mijn moeder verloren Door longkanker

Dit forum is speciaal voor naasten die willen praten over 'de verandering' van de relatie na de diagnose kanker!
Hoe ga jij ermee om? Hoe een ander?
davanschaik
Lid
Berichten: 3
Lid geworden op: Za 24 Jan 2015 20:26

mijn moeder verloren Door longkanker

Berichtdoor davanschaik » Za 24 Jan 2015 21:39

Goede avond

Mijn naam in Daphne.
Een vriend van mij gaf de tip om mijn verhaal te doen en verhalen kon lezen op dit forum.
In de hoop dat het mij zal helpen met de verwerking van het overlijden van mijn lieve moeder.
in mei 2014 werd ons leven nog mooier. Door de komst van ons dochtertje.
mijn moeder was de hele tijd bij me en was gek van Celia en zij ook van oma.
ons jaar kon niet meer stuk (dachten we) tot september we belanden in een nachtmerrie.
mijn moeder kreeg de diagnose longkanker en uit gezaaid in de bijnier en lever.( nooit wat gemerkt)
Beter worden kon niet meer, enige wat kon was tijd rekken met chemotherapie.
mijn moeder bedacht haar geen moment en begon snel met chemotherapie.
Ze ging snel achteruit en kon al heel snel niet meer alleen zijn door de grote hoeveelheden morfine en ander medicijnen.
ook kregen we toch voor ons goed nieuws begin december. De chemotherapie was aangeslagen.
De kanker was gestopt met groeien. Wat waren we blij en opgelucht. Zo op deze manier kon ze het lang volhouden.
Met oud en nieuw werd mij heel duidelijk dat mijn moeder niet de goeie kant op ging. en vanaf dat moment ging het heel snel.
Ze at niet meer en kon niet meer lopen. mijn vader vertrouwde het niet en belde de longarts.
Ze werd met spoed opgehaald met een ambulance. 2 uur later werd de hele familie gebeld.
Iedereen moest met spoed komen. me moeder lag in kritieke toestand. nieren en lever deden het bijna tot niet meer.
De volgende dag ben ik gelukkig nog 3 uurtjes alleen geweest met me moeder en dat koester ik heel erg.
het waren de laatste uurtjes met zijn 2 tjes.
Toen riep de longarts me op de gang en kreeg ik het nieuws waar ik al bang voor was. me moeder was stervende.
De kanker was toch door gegroeid in de lever die zat nu helemaal vol en de lever hadden het begeven.
dat was vreselijk nieuws om aan mijn vader te moeten vertellen. al wisten we al dat het einde er aan zat te komen.
mijn moeder zei tegen me sorry schat ik kan niet meer vechten .
ik heb toen gezegd dat ik super trots op haar was en dat ze niet meer hoefde te vechten.
mijn ouders namen samen het besluit dat het genoeg geweest was .
Alle behandelingen werden stop gezet en iedereen werd weer gebeld met de mededeling
zo snel mogelijk terug te komen omdat me moeder snel kon overlijden.
mijn dochtertje werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht omdat me moeder er nog 1 keer wou zien.
Dat moment was voor mij de ergste. wetende toen ik weg liep dat Celia der oma waar ze zo gek van was nooit meer zou zien.
Op 9 januari om 16:30 ging de morfinepomp aan en werd er besloten om me moeder in slaap te brengen met een slaapmiddelpomp.
Ze was namelijk vreselijk bang. nadat ze van iedereen nog een kus hadden gekregen werd ze in slaap gebracht.
De helft van de familie in toen naar huis gegaan.me vader,oom,mijn man en ik bleven waken bij me moeder.
bij me moeder was bekend dat zij altijd veel meer medicijnen moest hebben voor iets werkte.
Dus heeft ze 2x der ogen open gedaan en kreeg ze adem- en spierspasmes.
Ze trok de hoofd omhoog schudden met haar schouders en maakte ze een heel hard geluid als of ze geen adem meer kreeg.
die beelden zie ik de hele dag voor me en weet niet hoe ik daar mee om moet gaan.
uit eindelijk in mijn lieve moeder van 56 10 januari om 10:49 overleden en hebben we haar afgelopen maandag 19 januari begraven.
Na maandag heb ik het vreselijk zwaar. ik dacht dinsdagavond ik ga me moeder even bellen dat was heel pijnlijk.
mijn moeder was niet alleen me moeder maar ook mijn maatje en me beste vriendin.
we belden minimaal 1x per dag en zagen elkaar minimaal 3 x in de week.
Ik ben nu 32 en had nooit verwacht dat ik me moeder al zo snel moest gaan missen.
mijn dochtertje zal haar oma nooit herinneren.
Ik weet niet hoe ik met dit verlies moet omgaan. ik slaap niet en heb nergens geen zin meer in.
hopelijk door dit van me af te schrijven en door andere verhalen te lezen hoop ik dat ik het ooit een plekje kan geven.
groetjes Daphne

Terug naar “Naasten en relaties ...”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 3 gasten