mij gedaan heeft, ookal gelooft hij dat zelf dan weer niet en ik ben er weer, laat hij dan toch ook blij en tevreden zijn. Maar dat is hij blijkbaar niet en ik vind dit zo vervelend. Naast de ziekte heb ik er zo weer een onnodig probleem bij.
Wil iemand er wat over zeggen? graag
groetjes duifje.

Beste Duifje,

Jouw verhaal lezende komt erbij me het volgende op:
Jij bent door de kanker een ander mens geworden.
Dingen die vroeger voor jou belangrijk waren, zijn dat nu niet meer of minder.
Nu ben je mindereisend en sneller tevreden, zeg jezelf.
En dat is nu net niet de vrouw waarvoor jouw man gekozen heeft.
Hij wil de vrouw terug die je was voor je ziek werd.
Daar was hij aan gewend, die kende hij en wist wat hij van haar mocht verwachten.
Heeft hij jouw ziekte wel kunnen accepteren?
Heeft hij kunnen accepteren dat jij daardoor verandert bent?
Ga eens met de huisarts praten, overleg met hem/haar wat je hier aan kunt doen?
Hij/haar kent jullie waarschijnlijk allebei.
Blijf er niet mee lopen, Dat kost je veel te veel energie.
Veel sterkte,

Liddy

bedankt Liddy dat je zo snel antwoordde. Nu is mijn man altijd wel wat veeleisender geweest dan ik en hij houdt ook juist van mij door mijn zorgzame karakter. Ik let er alleen de laatste tijd meer op dat ik mezelf niet onder laat sneeuwen en kies dus meer voor mezelf.
Dat is dus wel verandert in mij en daar moet hij misschien ook meer aan wennen dan ikzelf.
Hij heeft overigens gisteren uit zijn werk wel gezegd dat het hem speet, want hij wilde zijn koffer pakken en weggaan. Hij reageert weleens zo heftig ja en ook op andere mensen, maar ik vind het nog niet fijn, want ik laat op die manier niet met me sollen. Net wat jij zegt, dat kost me allemaal teveel energie.
Ik ga zeker weer een gesprek aanvragen met mijn eigen kankerbegeleidster, waar ik altijd terecht kan.
Groetjes duifje