Diagnose Kanker lotgenotenforum

Sinds vorig jaar weten we dat mijn vader een hersentumor heeft en hoe graag wij ook gewild hadden dat mijn vader tot één van de wonderen zou horen en zou genezen, wordt de situatie nu toch heel kritiek.

hij is nu thuis, kan zich bijna niet meer bewegen, en praat bijna niet meer, en het zal waarschijnlijk niet lang meer duren... Het is vreselijk om hem zo af te zien takelen en ik heb erg veel moeite om hiermee om te gaan. Een gesprek kan je niet meer met hem voeren. Hij herkent me wel en soms dan kijkt hij me recht aan.. en dan sta ik met mijn mond vol tanden. Ik heb altijd een goede band met hem gehad maar ik weet nu niet wat ik tegen hem moet zeggen... alles wat bij me opkomt lijkt zo onzinnig... en aangezien hij niets terug zegt...

Hoe ga je hier nu mee om? Moet ik hem toch maar gewoon vertellen hoe mijn dag is geweest, hoe onbelangrijk dat ook lijkt? Ik wil ook niet dat hij gefrustreerd raakt omdat hij iets terug wil zeggen maar niet kan...

Wat is het toch moeilijk...

Lieve Olifantje,

Luister naar jezelf.
Vertel je vader wat je beleefd hebt, als jij die behoefte hebt.
Of je vertelt over de fijne herinneringen die jullie samen hebben.
Dan kan hij zich betrokken voelen bij jou, ook al kan hij het niet uiten.
Soms is het ook voldoende om bij elkaar te zijn en niets te zeggen.
Houd zijn hand vast bijv.
Wat fijn dat hij je nog herkent.
Weet dat ook als hij niet reageert, hij nog wel kan horen.
Wellicht duurt voor hem de dag lang en vindt hij het fijn dat jij hem afleidt.
Doe wat er in je opkomt. Nu kan het nog.
En als je niets wilt vertellen, kun je bijv. ook samen naar muziek luisteren.

Hebben jullie al met de dokter gepraat hoe je vader vermoedelijk zal overgaan?

Probeer, hoe raar het misschien klinkt, toch te genieten van de momenten die je nu nog met je vader hebt.
Die momenten zullen je heel dierbaar worden.

Heel veel sterkte,
Liddy