Mijn ex maar dus ook vader van mijn 2 dochtertjes..........

Ineens heeft degene die je liefhebt niet meer lang te leven ...
Een moeilijke periode van afscheid nemen breekt aan ...
Markellie
Lid
Berichten: 5
Lid geworden op: Do 25 Nov 2010 21:50

Mijn ex maar dus ook vader van mijn 2 dochtertjes..........

Berichtdoor Markellie » Za 27 Nov 2010 14:09

Mijn exman en ik hebben een vorm van co-ouderschap voor onze 2 dochterjtes (7 en 10 jaar) die prima verloopt. We komen ook nog wel eens bij elkaar over de vloer gelukkig.
Ik ben 1,5 km verderop gaan wonen met de meiden zodat we de opvang van school en zorg en opvoeding goed samen kunnen verdelen.

In januari dit jaar.....een klein glazig bultje op zijn wang, verstopt talgkliertje, werd er gezegd. Na een paar weken een gek bruin plekje. Toch maar even doorsturen zei de huisarts.
Weggehaald, uitslag plaveicelcelcarcinoom. Deze groeide binnen mum van tijd weer aan en werd wederom verwijderd in datzelfde streekziekenhuis.
Uitslag: de snijranden waren niet schoon dus doorverwijzing naar Antoni van Leeuwenhoek Kankerinstituut (NKI)
Hier werd de operatie (dagopname) ingepland over 3 weken. Intussen woekerde het lekker door in zijn wang, voelde hij.
2,5 Uur durende operatie, groot deel huid weggenomen en opgevuld met een huidflap van zijn borst/hals-gebied.
Snijranden waren SCHOON jippie, 20 bestralingen volgden voor de zekerheid erachteraan in juli dit jaar, redelijk goed doorheengekomen. En hiermee was het afgedaan,even herstellen, dachten wij.

Bij controle in oktober (3 mnd na dus) zag de arts een knobbeltje onder zijn oor. Punctie, diagnose speekselklierkanker. Jezus !!! Omdat de verspreiding bij hem steeds zo razendsnel gaat werd er een operatie ingepland binnen 1,5 week in het NKI. Er werd een halsklierdissectie gedaan, 28 klieren en het evt. aangetaste vetweefsel werden verwijderd.
Uitslag: er was maar een aangetaste klier van de 28 dus er hoefde hoogst waarschijnlijk geen bestraling te komen. JIPPIE PAPPA HOEFT NIET BESTRAALD TE WORDEN riep mijn
10- jarige dochtertje bij thuiskomst van een logeerweekend bij pappa. De operatie was heel netjes verricht en hij heeft alleen een paar fijne lijnen onderoor/kaak.

De ene klier werd nog even onderzocht op al dan niet kapseldoorbraak....zou het kapsel gesloten zijn en niet poreus dan was dit het voorlopig en misschien wel voorgoed.
De bewuste afgelopen dinsdag waarop hij gebed werd door het ziekenhuis over de uitslag...of hij toch maar even langs wil komen.
Oeps foute boel ??? !!!
Ik wordt gebeld op mijn werk door zijn vriendin, in tranen, of ik de kids uit school kan halen. Want er was gezegd dat het kapsel was doorgebroken en dat er uitzaaiingen waren in zijn hoofd. Ik voelde de vloer onder me vandaan zakken.........

Daar stond ik dan bij het schoolplein, mijn tranen bedwingend. Mijn 7-jarige..."maar pappa had gezegd dat we onze schoen mochten zetten gisteren dus ik wil even kijken of er iets in zit" ? Nou doen jullie dat morgen maar (op woensdagmiddag zijn ze altijd bij pappa tot donderdagochtend) Ik kon mijn tranen bedwingen maar voelde hoe het zwaard van damocles boven ons hoofd bengelde en bengelt. Ze moesten maar weten....die kindertjes. Tot 2100 uur die avond moest ik mij goedhouden en doen alsof er niets aan de hand was in bijzijn van die twee meisjes.

Nu is het weer afwachten wat ze deze dinsdag gaan zeggen over behandeling/kansen etc.

Mijn angst is groot.....en ik word helemaal naar als ik denk wanneer en hoe het de kinderen te vertellen. Mijn exman is erg van eerlijk zijn naar de kinderen toe.
Ik vind daarentegen, zolang er niets te zien is aan hem, hij zich goed voelt en we geen echte zekerheid hebben, de kinderen niet onnodig te belasten.

Hebben we het over 1 jaar, 5 jaar, 10 jaar ???

Het feit dat het zo snel gaat/is gegaan bij hem komt waarschijnlijk omdat hij de ziekte van Crohn heeft en een bepaald medicijn heeft geslikt de afgelopen 25 jaar. Hier is hij nu mee gestopt, hij krijgt nog wel eens in de 2 maanden een infuus in het ziekenhuis tegen deze ziekte. Hij heeft verder geen klachten omtrent zijn crohn en voelt zich verder ook prima na de halsklierdissectie.

Dit wilde ik even kwijt. Ben ook beniewd of er nog andere gescheiden mensen zijn met deze situatie of wat voor ervaringen dan ook.

liefs Mar

Markellie
Lid
Berichten: 5
Lid geworden op: Do 25 Nov 2010 21:50

Re: Mijn ex maar dus ook vader van mijn 2 dochtertjes.......

Berichtdoor Markellie » Ma 29 Nov 2010 22:18

Helaas.......(nog) geen reacties :(

Nou ja......ik heb geduld en moet toch ook a.s. dinsdag (morgen) 30 november dus afwachten.

Voorlopig is hier niets verteld of uitgelekt aan de meisjes, dat scheelt nog een hoop nu.

stoffeltje
Lid
Berichten: 1370
Lid geworden op: Za 17 Feb 2007 23:24
Locatie: bennebroek

Re: Mijn ex maar dus ook vader van mijn 2 dochtertjes.......

Berichtdoor stoffeltje » Ma 29 Nov 2010 23:24

hoi mar,
zelf heb ik die ervaring niet.
is het niet iets om er met een maatschappelijkwerker of iemand van het ziekenhuis erover te praten hoe je hier mee om kan gaan?
zou je graag een passend antwoord geven, maar helaas.
hoop voor je dat er lotgenoten reageren!
stoffeltje..

charlottte
Lid
Berichten: 27
Lid geworden op: Ma 22 Jun 2009 18:58

Re: Mijn ex maar dus ook vader van mijn 2 dochtertjes.......

Berichtdoor charlottte » Ma 29 Nov 2010 23:27

Ik hoop dat jullie morgen meer duidelijkheid krijgen over het hoe nu verder..
Het wachten is altijd vreselijk en duurt een eeuwigheid.

Ik ben geen lotgenoot id zin van gescheiden en een ex met kanker, maar heb wel (helaas) ervaring met kanker binnen het gezin en ook kinderen die hier bij betrokken zijn, waarvan eentje in ongeveer dezelfde leeftijd.

Ik ben ook voorstander van openheid en vraag me af waarom je de kinderen niet eerlijk zou vertellen hoe de vork in de steel zit ?
Wat ik begrijp, zijn ze van al t voorgaande wel op de hoogte ? Dus is het ze niet onbekend, dat papa kanker heeft en hiervoor behandeld is.
Ze weten dan denk ik ook dat papa onder controle staat bij de dokter ?

Ik snap dat je morgen wel even afwacht, want je kunt nog niets concreets vertellen, maar stel dat er weer behandelingen plaats gaan vinden; dat kun je toch niet verborgen houden?
Proef ook een beetje angst dat er niets meer aan te doen is (of begrijp ik dat verkeerd)?
Maar ook dan denk ik dat je de kinderen dat moet vertellen, hoe moeilijk dat ook zal zijn.
Kinderen pikken meer op dan je denkt en t laatste wat je wilt, is dat er in hun hoofd allerlei dingen gaan rondspoken en ze hier niet naar durven vragen (omdat jullie er niet over praten).

Heel veel sterkte morgen.


Terug naar “Omgaan met terminale patiënten”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten