wie zit er in hetzelfde schuitje als ik
Geplaatst: Wo 09 Jun 2004 12:42
hey
in oktober 2003 werd er bij mijn moeder (52) een zeer agressieve vorm van borstkanker vastgesteld. Inmiddels zijn we 7 maand verder, met een borstsparende operatie, 20 keer radiotherapie en een uitwendige laserbehandeling verder. de laatste check up was lichtjes postief, maar midden juni wordt er een supergrote controle gehouden
en ik ben er eerlijk gezegd niet gerust in....In het begin had ik enorm veel steun aan vrienden en collega's... tegen alle verwachtingen in ging het verbazend goed met mij
maar nu lijk ik mijn "klop" gekregen te hebben... die onzekerheid en wanhoop maken mij echt supergek. ik loop de hele dag gestresserd rond, bij de kleinste opmerking komen de tranen in mij naar boven...
Ik haat echt de persoon die ik geworden ben, zo verdrietig en verbitterd terwijl ik vroeger steeds het zonnetje in huis was! ik voel ook dat het op mijn werk niet meer zo goed gaat. thuis doei k natuurlijk mijn uiterste best om niks te laten merken: het welzijn van mijn moeke gaat boven alles!!! maar het blijft soms toch moeilijk om de schijn hoog te houden
ik vraag me echt af hoe dit allemaal gaat eindigen, want mocht mijn slecht voorgevoel uitkomen... ik durf er bijna niet over na te denken..
wat er dan gaat gebeuren
Zijn er nog jongeren die met net dezelfde gevoelens als ik rondlopen?
groetjes
Inge
in oktober 2003 werd er bij mijn moeder (52) een zeer agressieve vorm van borstkanker vastgesteld. Inmiddels zijn we 7 maand verder, met een borstsparende operatie, 20 keer radiotherapie en een uitwendige laserbehandeling verder. de laatste check up was lichtjes postief, maar midden juni wordt er een supergrote controle gehouden
en ik ben er eerlijk gezegd niet gerust in....In het begin had ik enorm veel steun aan vrienden en collega's... tegen alle verwachtingen in ging het verbazend goed met mij
maar nu lijk ik mijn "klop" gekregen te hebben... die onzekerheid en wanhoop maken mij echt supergek. ik loop de hele dag gestresserd rond, bij de kleinste opmerking komen de tranen in mij naar boven...
Ik haat echt de persoon die ik geworden ben, zo verdrietig en verbitterd terwijl ik vroeger steeds het zonnetje in huis was! ik voel ook dat het op mijn werk niet meer zo goed gaat. thuis doei k natuurlijk mijn uiterste best om niks te laten merken: het welzijn van mijn moeke gaat boven alles!!! maar het blijft soms toch moeilijk om de schijn hoog te houden
ik vraag me echt af hoe dit allemaal gaat eindigen, want mocht mijn slecht voorgevoel uitkomen... ik durf er bijna niet over na te denken..
wat er dan gaat gebeuren
Zijn er nog jongeren die met net dezelfde gevoelens als ik rondlopen?
groetjes
Inge