Diagnose Kanker lotgenotenforum

Mijn volwassen dochter heeft borstkanker. Een agressieve vorm en is al ruim 1 jaar in behandeling, operaties, chemo, bestralen...
Telkens weer komt men met een bijkomende behandeling. Ik voel me elke dag schuldiger en schuldiger, waarom zij en niet ik?
Na een hele moeilijke periode leek ze alles te hebben om gelukkig te kunnen worden, samen wonen met een vriend, werk, en ze genoten van het leven, totdat het woord kanker viel.
In één maand tijd verloor ze haar werk, was ze na de 1ste chemobehandeling terug thuis, omdat haar vriend het niet aan kon en in de zomer heeft hij de relatie beëindigd.
In de eerste weken kreeg ze nog veel steun uit haar vriendenkring en nu, nu schiet er niets meer over, af en toe een telefoontje, berichtje via facebook, en steeds met het zelfde eindigen,
we komen wel eens langs, eens... Ze sluit zich op, komt tegen de middag pas uit bed en heeft nergens geen zin in .

Ik, wij proberen dus haar zo goed mogelijk te ondersteunen, maar het lukt niet meer. Zij heeft geen zin meer, in niets, geen behandeling, geen ziekenhuis, "voor wie moet ik het nog doen ", krijg ik te horen .
Begrijpelijk maar ik kan haar niet meer steunen en voel me zo onmachtig en schuldig . Ik kan niet zeggen "je moet ", ze is volwassen en toch is er die angst van "als" .
Ik vraag me af hoe lang kan ik dit nog dragen?
Een moeder.

Als ouder houdt de zorg voor je kinderen nooit op.
Steeds wil je er zijn voor je kinderen.
Daarom is het zo moeilijk te accepteren dat ze niets meer wil.
Aan de ene kant begrijpelijk gezien haar situatie, aan de andere kant lijkt het veel te vroeg om nu al op te geven.
Ik kan me goed voorstellen dat dit je radeloos maakt als moeder. Je had het je zo heel anders voorgesteld bij haar geboorte.
Natuurlijk heeft je dochter recht op haar mening, maar niets doen is geen optie.
Is het mogelijk dat je meegaat naar de arts en daar je zorgen vertelt>
De arts zal het beslist eerder meegemaakt hebben dat een patiënt het niet meer aankan.
Na alles wat je dochter heeft meegemaakt, is het niet verwonderlijk dat ze zo reageert.
Echter ze heeft hulp nodig om hierin verandering in te brengen.
Vraag om die hulp, zodat je niet alleen staat, zodat jullie allebei hulp krijgen hoe ermee om te gaan.
Want dit trekt ook een zware wissel op jou. Ik gun je zo dat het beter gaat worden.
Makkelijk nee, zo'n proces is niet gemakkelijk, uiteindelijk wel te doen.