Mijn vader gaat dood en praat niet..

[Gast]

Na maanden van onzekerheid, wel/geen kanker, wel/geen behandeling mogelijk, kwam het hoge woord er dan eindelijk uit: wel kanker/ geen behandeling. Hoelang mijn vader nog te leven heeft, is met geen enkele zekerheid te zeggen. Dus de situatie is nu al een tijdje zo, dat mijn vader niets meer doet, zegt, niet meer lacht, telkens volschiet.. In september 2005 ben ik getrouwd, dat was de eerste gebeurtenis om nog mee te kunnen maken. Kort erna bleek ik zwanger en nu hopen we dat mijn vader over 2 maanden zijn eerste kleinkind vast zal kunnen houden. Hij gelooft zelf nergens meer in. Dood is dood, is zijn motto. Maar verder wil hij er niks over kwijt. Hij voelt zich klote. Is moe. Heeft totaal geen fut. Kan maar weinig eten. IJzerpreparaten helpen blijknbaar ook niet meer. Is om de haveklap koortsig. Hij is snauwerig naar mijn moeder, die ook op haar laatste benen loopt. De situatie is ronduit zwartgallig en naar. Ik kan niet hard tegen hem zijn, want ik weet gewoon niet wat er in hem omgaat. Het liefst zou ik willen schreeuwen, dat ie vol moet houden en dat ie nog moet genieten van alle keine gelukkige momenten in de laatste levensfase.. Maar ja, hoe kan je dat nou zeggen, tegen iemand die weet dat ie dood gaat, alleen wanneer? En hoe kan ik dat zeggen, tegen iemand die zelf het beste weet, hoe ziek (lees: depressief) hij zich voelt. Ik maak me vet veel zorgen om mijn moeder, die alles opvangt elke dag, hoe goed ze ook haar best doet, het is niet goed genoeg. Mijn broers zijn ook radeloos en hebben geen benul hoe ermee om te gaan. Kortom, wat kunnen kinderen doen, wat kan IK doen, om mijn vader zich beter te laten voelen. En zeg niet: er gewoon zijn. Want dat zijn we. Hoe kan ik hem uit zijn schulp halen?! En moet ik dat wel willen proberen?! Ik hoop iets hierover te kunnen lezen. Tips, ervaringen. Alvast bedankt.

[Gast]

hallo gast

Ja dat is zeker moeilijk om daar mee om te gaan.
Heb dit zelf ook pas meegemaakt, maar niet in zo'n hevige mate als jij beschrijft. Als je te horen krijgt dat je kanker hebt en ook daarbij dat er niks meer aan te doen is, dan is dat vlg. mij teveel voor een mens om te verwerken. Als buitenstaander wil je zo graag diegene helpen en weten wat er in iemand om gaat. Maar ik denk dat het voor je vader zelf zo moeilijk is. Mijn moeder kon ook niet zeggen wat ze voelde en dacht. Ze was steeds meer in zichzelf gekeerd. Wij hebben erg weinig tijd gekregen. 2 weken en 2 dagen na de diagnose stierf mijn moeder. Ik denk wel dat als we meer tijd hadden gekregen dat ze dan misschien beter over haar gevoelens had kunnen praten. Maar eerst moet de persoon het voor zichzelf verwerken en dat is zo vreselijk moeilijk denk ik. Ik weet niet hoelang jullie het al weten van je vader?Misschien wil hij jullie ook wel sparen. Dit speelde tenminste bij mijn moeder ook een rol . Als ik alleen met haar was sprak ze er meer over dan waneer mijn vader er bij was. Ze zat erg over hem in. Misschien is het een idee om eens met de huisarts te gaan praten en kan die iets voor je vader en jullie betekenen in dit opzicht. Maar bovenal denk ik toch dat je vader dit op zijn eigen manier moet doen en je er inderdaad alleen maar kunt zijn voor hem, hoe moeilijk dat ook is. Je schrijft ook dat jullie er voor hem zijn en ook al zie je het niet, dit zal hem zeker wel goed doen.
Ik wens jou en je famile ontzettend veel sterkte de komende tijd, ik weet hoe moeilijk het is.

gr Tinus

[Gast]

Hoi Gast,

Ik ken je vader niet, dus ik weet niet hoe hij was vóórdat hij kanker had. Misschien was hij al in zichzelf gekeerd en dan is dat zoals hij is. Dat zal niet veranderen nu hij kanker heeft.

Vier weken geleden is mijn moeder overleden aan kanker. Zij heeft ook niet veel met me besproken. Ze wilde het liefst dat we deden alsof er niets aan de hand was. Ze vond het moeilijk om om te gaan met de consequenties van haar ziekte. Ook vond ze het confronterend als we spraken over haar naderende overlijden. Mijn moeder voelde zich het prettigst als we gewoon - net als anders - over koetjes en kalfjes spraken.

Mijn moeder was bang om dood te gaan en verdrietig omdat ze ons moest verlaten. Ze maakte zich zorgen over hoe het met mijn vader en haar kinderen zou gaan als ze er niet meer was. Toch sprak ze daar weinig over tegen ons, misschien om ons te beschermen. Ze wilde ons de ellende niet aandoen, denk ik.

Nadat mijn moeder was overleden, heb ik veel met mijn vader gepraat. Hij vertelde dat mamma heel veel met hem heeft gesproken. Ze hebben samen gesproken over de kanker, het overlijden, de begrafenis en over ons (de kinderen). Na mamma's dood heb ik van mijn vader gehoord wat mamma allemaal heeft gezegd en daar ben ik heel blij om.

Ook al kon of wilde ze met niet direct met mij praten over heel moeilijke dingen, via mijn vader heb ik toch haar mening en ideeën gehoord. Dat helpt me om nu wat rustiger te zijn.

Beste gast, misschien vind je vader het moeilijk om zich te uiten. Je kan hem vragen om, als hij dat wil, dingen op te schrijven. Of misschien is er één vriend of familielid die waarmee hij gesprekken wil. Het lijkt me belangrijk dat hij zijn gedachten vertelt of opschrijft, omdat dat ook voor jullie (zijn familie) een steun kan zijn.

Sterkte

A

[Marieke Arts]

Ik wil jullie, Tinus en A, ontzettend bedanken voor de beide reacties die ik heb gekregen. De situatie is erg verslechterd en we bereiden ons voor op allerlei scenario's. Binnenkort ga ik met mijn broers rond de tafel zitten, om de praktische taken te verdelen, aangaande een afscheid. Wanneer deze ook daadwerkelijk moge komen. Het lijkt mij goed om in ieder geval aan onze vader te laten zien, dat hij ons in goede vrede achterlaat. En ook moeten we onze moeder ontzien bij allerlei praktische zaken. Het zal onze band sterken voor het moment dat het nodig is. Mijn vader zal inderdaad niet veranderen. Hij is een binnenvetter en dat zal nu niet anders zijn. Hij praat gelukkig nu met zijn zus en we weten inmiddels dat waar hij begraven wil worden en dat hij wil dat wij zijn muziek mogen uitzoeken.. Erg verdrietig, maar we mogen ook weer blij zijn, dat we daar de tijd voor krijgen.
Enfin, ik kan weer even verder.. Nogmaals bedankt en ik houd deze site in de gaten. Voor mezelf, maar ook om zo op mijn beurt straks iemand anders te kunnen sterken in tijden van afscheid nemen en verdriet.
Groet,
Marieke

[Renee]

Hallo Marieke
Wat een ontiegelijk moeilijke situatie. Zit je berichten met afschuw te lezen. Het lijkt me echt ontzettend zwaar om op deze manier met kanker en de dood geconfronteerd te worden. Het feit dat de patient zelf het er zo ontzettend zwaar mee heeft en ook zijn omgeving het daardoor moeilijk maakt, jeetje...

Geen idee of mijn situatie beter is; denk het wel. Bij mij is zelf twee weken geleden kanker geconstateerd, uitzaaiingen naar de lymfeklieren tussen de longen. Geen uitzicht op genezing. Ik krijg nu wel 'palliatief' bestraling en wellicht dat er nog chemo gaat volgen. Maar goed, ook bij mij houdt het dus op.
Mijn situatie is echter wel beter, want ik ben er erg open over. Naar mijn naasten, naar mijn verdere omgeving. Ik heb vanaf het begin open kaart gespeeld en ik ben niet boos. Vind het niet eerlijk, da's wat anders, maar ik heb zo snel mogelijk geprobeerd om de situatie te accepteren.

Ik kan me voorstellen dat je vader zo gesloten is dat hij van niemand hulp accepteert. Maar hij maakt het jullie als naasten en je moeder enzo wel heel erg zwaar zo.
Misschien dat je vader het niet wil of dat het geen zin heeft, maar er zijn best een hoop instanties die jullie hulp kunnen bieden in deze. Ik ben ook al met mijn vriend uitgebreid aan het informeren en er zijn veel hulpverleners en groepen en dergelijke die mensen zoals jullie misschien zouden kunnen helpen. Je zou even via google ofzo moeten kijken wie bij jullie in de buurt kan helpen.

Ook met de rouwverwerking kan dat misschien straks helpen. Het is al erg genoeg dat je je vader op deze manier moet gaan verliezen maar ik ben echt bang dat jullie straks ook de laatste tijd weer keihard 'terug' gaan krijgen omdat het nu ook al zo zwaar is.

Geen idee of mijn reactie je helpt... Ik wil je wel ontzettend veel sterkte wensen...

Liefs
Renee

http://maxsomi.web-log.nl/

[Whoopi]

Ik vind het heel erg voor je ik zit nu wel een beetje met hetzelfde thema. Maar je kunt nooit een zaak met de ander vergelijken. mijn vader stierf aan longkanker toen ik 15 was wij zijn er niet bij betrokken geworden dus daar kan ik niets over zeggen. mijn moeder is nu terminaal met kanker sinds 2 weken via de dokter verklaard Sinds begin vorig jaar is ze met de diagnose kanker begonnen en dan begint die lijdensweg naar Maestro in Heerlen en toen ben ik wel erg geschrokken hoor hoeveel mensen die Ellende mee moeten maken. Eind vorig jaar was het weg volgens de Artsen (mijn moeder) is 76 jaar. En begin dit jaar weer terug naar af en niet meer te behandelen als allen nog uitstel door chemo.

Nou daar heeft ze niet voor gekozen hoor. nu is ze dan heel erg ziek ze kan niet meer eten en is sterk vermagert.
De dokter zei dat we met haar moeten praten wat ze wil en wat we nog wilden weten want de medicatie werd opgevoerd.
Dan zou ze suf worden en niet meer veel aanwezig en dat is moeilijk want zij praatte wel een beetje erover dat ze bang was en samen gehuild en zo maar ik heb er toch zo'n pijnlijk gevoel erbij of ik het ook wel goed doe en zo.
Momenteel zijn we aan het wachten op de opname voor de Mantelhof wat trouwens heel erg positief was waar ze heel lief begeleid word. We zijn gisteren gaan kijken en hebben haar daar foto's laten zien en haar uitgelegd dat het daar heel mooi was en zo rustig NIETS MOET EN DE GASTEN ZIJN DE BAAS OVER HUNZELF Dat vond ze wel heel erg belangrijk.
Ze worden persoonlijk erg goed begeleid door Lieve mensen 24 uur per dag.
Dat is dan een hele opluchting voor ons kinderen dat ze daar de medische en persoonlijke hulp zal krijgen wat wij haar thuis niet kunnen geven.

Ik wens Jou en je familie heeeeeel veeeel Sterkte want ik weet hoe het voelt

Groetjes Whoopi

[Whoopi]

Ik vind het heel erg ook voor jou om dat te horen en vind jou reactie Heeeeeeeeeeel erg moedig. Je ziet hiet wel dat ook hier alle reacties op die ziekte erg verschillen en dan ook weer niet .
Ik vind het heel tof van jou om hier te reageren en zelf patient te zijn dat is een teken dat je het ook geaccepteerd hebt.
IK wens je in ieder geval heeeeeeeeel veel sterkte en toch nog een beetje geluk toe.

Groetjes Whoopi