vriendin met alvleesklierkanker, laatste fase?
Geplaatst: Ma 02 Jul 2007 16:32
Hallo Allemaal,
Ik weet eigenlijk niet eens waarom ik deze bijdrage schrijf, waarschijnlijk om iemand te vinden die weet wat je doormaakt.
Ik zal jullie even vertellen wat er op dit moment in mijn leven aan de hand is. Mijn beste vriendin heeft alvleesklierkanker.
Ik denk dat ze in de zgn. "laatste fase" zit. Ze heeft sinds 10 dagen een morfinepompje.
De dosis is nog niet zo hoog, omdat ze zich niet graag zo suf wil voelen. Dan liever pijn zegt ze, maar ik vraag me af hoelang ze dit volhoudt?
Wat ik erg moeilijk vind, en misschien zijn er mensen die me daarin kunnen helpen, is dat ze zelf niet wil (of kan?) praten over haar situatie. Ze doet alsof er zo goed als niets aan de hand is en ze wel weer opknapt. Dat ze een "griepje" heeft en weer op krachten moet komen. Haar huisarst heeft vorige week gezegd dat het waarschijnlijk is dat ze niet lang meer heeft en daar was ze erg boos om.
Ik vind het zo zwaar...Ze mag niet meer alleen zijn. Ik wil haar graag zeggen dat ik haar zal missen, dat ik het erg voor haar vind, maar we praten alleen over onbelangrijke zaken, als het weer en boodschappen doen.
Kan iemand me helpen in hoe ik daar mee om moet gaan?
En wat kan ik verwachten? Ze eet en drinkt nog kleine beetjes maar ze krijgt dus morfine en ik heb het idee dat haar buik ook opgezet is.
Bedankt voor jullie reactie.
Vicky
Ik weet eigenlijk niet eens waarom ik deze bijdrage schrijf, waarschijnlijk om iemand te vinden die weet wat je doormaakt.
Ik zal jullie even vertellen wat er op dit moment in mijn leven aan de hand is. Mijn beste vriendin heeft alvleesklierkanker.
Ik denk dat ze in de zgn. "laatste fase" zit. Ze heeft sinds 10 dagen een morfinepompje.
De dosis is nog niet zo hoog, omdat ze zich niet graag zo suf wil voelen. Dan liever pijn zegt ze, maar ik vraag me af hoelang ze dit volhoudt?
Wat ik erg moeilijk vind, en misschien zijn er mensen die me daarin kunnen helpen, is dat ze zelf niet wil (of kan?) praten over haar situatie. Ze doet alsof er zo goed als niets aan de hand is en ze wel weer opknapt. Dat ze een "griepje" heeft en weer op krachten moet komen. Haar huisarst heeft vorige week gezegd dat het waarschijnlijk is dat ze niet lang meer heeft en daar was ze erg boos om.
Ik vind het zo zwaar...Ze mag niet meer alleen zijn. Ik wil haar graag zeggen dat ik haar zal missen, dat ik het erg voor haar vind, maar we praten alleen over onbelangrijke zaken, als het weer en boodschappen doen.
Kan iemand me helpen in hoe ik daar mee om moet gaan?
En wat kan ik verwachten? Ze eet en drinkt nog kleine beetjes maar ze krijgt dus morfine en ik heb het idee dat haar buik ook opgezet is.
Bedankt voor jullie reactie.
Vicky