Mijn ex maar dus ook vader van mijn 2 dochtertjes..........
Geplaatst: Za 27 Nov 2010 14:09
Mijn exman en ik hebben een vorm van co-ouderschap voor onze 2 dochterjtes (7 en 10 jaar) die prima verloopt. We komen ook nog wel eens bij elkaar over de vloer gelukkig.
Ik ben 1,5 km verderop gaan wonen met de meiden zodat we de opvang van school en zorg en opvoeding goed samen kunnen verdelen.
In januari dit jaar.....een klein glazig bultje op zijn wang, verstopt talgkliertje, werd er gezegd. Na een paar weken een gek bruin plekje. Toch maar even doorsturen zei de huisarts.
Weggehaald, uitslag plaveicelcelcarcinoom. Deze groeide binnen mum van tijd weer aan en werd wederom verwijderd in datzelfde streekziekenhuis.
Uitslag: de snijranden waren niet schoon dus doorverwijzing naar Antoni van Leeuwenhoek Kankerinstituut (NKI)
Hier werd de operatie (dagopname) ingepland over 3 weken. Intussen woekerde het lekker door in zijn wang, voelde hij.
2,5 Uur durende operatie, groot deel huid weggenomen en opgevuld met een huidflap van zijn borst/hals-gebied.
Snijranden waren SCHOON jippie, 20 bestralingen volgden voor de zekerheid erachteraan in juli dit jaar, redelijk goed doorheengekomen. En hiermee was het afgedaan,even herstellen, dachten wij.
Bij controle in oktober (3 mnd na dus) zag de arts een knobbeltje onder zijn oor. Punctie, diagnose speekselklierkanker. Jezus !!! Omdat de verspreiding bij hem steeds zo razendsnel gaat werd er een operatie ingepland binnen 1,5 week in het NKI. Er werd een halsklierdissectie gedaan, 28 klieren en het evt. aangetaste vetweefsel werden verwijderd.
Uitslag: er was maar een aangetaste klier van de 28 dus er hoefde hoogst waarschijnlijk geen bestraling te komen. JIPPIE PAPPA HOEFT NIET BESTRAALD TE WORDEN riep mijn
10- jarige dochtertje bij thuiskomst van een logeerweekend bij pappa. De operatie was heel netjes verricht en hij heeft alleen een paar fijne lijnen onderoor/kaak.
De ene klier werd nog even onderzocht op al dan niet kapseldoorbraak....zou het kapsel gesloten zijn en niet poreus dan was dit het voorlopig en misschien wel voorgoed.
De bewuste afgelopen dinsdag waarop hij gebed werd door het ziekenhuis over de uitslag...of hij toch maar even langs wil komen.
Oeps foute boel ??? !!!
Ik wordt gebeld op mijn werk door zijn vriendin, in tranen, of ik de kids uit school kan halen. Want er was gezegd dat het kapsel was doorgebroken en dat er uitzaaiingen waren in zijn hoofd. Ik voelde de vloer onder me vandaan zakken.........
Daar stond ik dan bij het schoolplein, mijn tranen bedwingend. Mijn 7-jarige..."maar pappa had gezegd dat we onze schoen mochten zetten gisteren dus ik wil even kijken of er iets in zit" ? Nou doen jullie dat morgen maar (op woensdagmiddag zijn ze altijd bij pappa tot donderdagochtend) Ik kon mijn tranen bedwingen maar voelde hoe het zwaard van damocles boven ons hoofd bengelde en bengelt. Ze moesten maar weten....die kindertjes. Tot 2100 uur die avond moest ik mij goedhouden en doen alsof er niets aan de hand was in bijzijn van die twee meisjes.
Nu is het weer afwachten wat ze deze dinsdag gaan zeggen over behandeling/kansen etc.
Mijn angst is groot.....en ik word helemaal naar als ik denk wanneer en hoe het de kinderen te vertellen. Mijn exman is erg van eerlijk zijn naar de kinderen toe.
Ik vind daarentegen, zolang er niets te zien is aan hem, hij zich goed voelt en we geen echte zekerheid hebben, de kinderen niet onnodig te belasten.
Hebben we het over 1 jaar, 5 jaar, 10 jaar ???
Het feit dat het zo snel gaat/is gegaan bij hem komt waarschijnlijk omdat hij de ziekte van Crohn heeft en een bepaald medicijn heeft geslikt de afgelopen 25 jaar. Hier is hij nu mee gestopt, hij krijgt nog wel eens in de 2 maanden een infuus in het ziekenhuis tegen deze ziekte. Hij heeft verder geen klachten omtrent zijn crohn en voelt zich verder ook prima na de halsklierdissectie.
Dit wilde ik even kwijt. Ben ook beniewd of er nog andere gescheiden mensen zijn met deze situatie of wat voor ervaringen dan ook.
liefs Mar
Ik ben 1,5 km verderop gaan wonen met de meiden zodat we de opvang van school en zorg en opvoeding goed samen kunnen verdelen.
In januari dit jaar.....een klein glazig bultje op zijn wang, verstopt talgkliertje, werd er gezegd. Na een paar weken een gek bruin plekje. Toch maar even doorsturen zei de huisarts.
Weggehaald, uitslag plaveicelcelcarcinoom. Deze groeide binnen mum van tijd weer aan en werd wederom verwijderd in datzelfde streekziekenhuis.
Uitslag: de snijranden waren niet schoon dus doorverwijzing naar Antoni van Leeuwenhoek Kankerinstituut (NKI)
Hier werd de operatie (dagopname) ingepland over 3 weken. Intussen woekerde het lekker door in zijn wang, voelde hij.
2,5 Uur durende operatie, groot deel huid weggenomen en opgevuld met een huidflap van zijn borst/hals-gebied.
Snijranden waren SCHOON jippie, 20 bestralingen volgden voor de zekerheid erachteraan in juli dit jaar, redelijk goed doorheengekomen. En hiermee was het afgedaan,even herstellen, dachten wij.
Bij controle in oktober (3 mnd na dus) zag de arts een knobbeltje onder zijn oor. Punctie, diagnose speekselklierkanker. Jezus !!! Omdat de verspreiding bij hem steeds zo razendsnel gaat werd er een operatie ingepland binnen 1,5 week in het NKI. Er werd een halsklierdissectie gedaan, 28 klieren en het evt. aangetaste vetweefsel werden verwijderd.
Uitslag: er was maar een aangetaste klier van de 28 dus er hoefde hoogst waarschijnlijk geen bestraling te komen. JIPPIE PAPPA HOEFT NIET BESTRAALD TE WORDEN riep mijn
10- jarige dochtertje bij thuiskomst van een logeerweekend bij pappa. De operatie was heel netjes verricht en hij heeft alleen een paar fijne lijnen onderoor/kaak.
De ene klier werd nog even onderzocht op al dan niet kapseldoorbraak....zou het kapsel gesloten zijn en niet poreus dan was dit het voorlopig en misschien wel voorgoed.
De bewuste afgelopen dinsdag waarop hij gebed werd door het ziekenhuis over de uitslag...of hij toch maar even langs wil komen.
Oeps foute boel ??? !!!
Ik wordt gebeld op mijn werk door zijn vriendin, in tranen, of ik de kids uit school kan halen. Want er was gezegd dat het kapsel was doorgebroken en dat er uitzaaiingen waren in zijn hoofd. Ik voelde de vloer onder me vandaan zakken.........
Daar stond ik dan bij het schoolplein, mijn tranen bedwingend. Mijn 7-jarige..."maar pappa had gezegd dat we onze schoen mochten zetten gisteren dus ik wil even kijken of er iets in zit" ? Nou doen jullie dat morgen maar (op woensdagmiddag zijn ze altijd bij pappa tot donderdagochtend) Ik kon mijn tranen bedwingen maar voelde hoe het zwaard van damocles boven ons hoofd bengelde en bengelt. Ze moesten maar weten....die kindertjes. Tot 2100 uur die avond moest ik mij goedhouden en doen alsof er niets aan de hand was in bijzijn van die twee meisjes.
Nu is het weer afwachten wat ze deze dinsdag gaan zeggen over behandeling/kansen etc.
Mijn angst is groot.....en ik word helemaal naar als ik denk wanneer en hoe het de kinderen te vertellen. Mijn exman is erg van eerlijk zijn naar de kinderen toe.
Ik vind daarentegen, zolang er niets te zien is aan hem, hij zich goed voelt en we geen echte zekerheid hebben, de kinderen niet onnodig te belasten.
Hebben we het over 1 jaar, 5 jaar, 10 jaar ???
Het feit dat het zo snel gaat/is gegaan bij hem komt waarschijnlijk omdat hij de ziekte van Crohn heeft en een bepaald medicijn heeft geslikt de afgelopen 25 jaar. Hier is hij nu mee gestopt, hij krijgt nog wel eens in de 2 maanden een infuus in het ziekenhuis tegen deze ziekte. Hij heeft verder geen klachten omtrent zijn crohn en voelt zich verder ook prima na de halsklierdissectie.
Dit wilde ik even kwijt. Ben ook beniewd of er nog andere gescheiden mensen zijn met deze situatie of wat voor ervaringen dan ook.
liefs Mar