Mijn vader is helemaal veranderd

Ineens heeft degene die je liefhebt niet meer lang te leven ...
Een moeilijke periode van afscheid nemen breekt aan ...
hy
Lid
Berichten: 13
Lid geworden op: Za 28 Apr 2007 07:34

Mijn vader is helemaal veranderd

Berichtdoor hy » Vr 07 Sep 2007 20:38

In juli hebben we te horen gekregen dat mn vader longkanker heeft met uitzaaiingen in de klieren en bijnieren. Dat is al een klap op zich.
Tijdens zijn eerste chemokuur, had hij last van hele chagerijnige buien. was gewoon niet mee om te gaan.
Zijn bloedwaardes zijn op een gegeven moment extreem gaan dalen, waardoor hij heel kritiek kwam te liggen. gelukkig is hij er weer bovenop gekrabbeld, maar ze kunnen hem geen chemobehandelingen meer geven. dat was klap nr. 2.
Sindsdien is hij zo ontzettend chagerijnig, daar valt gewoon niet mee om te gaan. Voor mijn moeder en broertjes is hij op het moment echt een tiran, maar naar de buitenwereld is hij poeslief. Vooral mijn jongste broertje moet het enorm ontgelden. Om de kleinste dingen heeft hij wel wat te zeuren. Hij is zijn buien echt aan het botvieren op hem, zo verschrikkelijk!
Mijn moeder moet het ook ontgelden. Het eten moet op tijd op tafel, kleren moeten gestreken zijn, alles moet gaan zoals hij het wil!
Ik heb haar regelmatig huilend aan de telefoon, ze raakt er echt overspannen van!
De arts zei, dat het heel normaal is, dat dat zijn emoties zijn. En dat snap ik ook wel, want om te horen dat je ongeneeslijk ziek bent en dat deze ziekte je dood gaat worden, kan je niet accepteren. Mijn vader is nog jong, 64 jaar, en wil nog niet dood.
Maar om dan in de laatste levensfase zo met je gezin om te gaan, dat kan ik niet begrijpen.We kunnen hier niet mee om gaan! Wie herkent dit?

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Berichtdoor liddy » Vr 07 Sep 2007 22:43

Beste Hy,

Bij mijn man waren het altijd korte periodes, dan is het nog te hebben.
Wat mij hielp was om toch naar buiten te gaan.
Terwijl thuiszorg in huis was, ging ik boodschappen halen of iets anders doen, alles behalve in huis zijn.
En dan nog gebeurde het dat ik dan verwijten kreeg als ik thuis kwam.
Nu is het niet zo dat je alles maar moet over je heengaan.
Ook al heb je begrip voor de situatie, dan nog kun je tegen je vader zeggen dat je liever niet op die manier wordt aangesproken.
Ja, het is heel erg dat hij dood gaat, maar nu is hij dat nog niet en daarom kunnen jullie proberen er met z'n allen nog iets van te maken.
Je wilt hem graag terwille zijn en dat lukt wel makkelijker als hij vriendelijker is.
Wat mij in die periode ook heel erg hielp, waren de gesprekken met de huisarts waar mijn man wel vanaf wist, maar niet bij was.
In die gesprekken kwam ik aan de orde.
Het klinkt heel hard wat ik nu zeg, maar jullie moeten straks ook verder kunnen als je vader er niet meer is.
Als het kan met mooiere herinneringen dan van dit moment. En daarvoor moet je nu ingrijpen.
Vraag hulp om te beginnen bij de huisarts als je daar een goede relatie mee hebt.
Heel veel sterkte,

Liddy

hy
Lid
Berichten: 13
Lid geworden op: Za 28 Apr 2007 07:34

Berichtdoor hy » Za 08 Sep 2007 00:00

Mijn broertje gaat ook tegen hem in, maar dat maakt mn vader alleen maar woester. Laatst zei hij al; "ik wil niet dat ik een hekel aan het krijg.
En wanneer hij er niet meer is, dat ik dan opgelucht ben."Dat doet je zeer.
Mijn vader is normaal gesproken geen piepert, maar hij wilt nu de volledige aandacht hebben (wat hij ook krijgt). Hij werd al boos, omdat mijn moeder er niet naar had gevraagd of hij zijn medicijnen wel innam. Waarop mijn moeder zei dat ze zag dat hij zijn medicijnen inneemt, dus niet naar hoefde te vragen. Dan krijgt ze als antwoord: Ach ja, wat kan jou dat nou schelen, ik kan maar beter dood zijn. Zoveel zelfmedelijden nu. Ik herken hem gewoon niet meer.
Mn moeder vliegt voor hem, als ze het eten niet (naar zijn zin) op tijd op tafel heeft staan, dan krijgt ze weer een opmerking of een sneer. Voorheen deed hij daar nooit moeilijk over. Soms ben ik bang dat het is uitgezaaid naar de hersenen. Ik weet ook niet of men dan zo reageerd.
Ik snap gewoon zijn houding niet.
Hij heeft toen zo slecht gelegen, dat hij zelf ook dacht dat hij de ochtend niet zou halen. Dat moet hem dan toch aan het denken zetten?
Hij vindt dat hij nu ook het recht heeft om alles maar te zeggen en dat hij geen blad voor de mond hoeft te nemen. Alleen hij brengt het zo rot, heel sarcastisch.
Wij staan allemaal voor hem klaar en proberen het naar zijn zin te maken. Ik vraag me weleens af of hij het zelf ook inziet.
Wij willen ook mooie herinneringen, zeker van de laatste fase, maar hij maakt het zo onmogelijk.
Mijn moeder zei vanavond al; "als dit zo blijft of erger wordt, dan kan hij maar beter nu gaan. Dan maakt het voor mij ook nog wat draaglijk."
Ja, daar schrik je toch best wel van.
Ik weet echt niet hoe we deze periode door moeten komen. :cry:

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Berichtdoor liddy » Za 08 Sep 2007 13:14

Beste Hy,

Hoe verschrikkelijk de situatie voor je vader is, dit mag niet betekenen dat hij denkt zich nu alles te kunnen permiteren.
Het is duidelijk dat jouw vader de situatie niet aankan. Heel begrijpelijk.
Dus moet er nu hulp komen. Je wil dat je vader een beter einde krijgt.
Ik zou heel dringend een gesprek aanvragen met de huisarts.
De ziekte van je vader mag niet betekenen dat jullie allemaal er aan onderdoor gaan.
Als je vader niet in staat is om thuis te blijven, dan moet hij uit huis.
Wellicht is een hospice te overwegen.
Dan kunnen jullie, als je op bezoek gaat, begeleiding krijgen.
Het is heel mooi om iemand de kans te geven om thuis te sterven, maar dan moet het wel mogelijk zijn.
Het moet wel van twee kanten komen.
Dat doet het nu niet, dus moet er een andere oplossing komen.
Heel veel sterkte,

Liddy

hy
Lid
Berichten: 13
Lid geworden op: Za 28 Apr 2007 07:34

Berichtdoor hy » Za 08 Sep 2007 13:48

Ik denk, eerlijk gezegd, dat hij niet uit huis geplaatst wil worden.
Hij is nl. nog heel fit, hij doet alles nog. Als we dat voorstellen, dan zal hij helemaal denken dat we van hem af willen :( .
Klinkt misschien heel erg gemeen, maar ik kan het wel gebruiken als "chantage". Misschien komt hij tot inkeer en ziet hij dat het een onuithoudbare situatie is thuis. Klinkt heel crue, misschien dat ik het ook verkeerd verwoord op het moment.
Maar je hebt gelijk; hij kan het niet aan en wij moeten er allemaal onder lijden. Klinkt hard, maar is wel de waarheid.

Bedankt voor je reacties, soms is het veel makkelijker om met "buitenstaanders" over te hebben.

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Berichtdoor liddy » Za 08 Sep 2007 18:38

Beste Hy,

Het voelt misschien aan als chantage, maar dat is het in dit geval niet.
Wel zou ik je aanraden om met een onafhankelijke derde erbij, zoals je huisarts, met je vader te praten.
Ieder huis kent zijn regels en die gelden ook voor je vader, ziek of niet ziek.
Heeft hij zo'n behoefte om zich te uiten, dan kan hij naar een andere kamer of naar buiten lopen en zich daar uiten, maar niet tegen of over jullie gericht.
Zelfs al zou het van een hersentumor afkomen, dan nog hoeven jullie daar niet op deze manier onder te lijden.
Fijn dat je hier hulp hebt gezocht :)
Veel sterkte,

Liddy

adelina-k
Lid
Berichten: 9
Lid geworden op: Vr 30 Apr 2010 13:57
Locatie: oss

Re: Mijn vader is helemaal veranderd

Berichtdoor adelina-k » Za 01 Mei 2010 18:27

ik herken het wel een beetje, mijn vader heeft longkanker en volgende week zijn laatste chemo hij heeft 4 sessies gehad en is 3 maanden lang elke dag bestraalt.. hij is alles aan het verkopen de kast eettafel etc hij doet alsof hij al dood is..
ik heb een broertje van 18 die in het leger zit hij is alleen in het weekend thuis en ik heb tegen hem gezegd dat we in het weekend iets gaan doen met zn drie`n, al is het maar naar de film uit eten thuis lekker koken en even de gedachte weg van die rot ziekte al is het maar een minuut dat je er niet aan denkt en tog samen geniet van het moment die je samen nog hebt,
maar mijn vader heeft daar geen zin in, ik snap het wel maar als het zover is heeft mn broertje alleen de herinningen van deze rot tijd en kan hij niet terug denken aan (leuke) dingen die we samen hebben gedaan.. dat vind ik het moeilijkst.
mijn broertje loopt er voor weg en denk dat hij het niet aan kan om pap zo te zien.
we hebben 3 weken terug zijn haar er af geschoren, hij kreeg kale plekken. nu begint het dat je kunt zien dat er iets mis is.
we hopen het beste.
en jou wens ik veel sterkte!

liefs adelina

Myrthe
Lid
Berichten: 9
Lid geworden op: Di 02 Feb 2010 14:12

Re: Mijn vader is helemaal veranderd

Berichtdoor Myrthe » Vr 14 Mei 2010 16:27

Hallo Adelina,

Kleine introductie; mijn moeder overleed aan alvleesklierkanker toen ik 20 was, mijn vader is begin dit jaar overleden aan maagkanker (ik ben inmiddels 37 jr)
Toen mijn moeder ziek was waren mijn ouders (gewoon) getrouwd
Ik heb een zus van 2 jaar ouder.

Toen mijn moeder ziek werd zag je dat alle gezinsleden dit op hun eigen manier aanpakten.
Mijn moeder wilde graag met haar beide dochters apart een stedentrip maken en heeft dit ook gedaan. Dat is een herinnering die ik koester (mooi detail is dat ik afgelopen weekend met mijn man naar dezelfde stad geweest ben, Lissabon) Dat was haar manier om er even uit te zijn en quality time te hebben.
Is dat geen idee voor jullie, zoiets: hoeft natuurlijk geen hele dagen te zijn, maar misschien een uitje apart. dat ie even de tijd heeft met zijn zoon apart en zijn dochter apart?
Mannen pakken dingen anders aan dan vrouwen, zeker bij emoties..
Je kunt, hoe moeilijk dat soms is, niet bedenken wat goed voor je broer is: mijn zus was tijdens de ziekte van mijn vader ook heel anders bezig dan ik, waarvan ik het idee had dat dat niet de juiste manier was.
Iedereen doet het op zijn manier. En ook al is dat niet de jouwe en ben je bang dat je broer daar later spijt van krijgt: jij hebt je energie nu zelf heel hard nodig, niet om voor je broer te denken. Klinkt misschien bot, maar ik herken het oh zo goed!
Probeer deze periode te doen wat JIJ voelt dat goed is, dat is het aller waardevolste.

Ik kan niet helemaal een beeld krijgen van jullie gezinssamenstelling: vader en twee kinderen? Jullie beide zelfstandig wonend?

Zoek, als je behoefte hebt, contact , op dit forum of bij je vrienden. Deel je verhaal. Ook al krijg je soms geen pasklaar antwoord, alleen al het van je af schrijven heeft mij destijds enorm geholpen!
Ookal is mijn verhaal met mijn vader nu ten einde, ik kom hier regelmatig even langs...

Lieve groeten
Sterkte,
Myrthe


Terug naar “Omgaan met terminale patiënten”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 1 gast