mijn broer gaat dood

[Lies_beth]

Het is echt heel onwerkelijk, maar mijn broer die twee jaar ouder is en nog maar 50 jaar gaat straks weer naar huis uit het ziekenhuis, maar nu niet meer omdat hij beter is, maar eigenlijk heeft hij niet lang meer en gaat hij binnenkort sterven...ik ben erg bang voor de toekomst en ben wel blij nu met iedere dag. De afschuwelijke waarheid is keihard maar waar. Al twee jaar weten we dat hij ernstig ziek is en het begon met longkanker wat verder uitgezaaid is...wat is het toch een vreselijke ziekte

[miep]

Hoi Lies-beth,


Heel veel sterkte voor jou en je verdere fam.....


Gr. Miep

[baukje]

hoi lies_beth,

heb vorige week ook te horen gekregen dat mijn broer longkanker heeft met uitzaaiingen en de prognose is 2 maanden tot een jaar. Zit momenteel vol tegenstrijdige gevoelens van enerzijds ongeloof en het niet kunnen accepteren en anderzijds het besef dat hij er straks gewoon niet meer is. Hoe ben jij hier mee omgegaan?

[Marjo]

lies_beth

ik las je bericht en dat greep me erg aan...ook ik heb een broer van 52 die we gaan verliezen aan longkanker, het ging eerst zo goed afgelopen zomer na de chemokuren...toen ineens hoofdpijnen en bleken er tumoren in zijn hoofd te zitten, hij heeft nog bestralingen gehad, maar sinds 3weken soms 4 a5 epelepsie aanvallen per dag en dan weet je dit is niet goed! nu gaat het weer fout, de onmacht is zwaar dus ik ken je gevoel, hij heeft ook nog jonge kinderen.

Ook mijn ouders alletwee aan kanker verloren mijn vader was destijds net zo oudals hij,alleen hij had darmkanker, en moeder maagkanker, kan je zeggen dat ik erg verdrietig en verward ben nu....en zoek ook beetje steun op dit forum...hoe verliep de ziekte bij jouw broer (als mag vragen?) en ook metastyasen?

heel veel sterkte!! marjo

[Martinezje]

Ik las de titel, en dat greep me aan.
Ik ga mijn broer verliezen.

Afgelopen Donderdag is mijn broertje begraven. Alleen mijn broer is niet zoals die van jullie rond de 50.
Zelf ben ik 18, en mijn broertje was 15. Het was zo verschrikkelijk om hem te zien sterven.

Hij is overleden aan AML, een agressieve vorm van Leukemie dat bij hem residief was.

Mijn broertje heeft nooit gezeurd over pijn, of hoe vervelend het allemaal wel niet was. Het was nu eenmaal zo, en hij had pech. Hij heeft gevochten wat hij kon, en geprobeerd door die laatste strohalm te kruipen, maar het mocht niet zo zijn.
Desondanks zijn jonge leeftijd bracht hij ons (familie) alleen maar liefde, hij nooit op niemand boos geweest ofzo.

Tijdens mijn speech voor hem op zijn begrafenis was het volgende mijn opening,

Mijn broertje,
Mijn broertje, die was niet bang om te sterven, hij geloofde in de Heere, en hij geloofde dat hij in de hemel zou komen.
Dat hij niet bang was om te sterven betekende niet dat hij niet wou leven, hij hield van leven.
Maar het was nou eenmaal zo, en daar moet je mee leren leven.

Misschien moeilijk gezegd, maar waar.
Tot aan zijn laatste paar dagen heeft hij nog geprobeerd grapjes te maken, en leuke dingen te doen alhoewel hij alleen maar op bed kon liggen.
Met zijn kameraad had hij altijd lol, ja eentje. De rest van zijn leeftijdsgenootjes waren bijna allemaal afgehaakt. Soms is 1 goede vriend goed genoeg.
Praten over leukemie deden ze nooit, mijn moeder plaatste de stand van zaken rondom zijn ziekte online, zijn vriend las het, dus hij wist het wel. En wat je al weet? Hoeft toch niet altijd besproken te worden, want zo mooi is dat onderwerp niet.

Ik hoop door middel van dit berichtje dat misschien jullie oudere broers of jullie hier iets mee kunnen.

Liefs, Martine

[stoffeltje]

lies-beth,
hoe gaat het met je broer en met jou nu.?