Hoofdwebsite Stichting DiagnosekankerHallo,
Bij mijn vader (67) is in augustus j.l. kleincellige longkanker geconstateerd. Hij heeft 4 chemokuren gehad (laatste eind nov.) Hij heeft begin december nog een longontsteking gehad met een bacterie-infectie. Hij heeft daarvoor een week in het ziekenhuis gelegen.
Hij kreeg van de longarts te horen dat hij eind maart weer terug kon komen. Geweldig nieuws natuurlijk!
Nu begint hij sinds een week weer te hoesten en krijgt last van benauwdheid.
We zijn natuurlijk allemaal weer angstig dat het terugkomt. We willen graag dat hij naar de dokter gaat, maar hij wil dit niet omdat hij bang is. De longarts had immers gezegd dat hij zich moest melden als hij zich niet goed voelde.
Hij is zo depressief en huilt constant. We worden er allemaal zo moedeloos van. Mijn moeder zit altijd bij hem. Hij wil absoluut niet dat ze weggaat, dus er moet altijd een "oppas" zijn. Wij leven zo ontzettend met hem mee, maar hij wil niets van ons aannemen. Ook een gesprek met lotgenoten of een maatschappelijke instantie slaat hij in de wind.
Onze moeder gaat hieraan onderdoor, net als de rest van de familie.
Wat moeten we doen, hoe gaan we hiermee om, hoe kunnen we hem verder helpen???
Ik ,en mijn familie zijn echt radeloos......
Radeloos....
Beste Reha,
Hoe begrijpelijk dat je vader zo bang is. En dat jullie radoloos zijn, is heel goed te begrijpen.
Is het niet mogelijk om de huisarts thuis langs te laten komen, voor je moeder. Zij heeft de huisarts nu nodig.
En dan tegen je vader zeggen dat de huisarts alleen voor je moeder komt.
Jullie lichten dan van tevoren de huisarts in wat er allemaal aan de hand is.
Misschien kan uit dat gesprek komen dat het tijd is om huishoudelijke hulp via de thuiszorg aan te vragen.
In het gesprek van je ouders met de huisarts, kan de huisarts in ieder geval je vader observeren
en in het gunstigste geval mag hij naar je vader's longen luisteren.
Het is altijd mogelijk dat er niet meer aan de hand is dan een flinke verkoudheid.
Van het mistige weer van de laatste dagen zou hij ook benauwd kunnen zijn.
Heel veel sterkte,
Liddy
Hoe begrijpelijk dat je vader zo bang is. En dat jullie radoloos zijn, is heel goed te begrijpen.
Is het niet mogelijk om de huisarts thuis langs te laten komen, voor je moeder. Zij heeft de huisarts nu nodig.
En dan tegen je vader zeggen dat de huisarts alleen voor je moeder komt.
Jullie lichten dan van tevoren de huisarts in wat er allemaal aan de hand is.
Misschien kan uit dat gesprek komen dat het tijd is om huishoudelijke hulp via de thuiszorg aan te vragen.
In het gesprek van je ouders met de huisarts, kan de huisarts in ieder geval je vader observeren
en in het gunstigste geval mag hij naar je vader's longen luisteren.
Het is altijd mogelijk dat er niet meer aan de hand is dan een flinke verkoudheid.
Van het mistige weer van de laatste dagen zou hij ook benauwd kunnen zijn.
Heel veel sterkte,
Liddy
Hallo Liddy,
Bedankt voor je reactie.
Het probleem is, dat ook mijn moeder liever geen dokter ziet. Ik kan me niet heugen dat ze er ooit is geweest.
Dat zal dus ook moeilijk worden...
Huishoudelijke hulp heeft ze niet nodig, aangezien dat nu haar enige afleiding is.
Wat wel kan, is dat we de dokter inlichten en vragen of hij spontaan langsgaat om te kijken hoe het gaat.
Ik blijf me wel afvragen of het wel normaal is, dat hij zo emotieel is. We hebben ook al een praatgroep voorgsteld met lotgenoten. Maar hij wil daar ook niets van weten.
We worden langzamerhand zo radeloos, dat er bijna een soort woede onstaat. We komen er nu al minder vaak, want je gaat er altijd met een depessief gevoel weg. Ja, we worden hier echt moedeloos van......
Ondanks dat we heel goed weten dat hij het vreselijk moeilijk heeft.
Bedankt voor je reactie.
Het probleem is, dat ook mijn moeder liever geen dokter ziet. Ik kan me niet heugen dat ze er ooit is geweest.
Dat zal dus ook moeilijk worden...
Huishoudelijke hulp heeft ze niet nodig, aangezien dat nu haar enige afleiding is.
Wat wel kan, is dat we de dokter inlichten en vragen of hij spontaan langsgaat om te kijken hoe het gaat.
Ik blijf me wel afvragen of het wel normaal is, dat hij zo emotieel is. We hebben ook al een praatgroep voorgsteld met lotgenoten. Maar hij wil daar ook niets van weten.
We worden langzamerhand zo radeloos, dat er bijna een soort woede onstaat. We komen er nu al minder vaak, want je gaat er altijd met een depessief gevoel weg. Ja, we worden hier echt moedeloos van......
Ondanks dat we heel goed weten dat hij het vreselijk moeilijk heeft.
Beste Reha,
Wist je dat depressiviteit en vermoeidheid zijn klachten die na chemo vaak gemeld worden.
Het is een bijverschijnsel van de chemo. Dus daardoor zou zijn depressiviteit al te verklaren kunnen zijn.
Jij kunt ook een gesprek bij de huisarts aanvragen en zijn hulp vragen hoe om te gaan met je ouders.
Vermoeidheid kan na de behandeling echter nog lang aanhouden.
Na de chemo kun je depressief worden,
De huishoudelijke hulp die ik bedoelde kan ook hulp zijn waardoor je moeder even de deur uit kan.
Zelf had ik in het terminale stadium van mijn man, diverse gesprekken met de huisarts samen met mijn man.
Daarnaast had ik gesprekken, alleen bij de huisarts waarbij ik aan bod kwam, hoe ik op de situatie reageerde.
Denk ook aan jezelf, vraag hulp voor jezelf, zodat tenminste jij op de been blijft als je ouders niets willen.
Dat is hun keuze, hoe moeilijk ook te accepteren voor jou.
Sterkte,
Liddy
Wist je dat depressiviteit en vermoeidheid zijn klachten die na chemo vaak gemeld worden.
Het is een bijverschijnsel van de chemo. Dus daardoor zou zijn depressiviteit al te verklaren kunnen zijn.
Jij kunt ook een gesprek bij de huisarts aanvragen en zijn hulp vragen hoe om te gaan met je ouders.
Vermoeidheid kan na de behandeling echter nog lang aanhouden.
Na de chemo kun je depressief worden,
De huishoudelijke hulp die ik bedoelde kan ook hulp zijn waardoor je moeder even de deur uit kan.
Zelf had ik in het terminale stadium van mijn man, diverse gesprekken met de huisarts samen met mijn man.
Daarnaast had ik gesprekken, alleen bij de huisarts waarbij ik aan bod kwam, hoe ik op de situatie reageerde.
Denk ook aan jezelf, vraag hulp voor jezelf, zodat tenminste jij op de been blijft als je ouders niets willen.
Dat is hun keuze, hoe moeilijk ook te accepteren voor jou.
Sterkte,
Liddy
Hallo Liddy,
Mijn ouders accepteren geen hulp van buitenaf. Ze zijn allebei opgegroeid met de gedachte; we kunnen het zelf wel....
Een huishoudelijke hulp zal mijn vader nooit toelaten. Dat is ook het vervelende, hij claimt mijn moeder helemaal. Vervolgens belt mijn moeder ons (bijna dagelijks) weer voor boodschappen of iets dergelijks omdat ze niet weg kan.
Familie of kennissen die hem willen bezoeken of gewoon opbellen, worden angstvallig weggehouden. Het liefst ziet hij niemand, behalve ons. We denken dat hij zijn kwetsbaarheid niet aan de buitenwereld wil laten zien.
Inderdaad Liddy, we zullen deze (eigenwijze) houding moeten accepteren......maar dat valt niet mee.
In ieder geval, breng ik deze week een bezoekje aan de huisarts. Ik zal hem de situatie voorleggen en hem vragen om bij ze langs te gaan. Hopelijk komt er verandering in de situatie.
Mijn ouders accepteren geen hulp van buitenaf. Ze zijn allebei opgegroeid met de gedachte; we kunnen het zelf wel....
Een huishoudelijke hulp zal mijn vader nooit toelaten. Dat is ook het vervelende, hij claimt mijn moeder helemaal. Vervolgens belt mijn moeder ons (bijna dagelijks) weer voor boodschappen of iets dergelijks omdat ze niet weg kan.
Familie of kennissen die hem willen bezoeken of gewoon opbellen, worden angstvallig weggehouden. Het liefst ziet hij niemand, behalve ons. We denken dat hij zijn kwetsbaarheid niet aan de buitenwereld wil laten zien.
Inderdaad Liddy, we zullen deze (eigenwijze) houding moeten accepteren......maar dat valt niet mee.
In ieder geval, breng ik deze week een bezoekje aan de huisarts. Ik zal hem de situatie voorleggen en hem vragen om bij ze langs te gaan. Hopelijk komt er verandering in de situatie.
Het is er weer....
Mijn vader heeft wederom klachten.
Pijn bij het vele hoesten, moeilijk kunnen eten. Hij is op aanraden van de huisarts weer teruggegaan naar het ziekenhuis.
De foto geeft aan dat die rotziekte weer heeft toegeslagen.
1 long werkt nog maar amper en er blijken veel vertakkingen te zitten.
De longarts geeft aan dat hij nog maar 1 a 2 maanden heeft.
A.s. maandag wil mijn vader nog een 3-daagse dagbehandeling ondergaan, maar het is alleen maar uitstel.
Wat is dit toch een vreselijk manier om dood te gaan.......
Pijn bij het vele hoesten, moeilijk kunnen eten. Hij is op aanraden van de huisarts weer teruggegaan naar het ziekenhuis.
De foto geeft aan dat die rotziekte weer heeft toegeslagen.
1 long werkt nog maar amper en er blijken veel vertakkingen te zitten.
De longarts geeft aan dat hij nog maar 1 a 2 maanden heeft.
A.s. maandag wil mijn vader nog een 3-daagse dagbehandeling ondergaan, maar het is alleen maar uitstel.
Wat is dit toch een vreselijk manier om dood te gaan.......
Pa heeft ons verlaten.....
Afgelopen woensdagnacht is mijn vader overleden.
Mijn moeder had net voor de 1e keer hulp voor de nacht, zodat ze zelf een goede nachtrust kon krijgen. De vrijwilligster maakte mijn moeder wakker met de mededeling; "het gaat niet goed met uw man". Gelukkig was mijn moeder er nog net even bij om afscheid te nemen. Ze heeft hem al die maanden met zo ontzettend veel toewijding verzorgd.
Hij was zo ontzettend zwak. De laatste 4 dagen at hij nauwelijks nog en kon zijn bed niet meer uit. Ook wist hij zich geen houding meer te vinden in het bed. Hij had doorligplekken die zo pijnlijk waren en druk op zijn borst. Ik had niet gedacht dat het zo snel kon gaan.
Hij wilde zo graag 10 april halen, omdat ik dan zou gaan trouwen.....helaas is het de dag van zijn crematie geworden.
Onze enige troost is de gedachte dat hij niet verder hoeft te lijden.
Mijn moeder had net voor de 1e keer hulp voor de nacht, zodat ze zelf een goede nachtrust kon krijgen. De vrijwilligster maakte mijn moeder wakker met de mededeling; "het gaat niet goed met uw man". Gelukkig was mijn moeder er nog net even bij om afscheid te nemen. Ze heeft hem al die maanden met zo ontzettend veel toewijding verzorgd.
Hij was zo ontzettend zwak. De laatste 4 dagen at hij nauwelijks nog en kon zijn bed niet meer uit. Ook wist hij zich geen houding meer te vinden in het bed. Hij had doorligplekken die zo pijnlijk waren en druk op zijn borst. Ik had niet gedacht dat het zo snel kon gaan.
Hij wilde zo graag 10 april halen, omdat ik dan zou gaan trouwen.....helaas is het de dag van zijn crematie geworden.
Onze enige troost is de gedachte dat hij niet verder hoeft te lijden.
Lieve Reha,
Wat ontzettend erg voor je. Ik weet niet goed wat te schrijven.
Ik vind het zo erg voor je dat je vader je trouwdag niet heeft gehaald.
Dit is niet eerlijk.
Het enige goede is dat je vader niet meer hoeft te lijden, dat je moeder erbij was zodat hij niet alleen is gegaan, misschien geeft dat iets troost.
Heel veel sterkte,
Liddy
Wat ontzettend erg voor je. Ik weet niet goed wat te schrijven.
Ik vind het zo erg voor je dat je vader je trouwdag niet heeft gehaald.
Dit is niet eerlijk.
Het enige goede is dat je vader niet meer hoeft te lijden, dat je moeder erbij was zodat hij niet alleen is gegaan, misschien geeft dat iets troost.
Heel veel sterkte,
Liddy
Bedankt
Liddy en Ellen,
Bedankt voor jullie reactie.
Het lijkt nog steeds een vreselijk droom. Het is allemaal zo onwezelijk. Ik denk nog steeds dat ik hem aantref als ik bij mijn moeder kom. Helaas, het is echt.....
en, inderdaad, de gedachte dat hij niet verder hoeft te lijden geeft troost....
Groeten reha
Bedankt voor jullie reactie.
Het lijkt nog steeds een vreselijk droom. Het is allemaal zo onwezelijk. Ik denk nog steeds dat ik hem aantref als ik bij mijn moeder kom. Helaas, het is echt.....
en, inderdaad, de gedachte dat hij niet verder hoeft te lijden geeft troost....
Groeten reha
Hoi,
Mijn man op 14 april overleden, wel met behulp van de dokter. Had ook geen kans meer om te overleven en je zag hem lijden en aftakelen.
Jammer genoeg was hij ook geen prater, vooral wat emoties betreft. Wel wou hij nog enkele dingen regelen zodat ik "goed verzorgd" achterbleef. Mede daarom getrouwd, dat was zijn manier om te tonen dat hij van ons hield. Heb 2 kinderen 1 van 5 en 1 van bijna 7, hij heeft ze beschouwt als van hem. Jammer genoeg werd dat voor hem ook steeds moeilijker om te verdragen, we woonden dan ook niet samen in 1 huis. Was een toekomst plan die dus niet meer door kon gaan.
Het is hard wat deze ziekte doet met mensen.
Wens iedereen veel sterkte en gezondheid.
Hoop dat je de tijd krijgt om alles te verwerken, want volgens mij is dat hard nodig ook al gaat om je heen alles door. Kan weinig anders zeggen dan dat ik met je mee voel en dat je hopelijk veel steun en liefde krijgt, want dat heb je hard nodig.
Groet,
Alinda
Mijn man op 14 april overleden, wel met behulp van de dokter. Had ook geen kans meer om te overleven en je zag hem lijden en aftakelen.
Jammer genoeg was hij ook geen prater, vooral wat emoties betreft. Wel wou hij nog enkele dingen regelen zodat ik "goed verzorgd" achterbleef. Mede daarom getrouwd, dat was zijn manier om te tonen dat hij van ons hield. Heb 2 kinderen 1 van 5 en 1 van bijna 7, hij heeft ze beschouwt als van hem. Jammer genoeg werd dat voor hem ook steeds moeilijker om te verdragen, we woonden dan ook niet samen in 1 huis. Was een toekomst plan die dus niet meer door kon gaan.
Het is hard wat deze ziekte doet met mensen.
Wens iedereen veel sterkte en gezondheid.
Hoop dat je de tijd krijgt om alles te verwerken, want volgens mij is dat hard nodig ook al gaat om je heen alles door. Kan weinig anders zeggen dan dat ik met je mee voel en dat je hopelijk veel steun en liefde krijgt, want dat heb je hard nodig.
Groet,
Alinda
Terug naar “Omgaan met terminale patiënten”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 12 gasten