Diagnose Kanker lotgenotenforum

Op twaalf juli 2003 schreef Margje onder 'Seksualiteit voor degene met kanker' een uitgebreid bericht over seksualiteit, intimiteit en relatie bij/na kanker. Wat vond ik het fijn om dit treffende bericht tegen te komen!
Momenteel is het drie maanden na een buikoperatie waarbij de onderste helft van mijn linker rechte buikspier is verwijderd en vanaf mijn schaambot is vervangen door een kunststof mat. Operatie is goed verlopen, prognose positief. Op een deel gevoelloze huid en een horizontaal litteken net onder mijn onderbroekrand na, is er verder niets 'extra' beschadigd. Ook heb ik geen chemo of bestraling hoeven ondergaan. Desondanks heb ik minder zin in seks, maar is vooral mijn zelfvertrouwen tot een nulpunt gedaald, mijn lichaamsbeeld behoorlijk negatief en daar helpt de 'passieve' houding van mijn partner ook niet bij. In het begin gaf hij aan dat hij wilde wachten tot ik meer hersteld was. Nu begin ik er niet eens meer over, bang voor weer een teleurstelling. Hij neemt in ieder geval geen initiatief.
Ik moet overigens wel melden dat hij, naast zijn baan, ook twee maanden lang het huishouden en de zorg voor onze twee kleine kindjes heeft overgenomen. Petje af! Ik merk ook dat dit hem behoorlijk heeft uitgeput. En helaas zijn we er nog niet wat betreft herstel, dus komt er nog best wat op zijn schouders terecht.
Toch ben ik wel wat teleurgesteld in de situatie. Het intieme contact kan toch ook minder intensief, of niet 'alle the way' bijvoorbeeld?
Ik weet, en het wordt ook mooi en duidelijk bevestigd door het verhaal van Margje, dat we er over zouden moeten praten. Maar ik ben moe. Moe van al het gedoe, de stress, onzekerheid, fysieke belasting, schuldgevoelens naar mijn gezin toe etc etc. Ik kan het moeilijk opbrengen om hier over te beginnen, voel me snel een zeur. Wat zou ik willen dat alles weer normaal en een stuk ongecompliceerder was! Maar goed, dan kom ik al snel op het stukje van Margje over 'afscheid nemen van je leven voor de kanker'. Dat is nogal wat. En vooral:hoe?! Ik geloof niet dat ik daar al (aan toe/in staat toe) ben.

Het blijft wat mij betreft toch een lastig, maar boeiend en vooral belangrijk onderwerp.
Ik ben benieuwd naar reacties!

Mannen kunnen heel moeilijk omgaan met ziekte, zijn ze zelf ziek, dan gaan ze bijna dood, hebben wij vrouwen iets,
daar kunnen ze niet mee omgaan.

Ik denk dat hij bang is om je pijn te doen, te belasten, etc. hij durft gewoon niet.

Neem zelf het initiatief, vertel hem vantevoren onder de afwas of zo, wat de gevoelige plekken nu zijn, waar het niet
prettig is om aangeraakt te worden, maar tegelijkertijd wat wel heell lekker is, waar je opgewonden van wordt, bijv. sabbelen
aan je oor, zachtjes bijten in je nek, strelen waar je het lekker vindt, etc.
Mijn vriend speelde altijd met mijn vingers en mijn nagels, gedurende de chemo deden mijn vingertoppen pijn en waren tegelijker-
tijd gevoelloos, heel raar. Mijn prachtige nagels brokkelden af, deed ook pijn, moest hij toen ook van afblijven.

Geloof mij, ik heb heeeel veeeeel moeite gehad om te accepteren dat ik nooit meer zal zijn wie ik was. Gun jezelf de tijd,
het is echt een rouwproces. Maar kijk niet naar wat niet meer lukt, kijk naar dingen die je WEL nog kan.
Ik had borstkanker, gelukkig borstbesparende operatie, helaas zijn mijn lymfeklieren rechts allemaal verwijderd, ik moet
uitkijken dat ik geen lymfe-oedeem krijg, mijn ex-schoonmoeder had dat, ik was volkomen paranoïde toen ik hoorde na mijn
operatie dat alles verwijderd was.

Het heeft echt maaaanden gekost, dat ik dat een plekje heb kunnen geven en dat het allemaal in mijn geval niet zo'n vaart
loopt. Wat je allemaal wel niet te horen krijgt, na mijn operatie had ik op het strand een sneetje in mijn vinger opgelopen,
bij het schelpen zoeken. Pfffffffffffffffff. Ik ben ook nog eens heeeeel ontstekingsgevoelig, na mijn operatie was de drainwond
ontstoken, opgezwollen, vreselijk, 2 antibiotica-kuren. Dan hoor je dat een sneetje of een muggenbeet al oedeem kan opwekken,
heb je dan een sneetje, dan staat het zweet op je voorhoofd.......

Na al het gedoe van behandelingen, ziekenhuisopnames, etc. is het gewoon heel moeilijk om jezelf weer spannend en sexy te vinden.
Jezelf bloot geven, letterlijk en figuurlijk, deed je constant bij je behandelaars.

Het is dan echt heel moeilijk om jezelf weer "vrouw" en sexy te voelen. Koop een leuk lingeriesetje, stuur de kids een avondje en
nachtje naar oma. Denk terug, wat je leuk aan je lief vond, wat hij zo leuk aan jou vond, verleid hem opnieuw......

Beste Karin,

Nu pas lees ik jouw reactie op het forum en jouw berichtje in mijn mail; met revalideren en reintegreren op werk naast het gezinsleven met twee kleine kids, had ik even minder aandacht voor het forum en mijn mailbox.
Heel hartelijk dank voor jouw bericht! Het geeft mij veel steun om te lezen dat er bij jou sprake is van herkenning. Wat knap dat jij die stappen tav zelfbeeld en acceptatie hebt kunnen zetten na zo een heftige ziekteperiode en ingrijpende blijvende gevolgen. I'm getting there
Onlangs heb ik weer een controleafspraak in het AvL gehad: alles is in orde! Pas over een jaar weer terug! Grote opluchting en onverwacht riep het ook een gevoel van enige afsluiting op. Ik heb die week daarna veel aan afgelopen anderhalf jaar gedacht en ook aan wat het voor mijn toekomst betekent (zover je dat weet of kan inschatten).
Je geeft bruikbare tips, die ik misschien wel kende, maar blijkbaar niet helder voor ogen had of heb kunnen/durven uitvoeren. Een duwtje in de rug om er toch meer werk van te maken!
Overigens herken ik jouw opening omtrent het man-vrouwverschil Mijn ziekte was heel moeilijk voor mijn vriend om mee om te gaan, onder andere omdat hij het niet kon oplossen waardoor hij een stuk houvast verloor.
Mijn vriend geeft aan dat hij niet meer bang is om mij pijn te doen tijdens seks of anders naar mijn lichaam kijkt na al die onderzoeken, de operatie en het litteken. Ik krijg de indruk dat vorig jaar er gewoon enorm ingehakt heeft bij hem. Hij is ook vaak echt heel moe. We hebben afgesproken meer aandacht aan intimiteit te besteden, maar als het er op aan komt, loopt het nog regelmatig op een afwijzing of uitstel uit waardoor vooral ik terughoudender wordt.
Mijn voornemen nu is om meer tijd te plannen voor ons tweeën: kids uit logeren, oppas regelen zodat wij uit eten kunnen en even uit de 'gezinsfabriek' zijn en dat soort dingen. 2013 is het jaar van herstel en 'opbouw' !
Gaat het ook goed met jouw gezondheid?