Diagnose Kanker lotgenotenforum

Mijn moeder is al heel lang ziek. Ze heeft diabetes, multiple sclerosis en sinds 4 jaar dus ook borstkanker. Daarbij is ze ernstig zwaarlijvig en zit daardoor ook in een electrische rolstoel. De kanker is bij haar ontdekt toen zij met een nekbreuk in het ziekenhuis werd opgenomen. De artsen stonden voor een raadsel. 6 Weken heeft het geduurt voordat ze er achter waren. Ze lag nl. op chirurgie voor de breuk. Daardoor keek men niet naar eventuele kanker. Onderzoek na onderzoek wees niks uit. Totdat... Metastases op lymfeklieren en botten, borstkanker. Conclusie; ga er maar vanuit dat elke dag de laatste dag kan zijn.

Daar sta je dan. Ik ben enig kind en had op dat moment verder weing te verwachten van familie. Mijn (stief)vader is overleden aan darmkanker. Ik wist dus wat ons te wachten stond. Het hele ziektebed flitse door mijn hoofd en probeerde me daar maar alvast weer op voor te bereiden.
Voor zo ver je dat kunt.

GVD, niet ook mijn moeder!!! Waarom???

In de periode van revalidatie (omdat ze 6 weken op bed had gelegen) ontstond de onzekerheid. Komt ze ooit weer thuis? Zal ze nog kunnen genieten van? Hoe gaat het leven eruit zien? Wat nu? Begrafenis voorbereiden? Afscheid nemen? Ze gaat DOOD!!!

We zijn nu 4 jaar verder. Ik ben moedeloos, ik weet het niet meer. Hoe kun je je voorbereiden op iemands dood? Ik ben inmiddels getrouwd en heb een zoon gekregen. Haar nieuwe wonder. Ik begrijp het wel. Ik word er alleen GEK van. Elk half jaar (voor de onderzoeken) is het mis. Ze gaat nu echt dood. Alles gaat dan slechter. Nu moet ik me er echt op voorbereiden. We moeten de begrafenis doornemen. De papieren voor eutenasie tekenen. Ze heeft me het liefst dag en nacht bij haar. En niet alleen mij. Zonder mijn zoon ben ik eigenlijk niet echt welkom, hij moet mee. Ten alle tijden! Als ik even geen zin heb om haar te spreken staat ze 10x op mijn voicemail. Ze klinkt dan alsof ze dood gaat.

Heb net mijn moeder gebeld. Ik was vandaag even bij een vriendin. Mijn moeder heeft me 6x geprobeerd te bellen. Ze zegt niks, alleen maar geheig. Ze kan niet praten, heeft het zo benauwd. Ze wil niet naar het ziekenhuis. Of ik kan komen.

Ik heb haar huisarts gebeld. Ik moest het comtroleren. Geloof niet meer wat ze zegt. De dokter bevestigd mijn twijfel. Er is niets veranderd. De onderzoeken zijn positief, geen verslechtering. Natuurlijk is de situatie ernstig, ze is immers héél erg ziek. Maar het is voornamelijk een aandachts kwestie. Hij is vanmorgen geweest, viel allemaal best wel mee.

Ik kan het niet meer opbrengen. Het beheerst dagelijks mijn leven. Ik heb een full time job en een baby van een half jaar waar ik full time over moeder (en met liefde en plezier). Uiteraard ook een huishouden, een sociaal leven en zeker niet op de laatste plaats mijn man!
Ik moet en wil ook mijn leven leven en niet alleen dat van mijn moeder.

Maar ik wil ook niet boos zijn. En dat ben ik, BOOS!!! Ze zou dood gaan. Ze leeft nog, gelukkig. Toch? Gelukkig toch? Maar ze is nu al 10x dood gegaan. Ik wil haar graag serieus nemen maar dat gaat bijna niet meer. Ben ook bang dat het deze keer wel echt is. Maar dat denk ik elke keer. Wat als het wel zo is? Dan moet ik me daar maar op gaan instellen. Een weekje eerder terug van vakantie, nu is het mis. Toch weer niet... gelukkig.

Ik weet dat niemand hier een zinnig woord op kan zeggen. In mijn verhaal staat ook wel heel vaak het woord IK en het gaat om mijn moeder. Ben ik dan egoïstisch? Zij heeft mij het leven gegeven, het minste wat ik kan doen is haar leven mooi te laten eindigen. Is dat zo veel gevraagd?

Mijn man kont uit Denemarken en daar zouden we allebei graag willen wonen. Maar ik kan mijn moeder toch niet alleen achterlaten? Of is zij zelf verantwoordlijk voor haar leven? Ik weet het niet meer...

Moeilijk hoor. Ik neig ernaar om te zeggen ga naar je moeder als ze niet zeurt. Laat haar weten dat je haar graag ziet en dat je om haar geeft en dat ze niet om aandacht hoeft te schreeuwen. Het is vaak een gewoonte geworden. Je bent al blij als ze niet belt en reageert pas als ze dat wel doet. Ik weet natuurlijk niet of dat bij jullie zo gaat.
Wat betreft naar Denemarken verhuizen. Ik weet niet. Ik zou het zelf niet doen als het niet noodzakelijk is. Een open gesprek met de behandelend arts van je moeder bied je ook wat meer inzicht.

Ik zou zelf niet mijn moeder alleen willlen laten in Nederland als het niet echt noodzakelijk is. Ik zou ook niet willen dat ik jaren geen eigen leven had en zou streven naar vaste afspraken in de week. Donderdag komt ze de dag bij jou en zondagavond ga je naar haar toe, zoiets, dat er afspraken zijn en beide partijen weten waar ze aan toe zijn. Dat geeft rust van alle kanten.

Anne

Hoi aMAZEing,

Wat een moeilijke situatie zeg. Je zit gewoon in een spagaat. Als je voor jezelf kiest, dan heb je kans dat je moeder wel ineens overlijdt zonder dat je erbij bent. Maar als je steeds voor je moeder kiest hou je dat ook niet vol. Dat is wel duidelijke na deze noodkreet!

Als ik jou was zou ik met de huisarts overleggen. Er moet in ieder geval met je moeder gepraat worden, dat dit zo niet langer gaat. Dat jij er onderdoor gaat. En dat kan toch haar bedoeling niet zijn? Misschien is het mogelijk om een vrijwilligersorganisatie in te schakelen die eens in de zoveel tijd koffie gaat drinken bij je moeder. Gewoon voor de gezelligheid. En hoe zit het met het verder netwerk om je moeder heen? Familie, vrienden, buren? Misschien als ze meer aandacht krijgt van anderen, dat ze dan jou een beetje met rust kan laten?

Misschien denk ik wel te simpel en heb je het allemaal al geprobeerd. Weet dat ik het goed bedoel en met je meeleef. Sterkte!

Groeten, Femmy

Hi Femmy,

Zo voelt het ook. Ik wil der graag voor haar zijn, maar wel vanuit mezelf en niet omdat zij het verwacht. Dat is een groot gevecht.

Ik ben gisteren maar weer een gesprek aangegaan. Ze geeft zelf ook aan dat ze 'misplaatst' jaloers is. Ik word dit jaar nog 30 en ik denk dat ze me nu pas aan het 'loslaten' is. Ze weet alleen niet hoe...

Mijn moeder is pas 53 en heeft nog een heel leven voor zich. Ja, ze is ziek en ja, ze heeft haar beperkingen. Maar iedereen zal het moeten doen met wat je krijgt. Jij kunt daar volgens mij over mee praten, of niet? Het is misschien heel makkelijk uit de mond van iemand die niet ziek is. Op haar leeftijd (en dus ook al 4 jaar terug) is er nog heel wat te beleven in het leven of je nou ziek bent of niet. Anders kun je er beter maar meteen de stekker uittrekken. Of ben ik nu te hard?

Mensen om haar heen reageren uiteindelijk allemaal net zo als ik. Alleen zij kunnen afhaken en ik emotioneel gezien niet. Haar 'vrienden'kring bestaat uit de buren (gemiddelde leeftijd van 65+) en haar moeder van 78. Alles wat jonger is heeft geprobeerd haar als vriendin te behandelen, maar zij 'gebruikt' mensen als hulpmiddel om te kriijgen wat ze wil hebben. Daarom haken ze na een tijdje af. Als jij gezellig bij een vriendin een kopje koffie komt doen en je moet haar katheterzak legen dan geeft dat hele dubbele gevoelens. Ze is nl. ook prima is staat dat zelf te doen.

Ze heeft 2 broers die ze allebei niet meer ziet. De 1 vanwege een familie ruzie en de ander omdat hij mijn moeder niet kan handelen.

Mensen uit de zorg vinden haar allemaal zoooo sterk en begrijpen dan ook niet waarom ik zo vervelend doe tegen mijn moeder (dat zijn haar woorden). Het gaat dan ook niet om de aandacht van andere maar om de aandacht van mij.

Misschien houdt ze wel teveel van me. Obsessief? Ik zelf als moeder hoop dat ik mijn zoon een mooi leven kan meegeven. Dat ik hem voldoende kan stimuleren om straks zelf het leven aan te kunnen. Dat is toch ook mijn 'taak' als moeder zijnde. Soms geloof ik dat ik het leven leef van moeder.

Ik durf het bijna niet te zeggen... 2 weken geleden is mijn moeder overleden. Ik lees nu mijn bericht terug... pijnlijk. Geen spijt, dat niet. Het is alsnog erg 'snel' gegaan. De keuze is voor me gemaakt. En hoe. Zo simpel is het leven dus. Als ik mijn 'verhaal' nu terug lees, lees ik voornamelijk boosheid. Misschien nu achteraf ook boos vanuit verdriet. Verdriet om haar leven, haar keuzes. Ik ben 'blij' dat ik deze boosheid achter me heb kunnen laten. Alvoor haar overlijden. Bedankt voor jullie reacties.
liefs,
Maze

Hé Maze,

Allereerst gecondoleerd met het overlijden van je moeder. De verschrikkelijk moeilijke tijd die je achter de rug hebt, ben je vast snel vergeten, maar je moeder is er niet meer. Het gemis volgt. Ook het gemis naar alle telefoontjes en het opdraven zal je wel missen even als je moeder.

Ik herken je gevoel. Mijn moeder is al vijf jaar ziek, maar is er nog steeds. Er zijn momenten dat ik denk, was het maar afgelopen. Voor haar natuurlijk, want zij moet de ziekte ondergaan. Maar ook voor mijn (stief) vader die heel goed voor haar zorgt. Ook voor, hoe egoistisch ook, mijzelf. Ik ben zo moe, moe, moe, moe!

Elke keer weer de tegenslagen, uitslagen van het ziekenhuis, bloedonderzoeken, bloedtransfusies, chemo's en ga zo nog maar even door. Ook ik heb een gezin (twee kinderen 10 en 12) en een baan. Ik heb het gevoel dat ik mijzelf voorbij loop en ondertussen iedereen im mijn omgeving te kort doe.

Mijn moeder is mijn alles en klaagt, in tegenstelling tot wat jouw moeder wel deed, NOOIT. Ze is zo sterk en belt alleen indien nodig. Jij hebt het heel zwaar gehad en hoeft absoluut geen schuldgevoelens te hebben over wat je hebt geschreven.

Je bent een kanjer en ik hoop dat je de komende tijd goed door komt. Ook hoop ik dat je nu keuzes kunt maken voor jezelf en je gezin. Laat het los en geniet weer van het leven. HET MAG!!!

Groetjes Misslibo

Hoi aMazeing,

Gecondoleerd met het overlijden van je moeder.
Ik kan me voorstellen dat het raar is als je nu je bericht terugleest. Maar ja, zo voelde je je toen en ik denk dat het geen zin heeft je er schuldig om te voelen. Ook niet als je nu een soort opluchting voelt. Ik raad je wel aan om - als je in de knoop dreigt te raken met je gevoelens - professionele hulp te zoeken. Anders blijft je moeder vanuit haar graf nog steeds je leven op een negatieve manier beïnvloeden.

Heel veel sterkte,

Femmy