Hoofdwebsite Stichting Diagnosekankerwat als ze het vechten heeft opgegeven
wat als ze het vechten heeft opgegeven
mijn papa's vriendin heeft kanker en is terminaal,zoals ik in een vorig onderwerp al heb uitgelegd. zelf weet ze dit nu ook sinds een kleine week. ik ben zondag bij haar en mijn papa op bezoek geweest en ik ben toch erg geschrokken. er schiet niets meer over van die sterke,levensluchtige vrouw die ik ken. ze heeft opgegeven. ze lacht niet meer,ze is bezig met alle nuttige zaken (begrafenis,erfenis, e.d.) te regelen,zegt dat elke dag de laatste kan zijn,en als ik dan iets zeg zoals dat ze deze zomer nog terrasjes met ons gaat doen,dan kijkt ze me aan alsof dat ik moet stoppen met dromen. en mijn papa is al even depressief. zelf hij is zaken zoals begrafenis en begraafplaats voor zichzelf aan het regelen,voor je weet maar nooit. ik ben bang dat als zij gaat,hij meegaat! hoe kan iemand nu van mij verwachten dat ik lekker vrolijk blijf doen. ik zie er gewoon al tegenop om met vaderdag terug te gaan,omdat ik niet weet hoe ik mij moet gedragen. en omdat ik er ook kapot aan ga.
Beste Schaapeke,
Mag ik het in een ander daglicht stellen?
Ik vind het juist een hele sterke actie dat je vaders vriendin zich nu bezighoudt met allerlei nuttige zaken. Ze wil dit graag doen en zodra het allemaal geregeld is, komt er juist ruimte.
Ze leeft bij de dag en dat is niet omdat ze niet meer vecht, maar juist omdat ze niet overvallen wil voelen als het moment zo ver is.
De zomer is zo eindeloos ver voor haar, ze kan op dit moment niet verder kijken dan het heden. Probeer dit te accepteren.
Wat zou jij doen in haar situatie.?
Dat je opziet tegen Vaderdag is een heel normaal gegeven. Doe daar wat mee, om juist samen met je vader en zijn vriendin er een mooie herinnering van te maken. Het wordt immers voor iedereen makkelijker als je uitspreekt dat je er moeite mee hebt. Dan is het bespreekbaar.
Sterkte,
Liddy
PS. Op dit moment ben ik maar zeer sporadisch op het forum. Het gaat weer wat beter, echter vooral mijn gekneusde ribben zijn een hele kluif.
Mag ik het in een ander daglicht stellen?
Ik vind het juist een hele sterke actie dat je vaders vriendin zich nu bezighoudt met allerlei nuttige zaken. Ze wil dit graag doen en zodra het allemaal geregeld is, komt er juist ruimte.
Ze leeft bij de dag en dat is niet omdat ze niet meer vecht, maar juist omdat ze niet overvallen wil voelen als het moment zo ver is.
De zomer is zo eindeloos ver voor haar, ze kan op dit moment niet verder kijken dan het heden. Probeer dit te accepteren.
Wat zou jij doen in haar situatie.?
Dat je opziet tegen Vaderdag is een heel normaal gegeven. Doe daar wat mee, om juist samen met je vader en zijn vriendin er een mooie herinnering van te maken. Het wordt immers voor iedereen makkelijker als je uitspreekt dat je er moeite mee hebt. Dan is het bespreekbaar.
Sterkte,
Liddy
PS. Op dit moment ben ik maar zeer sporadisch op het forum. Het gaat weer wat beter, echter vooral mijn gekneusde ribben zijn een hele kluif.
Gaat het inmiddels weer een beetje beter Schaapeke? Ik sluit me bij Liddy aan, ik vind het heel nuchter en realistisch de zaken rond de begrafenis te regelen en alleen maar uit te gaan van de dag. Per dag kan ze bekijken wat ze wel en niet kan. Ik weet niet hoe ernstig ziek ze is, of ze nog wel het een en ander kan of dat ze zo ziek is dat ze heel veel op bed ligt? Iedereen heeft zijn eigen manier om om te gaan met het besef dat er niet meer zo lang tijd is.
Vaak is het zo, dat als de zaken geregeld zijn er ook rust komt. Wie weet gaat het lukken dat terrasje van de zomer, maar dat kan je dan bekijken. Ik denk dat ze het een beetje van de dag moet hebben, dat de ene dag het beter gaat da de andere. Ik weet ook niet hoe haar prognose is, misschien is het wel heel erg onwaarschijnlijk dat ze in de zomer nog zo goed in orde is dat ze er leuk uit kan. Dan kan het zelfs een beetje vervelend zijn als je het hebt over uitstapjes in de zomer terwijl zij denkt dat niet meer te kunnen. Dat lijkt dan een beetje dat je de ernst van de situatie ontkent als dat zo is.
Ik hoop dat het lukt toch een fijne vaderdag te hebben. Geforceerd vrolijk doen, dat hoeft toch ook niet. Als je er bent dat zal al genoeg op prijs gesteld worden.
Heel veel sterkte met de situatie.
Anne
Vaak is het zo, dat als de zaken geregeld zijn er ook rust komt. Wie weet gaat het lukken dat terrasje van de zomer, maar dat kan je dan bekijken. Ik denk dat ze het een beetje van de dag moet hebben, dat de ene dag het beter gaat da de andere. Ik weet ook niet hoe haar prognose is, misschien is het wel heel erg onwaarschijnlijk dat ze in de zomer nog zo goed in orde is dat ze er leuk uit kan. Dan kan het zelfs een beetje vervelend zijn als je het hebt over uitstapjes in de zomer terwijl zij denkt dat niet meer te kunnen. Dat lijkt dan een beetje dat je de ernst van de situatie ontkent als dat zo is.
Ik hoop dat het lukt toch een fijne vaderdag te hebben. Geforceerd vrolijk doen, dat hoeft toch ook niet. Als je er bent dat zal al genoeg op prijs gesteld worden.
Heel veel sterkte met de situatie.
Anne
mijn papa's vriendin is ondertussen terug al enkele keren geopereerd. de kankergezwellen zelf nemen ze niet meer weg,maar ze proberen toch telkens een oplossing te zoeken voor de ongemakken en pijn die erbij komen. vorige week kreeg ik telefoon van mijn papa. zijn vriendin was op controle bij haar chirurg gegaan omdat ze de laatste tijd extreme pijn in haar buik had. ze moest onmiddellijk geopereerd worden. als het te hopeloos was ging de chirurg haar laten inslapen. dus het was tijd om afscheid te nemen,via de telefoon... ik hoorde haar huilen en roepen,ze was zo bang. ik zei haar dat ze moest terugkomen,dat ik haar niet kwijt wou,en dat ik haar doodgraag zie! enkele uren erna kreeg ik telefoon van mijn papa. zijn vriendin was geopereerd en ze leefde nog! maar dat was dan ook het enige goede nieuws. de kanker zit werkelijk overal. als ze nu nog eens binnenkomt in het ziekenhuis gaan ze niet meer opereren. maar ze is er voorlopig nog,en ik hoop dat als het einde in zicht is,ik nog de mogelijkheid ga hebben om in persoon afscheid van haar te kunnen nemen. ik weet dat dat moment eraan komt,elke dag kan de laatste zijn,maar ik ben bang dat ik het niet ga aankunnen. te zien hoeveel angst ze zal hebben,want ze is echt bang,en het idee haar daarna nooit meer terug te zien...
Beste Schaapeke,
Eigenlijk heb je al afscheid moeten nemen van papa's vriendin.
Dat ze die laatste operatie heeft overleefd is al heel wat.
Elke dag die ze nu nog leeft is er een die je geschonken wordt.
Een dag waarop je blij zou moeten zijn dat ze er nog is.
Dat je nog met haar kunt praten.
Probeer niet vooruit te denken, denk niet verder dan vandaag.
Probeer blij te zijn met heel kleine dingen, zoals een plant die mooi bloeit.
Wees als het nodig is, verdrietig maar blijf er niet in hangen.
Ze is er immers nog.
Heel veel sterkte,
Liddy
Eigenlijk heb je al afscheid moeten nemen van papa's vriendin.
Dat ze die laatste operatie heeft overleefd is al heel wat.
Elke dag die ze nu nog leeft is er een die je geschonken wordt.
Een dag waarop je blij zou moeten zijn dat ze er nog is.
Dat je nog met haar kunt praten.
Probeer niet vooruit te denken, denk niet verder dan vandaag.
Probeer blij te zijn met heel kleine dingen, zoals een plant die mooi bloeit.
Wees als het nodig is, verdrietig maar blijf er niet in hangen.
Ze is er immers nog.
Heel veel sterkte,
Liddy
het is zover,vanaf maandag moet mijn papa's vriendin naar palliatieve zorgen. ze kan al een week of 2 alleen nog maar vloeibaar voedsel tot zich nemen, en is aan een razendsnel tempo aan het aftakelen. woensdag is het mijn verjaardag. mijn vriend en ik gaan er een weekje tussenuit om wat tot rust te komen. we hadden de zondag erna afgesproken om mijn verjaardag te 'vieren',dan konden we onze foto's en leuke momenten van ons weekje delen met haar,maar ze heeft gevraagd om deze zondag al eens langs te komen,in het ziekenhuis waar ze nu ligt. ze wil mij nog in eigen persoon een gelukkige verjaardag wensen,en wil haar bezittingen al verdelen. ik voel dat dit ons afscheid zal zijn,dat ze nog zal vechten tot zondag,misschien woensdag,om mij telefonisch nog een gelukkige verjaardag te wensen,maar dat ze daarna zal opgeven. ik sta op instorten! ik heb nog nooit zo dicht met de dood te maken gehad zoals nu,en ik kan er niet mee om! ik krijg wel steun van mijn vriend,maar hij zegt niet de dingen die ik wil horen,heeft niet genoeg begrip voor me als ik zou willen. ik voel van mezelf dat ik voor het ogenblik geen plezier ben om mee samen te leven,maar ik kan er niets aan doen. ik ga eronderdoor. ik weet dat ik me moet sterk houden,en dat ik het niet ben die dood ga. ik denk dat de volgende keer dat ik mij inlog,het zal zijn om te melden dat ze is overleden,en ik hoop dat dit nog wel eventjes zal duren!
Beste Schaapeke,
Wat een goed idee om komende zondag al je verjaardag te vieren.
Realiseer je wel dat je komende weekje rust geen gewone vakantie voor je zal zijn.
Juist omdat je uit de normale omgeving bent, zul je toch veel aan je papa's vriendin moeten denken. Dat is heel gewoon.
Maak duidelijke afspraken wat je wilt dat je vader doet als de toestand van zijn vriendin verandert.
Wil je gewaarschuwd worden en zo ja, wanneer?
Het is een heel herkenbaar gevoel dat je voor je gevoel maar met een ding bezig bent en dat de "wereld" er omheen eigenlijk niet bestaat.
Wat zou er kunnen gebeuren als je er aan onderdoor gaat?
Dat je huilbuien krijgt, dat je nergens meer toe in staat bent, dat je ruzie maakt, dat je geen energie meer hebt, het werk niet belangrijk is, enz.
Dit zijn allemaal heel normale reacties. Je zult tijd nodig hebben om het allemaal te verwerken.
Daar kunnen hier heel veel mensen over meepraten.
Ik wens voor jou dat ze rustig inslaapt en jullie naast het verdriet ook een gevoel mogen hebben dat het zo goed is, dat ze nu eindelijk rust heeft.
Heel veel sterkte,
Liddy
Wat een goed idee om komende zondag al je verjaardag te vieren.
Realiseer je wel dat je komende weekje rust geen gewone vakantie voor je zal zijn.
Juist omdat je uit de normale omgeving bent, zul je toch veel aan je papa's vriendin moeten denken. Dat is heel gewoon.
Maak duidelijke afspraken wat je wilt dat je vader doet als de toestand van zijn vriendin verandert.
Wil je gewaarschuwd worden en zo ja, wanneer?
Het is een heel herkenbaar gevoel dat je voor je gevoel maar met een ding bezig bent en dat de "wereld" er omheen eigenlijk niet bestaat.
Wat zou er kunnen gebeuren als je er aan onderdoor gaat?
Dat je huilbuien krijgt, dat je nergens meer toe in staat bent, dat je ruzie maakt, dat je geen energie meer hebt, het werk niet belangrijk is, enz.
Dit zijn allemaal heel normale reacties. Je zult tijd nodig hebben om het allemaal te verwerken.
Daar kunnen hier heel veel mensen over meepraten.
Ik wens voor jou dat ze rustig inslaapt en jullie naast het verdriet ook een gevoel mogen hebben dat het zo goed is, dat ze nu eindelijk rust heeft.
Heel veel sterkte,
Liddy
gisterenavond is mijn papa's vriendin overleden. 'k ben er donderdag nog bijgeweest (zoals we elke week deden), en toen we ze al heel erg bergaf aan het gaan. de pijnstillers waren heel erg opgedreven. ze hallucineerde, was niet meer helder van geest, en was doodsbang om in slaap te vallen. het was een verschrikkelijk zicht,ook al omdat ze zo mager was! ik zei toen ook tegen mijn pa dat dat de laatste keer was dat ik haar ben gaan bezoeken,omdat ik het simpelweg niet meer aankon,en dat verstond hij. bij ons afscheid heb ik haar vastgenomen en gezegd dat ik haar doodgraag zie en alhoewel ze de hele middag afwezig was keek ze op dat moment recht in mijn ogen en zei ze dat ze me ook graag zag en dat het ok was. zaterdagmiddag kwam dan het bericht dat ze stervende was. ze was in een coma gevallen en had een versnelde hartslag. en toen kwam gisterenavond het telefoontje dat ze was overleden. ik hoop dat er iets is na de dood,en dat ze het goed zal hebben! bedankt voor jullie steunende en begrijpende woorden!
Terug naar “Omgaan met terminale patiënten”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 6 gasten