Boos op mijn moeder
Geplaatst: Do 13 Mar 2008 13:32
Tja, het klinkt heel gek, maar ik ben boos op mijn moeder.
Een aantal weken geleden ging ze naar de dokter omdat ze al een tijdje hees was.
Normaal gesproken zou ze daar niet mee naar de dokter gaan zei ze, maar aangezien er twee jaar geleden darmkanker gevonden is en ze geluk heeft gehad dat ze dat overleefd heeft, wilde ze er toch even door de huisarts naar laten kijken.
Het blijkt dus kanker op de stemband te zijn.
Mijn moeder heeft tientallen jaren stevig gerookt, maar was op dat moment net een week of 6 gestopt.
Ze bleef het netjes volhouden en is ondertussen 2 keer geopereerd.
De tweede keer was met de hoop dat het gezwel helemaal weggehaald kon worden, maar dit was niet mogelijk omdat ze dan haar stem zou verliezen (gedeeltelijk of helemaal).
Het gevolg is dus dat ze bestraald moet worden, om zo haar stem te sparen en de vooruitzichten zijn positief te noemen.
De kans is 80-90% dat het gezwel helemaal weg zal gaan met de bestraling.
Maar mijn moeder is echt stom bezig, want ze rookt weer...!
Ze had al vlak na de slechte uitslag gerookt, dat was met carnaval.
Ik vond dat niet leuk om te horen, maar ik snapte het wel ergens.
Je hebt gedronken, je bent gestresst, je weet niet of het te behandelen is (want dat was nog onbekend op dat moment).
Maar NU is bekend dat het goed te behandelen is en ze gaat gewoon roken!!
"Iets is er sterker dan ik, en het zit er toch nog!" is haar verweer.
"Ik stop ECHT als de behandeling gaat beginnen."
Ik kan daar echt heel erg boos van worden, want de doktoren hebben haar heel duidelijk gezegd, dat ze dat gezwel heeft gekregen doordat ze rookt en TOCH boeit dat haar niet!
Ik bedoel, als ze nou niet meer te redden was geweest, dan kan ik me voorstellen dat het allemaal niet meer interesseert, maar nu moet ze t gewoon laten!!
Ik zei ook tegen haar: "Je hebt al drie keer gezegd dat je ECHT ECHT gaat stoppen en je doet het gewoon niet!!"
Het is vandaag donderdag en het was afgelopen vrijdag dat ik vroeg hoe het met roken ging en dat ze zei dat ze dus weer rookt.
Deze week krijgt ze te horen wanneer de behandeling gaat beginnen en hoe vaak ze bestraald moet gaan worden.
Ik heb haar niet meer gesproken vanaf die tijd, ik ben gewoon diep teleurgesteld in haar.
Als ze het niet voor zichzelf wil doen, kan ze toch ook aan haar drie kinderen denken!?
Ik ben dan ook niet van plan nog met haar naar het ziekenhuis ofzo te gaan, zolang zij gewoon blijft roken.
Ze hoeft op deze manier van mij geen enkele compassie te verwachten.
Ik vind het gewoon erg egoistisch van haar.
Wij als kinderen gaan met haar mee naar het ziekenhuis, steunen haar, maar ze doet er zelf geen bal voor!
En dag na de laatste operatie zat ze al aan het bier, terwijl de dokter ook had gezegd dat ze moet oppassen met alcohol..!
Ik vind dit dus echt niet leuk meer, of vinden jullie dat ik te hard ben voor haar?
Een aantal weken geleden ging ze naar de dokter omdat ze al een tijdje hees was.
Normaal gesproken zou ze daar niet mee naar de dokter gaan zei ze, maar aangezien er twee jaar geleden darmkanker gevonden is en ze geluk heeft gehad dat ze dat overleefd heeft, wilde ze er toch even door de huisarts naar laten kijken.
Het blijkt dus kanker op de stemband te zijn.
Mijn moeder heeft tientallen jaren stevig gerookt, maar was op dat moment net een week of 6 gestopt.
Ze bleef het netjes volhouden en is ondertussen 2 keer geopereerd.
De tweede keer was met de hoop dat het gezwel helemaal weggehaald kon worden, maar dit was niet mogelijk omdat ze dan haar stem zou verliezen (gedeeltelijk of helemaal).
Het gevolg is dus dat ze bestraald moet worden, om zo haar stem te sparen en de vooruitzichten zijn positief te noemen.
De kans is 80-90% dat het gezwel helemaal weg zal gaan met de bestraling.
Maar mijn moeder is echt stom bezig, want ze rookt weer...!
Ze had al vlak na de slechte uitslag gerookt, dat was met carnaval.
Ik vond dat niet leuk om te horen, maar ik snapte het wel ergens.
Je hebt gedronken, je bent gestresst, je weet niet of het te behandelen is (want dat was nog onbekend op dat moment).
Maar NU is bekend dat het goed te behandelen is en ze gaat gewoon roken!!
"Iets is er sterker dan ik, en het zit er toch nog!" is haar verweer.
"Ik stop ECHT als de behandeling gaat beginnen."
Ik kan daar echt heel erg boos van worden, want de doktoren hebben haar heel duidelijk gezegd, dat ze dat gezwel heeft gekregen doordat ze rookt en TOCH boeit dat haar niet!
Ik bedoel, als ze nou niet meer te redden was geweest, dan kan ik me voorstellen dat het allemaal niet meer interesseert, maar nu moet ze t gewoon laten!!
Ik zei ook tegen haar: "Je hebt al drie keer gezegd dat je ECHT ECHT gaat stoppen en je doet het gewoon niet!!"
Het is vandaag donderdag en het was afgelopen vrijdag dat ik vroeg hoe het met roken ging en dat ze zei dat ze dus weer rookt.
Deze week krijgt ze te horen wanneer de behandeling gaat beginnen en hoe vaak ze bestraald moet gaan worden.
Ik heb haar niet meer gesproken vanaf die tijd, ik ben gewoon diep teleurgesteld in haar.
Als ze het niet voor zichzelf wil doen, kan ze toch ook aan haar drie kinderen denken!?
Ik ben dan ook niet van plan nog met haar naar het ziekenhuis ofzo te gaan, zolang zij gewoon blijft roken.
Ze hoeft op deze manier van mij geen enkele compassie te verwachten.
Ik vind het gewoon erg egoistisch van haar.
Wij als kinderen gaan met haar mee naar het ziekenhuis, steunen haar, maar ze doet er zelf geen bal voor!
En dag na de laatste operatie zat ze al aan het bier, terwijl de dokter ook had gezegd dat ze moet oppassen met alcohol..!
Ik vind dit dus echt niet leuk meer, of vinden jullie dat ik te hard ben voor haar?