Mannen hebben geen vrouw met kanker of hollen die hard weg ?
Geplaatst: Wo 25 Mei 2011 11:54
Hai,
Ben nieuw op dit forum, maar niet nieuw met kanker.
Ik en mijn vrouw gaan nu het 11e jaar met kanker in.
Waarvan de laatste 6jr met uitzaaiingen.
Mijn vrouw heeft Borstkanker gehad, chemo, bestralingen, borstamputatie, borstreconstructie etc. etc.
Dit heeft ongeveer 5jr. geduurd, en toen dachten we aan een kind, waarna onze zoon is geboren.
Direct daarna herval, uitzaaiingen in Lever en longen.
Nu zit het vrijwel overal, hebben we een klein dozijn chemo gehad.
meerdere bestralingen, en m'n vrouw is nog steeds onder ons
Het is alleen allemaal zo zwaar, en ik heb het gevoel er alleen voor te staan.
Ik ben ondertussen voor haar alleen nog maar de bediende (dat is mijn gevoel)
En accepteert ze me omdat ze anders niet meer voor onze zoon kan zorgen, en ik heb graag dat we bij elkaar zijn.
In deze 5/6 jr gaan we van goed naar heel slecht (gesteldheid van m'n vrouw) en dat is zo wisselend, dat ik niet weet wat ik 's ochtends zal aantreffen.
Dat is zo frustrerend, want haar stemmingen zijn net zo wisselend, het ene moment is ze redelijk blij, en het andere moment ben ik niet welkom.
Hoe ze zich voelt, vertelt ze al tijden niet of nauwelijks meer.
En het is al zo lang aan de gang, en gaat maar door ....................
Ik had zo gehoopt op:
een tijd dat we blij zijn met elkaar geleefd te hebben, maar ................
Zo voelt het niet meer
Eigenlijk is het zo een gigantisch verhaal, dat is teveel om op te schrijven, en wellicht doe ik dat nog maar langzaam in episodes (mits er interesse naar is)
Maar wilde eerst eens horen, of alleen de vrouwen hun mannen steunen, of dat er ook mannen zijn die leven, met hun langzaam verdwijnende vrouw
En hoe zij daar mee om gaan.
Ik heb zoveel moeten inleveren, om bij elkaar te kunnen blijven zijn.
Maar de verwijten zijn steeds naar mij toe.
Het laatste woord is altijd: maar ik ga DOOD
en janken etc........................
Groetjes, Theo
Ben nieuw op dit forum, maar niet nieuw met kanker.
Ik en mijn vrouw gaan nu het 11e jaar met kanker in.
Waarvan de laatste 6jr met uitzaaiingen.
Mijn vrouw heeft Borstkanker gehad, chemo, bestralingen, borstamputatie, borstreconstructie etc. etc.
Dit heeft ongeveer 5jr. geduurd, en toen dachten we aan een kind, waarna onze zoon is geboren.
Direct daarna herval, uitzaaiingen in Lever en longen.
Nu zit het vrijwel overal, hebben we een klein dozijn chemo gehad.
meerdere bestralingen, en m'n vrouw is nog steeds onder ons
Het is alleen allemaal zo zwaar, en ik heb het gevoel er alleen voor te staan.
Ik ben ondertussen voor haar alleen nog maar de bediende (dat is mijn gevoel)
En accepteert ze me omdat ze anders niet meer voor onze zoon kan zorgen, en ik heb graag dat we bij elkaar zijn.
In deze 5/6 jr gaan we van goed naar heel slecht (gesteldheid van m'n vrouw) en dat is zo wisselend, dat ik niet weet wat ik 's ochtends zal aantreffen.
Dat is zo frustrerend, want haar stemmingen zijn net zo wisselend, het ene moment is ze redelijk blij, en het andere moment ben ik niet welkom.
Hoe ze zich voelt, vertelt ze al tijden niet of nauwelijks meer.
En het is al zo lang aan de gang, en gaat maar door ....................
Ik had zo gehoopt op:
een tijd dat we blij zijn met elkaar geleefd te hebben, maar ................
Zo voelt het niet meer
Eigenlijk is het zo een gigantisch verhaal, dat is teveel om op te schrijven, en wellicht doe ik dat nog maar langzaam in episodes (mits er interesse naar is)
Maar wilde eerst eens horen, of alleen de vrouwen hun mannen steunen, of dat er ook mannen zijn die leven, met hun langzaam verdwijnende vrouw
En hoe zij daar mee om gaan.
Ik heb zoveel moeten inleveren, om bij elkaar te kunnen blijven zijn.
Maar de verwijten zijn steeds naar mij toe.
Het laatste woord is altijd: maar ik ga DOOD
en janken etc........................
Groetjes, Theo