Ook mijn vriend heeft longkanker
Geplaatst: Di 17 Mar 2009 09:53
Hallo allemaal,
Ik ben hier op het forum terecht gekomen, na ergens info te hebben gezocht over precies dit onderwerp...
Ook mijn vriend heeft afgelopen vrijdag de diagnose longkanker (linker longtop) gekregen en hij heeft uitzaaiingen in de lymfklieren, de andere long en de buik. Ik zelf denk ook ZEKER in de hersenen, maar dat moet de PET-scan nog uitwijzen. Waarom ik dat denk? Hij is een totaal ander persoon geworden dan toen ik hem leerde kennen. Goed, hij was al een klein beetje van het type "ikke ikke ikke", maar sinds hij zo ziek is geworden, houd hij totaal geen rekening meer met mij en mijn stress. Dat was al voor de diagnose, want hij had al weken ernstige pijn voordat ze erachter kwamen waar die pijn vandaan kwam, maar nu hij weet dat hij zo ziek is lijkt het alleen maar erger te worden. Zo voelt dat tenminste. En dat doet pijn.
Maar tegelijkertijd voel ik me dan ook weer schuldig, omdat ik het enigzins wel logisch vind dat hij geen tijd en zin heeft om mijn stress er ook nog eens bovenop te krijgen. Die ziekte en de pijn die hij lijd is al erg zat... 
Ik vind het steeds moeilijker om met de hele situatie om te gaan... Ik voel me teleurgesteld omdat ik het gevoel krijg dat hij niet de persoon is, wie ik dacht dat hij was, maar tegelijkertijd ben ik ook boos omdat ik weet dat het die ziekte is die hem zo veranderd heeft. Als hij geen pijn heeft, is hij weer de man op wie ik verliefd werd en kunnen we met elkaar lachen en praten, maar zodra hij wel pijn heeft, dan is ie boos op alles en iedereen, vervloekt de doktoren en medicijnen, doet kortaf en bazig tegen mij.... echt, op dit moment lijkt de pijn zijn hele karakter te besturen... heeeeeel onvoorspelbaar. En daar kan ik heel moeilijk tegen...
Sterker nog: hierdoor ben ik zelf onlangs helemaal ingestort: Ik heb last van een chronische depressie en door de hele situatie ben ik weer aan de anti-depressiva na daar een jaar afgeweest te zijn en ik heb nu ook weer hulp in moeten roepen van een psycholoog om door deze periode heen te komen. Want de ene keer wil ik ervoor vechten en hem steunen waar ik kan, maar op sommige momenten -en dat klinkt vreselijk koud, ik weet het- is het net alsof ik bijna hoop dat hij maar snel op een rustige manier heen gaat.
... en van dat soort gedachten schrik ik heel erg, want ondanks alles hou ik heel veel van hem en wil ik hem niet kwijt. (we kennen elkaar trouwens nog helemaal niet zo lang. we staan pas aan het begin van onze relatie en dat maakt het ook allemaal zo wrang
Maar goed...
Ik vond de tips op deze pagina heel bruikbaar.... Ik weet niet of het mij zal lukken, maar ik denk dat ik inderdaad maar ga proberen om hem niet meer te zien als mijn nieuwe vriend, maar als een patient voor wie ik moet zorgen. Misschien dat ik op die manier wat afstand kan houden.
Ik ben hier op het forum terecht gekomen, na ergens info te hebben gezocht over precies dit onderwerp...
Ook mijn vriend heeft afgelopen vrijdag de diagnose longkanker (linker longtop) gekregen en hij heeft uitzaaiingen in de lymfklieren, de andere long en de buik. Ik zelf denk ook ZEKER in de hersenen, maar dat moet de PET-scan nog uitwijzen. Waarom ik dat denk? Hij is een totaal ander persoon geworden dan toen ik hem leerde kennen. Goed, hij was al een klein beetje van het type "ikke ikke ikke", maar sinds hij zo ziek is geworden, houd hij totaal geen rekening meer met mij en mijn stress. Dat was al voor de diagnose, want hij had al weken ernstige pijn voordat ze erachter kwamen waar die pijn vandaan kwam, maar nu hij weet dat hij zo ziek is lijkt het alleen maar erger te worden. Zo voelt dat tenminste. En dat doet pijn.
Maar tegelijkertijd voel ik me dan ook weer schuldig, omdat ik het enigzins wel logisch vind dat hij geen tijd en zin heeft om mijn stress er ook nog eens bovenop te krijgen. Die ziekte en de pijn die hij lijd is al erg zat... Ik vind het steeds moeilijker om met de hele situatie om te gaan... Ik voel me teleurgesteld omdat ik het gevoel krijg dat hij niet de persoon is, wie ik dacht dat hij was, maar tegelijkertijd ben ik ook boos omdat ik weet dat het die ziekte is die hem zo veranderd heeft. Als hij geen pijn heeft, is hij weer de man op wie ik verliefd werd en kunnen we met elkaar lachen en praten, maar zodra hij wel pijn heeft, dan is ie boos op alles en iedereen, vervloekt de doktoren en medicijnen, doet kortaf en bazig tegen mij.... echt, op dit moment lijkt de pijn zijn hele karakter te besturen... heeeeeel onvoorspelbaar. En daar kan ik heel moeilijk tegen...
Sterker nog: hierdoor ben ik zelf onlangs helemaal ingestort: Ik heb last van een chronische depressie en door de hele situatie ben ik weer aan de anti-depressiva na daar een jaar afgeweest te zijn en ik heb nu ook weer hulp in moeten roepen van een psycholoog om door deze periode heen te komen. Want de ene keer wil ik ervoor vechten en hem steunen waar ik kan, maar op sommige momenten -en dat klinkt vreselijk koud, ik weet het- is het net alsof ik bijna hoop dat hij maar snel op een rustige manier heen gaat.
... en van dat soort gedachten schrik ik heel erg, want ondanks alles hou ik heel veel van hem en wil ik hem niet kwijt. (we kennen elkaar trouwens nog helemaal niet zo lang. we staan pas aan het begin van onze relatie en dat maakt het ook allemaal zo wrang Maar goed...
Ik vond de tips op deze pagina heel bruikbaar.... Ik weet niet of het mij zal lukken, maar ik denk dat ik inderdaad maar ga proberen om hem niet meer te zien als mijn nieuwe vriend, maar als een patient voor wie ik moet zorgen. Misschien dat ik op die manier wat afstand kan houden.